Afgelopen week heb ik 2x op de huisartsenpost gezeten en 1x bij m'n eigen huisarts met helse pijn in mijn bovenbuikpijn. De 1e keer dacht ik oprecht dat ik dood ging (was o.a enorm benauwd) Het werd steeds gegooid op veel maagzuur, zwaar geïrriteerde maag etc. Maar ik zei steeds al dat het verder ging dan dat. Uit mijn 1e zwangerschap heb ik al de ervaring met veel maagzuur en maagzweer maar deze pijn is veel erger. Vandaag werd aangenomen dat de kans op galstenen groot is, a.s maandag moet ik via m'n eigen huisarts een verwijzing vragen voor een echo. Ik heb me inmiddels ingelezen en veel symptonen zijn herkenbaar. Ik ben ruim 27 weken zwanger en lees overal dat ze toch niet opereren tijdens zwangerschap. Maar ik hou deze pijn niet 3 maanden vol, ik ga serieus 10x liever bevallen dan deze pijn te moeten ervaren. Een pijnaanval duurt ook minimaal 2 uur, waarin ik niets kan en echt op m'n kop sta van de pijn. Uiteindelijk zakt het weg en voel ik me naast vermoeid wel oké. Zijn er hier mensen met ervaring? Ik heb de hele week vet eten al laten staan, maar lijkt weinig te helpen. Het rottige is misschien nog wel dat ik niet weet wanneer het komt, zo uit het niets komt een aanval. Ik heb nog een peuter, ben deze week tbuis gebleven van m'n werk maar ik kan toch niet 3 maanden op bed gaan liggen en niets doen. Ik kan niet eene voor mn kind zorgen tijdens een aanval, of wat als ik met haar in de auto rij en het gebeurd...levensgevaarlijk. Ik ben een beetje ten einde raad eerlijk gezegd, ik ben echt geen piepert en kan veel hebben, maar deze pijnaanvallen zijn ondraaglijk. Is er iets waardoor je het kan voorkomen/verlichten? Is een operatie uitgesloten of zijn er toch opties? Uiteraard wil ik geen risico voor mijn baby. Alvast dank!
Geen ervaring, ik ken wel iemand die geopereerd is tijdens haar zwangerschap (blindedarmontsteking). Klinkt iig niet prettig, veel sterkte!
Wat vervelend voor je ! Galsteenkolieken zijn echt vreselijk pijnlijk. Ik kan me je gevoel wel voorstellen. Ik heb ze na mijn eerste bevalling gehad. Helse pijnen idd (enige vergelijk die ik heb is een weeenstorm), waarbij ik gillend en kreunend, kronkelend echt, door de ruimte liep. Ik had de luxe dat ik dus wel goede pijnstillers mocht nemen (diclofenac zetpillen) die de aanval wat konden verkorten (45 min in plaats van 1,5-2 uur), maar ik weet dat die tijdens een zwangerschap niet mogen. Ik kreeg ze terwijl ik ook een leverontsteking had (andere oorzaak) en ze wilden mij dus ook niet opereren tenzij er levensbedreigende problemen ontstonden. Moest wachten tot mijn lever hersteld was. Duurde 3 maanden... In die 3 maanden had ik 3-4 aanvallen per week, meestal onverwachts, zelf nooit echt een relatie ontdekt met wat ik at. Wel waren de meeste in middag en avond, maar ook weer niet altijd. Was afzien. Daarnaast ook nog ziek van mijn lever, dus was een erg heftige periode. Maar ik had dus wel zorg voor mijn kind enigszins geregeld (kdv) en zat in ziektewet thuis. Wat betreft je kind, ik heb ervaren dat je als je weet dat je kind volledig van jou afhankelijk is, je wel veel meer kunt dan je denkt. Je zou misschien wat mensen in je omgeving kunnen inlichten en soort van 'standby' laten zijn, dat als je een aanval krijgt als je alleen met je kind bent je ze kunt bellen? En verder op je werk bespreken en een soort 'noodscenario' bedenken voor als je daar een aanval zou krijgen? Je zou kunnen proberen om een paracetamol zetpil (1000 mg) te zetten op moment dat je voelt opkomen, misschien dat dit toch wat verlichting geeft? (zetpil komt veel sneller en beter aan tijdens een aanval dan een tablet) Heel veel sterkte!!
