Mijn dochter van bijna 17 maanden heeft sinds een aantal dagen de neiging om mij steeds in mn gezicht te slaan als ik haar zeg dat iets niet mag of als ik haar uit de keuken haal. Ze doet het ook echt alleen bij mij, bij papa, oma of de opvang wordt ze wel boos, maar gaat ze 1 minuut later weer gewoon verder met wat anders. Nu is het wel zo dat ik sinds afgelopen dinsdag weet dat ik geen contract krijg doordat ik een chronische ziekte heb. Nu speelt die ziekte ook nog eens een grote rol omdat ik de afgelopen maand veel meer pijn heb en zwaar vermoeid ben, waardoor je dus automatisch ook veel minder kan hebben. Ik weet niet of het nu komt doordat Anouk aanvoelt dat er iets aan de hand is of dat ze nu gewoon in de fase zit dat ze alles wil uitproberen. Het laatste lijkt me eigenlijk niet, aangezien ze het dan waarschijnlijk ook bij anderen zou doen. Ergens vind ik het natuurlijk echt heel erg dat ik dadelijk weer werkloos ben en weer met dat kl*te UWV aan de gang moet, maar dat betekend ook dat ik Anouk dalijk weer gewoon lekker elke dag bij me heb en niet meer dat nare gevoel heb als ik haar naar de opvang moet brengen. Heeft iemand een idee he ik met het slaan om moet gaan? Ik heb al geprobeerd om haar dan gewoon midden in de kamer op de grond te zetten en zelf weg te lopen, maar dan begint het krijsen. Dit kan ze dan echt 10 minuten volhouden. Ik probeer haar dan echt te negeren en op het moment dat ze dan weer lief is alle aandacht te geven, maar de laatste tijd werkt dit dus echt niet meer. HELP! Liefs,een moedeloze en vermoeide mama
Wat jij doet is prima, even wegzetten en uit 'tieren'. Ze is nog jong dus doe dit niet langer dan n minuutje. Dan ga je naar haar toe en op ooghoogte van elkaar zeg je dat je t niet lief vind dat ze je slaat want dat doet 'au'/pijn en daar word mama heel verdrietig van. Jullie maken t weer goed en consequent blijven hier in. Mocht ze t daarna snel weer doen, zet je haar weg, je zegt niks/negeert haar volkomen n minuut lang en t zelfde riedeltje als net herhalen.. Succes, ik weet heel goed hoe moeilijk t is.
Ha, tien minuten is inderdaad misschien wat lang om te negeren, ze zal het ook nog niet echt snappen... Het helpt vaak als je het boos zijn kunt voorkomen door iets positiefs. Zet haar niet alleen de keuken uit, maar geef haar iets leuks om te doen (we gaan samen kleuren, leg jij dit maar in de kamer, wees creatief!). Probeer te voorkomen dat je alleen "nee" zegt en koppel er zo mogelijk iets aan waar ze wel iets mee kan. Succes!
Wat balen voor je zeg.... wat betreft Anouk lijkt me dit een fase. Louise doet het ook maar dan met knijpen in mijn wang ipv slaan. Ik zet haar dan op de gang met de tussendeur dicht. Na 1 minuut ga ik weer naar haar toe en zeg ik tegen haar dat ze daar zat omdat ze mama had geknepen en dat dat niet mag. Ze is dan erg onder de indruk en wil me meteen knuffelen. Dan vraag ik een dikke kus van haar en gaan we weer samen spelen. Het is ook echt een kwestie van consequent blijven. Tien minuten lijkt me inderdaad erg lang en wellicht ook nog vermoeiender voor jou. Het is toch een beetje zoeken naar wat voor jullie werkt maar wellicht kun je deze tips uitproberen. Helaas is het bij die kleintjes steeds herhalen, herhalen, herhalen.... Veel succes!
Ik geloof dat ik even iets recht moet zetten. Het is natuurlijk niet zo dat ikAnouk 10 minuten lang laat krijsen, maar steeds als ze dan weer rustig is en ik ga naar haar toe dan begint het weer van voor af aan. Gelukkig is het vanavond een stuk beter gegaan en heeft ze me niet meer geslagen. Ik ben benieuwd hoe het morgen zal gaan. Waarschijnlijk heeft het ook met een fase te maken, maar ik denk ook dat ze heel goed aanvoelt dat er iets niet goed zit bij mij. Hopelijk veranderd dit snel als ik zelf ook weer meer thuis ben en dat ze dan ook weer meer gewend raakt aan t feit dat mama toch echt mama is. Het klinkt heel raar maar ik heb er echt af en toe moeite mee om haar naar de oppas of de opvang te brengen gewoon om het feit dat ik dan bang ben dat ze mij niet meer als haar mama zal zien. Ook al gaat ze maar 2,5 dag naar de opvang en een halve dag naar de oppas (oma). Soms voelt het ook net alsof ze meer naar anderen luisterd dan naar mij. Is dit herkenbaar of ben ik nu echt een rare mama? Liefs, Duveldraakje
Nee hoor, je bent zeker geen rare mama! Het is ook herkenbaar... ik heb soms ook het idee dat Louise bij andere mensen veel liever is dan bij mij. Ik denk dat kindjes heel goed aanvoelen hoe het met papa of mama gaat en aangezien jij niet lekker in je vel zit reageert ze daarop. Ik hoop dat je je snel weer beter zult voelen. Maar ondanks dat is het met Anouk (denk ik) grenzen aftasten, leren wat wel en niet mag en haar frustratie uiten in sommige situaties. Ik zeg ook altijd tegen Louise, je mag best boos zijn maar je mag mama niet knijpen.
Misschien heb je iets aan dit artikeltje Als je kind slaat De dingetjes die in het artikel staan zijn zeer herkenbaar. Ik denk dat mijn zoontje soms slaat, omdat hij zijn gevoelens nog niet kan verwoorden. Als hij me probeert te slaan als uiting van die gevoelens, dan probeer ik zijn handje te ontwijken, en het ook te negeren. Ik zeg wel dat ik begrijp dat hij boos is, en geef hem iets als afleiding. Ik straf hem niet, maar negeer het. Of ik kietel hem, en ik zeg dat hij een mopperkontje is. Hij moet dan lachen, en is het alweer vergeten. Als hij me slaat om niks, dan gaat hij op zijn strafplekje. (Soms slaat hij me als we aan het stoeien zijn.) Ik wil dat hij weet dat het niet mag, en zet hem 1 minuutje op zijn strafplekje, omdat hij 1 jaar oud is. (Ik doe dit na de tweede waarschuwing.) Hij weet nu wel dat hij me niet mag slaan. Hij zegt "nee", en schudt met zijn vingertje. Daarna aait hij me, en zegt hij "aaien". Oftewel, afhankelijk van de situatie negeer ik het of straf hem.