Goedemorgen, Ff mn verhaal doen en vragen of er wellicht lotgenoten ofzo zijn? Vorig jaar, vlak voor haar verjaardag, is er bij mn schoonmoeder alzheimer geconstateerd. Ongeveer 3 jaar terug veranderde ze van erg actief naar passief. Huishouden deed ze bijna niet meer, vergat snel dingen en sliep veel. Ze had sowieso wel bepaalde trekjes waardoor het niet gelijk opviel. Op dat moment zat mn schoonvader (gelukkig) thuis, omdat hij ontslag had genomen. Ik zeg gelukkig, omdat het hem zo ook opviel. Tijd voor een gesprek dus met mama. Uiteraard ontkende ze alles en mankeerde haar niks. Gelukkig kregen de kinderen haar wel zover dat ze naar de huisarts wilde. Echter de volgende dag wilde ze dat niet meer en zo ging er een tijdje voorbij. Schoonvader die wat te afwachtend was (waarschijnlijk bang voor de uitslag) en een lamme huisarts. Gelukkig kregen ze een andere huisarts en mn schoonmoeder klaagde over een vervelend drukkend gevoel op haar hoofd. Ze wilde naar de huisarts en toen ging alles in een sneltreinvaart. Scans gehad, testen en ander onderzoeken. Het was gelukkig geen tumor, maar men zag dat de achterste hersenkwab verkleind was en men vermoedde alzheimer. Ze werd doorgestuurd naar Amsterdam en ook daar kwam vorig jaar de conclusie alzheimer. Jeetje...dus toch! Haar kinderen waren er eerder verbaasd over als er niks was uitgekomen, maar toen de uitslag er was, kwam het toch wel hard aan. Je (schoonmoeder)moeder die op haar 57e jaar alzheimer krijgt. Voor mij en mn partner was het allemaal nog wat onwerkelijk en wij zagen in eerste instantie nog niet zoveel aan haar. Niet meer dan anders in ieder geval. Later tijdens een gesprek met mn schoonzus waarin zij vertelde wat er allemaal te wachten stond, en ook al wisten mijn vriend en ik dat heus wel, kwam het toch hard aan en barstte mijn vriend in tranen uit. Misschien landde het op dat moment echt. Mijn schoonzus was er veel meer mee bezig geweest en zij was uiteindelijk ook degene die aan de bel trok. Datzelfde jaar dat ze de diagnose kreeg, gingen we, wat we jaarlijks doen, met elkaar naar mn schoonouders hun vakantiehuis. We zagen zeker veranderingen ten opzichte van het jaar daarvoor. Die zag je natuurlijk ook als we bij hun thuis kwamen, maar mn schoonmoeder wist ook dingen te verbloemen op haar manier. We waren uiteten geweest en toen ik haar een half uurtje later vroeg wat ze had gehad, wist ze dat niet meer. Een spelletje mens erger je niet snapte ze ineens niet meer en qua gesprekken ging het ook niet altijd even soepel. Een klein positief dingetje was dat ze ineens in haar badkleding ging zitten terwijl ze dat anders nooit zou doen. Maar aan de andere kant zei dat ook voldoende over haar toestand. De tijd verstreek en ik vond het allemaal wel redelijk stabiel gaan, maar ik zag haar tenslotte niet elke dag en het stond zeker niet stabiel. Ze deed een liter wasmiddel in de wasmachine, waarschijnlijk omdat ze niet meer begreep dat het wasmiddel wegzakte. Bepaalde kruiden wist ze al niet meer te vinden etc. Ze werd emotioneel, omdat ze begreep dat het slechter ging met haar en ze het verschrikkelijk vond dat ze niet meer alleen voor haar kleinkinderen kon zorgen. Het was gewoon niet vertrouwd, maar ze begreep het wel. Dit jaar is het behoorlijk achteruit gegaan met haar. Ze begon in haarzelf te praten. Hele verhalen waarin ze soms begon te lachen. Ze doet amper nog wat in huis! Ook dit jaar zijn wij een paar dagen met het hele gezin naar mn schoonouders hun vakantiehuis gegaan. Dit was voor mij eigenlijk de eerste keer dat het hard aankwam bij me. Ze sprak veel in haarzelf en het leek soms gewoon dat ze schizofreen was, omdat ze in de "wij" vorm sprak wanneer ze in haarzelf sprak. Een fatsoenlijk gesprek is er niet meer met haar te voeren. Ze begrijpt het gewoon niet meer! Ze ging om de haverklap naar de wc en slaapkamer. Joost mag weten wat ze daar doet! Er is amper nog emotie van haar gezicht te lezen en ik heb me vaak genoeg afgevraagd of ze het wel naar haar zin had. Van haar kleinkinderen wordt ze vrolijk, maar sommige dingen gaan ook gewoon langs haar heen. Toen ik mn schoonvader op een ochtend alleen zag zitten bij de vijver van hun vakantiehuisje, deed dat me wat. Mijn hemel wat moet die man het soms zwaar hebben zeg! Dag in, dag uit met je vrouw geconfronteerd worden die met de dag bij wijze van spreken veranderd. Ik vind het een verschrikkelijke klote ziekte! Qua lijf is het je moeder/vrouw/schoonmoeder, maar qua geest niet meer en het wordt alleen maar erger. Ook al zijn de vooruitzichten slecht, ik hoop dat het allemaal wat dragelijk wordt voor haar man en kinderen en ik hou mn hart vast voor het moment dat ze misschien haar kinderen niet meer herkent. Ik weet, ik kan ook naar een pagina gaan voor alzheimer patiënten, maar vroeg me af of er hier misschien mensen zijn die dichtbij een persoon staan met alzheimer en wat hun ervaringen zijn?
