Ik ben zo boos, verdrietig en teleurgesteld. Vanmorgen heb ik weer enorme last van ochtendmisselijkheid gehad en overgegeven. Ik weet verstandelijk dat ik een miskraam heb, maar mijn lichaam nog niet. Na 2 weken merk ik af en toe dat ik stiekem hoop krijg dat de echo verkeerd is gegaan ofzo. Ik weet dat ik mezelf niet voor de gek mag houden, maar aan de andere kant doet mijn eigen lichaam dat wel. Waarom kan ik nog steeds misselijk worden terwijl mijn kindje al bijna 6 weken geleden is overleden. Hoe frustrerend is het dat je dus blijkbaar gewoon eindeloos met een miskraam kan lopen zonder dat je het zelf door hebt?! En dan wordt ook nog eens de een na de ander zwanger in mijn omgeving. Toevallig meiden waarbij het allemaal ook niet van een leien dakje is gegaan, maar toch... Ik vind deze hele situatie gewoon oneerlijk, maar ik kan niemand hiervoor verantwoordelijk houden. Wat frustrerend!
Ik snap je gevoel volledig, je voelt je verraden door je eigen lichaam. Mijn gyn zei dat het ongeveer even lang duurt om te 'ontzwangeren' als de periode dat je zwanger bent geweest. En ja, het is oneerlijk in de wereld: het lijkt erop dat 'iedere idioot' zonder problemen een kind op de wereld kan zetten, terwijl het bij mensen die het echt graag willen zoveel moeite kost. Liefs, Wendy
Ik begrijp uit je verhaaltje dat je kindje met 6 weken geen hartslag meer had maar is het al wel eruit of dat niet? en als het er nog niet uit is dan neem ik aan dat ze je moeten helpen. Tevens heb ik nog nooit ervan gehoord dat je nog steeds zwangerschapskwalen hebt als je een miskraam hebt gehad. In iedergeval heel vervelend dat het niet goed is gegaan en hopelijk mag je in de toekomst een gezonde zwangerschap en geboorte hebben. Yvon
Ik heb je verhaal niet helemaal gevolgd (daar ik nog maar net lid ben) dus ik weet niet of het mogelijk zou zijn (zijn er nog echo's etc naderhand gemaakt om te kijken of alles weg is), ik heb nl een tante en die kreeg een miskraam, maar bleef de zwangerschapskwaaltjes houden. Zij bleek in verwachting van een tweeling. Waarvan er dus 1 afgekomen is en de andere is gewoon 8 maanden later geboren. Sterkte ermee
Hi Mummy, inderdaad, ik heb ook het gevoel dat het lichaam je rare streken kan leveren. Ik ben al er tijdens mijn vorige zwangerschap achtergekomen dat ik totaal geen controle meer had over mijn lichaam door de zwangerschapsvergiftiging. Zoals wendy al zei "falen van je eigen lichaam" en schuldgevoelens en twijfels, totaal geen controle, je weet niet wat je overkomt. Ik had me deze keer zo anders voorgesteld, de kans wel een "natuurlijke" bevalling te hebben, maar net als de keizersnede nu ook * "operatief" verwijderd. ik voel zo met je mee... heel veel sterkte.... knuffies mama van Nino en * 10 juli 2006
Ik heb een hele vroege miskraam gehad afgelopen ronde.. ik was maar 4 dagen overtijd. maar ik merkte de eerste week (dus toen ik ongesteld was en een beetje erna) dat ik anders was.. toch zere borsten, moe heeeeel moe..jankerig... om alles ruzie maken. Hormonen doen toch wat met je lijf. Ik baalde ontzettend, omdat ik wist dat het niets meer was, maar me toch heel anders voelde. Ik was een heel stuk korter zwanger dan jij, maar ook ik merkte het aan mijn lijf. groetjes
Ik heb na de curettage nog 2 weken zwangerschapskwaaltjes gehad. En opeens werden mijn bortsen weer zacht, geen jeuk meer aan mijn borsten, en voelde me weer "normaal". Heel raar eigenlijk. Sterkte ermee. Liefs Hope
Bedankt voor jullie reacties. Even voor de duidelijkheid: ik heb nog geen miskraam gehad, ik weet alleen inmiddels ruim 2 weken dat het kindje niet meer leeft. Volgende week krijg ik (eindelijk) een curettage. Ik schreef dit allemaal omdat ik het zo oneerlijk vind dat mijn lichaam dus gewoon de zwangerschapskwaaltjes voortzet, terwijl ik niet meer zwanger ben van een levend kindje. Ik weet verstandelijk dat het gewoon nog de hormonen enzo zijn, maar ik vind het echt heel erg te beseffen dat mijn lichaam me zo enorm kan belazeren...
Sorry, verkeerd begrepen. In je titel staat het woord miskraam, daarom aangenomen.. Maar goed het komt op hetzelfde neer, beide lichamen niet meer zwanger, maar toch de signalen nog krijgen, toch?
