Ik heb me ziek moeten melden, ik kan het eventjes niet meer aan. Ik kan 24 uur per dag slapen, en als ik wakker word, heb ik zo´n vreselijk down, depri, rouwgevoel, dat ik meteen verder wil slapen omdat gevoel maar niet te hoeven voelen. Ik gebruik prozac, fluoxotine 40mg, dat mag tijdens de behandeling. Maar de hormonen zorgen ervoor dat ik me heel down en depri voel. Ik krijg mezelf mijn bed niet uit, ik krijg mezelf niet onder de douche, ik kleed me niet aan.. Het is dat mijn man me dagelijks onder de douches zet, me verplicht tot de honden uitlaten en koken, zodat ik mijn bed uitkom, anders blijf ik echt liggen. Mijn leidingevende stelde me de volgende vraag, waarop ik helemaal brak: Voel je je dan ook echt ziek? Ik ben gaan janken aan de telefoon, krijssen, ik kreeg geen lucht meer.. Heb het volgende eruit gekregen tussen de uithalen van het huilen en luchthappen door: ´Ik wil zo graag een kindje, onze kansen zijn zo klein, het doet zoveel pijn vanbinnen, ik kan niet meer`, zit niet voor mijn plezier thuis..enz` Daarop bood zij haar excuses aan (zij is pas bevallen van een tweede kindje). Ze besefte toen dat ik niet voor mijn lol thuis zit. Maar ik ben door die ene vraag van haar helemaal van slag. Ik denk dat alleen mensen die het zelf ondergaan, of van dichtbij meemaken, beseffen wat een impact deze behandelingen hebben op de psyge van een persoon. Ik kreeg later via de mail nogmaals haar excuses. Maar toch..dan voel je je zo klote, alsof je hier zelf om vraagt. Eerder zei ze nog je moet wel naar de ARBO, oke, lijkt me niet meer dan normaal, maar omdat ze het zei, voelde het alsof ik nog eens gestraft werd voor mijn verdriet. Zeg dat niet, ik zie vanzelf de brief wel komen. Het is zo moeilijk, het is zo zwaar.. Meiden jullie snappen vast wat ik bedoel. Hoe is jullie ervaring op je werk en omgeving? Ik krijg het gevoel door dat ene telefoontje dat ik mezelf aanstel.. Bah wat een ellende!
je steld je echt niet aan hoor meis denk dat niet het hele gebeuren heeft zon inpact op je leven en dan heb je nu ook nog hormonen en zo. zelf zijn we dan nog niet met behamdeling bezig , maar hebben al wel alle onderzoeken en zo gehad en ja het sloopt je echt van binnen, vaak als ik mijn bed niet uit hoef lig ik ook tot een uur of 11 nog hoor het put je gewoon uit. het enigste wat ik tegen je kan zeggen is praten bliven praten . dikke knuff en doe waar je jezelf het prettigst bij voelt
Jeetje meid wat vervelend allemaal. Zou het misschien een optie zijn om er met iemand over te praten een deskundige of zo. Je stelt je zeker niet aan maar je moet misschien leren omgaan met je gevoelens. Ik slik zelf ook prozac maar dan 20 mg en denk wel dat mensen die dat slikken sowieso al gevoeliger zijn qua emoties etc. Praat er anders over met een vertrouwenspersoon op je werk als je die hebt. Hopelijk lucht dat een beetje op. 1 ding moet je zeker doen en dat is de tijd voor jezelf nemen. En meid ook voor jullie zal het heus wel goed komen als jullie er voor gaan! Heel veel sterkte en ik hoop dat je je snel ietsjes beter kan gaan voelen. liefs vruchtje
Sterkte meis. Dit is een periode die je ook sterker maakt. Je bent nu zo'n beetje net zo ver als ik, vlak voordat ik zwanger raakte. Geef niet op en luister inderdaad goed naar je lichaam en niet naar mensen die zeggen: "laten we er nog eentje nemen......" *knuff*
@ miss Butterfly: Ja het is zo uitputtend he, het vreet zomaar alle energie van je weg. @Makkieank je wel! @Vruchtje: Ik ben idd nu zover dat ik wekelijks bij de huisarts ga praten, eventjes mijn hart luchten. Doe jij dat ook, praten met iemand? Of houd de prozac je redelijk op de been? @Dushi:Zo mooi wondertje wat jullie hebben mogen krijgen, geeft weer wat moed en hoop! Het doet zo goed om met jullie lotgenoten, dit gevoel te delen, want echt, volgens mij moet je dit of zelf meemaken of het van heel dichtbij meemaken om te beseffen hoe loodzwaar het allemaal kan zijn. Ik kijk ook altijd op de IVF-afdeling naar de geboortekaartjes en fotoos, dat geeft hoop. Ik kan me dan ook echt zo blij voelen voor de mensen bij wie het uiteindelijk ook is gelukt. Je weet zo goed waar we allemaal doorheen moeten. Het is nogal wat he, wat we moeten incasseren. We weten waar we het voor doen, dan valt alles in het niets, maar het vreet aan je..
