Dank jullie wel... willen jullie een kaarsje opsteken? Ik ben zo bang dat ze me weer daar gaan houden en dat ik weer een aantal dagen in het ziekenhuis moet liggen... Het is zo moeilijk dat we tegen ons kindje moeten zeggen dat zij het nu toch echt op moet geven... Ik bedoel: het liefste zouden we ons kindje bij ons houden, maar het kan niet. Wat een dubbele gevoelens. Ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan... Liefs, Josien
Lieve allemaal, Vandaag zijn we terug geweest naar het ziekenhuis. Vanmorgen eerst bloed geprikt. Sinds woensdagavond verloor ik ineens ook weer bloed, en ook al klinkt dat misschien gek: het leek mij wel een goed teken. En dat bleek toen we in het ziekenhuis waren: de dokter gaf aan dat de Hcg-waarde gedaald was van 331 naar 271! Dat was dus een goede gang van zaken volgens de dokter, al vond ze wel dat het erg langzaam gaat. Maar ze wil het toch zo aan blijven kijken. Volgende week vrijdag moeten we weer dezelfde molen door: 's ochtends bloedprikken en om twaalf uur weer terug naar het ziekenhuis voor de uitslag. Verder hebben ze vandaag een echo gemaakt waarop niets meer te zien was. Dat was ook wel verwacht, maar toch wel fijn om te horen. Ik ben een beetje verder gerustgesteld. Ik hoop zo dat het nu verder gaat zakken en met dat ik dat zeg voel ik me bijna alweer schuldig, omdat we zo graag dit kleintje geboren hadden zien worden. Maar het is niet voor ons en ons engeltje weggelegd... Ik hoop dat we volgende week meer goed nieuws mogen verwachten, maar we weten ook dat dat niet per se zo hoeft te zijn. Hebben jullie er ervaring mee wanneer het herstel volledig is (lichamelijk gezien dan). Ik lees op internet verhalen tussen de drie en tien weken, maar dat lijkt me toch heel lang, of niet?!? Liefs, Josien
dat is dan toch weer goed nieuws (heel dubbel om dat te schrijven hoor!) Ik denk dat het herstel per vrouw verschillend is, ik dacht ook weer met 3 weken aan het werk te zijn helaas duurde dat veel langer. Ik dnek dat je niet naar de richtlijnen moet kijken maar naar jezelf: Voel jij je goed genoeg om aan het werk te gaan? Kan je het geestelijk aan om weer aan je gewone leven te beginnen? Echt neem van me aan overhaast je niet!
Nou weet je... lichamelijk gezien voel ik me helemaal niet zo slecht en in een normale situatie zou ik met deze buikpijn gewoon op mijn werk zitten. Maar mijn gynaecoloog wil er absoluut niets van weten en heeft me voor de komende weken verboden om te gaan werken... Dus ja, ik hou me er maar aan, want de dokter zal het wel beter weten, maar ik verveel me dood. Mijn mannetje had wel al bedacht dat ik komende week misschien de film van onze trouwdag in elkaar kan gaan zetten. Die ligt al lang op de plank, maar dat komt er steeds maar niets van. Maar ik moet natuurlijk ook aan mijn lichamelijke en geestelijke herstel denken, dus we wachten het maar af... er zit toch niet veel anders op vrees ik. Liefs, Josien
josien, gelukkig hoef je nu nog niet aan de medicijnen. dat schuld gevoel kennen we hier allemaal. rare vrouwen zijn we ook, er gebeurt iets waar we niets aan doen kunnen en we gaan ons schuldig voelen . wat het werk aangaat, gewoon doen waar jij je goed bij voelt. ik ben zelf 2 weken na de bevalling aan het werk gegaan voor de afleiding, ik kon niet langer thuis zitten en piekeren. sterkte nog.