Mijn dochter gaat 'gelukkig' 3.5 dag naar het kdv, ik ben 1.5 met haar thuis en mijn man staat sowieso stand-by. Ook wonen m'n schoonouders in de buurt die bij springen als het nodig is. Dat is fijn! Ik hoop morgen direct door te mogen naar de specialist, dan weet je ook wat je er eventueel aan kan doen. M'n baby doet het heel goed, is afgelopen week goed gecheckt maar ben toch bang dat hij er last van krijgt als deze aanvallen zich zo doorzetten. Met een beetje pijn kun je ook nog wel functioneren maar tijdens die aanvallen functioneer ik totaal niet, ik kan niets en ook daarna ben ik erg moe. Het frustreert me, ik wil graag blijven werken en normaal de zwangerschap kunnen uitdragen. Het is m'n laatste zwangerschap en het is balen dat deze dan zo verloopt.
Galstenen heb ik gehad toen ik niet zwanger was, ik dacht ook dat ik dood ging Door het vreselijke benauwde beknelde gevoel.... Helaas is het pas gebeterd hier toen mijn gal verwijderd werd. Nierstenen heb ik net doorgemaakt, tijdens deczwangerschap. Vreselijk. Ik moest het doen met een paracetamol en wat buscopan. Dus niet echt tips, maar wel een gemeende 'je bent niet alleen, sterkte!'
Ik heb laatst een nierkoliek gehad en kreeg toen een infuus met Buscopan. Mijn oma vertelde mij dat zij dit middel in huis heeft (niet als infuus natuurlijk) tegen galsteenaanvallen, bij haar zorgt bijtijds innemen ervoor dat de koliek niet echt doorzet. Heel veel sterkte, koliekpijn is afschuwelijk! Ik lag ook op de grond te rollen van de pijn
Ik heb een jaar lang rondgelopen met pijn veroorzaakt door een enorme galsteen. Ik kreeg geen kolieken, maar had constant maagoijn waardoor het ook zo lang geduurd heeft voor ze doorhadden dat de pijn wel degelijk door die galsteen kwam. Wat bij mij een beetje hielp was geen rood vlees meer te eten, geen vet eten, geen chocolade, geen koffie.
Ahhhh ik weet hoe vreselijk die pijnen zijn. Ik heb tijdens mijn eerste zwangerschap zeker 3x in het ziekenhuis gelegen vanwege galblaaskolieken. Volgens mij uit voorzorg dat het zeker geen hellp was. Vreselijke pijn! Stress en vet eten kunnen triggeren. Ook in mijn kraamweek en de week erna nog een aanval gehad. Toen dl 3 weken oud was, heb ik een ERCP onderzoek gehad, waar ze de galgangetjes opgerekt hebben. De galsteen hebben ze niet meer gevonden. Bij de tweede gelukkig geen last van gehad. Nu afkloppen!!
hier ook last van gehad, zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling ik ben dan ook 4 weken na de bevalling geopereerd om mn galblaas weg te halen. bij mij hielp bij de eerste paar aanvallen onder de douche staan en paracetamol maar na een paar aanvallen hielp dit ook niet meer en duurde de aanvallen steeds langer, bij mij kwamen ze altijd als ik savonds ging liggen. nadat ik bij de seh ben geweest (de pijn ging niet weg, op mn eerste Moederdag nog wel!) heb ik medicijnen gekregen voor als het weer kwam voor ik geopereerd werd. dit was iets met een b... ga het even voor je opzoeken welke dit waren, die verwijden je aderen zodat de steentjes weg kunnen.
Galpijn is echt heftig.. Dan liever een bevalling Hier zat uiteindelijk een steentje klem, die is er met een slang door mijn keel uitgehaald (ERCP). Misschien is zoiets ook mogelijk?