Lieve Antje88, Ik kan er helaas over meepraten. Mijn vader was 58 toen hij de diagnose Alzheimer kreeg. Net na zijn 62ste overleed hij aan de gevolgen van deze vreselijke ziekte. Vaak is het voor de naasten heftiger dan voor de patiënt zelf, zij komen immers op het punt dat ze er gewoon simpelweg geen besef meer van hebben. Ik zit nu op mijn telefoon dus een heel verhaal over mijn pa is nu niet handig om te gaan typen. Wanneer ik op de laptop zit, zal ik mijn verhaal eens doen. Neem eens een kijkje op mijn Facebook-pagina (link staat in mijn handtekening). Ik schrijf veel en hier vind je ook een aantal mooie gedichten met betrekking tot Alzheimer. Zo nu en dan plaats ik weer iets nieuws. Sterkte meid! Knuff
Hier van heel dichtbij mee gemaakt met mijn oma die jong was toen ze Alzheimer kreeg. We kwamen er bijna dagelijks. Ik vind het heel heftig om mee te maken, eerst het beseffen dat je dingen vergeet, het verdriet daarna het moeizame contact. Later kreeg ze achterdocht naar mijn opa, herkende hem niet en liep steeds vaker weg. Voor wat ik altijd heb begrepen is dat mensen met Alzheimer toch wel redelijk snel overlijden aan de gevolgen hiervan. Mijn oma heeft het inmiddels al 15 jaar waarvan ze inmiddels 10 jaar in een verzorgingshuis zit. Ze kan niks meer, ligt alleen maar. Mensonterend! Sterkte
Dit is heel wisselend hoor. Mensen kunnen er ook best oud mee worden. Bij de een gaat het ook veel sneller dan bij de ander. Kijk dus naar jouw oma die het al 15 jaar heeft. Wat ik wel vaak hoor is dat jong dementerenden vaak agressiever kunnen zijn. In geval van mijn pa klopt dat wel. Hij werd steeds agressiever en voor mijn moeder werd het thuis ook te gevaarlijk. Tevens zegt men dat het allemaal sneller kan gaan bij jong dementerenden. Ook dit klopt bij mijn pa. Hij was immers 58 en 4 jaar later stierf hij aan de gevolgen van... Zelf werk ik in de ouderenzorg met voornamelijk dementerenden en ik heb daar wel geleerd dat geen mens met dementie hetzelfde is.
Is jouw schoonmoeder onder behandeling van een geriater? Wellicht is het goed om ( opnieuw ) in consult te gaan met de geriater en te gaan zoeken naar evt. vervolgstappen. Mogelijk is er met medicatie nog wat te doen om het proces te vertragen, al is dit wel afhankelijk van de fase waarin je schoonmoeder zich bevindt en geeft dit niet altijd het gewenste effect. Verder is het wellicht verstandig om na te gaan denken over bv. een dagbehandeling voor een aantal dagdelen per week. Hiermee word je schoonvader een aantal momenten per week ontlast in de zorg voor zijn vrouw, maar ook is er op die manier meer proffesionele begeleidng en ondersteuning voor je schoonmoeder. Wellicht krijgt ze daar de prikkels die haar misschien wat minder passief maken. Een juiste prikkel kan een positief effect geven op een persoon met dementie. Verder is het ook goed om na te gaan of er als dan niet sprake is van een depressie. Mensen met een dementieel beeld lijden vaak ook aan een depressie, maar dit heeft men vaak niet of te laat in de gaten omdat symptomen van een depressie niet of niet tijdig herkend worden bij dementie. Hier vooral vanuit mijn werk te maken met alzheimer. Vandaar ook mijn wat praktische post. Geen ervaring met 'de andere kant' waarbij je te maken hebt met een dierbare die lijdt aan dementie. Het lijkt mee heel heftig om dit mee te maken. Heel veel sterkte!
De oma van mijn man heeft het ook. Ik vind het vreselijk om haar te zien. Ze ijsbeert maar wat op en neer, loopt vaak tegen dingen op, stoelen/tafels etc en weet niet meer wie we zijn. De laatste tijd wordt ze ook heel erg agressief om de kleinste dingen. Een hele heftige ziekte. Mijn oma zit nu in de beginnende fase van alzheimer en ik ben bang voor wat komen gaat.