Hoop houden meid! Makkelijk gezegd, ik weet het! Goed dat je je uit en voor jezelf kiest, dat is een zeer goed begin! Ik hoop dat je diepste wens in vervulling gaat! Liefs, Elmo
Dank je wel Elmootje! Jij bent ook een weer een hoopje voor me, met jullie mooie resultaat! Ik zou vandaag mijn leidinggevende weer bellen om te vertellen hoe het met me gaat en hoe de behandeling verloopt. Ik kreeg 3 keer de voicemail, heb toen ingesproken dat ik haar had ge-emaild. Dat vind ik makkelijker om te doen dan praten. Nu hoop ik niet dat ze daar een punt van maken.. Hier loop ik nu echt al de hele morgen mee rond. Ik werk als Verzorgende in de thuiszorg trouwens. (mensen wassen, uit bed halen, wondverzorging, terminalezorg enz) Oh op dit moment maak ik me werkelijk om alles druk, ik word knettergek van mezelf. Zat er maar een uit-knopje op je gevoelens he.. Op dit moment kan ik wel tegen de muren opklimmen, ik word echt gek van mezelf en alles waar ik me zorgen over maak. Morgen weer een echo in Maastricht, kijken of ze kunnen zeggen wanneer de punctie is. Ben benieuwd..
Mailen vond ik zelf ook altijd het makkelijkste om te doen. Ondanks dat vele het denken ben ik ook helemaal geen prater (over dit onderwerp dan). Misschien kan je afpsreken dat je ze op dit gebied altijd per mail op de hoogte houdt...dat scheelt jou weer! Je moet toch groot zitten doen aan de telefoon. Ik hoop dat je de punctie gauw hebt, dan heb je dat maar gehad! Heel veel succes enne...lekker van je afschrijven hier hoor! Elmo
Dat heb ik ook idd. Zodra je aan de telefoon moet praten over datgene dat je raakt in het diepst van je ziel, kan het bijna niet uitblijven dat je jezelf niet goed kan houden. Je probeert idd jezelf groot te houden aan de telefoon, en dat vreet aan je. Ik hoop dat ik het goed heb gedaan zo. Loop nu continu naar mijn mail, om te checken of ze me al teruggemaild heeft.. Kon je je gedachten en gevoelens maar even uitschakelen, dat je even tot rust zou kunnen komen. @Elmo: Hoelang zijn jullie bezig geweest met zwanger raken?
Lieve Ukoldaatje, Ik wil je echt heeel veeel sterkte wensen! Ik herken een beetje wat je voelt, wij zijn nog wel niet begonnen met de icsi, maar het het slechte nieuws (dat mijn vriend verminderd vruchtbaar is) heeft mij ook behoorlijk te pakken gehad, ook ik brak op een gegeven moment op mijn werk en kon gewoonweg niet meer functioneren... Ik ben toen ook een poosje thuisgeweest om het een plekje te geven... dus ik weet een beetje hoe je je voelt... Ik moet ook eerlijk zeggen dat hetgeen waar ik het meeste tegenop zie tijdens de icsi zijn de emoties die erbij komen kijken.... Maar wij slaan ons er wel doorheen hoor Ukoldaatje! We gaan er helemaal voor en je zult zien, het zal de moeite en emoties helemaal waard zijn!
Hoe lang wij bezig zijn geweest: Meteen met ICSI begonnen (nav een operatie wisten wij dat we zonder ICSI geen kinderen kunnen krijgen). Vanaf de uitslagen meteen op de wachtlijst....dit duurde allemaal eventjes Ruben was er 3 jaar later!
