Ha meiden, ik ben momenteel bijna 30 weken zwanger en tot nu toe ben ik de zwangerschap eigenlijk best aardig doorgekomen. Behalve dat ik vatbaar ben voor zo'n beetje alles wat er momenteel heerst en ook veel heb mogen spugen, voelde ik me in ieder geval een stuk mobieler dan bij mijn eerste zwangerschap. Vorige week zondagavond voelde ik me niet lekker, had pijn in mijn bovenbuik en ben in bad gaan liggen in de hoop dat het minder zou worden. Nou niks was minder waar, een half uur later lag ik dubbelgevouwen over de bank van de pijn. De verloskundige gebeld en die is langsgkomen om even te checken maar kon gelukkig niets verloskundigs vinden. Toch even met de hap gebeld, ik kon echt niets meer van de pijn, en daar in de avond heen gegaan. De pijn begon rond 17:30 en om om 22:15u konden we bij de hap terecht waar ik niet rechtop kon blijven zitten en heb gesmeekt om een bed om op te liggen. Alles daar onder gespuugd en toen de arts kwam gelijk opgenomen op de afdeling gynaecologie. Vermoeden; galstenen. Hoe verzin je dat nu weer Ik heb tot woensdagmiddag in het ziekenhuis gelegen en toen was ik het een beetje zat. Ik heb medicatie mee naar huis gekregen voor het geval dat er weer een aanval komt, gelukkig tot vandaag niet gebeurd al voel ik sinds gisteravond wel weer een zeurende pijn. Nu zoek ik eigenlijk wat ervaringsverhalen van meiden die ook last hebben van hun galblaas tijdens de zwangerschap. Had je veel last van aanvallen of pijn en medicatie? Hoe is dit uiteindelijk verlopen? De gynaecoloog had het al over inleiden met 36 weken zodat ze zo snel mogelijk de galblaas eruit kunnen halen, maar dat zie ik zelf (als het niet strikt noodzakelijk is) echt niet zitten. En ik heb nu buscopan zetpillen in huis, maar die schijnen ook effect te hebben op de baby. Vind het dus een enorme drempel om die te nemen. Sorry voor m'n lange verhaal! Ben een beetje confused door alle verschillende adviezen uit mn omgeving en hoop hier wat ervaringen van anderen te vinden. Alvast bedankt!
Ik heb ervaring met galstenen, alleen dan niet tijdens zwangerschap. Je krijgt die pijn doordat je lijf die stenen eruit probeert te werken waardoor alles verkrampt. Een heet bad, kruik, proberen te ontspannen (ik weet het, moeilijk) tegendruk geven helpt allemaal wel. Verder kunnen bepaalde voedingsmiddelen zoals koffie, vet en eieren een aanval triggeren dus pas daar mee op. Galblaasverwijdering is geen zware ingreep, maar daarna kun je nog wel wat lichte klachten hebben.
ik had het bij mijn vierde zwangerschap, elke 2 weken (vanaf 19 weken) had ik een flinke galsteenaanval waarin in de hele dag krom lag van de pijn en de dagen erna dat het nog flink kon na zeuren, ik kreeg zetpillen mee naar huis en die kon ik 4 keer daags nemen en met 37 weken zou ik (sowieso al ) ingeleid worden en daarna zou ik naar de internist gaan, heb alleen nooit gebeld voor een afspraak na de bevalling ivm de gezondheid van ons zoontje die kritiek lag in nijmegen, ik heb na de bevalling ( nu 1,5 jaar geleden) nog zon 1 aanval per 3 maanden, maar ik durf nog niet voor een operatie te gaan, ik ben een watje wat dat betreft haha
Ik kreeg tijdens mijn eerste zwangerschap rond33 weken de eerste aanval. Ik dacht dat ik van binnen kapot ging en was enorm bang voor ons kindje. Gelukkig bleek dat dus niets te maken te hebben met mijn zwangerschap. Hoewel, het schijnt dat hormonen de aanmaak van galstenen kan stimuleren. De aanval duurde 4 uur en ik kronkelde alle kanten op. Daarna ben ik enorm op gaan passen met mijn voeding en ik weet niet of het daar door kwam, maar de rest van de zwangerschap geen aanval meer gehad. Helaas kwamen na de kraamweek de aanvallen weer terug en zat ik om de haverklap op de hap. Ik kon mijn hongerige, huilende baby niet voeden, want een toeschietreflex was er natuurlijk niet tijdens zo'n aanval. Bv liep ook terug. Heel verdrietig voelde ik me. In de periode had ik 1 a 2 aanvallen per dag die ik enigszins af kon kappen met diclofenac. Met spoed een operatie aangevraagd, ha vergat de aanvraag te versturen, maar alsnog lag ik binnen 2 weken op de operatietafel. Ik kon ook niet meer. Ik ben ook een enorm watje wat naalden/operaties betreft, maar op dat moment wou ik niets liever. Vlak na een bevalling geopereerd worden is niet fijn voor je herstel, maar goed 2,5 week na de operatie kon ik weer functioneren. En nooit meer ergens last van gehad. De operatie is een soort routineklusje voor de artsen. Zo gepiept. Sterkte meid, ik weet hoeveel pijn het doet.