Ja klopt, voor mij voelt het toch al als een miskraam. Ik snapte ook wel dat ik de verwarring zelf had gezaaid! Zwanger wil ik mezelf ook niet meer noemen, dat vind ik helemaal vreemd... Zit nu nog een beetje tussen beide werelden in, ben niet zwanger maar heb ook nog geen echte miskraam. Ach alle aspecten van een miskraam zijn vervelend, maar dit frustreerde me gewoon enorm!
hoi mummy, ik had het zelfde als jou. 12 weken zwanger en voelde mij ook echt zwanger en op echo bleek dat het al met 7 weken gestopt was. ik was zo in de war mijn lichaam voelde zich zwanger hier had ik echt nooit aan gedacht. pas na de curretage met 13 weken stopte dat pas toen voelde ik mij echt niet meer zwanger. en daar kwam heel veel verdriet bij kijken. heel veel sterkte. liefs Chantal
Logisch dat je je er zo bij voelt.. tis heel dubbel. Kan me ook goed voorstellen dat je hoopt dat de echo niet goed was.
@Mummy : dat van je lichaam die je voor de gek houdt dat begrijp ik maar al te goed. heb in januari 2005 een missed abortion gehad. op de echo van 12 weken was niets (meer) te zien. terwijl ik dus wel alle zwangerschapsverschijnselen had! hoe kon mijn lichaam me zo voor de gek houden?! en wat een enorme schok, om dat dan op zo'n echo te zien dat er iets niet goed is. terwijl je aan alles merkt dat je zwanger bent, maar het is dus dan niet meer zo. ja, zo oneerlijk. wat een verdriet had ik daarvan (en nog steeds kan ik er wat verdrietig om worden). gelukkig heb ik toen maar 2 dagen op de curretage moeten wachten. jij schrijft het nu al 2 weken te weten! waarom duurt het zo lang voordat je een curretage krijgt? ja en inderdaad al die zwangeren om je heen! niet eerlijk terwijl je verstandelijk weet dat het fijn voor hun is, maar ja, je eigen gevoel.... sterkte. dag, Lijn
Hoi Lijn, Ik heb in overleg met de VK 2 weken gewacht met de gynaecoloog omdat de miskraam dan misschien zelf op gang zou komen. Helaas kon ik daarna pas wat later bij de gynaecoloog terecht en word ik dus ruim 3 weken na de mededeling van de miskraam pas gecuretteerd. Dit is gevoelsmatig echt te lang. Het zou echt goed zijn als ik nu gewoon verder kan met verwerken en eventueel met proberen weer zwanger te worden (hoewel ik niet zeker weet of we dat laatste meteen gaan doen). Ja, en buiken... overal buiken en baby's. Ik moet echt heel hard mijn best doen opgewekt te reageren als er weer eens iemand over zijn prille zwangerschap begint. Ik vind het ook echt leuk voor hen, maar had het voor mezelf ook leuk gevonden als ik nu lekker die 12 weken grens voorbij was en mijn buikje ging groeien. In plaats daavan zit ik in de wachtrij tot er iets gaat gebeuren
Hi mummy, hoe gaat het met jou, nog veel last van de zwangerschapskwaaltjes? Ik hoop zo van niet... We hebben het al eerder gehad over die gezwollen buik en ik moet zeggen gelijk na de curretage was de buik zo goed als weg en eigenlijk ook de rest van het lichaam was stukken minder gezwollen. Ik hoop dit ook voor jou strakjes als het achter de rug is, dat in ieder geval het lichaam zich snel hersteld en rust krijgt..... Ik moet zeggen van de narcose en de ingreep zelf heb ik nauwelijks last gehad, dus was de enige meevaller.... Alles zo dubbel aan zo'n miskraam, aan de ene kant ben ik zo opgelucht dat alles achter de rug en dan blijft dat enorme verdriet en leegte wat als het wel goed was... Mijn zoontje is een enorme troost (zo van ik heb er al gelukkig 1) maar dan voel je ook weer wat je mist, je weet hoe het is om een kind te hebben... Tja je ziet het tussen de oortjes is nog veel meer werk te doen, nieuwe angst en twijfels, nieuwe zwangerschap wel of niet? wanneer? leeftijdsrisico etc etc. Volgende week vrijdag op hercontrole en dan mag ik ook weer tussen de dikke buikjes zitten wachten pfffff Wanneer kun je terrecht voor je curretage of weet je dat nog niet? veel sterkte en liefs gewenst van mam van Nino en * 10 juli 2006
Hoi Diana, Lief van je wat je allemaal schrijft. Ik mag dinsdag voor curettage. Ben dan 12,5 weken zwanger en weet het dan al ruim 3 weken. Ik ben ook enorm bang voor de leegte, het feit dat het dan het definitief is. Toch is het onvermijdelijk, dus leef ik er ook naar uit (klinkt een beetje gek misschien). Ik vind het enerzijds ook een enorme troost dat ik mijn dochter heb. Anderzijds ben ik me inderdaad zo goed bewust van wat ik nu heb verloren, juist doordat ik haar al heb. Ik weet dat in ieder kindje vanaf de bevruchting een eigen karaktertje schuil gaat en ik ben me nu zo bewust van het feit dat ik dit kindje dus nooit zal leren kennen. Zou het op mijn dochter lijken, uiterlijk/karakter? Ook blonde krulletjes hebben of juist niet, ook groene ogen en een flink temperamentvol kind? Ik probeer me maar niet teveel gek te maken met deze vraagstukken en ik probeer de toekomst maar positief te zien. Ik hoor en lees veel over vrouwen die na hun eerste ineens een heleboel miskramen krijgen. Ik schrik daar wel een beetje van. Ik duim maar dat ik bij de vrouwen hoor die snel weer zwanger worden na een miskraam, zodra we besluiten er weer voor te gaan.