@lieselot: ik denk ook dat de emoties het zwaarste zijn van de hele behandeling ja. Hoe reageerde ze op jouw werk, toen je even thuis bent gebleven om alles eens op een rijtje te zetten? We gaan er voor he! We kunnen het! @Elmo:Wauw, super! En hoeveel pogingen hebben jullie moeten doen? Het resultaat mag er in elk geval zijn! Bestaat er een percentage van wie er de hoeveelste ICSI behandeling zwanger is geworden? Of is dat nergens vastgelegd? We zoeken allemaal naar houvast denk ik. Bij ons was het zo dat ik in een eerdere relatie al 2 miskramen heb gehad. Een met 16 weken en 1 met tien weken. Na een half jaar klussen ging ik me al afvragen hoe het kwam dat ik niet zwanger raakte, omdat ik vrij snel zwanger werd, vroeger. Mijn huisarts was het met me eens. Die zei ook opeens hardop tegen ons, het zou ook wel eens aan Patrick kunnen liggen. Pats..die kreeg een klap in zijn gezicht. Hij dacht ook dat ik niet meer met hem wilde trouwen omdat hij ms onvruchtbaar zou zijn. Later bleek dus dat hij pas op zijn 13e was geopereerd aan een niet ingedaalde en een pendelende bal. Dat zou heel goed de oorzaak kunnen zijn. Na een paar semenonderzoeken was het dan ook al duidelijk dat we alleen een kindje kunnen krijgen via ICSI. Pat zijn wereld stortte helemaal in, hij voeldde zichzelf minder man. Ik probeer me dan ook heel sterk te houden, omdat ik weet hoe erg Pat verlangt naar een kindje van ons samen. Ik wil hem ook zo graag een kindje geven. Al die onzekerheid is gewoon meer dan slopend.
Hoi Ukoldaatje, Op mijn (vorige) werk reageerden ze nogal koel, ik werkte toen ook nog voor een grote uitzendorganisatie... Op mijn huidige werk zijn ze echt fantastisch, mijn baas zei gisteren zelfs uit zichzelf dat als ik last had van de hormonen, ik het aan moest geven en dan kon ik naar huis gaan.... Echt een schat van een man is dat... Mijn gyn in het zh vertelde dat er per icsi behandeling ongeveer 30% kas was... En das best veel hoor! Mijn vriend zegt dat het hem niet zoveel doet dat het "probleem" bij hem ligt, maar eerlijk gezegd geloof ik hem niet zo... Ik kan me namelijk niet voorstellen dat het niks met hem doet.....
Ja dat is best veel per poging idd. Laten we daar het beste dan maar van hopen! Ik heb mijn verteld dat het niet aan hem of mij ligt, wij samen hebben een heel vervelend probleem (zachtjes uitgedrukt). Hij zegt nog wel es, waarom ga je niet op zoek naar een man die je wel zwanger kan maken. En dat maakt mij dan zo boos en verdrietig, alsof mijn liefde voor hem daar op gebasseerd is.. Zit ik de hele dag mezelf op te vreten omdat mijn leidinggevende vorige week in eerste instantie niet zo leuk reageerde op ziekmelden, zou vandaag haar wat laten weten...Heb 3 keer gebeld, alle keren voicemail, 1 keer ingesproken en 1 mail verzonden, en nog niets gehoord...Hier zit ik mezelf al de hele dag om druk te maken... Morgen moet ik weer voor een echo, dan heb ik echt geen behoefte aan telefoontjes van mijn werk, die dag is voor mij en het ziekenhuis. Heb al zoveel aan mijn kop. We moeten 2 uur rijden voor naar het ziekenhuis te gaan, dus we zijn een dagje onderweg. We zijn onder behandeling in het AZM (Maastricht), we hebben daar gewoond in Limburg, we wonen nu weer in zeeland. Ik kon niet wennen in limburg, mijn man is een echte limburger. Omdat we zo goed zijn opgevangen vorig jaar hebben we besloten die reistijd maar voor lief te nemen.