Hi Josien, nou hopen dan maar dat je iig geen medicijnen nodig hebt he... Doe het rustig aan dan he,en sterkte meis! Liefs Dais.. -x-
Lieve Josien, Wat zal dat dubbel voelen, ja. Maar ik hoop voor je dat de medicijnen niet nodig zijn en dat je lichaam snel herstelt. Doe het rustig aan, denk aan jezelf en doe waar jij je goed bij voelt. Heel veel sterkte. Liefs Marielle
Ik weet niet precies hoe lang ze het de tijd gaan geven. Vooralsnog in ieder geval tot komende vrijdag. Dan moet ik weer bloedprikken en heb ik weer een controle-afspraak in het ziekenhuis. Ik vind het moeilijk dat ik met mijn lichaam niet kan aangeven of de waardes nu stijgen of dalen. Dat houdt toch steeds weer een onzekerheid in voor de komende dagen tot aan vrijdag. De eerste tien dagen heb ik last gehad van veel bloedverlies. Toen dat bloedverlies stopte is mijn HCG-waarde weer gestegen. Vervolgens heb ik weer drie dagen bloed verloren; dagen waarin mijn HCG-waarde juist weer ging dalen. Maar nu... nu is mijn bloedverlies weer gestopt en ben ik zo bang dat ik vrijdag slecht nieuws krijg. Ik hoop toch maar dat mijn lichaam het zelf aan kan. Herkent iemand het gevoel van nutteloosheid dat ik op het moment heb? Ik heb nergens zin in, kan mezelf er niet eens toe zetten om te koken of te eten, wat kleine dingetjes af te wassen, of noem maar op. De hele dag hang ik wat op de bank en voel dat het allemaal zo zinloos is. Dit vind ik ook heel moeilijk ten opzichte van mijn man. Hij doet alles in huis, terwijl ik de hele dag thuis ben. Hij klaagt niet... integendeel. Hij vindt dat ik me aan het doktersadvies moet houden en het heel rustig aan moet doen. Maar toch... het bekruipt me dagelijks. Is er iemand die dat herkent en me wat moed in kan spreken? Liefs, Josien
dat gevoel van nutteloosheid ken ik van de dagen ná de echo en vóór de bevalling. soms ging ik maar voor de tv op de bank liggen met een deken over mijn hoofd. je kan niks, je wil niks, alles lijkt zinloos... ik hoop dat het vrijdag toch goed was hoor wijffie. mijn schoonzus heeft een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad maar die werd meteen geopereerd (alles weggehaald via kijkoperatie). Haar lichaam moest best lang herstellen en er was ook een eierstok beschadigd. Als bij jou alles vanzelf loslaat, hoop ik dat je er (lichamelijk gezien dan) ongeschonden vanaf komt.
trouwens, een vriend mailde me van de week: "wat triest dat de natuur er soms zo'n bende van kan maken...
Meiden, jullie zullen me vanaf vandaag voorlopig niet veel zien hier. We hebben vandaag te horen gekregen dat de HCG-waarde wéér gestegen was. Nu van 271 naar 315 punten. Dit betekende voor de dokter dat wij niet op een gewone manier geholpen meer konden worden en we zijn direct doorgestuurd voor een methotrexaatbehandeling. Methotrexaat is een cytostatica (ofwel een medicijn dat hoofdzakelijk gebruikt wordt tegen kanker). Ik krijg nu op dag 1, 3, 5 en 7 een injectie in mijn bil en op de tussenliggende dagen 2, 4, 6 en 8 moet ik pillen slikken. Deze kuur moet er voor zorgen dat het laatste restje weefsel gaat verdwijnen. Ik ben enorm verdrietig dat mijn lichaam het zelf niet af kan en ik vind het zo moeilijk te weten dat het nu dus nog altijd onzeker is hoe lang het nog gaat duren. En die troep in mijn lijf... in het ziekenhuis werd de verpleegkundige helemaal ingepakt voordat ze mijn spuit zette. Dan weet je wel wat voor troep er in die spuit zit... . De komende dagen zal ik vrees ik niet veel online zijn. Ik weet ook nog niet goed wat de medicijnen met me zullen gaan doen. En net nu mijn verjaardag eraan zit te komen.... Die dag moet ik ook een injectie gaan laten zetten... bah, bah... Liefs, Josien
Lieve lieve schat, neem al je tijd, als je ons nodig hebt we zijn er! Ik denk continue aan je en ik zal voor jou een extra kaarsje op Jaylie's tafeltje branden. Ik hoop dat je er niet te veel ongemak van zal hebben... Ik kan me voorstellen dat je verdrietig word dat je lichaam het zelf niet heeft aangekunt, maar je moet er wel vertrouwen in blijven hebben! Heel veel dikke knuffels!
Lieve Josien, ik zal de komende tijd aan je denken. Heel veel sterkte en verlies de hoop niet meid. Dikke knuffel.
lieve josien heel veel sterkte meid en dat ook nog eens zo op je verjaardag ik zal aan je denken een hele dikke digiknuffel voor jou