hoi Mummy hoe gaat het nu? ik vind het trouwens erg knap dat je ervoor hebt gekozen in eerste instantie een natuurljke miskraam af te wachten. ik zag daar toen als een berg tegenop. eerst de schok dat je niet meer zwanger bent (terwijl je dat lichmelijk gezien nog wel bent) en vervolgens ook nog ruim een week wachten tot er wellicht vanzelf iets gaat gebeuren. dat wilde ik liever niet en heb dus direct voor een curretage gekozen. ja, daarna voelde ik me inderdaad erg leeg. en inderdaad dat defintieve waarover je schrijft dat herken ik zeker! ik was in het begin heel sterk en deed alsof ik het al een plaatsje had gegeven. maar nee hoor. maanden later (nu ook nog af en toe, na anderhalf jaar) had ik er nog veel verdriet van. je wilt iets zo graag, dan ben je het (zwanger dus) en dan is het alsof iemand dat ineens van je afpakt. weg, over. zomaar zonder reden. ja we kunnen wel redenen bedenken als "de natuur grijpt wel in" blablabla. daar heb je dus niets aan he? bij mij heeft het zeker geholpen dat ik eindelijk weer zwanger raakte. ik hoor niet bij die vrouwen die direct weer zwanger zijn. nee, bij mij duurde dat zo'n 6 maanden na de curretage. ik hoop voor jou dat je zolang niet hoeft te wachten want elke maand weer die spanning...... is ook niet goed voor je. sterkte voor dinsdag en natuurlijk ook voor daarna. ga ervoor als het jouw tijd weer is. groet, Lijn hoi Diana jij ook veel sterkte. inderdaad tussen al die zwangeren zitten.... ze moesten dat in ziekenhuizen eigenljk gewoon scheiden. zwangeren in 1 wachtruimte en vrouwen die dat graag willen zijn in een andere. scheelt een boel verdrietjes! groet, Lijn
Hoi Lijn, dank voor de lieve woorden. ik vind het zo prettig om hier zoveel herkenning te vinden. Ik ga regelmatig even naar 'mijn vriendinnen online' zoals ik het gekscherend noem tegen mijn man . Achteraf had ik sneller een curettage gewild, maar helaas heb je het niet voor het zeggen. Ik hoop (zoals allemaal) dat als we er weer voor gaan, we snel weer zwanger zullen zijn. Ik kan nu al opzien tegen die eerste 12 weken, maar als de spanning daarvoor al maanden is opgebouwd, pfff. Allebei mijn zwangerschappen was het de eerste maand raak, maar na een miskraam/curettage schijnt er behooljik wat te kunnen veranderen in je cyclus. Ik had ook een regelmatige cyclus. Dit zijn mijn nieuwste zorgen: gaat het nog wel lukken, gaat het dan niet weer mis, kan ik er dan nog wel van genieten... Mijn hoofd loopt af en toe over. Wat dat betreft moet het maar gauw achter de rug zijn, dan krijg ik iig duidelijkheid over mijn cyclus en dergelijke.
Mummy, ik wil je heel erg veel sterkte toewensen voor dinsdag! En idd is er een leegte na de curretage, maar ik had toch ook wel iets van een opluchtig. In de weken dat ik zat te wachten of het spontaan loskwam, ging ik ook niet zo makkelijk meer overal heen. (Stel je voor dat het daar of daar loskomt....) Neem rustig alle tijd die je nodig hebt hoor!
hai mummy ik weet niet of het je geruststeld: bij mij veranderde er niets aan mijn cyclus. kwam na ongeveer een week of 5-6 weer op gang en was direct weer regelmatig (28 dagen). toen ik niet direct de eerste keer zwanger raakte (en de 2e en 3e ook niet) werd ik wel wat ongerust: "zou er toch wat mis zijn gegaan tijdens de curettage?" nee natuurlijk niet! maar wat bang was ik wel. en erg bang dat het mij nog een 2e, 3e keer of wellicht vaker zou overkomen. gelukkig werd ik na 4-5 maanden weer zwanger. en ja, dan ben je wel anders zwanger, niet meer zo onbezorgd omdat je nu zo goed weet dat het mis kan gaan. daar moet je doorheen, dat vertrouwen moet je weer opbouwen. vertrouwen in je eigen lichaam. komt goed hoor! anderhalf jaar na de miskraam heb ik een prachtige zoon! probeer je nu eerst maar op dinsdag te concentreren en de paar dagen daarna. dan wachten tot je weer ongesteld wordt en dan weer verder. stap voor stap. dag. lijn