Hier ook best wel wat strubbelingen gehad hoor, bij het verwerken van de uitslagen. Uiteindelijk kom je er samen sterkter uit, wij wel in elk geval! Na 7x ICSI (6x eigen cyclus) was ik zwanger van Ruben! Elmo
Pff meid moeilijk he.......... Die verdomde MMM..........en het heen en weer geslinger tussen emoties....Angst, onzekerheid, toch ook proberen te hopen......... Verlies de hoop nog niet meis! Ook hier kwamen de uitslagen als een donderslag bij heldere hemel.... Na een jaar klussen naar de huisarts gegaan, die wilde beginnen met zaadonderzoek.... De eerste uitslag kwam hard aan, ook al hadden we er toch in ons achterhoofd wel rekening mee gehouden... Dan kom je in de onderzoeksmolen terecht, manlief moest nog 2 keer zijn zaad inleveren, ik werd binnenste buiten gekeerd en in april vorig jaar kregen we alle uitslagen....... We gingen daarheen met in gedachten dat het mogelijk wel IUI zou worden, op basis van die eerste zaadtest.........Maar helaas...Binnen 5 minuten stonden we met een kater op de ivfafdeling om de eerste intake te plannen........Het werd ons plompverloren meegedeeld...Zaad van manlief was in paar maanden tijd enorm verslechterd.... Voor ons is het toen eigenlijk in een stroomversnelling geraakt, in april de eerste intake....Daarna bloedonderzoek voor beide, moesten 8 weken wachten op de uitslagen, die kregen we in juni. Niks stond ons toen in de weg om te mogen starten. Bij ons ziekenhuis geen wachtlijst dus in julie zijn we gestart met onze eerste ICSI poging en begin september bleek ik daarvan zwanger........Dus is het eigenlijk allemaal heel snel gegaan.... Het spuiten is me 100% meegevallen, nauwelijks last gehad van de hormonen...Ook een punctie zou ik zo weer doen...Maar de rest...het vreselijke gewacht op het telefoontje of er embryo's zijn en dus een Tp...En dan die killing wachtweken...Nee het gaat je echt niet in de koude kleren zitten.....En ook als je dan wel zwanger bent, je vergeet het echt niet...Heb heel lang ook niet echt kunnen genieten..Zo onwerkelijk en ongelooflijk vond ik het... Maar wat ik wel zeker weet is dat onze relatie hechter en beter als ooit is geworden en ben megatrots op ons samen hoe we ons er doorheen gesleept hebben.... Wat betreft werk...Zodra duidelijk was dat we gingen beginnen met een poging heb ik mijn werkgever ingelicht...Die was heel meelevend en begrijpend...Hoefde maar aan te geven wanneer ik naar zkh moest en kreeg dan vrij( nou ja werd een ziektedag), zeker de FM kun je natuurlijk niet plannen en de punctie en TP ook niet.... Hopelijk heb je hier wat aan...Meid kop op!
Die prozac houdt me inderdaad wel goed op de been. 1 keer in de 5 weken praat ik met een deskundige, maar dat is zeker niet alleen over dit onderwerp integendeel. Ik heb ook meerdere keren geprobeerd om te stoppen maar dat is me helaas niet gelukt. gr vruchtje
@Hanna:Ja vreselijk he, dat leven tussen hoop en vrees..zal t wel..of zal t niet..Afschuwelijk. Ik ben het helemaal met je eens dat de hele behandeling lichamelijk goed te doen is, heb ik ook helemaal geen problemen mee (behalve dat ik niet meer kon plassen, dat was echt heel vervelend). Maar het emotionele gebeuren, oh, loodzwaar! Dan valt de uitslag van het zaad en de manier waarop ze het brengen, vreselijk rauw op je dak. DAn wil je eigenlijk gaan huilen, maar doe je je best om je groot te houden. @elmo:heel logisch dat je de tegenslagen met de nodige strubbelingen onderging! Het is ook niet niks! Mijn leidinggevende heeft nog gebeld en ze was nu heel meelevend. Ik heb namelijk een hele lange mail verzonden met puur mijn emoties en gevoelens, verdriet, hoop en wanhoop. Ik mag haar nu per mail op de hoogte houden, hoef ik niet te bellen. Dat is toch moeilijker he, papier is geduldig en zwijgzaam (in dit geval het computerscherm). Toen we de cryobehandeling ondergingen, was ik drie weken overtijd. Omdat ik bij de eerste ICSI op de dag van de test ongi werd, was ik ervan overtuigd dat het gelukt was. Ik was nog niet ongesteld toen ik mocht testen in het ziekenhuis bij de cryo. We kwamen de kamer binnen bij de IVF-verpleegkundige, en het eerste wat ze zegt is, `ik heb geen goed nieuws voor jullie`..en ik zat echt te denken dat ze een grapje maakte. Ik was toch niet ongesteld, ik was zwanger volgens mezelf. Toen het tot me door drong en ze vroeg of het ging, dacht ik dat mijn wereld instortte en ik maar slikken en slikken..ik kon alleen maar denken, niet huilen nu. De progestanbolletjes hadden ervoor gezorgd dat ik bij de cryo niet ongi werd, dat terwijl ze bij de eerste ICSI dat niet hadden voorkomen.. Pff, we maken wat mee he meiden!
hey ukeldaatje ik zit dan nog wel niet in het icsi traject maar kan me wel heel goed voorstellen hoe jij je voelt..... zit momenteel ook totaal niet goed in mijn vel maar dat heeft ook met andere factoren te maken ....maar het komt voor een groot deel door de kinderwens......ik slik nu even niks maar heb wel wat zonnodig om rustig te worden ...... de enigste tip die ik je kan geven is inderdaad hoop houden hoe moeilijk dat ook is ..probeer ook afleiding te zoeken zodat je er niet constant aan zit te denken ..... het allemaal makkelijker gezegd dan gedaan .... in ieder geval heel veel sterkte meis !