Vanaf 1 september zal mijn kleine man naar het kdv gaan, hij is dan net 1 jaar. Tot nu toe dus altijd bij mama en papa geweest en af en toe hebben mijn ouders op gepast. Hij is behoorlijk eenkennig, dus het zal voor ons beide wennen worden straks... Hij is natuurlijk al wel wat ouder dus is zich straks wel echt bewust van de andere omgeving/kinderen/juffen. Hoe is dit bij andere kindjes gegaan van ongeveer dezelfde leeftijd? Hoe kan ik het straks het beste afscheid nemen? Lang de tijd nemen of juist niet te lang bij stil staan zodat het normaal wordt? Kan ik hem voorbereiden? Ik vind het reuze spannend, maar weet ook dat hij het super naar zijn zin gaat krijgen. Hij gaat naar een 'groene' kinderopvang met heel veel ruimte binnen en buiten, allerlei dieren en buiten activiteiten.
Ik werk zelf op een kinderdagverblijf. De leeftijd van 1 jaar is inderdaad vaak wel wat moeilijker voor de kindjes om te wennen aan de nieuwe omgeving, andere gezichten en drukte. Soms valt het heel erg mee, maar soms kunnen ze bij het afscheid wel even huilen. Wat ik vaak zie en ouders aanraadt, is even met je kindje op de groep te spelen 10 minuutjes ofzo. Zodat je kindje even kan spelen en wennen met jou aanwezigheid. Daarna afscheid nemen, en ook al moet je kindje dan even huilen, probeer om niet elke keer terug te komen, want zo wordt het afscheid nemen alleen maar moeilijker voor beide. Probeer niet te zenuwachtig te zijn, want ook dat voelt je kindje natuurlijk heel goed aan. Vaak is het zo dat zodra ouders weg zijn, het huilen stopt en het kindje gaat kijken wat er allemaal te beleven is. Moeilijk is het zeker om je kindje achter te laten, dus zoizo succes!!!
Vandaag mijn net 1 jarige meisje voor t eerst een dagje om te wennen naar her kdv gebracht. Vanaf volgende week gaat ze 2 dagen per week. Ik heb kort afscheid genomen en ze ging inderdaad huilen. Na een half uurtje gebeld en ze had nog even gehuild en zat toen stilletjes op schoot bij de leidster...
Onze jongste ging ook pas toen hij 1 was naar het kdv. Hij had het er snel naar zijn zin, maar het afscheid nemen is nog steeds elke keer drama. En als ik hem kom ophalen is hij dolgelukkig. Toch zeggen de leidsters dat hij zich prima vermaakt en niet verdrietig of bang is als ik weg ben. De eerste keer ben ik een half uurtje gebleven en is hij daarna 2 uur alleen gebleven. Nu neem ik binnen 10 minuten afscheid, ik speel even samen met hem, klets met de leidster, trek zijn vingers van mijn been af en zet hem bij haar op schoot, zwaai en ben weg. Dat afscheidsmoment maak ik zo kort mogelijk, want dat maakt het alleen maar moeilijker (ook voor mij).
Siem was 13 maanden toen ie voor eerst naar go ging En ja soms nog lastig. Maar tis afgeven, laatste kus en zwaai en gaan. Niet te lang bij stil staan
Neem in ieder geval wel goed afscheid, ook al betekent dit huilen. Sommige ouders vertrekken snel als hun kindje lekker zit te spelen. Erg sneu.
Het verschilt echt heel erg per kind. Jelle kon heel slecht afscheid nemen, die huilde bijna elke keer als ik wegging op de psz. (kinderdagverblijf deed mijn man altijd en dat ging over het algemeen wel goed) Maar zodra ik de deur uit was, was het goed. Bij Jelle was het echt dat moment van weggaan waar hij moeite mee had. 2 tellen later stond hij al vrolijk voor het raam te zwaaien. Was dat anders geweest, dat hij echt een half uur aan het huilen was en dat hij het overduidelijk niet naar zijn zin had, dan had ik hem van de psz afgehaald. Jitte was wat dat betreft heel anders. Met haar maakte ik een puzzeltje, gaf een kus en een knuffel, van allebei nog 1 bij de deur en dan zwaaide ze me vrolijk uit. Soms vond ze het wel moeilijk, maar dat waren vooral de eerste keren na een vakantie. Bij mij thuis is toch nog altijd leuker... (Hè, gelukkig! ) Edit: En wat degene boven mij zegt: Neem in elk geval wel afscheid en zeg dat je terugkomt om ze te halen. Hier raadden de juffen van de psz ook aan dat ik maar weg moest gaan zonder iets te zeggen, toen Jelle er zo'n moeite mee had... Toen heb ik gezegd: "Denken jullie nou echt dat helpt? Als ik er zomaar stiekem vandoor ga, zonder iets te zeggen? Nee, dat wekt vertrouwen op bij een kind. Dan voelt hij zich helemaal in de steek gelaten. Ik doe het *zo* en niet anders." Nooit meer commentaar gehad...
Verschilt idd per kind. Onze oudste ging ook met 1 jaar en 1 week voor het eerst naar het kinderdagverblijf. Heeft de 1e 2dagen gehuild bij het weggaan, dat was volgens de leidsters na 5 min over. Na die 2 dagen nooit meer gehuild bij afscheid. Wel nog 2 of 3 keer gehuild bij het ophalen. Hij was dan gewoon erg blij en dus emotioneel, om mij weer te zien. Ik breng hem weg, praat de leidster even bij, draag hem over, geef een kus een zeg"dag schatje, fijn spelen, tot straks!" En dan ga ik meteen. Duskort afscheid, ik zeg altijd hetzelfde bij het weggaan. Ben ook bij het huilen in het begin gewoon gegaan. tegenwoordig loopt hij zelf naar binnen, zegt "dagdag" tegen mij, zwaait en gaat spelen ben al bijna overbodig
Vanwege 6weken niet mogen tillen dochter van bijna 14 mnd naast de vaste oppas ook 2 dagen naar het kinderdagverblijf gisteren voor de eerste keer .het afscheid ging goed. En ze heeft het super gedaan de 1 e dag ze vond het erg leuk het zal echt per kind verschillend zijn hoe het gaat.
Mijn dochter ging met 16 maanden voor het eerst naar het kdv. Ging eigenlijk gelijk goed. Ben er de eerste 2 dagen een half uurtje bij gebleven maar ze huilde niet bij het weggaan. Pas na een maand begon ze ineens wel te huilen toen ik wegging. Ik denk dat het nieuwtje er toen een beetje af was. Heeft een week of 2 geduurd en toen was het over. Ze gaat elke ochtend 3 uurtjes (het is meer een soort peuterspeelzaaltje) en staat smorgens al met haar tasje bij de deur om naar school te gaan, ze vindt het geweldig!
Ik werk ook al een aantal jaren in de kinderopvang en kindjes die 'later' beginnen hebben het soms wel extra moeilijk, qua wennen. Maar babys op een kdv... Ik ben er geen voorstander van. En daarbij krijgen veel kinderen sowieso nog wel een moeilijke periode, ook al zijn ze er al vanaf hun 3e maand. Dus ja, alles heeft iets moois en minder moois. Ik zou als eerste gaan wennen, 1 of 2 keer. Voor jullie beiden. Even twee uurtjes en dan weer ophalen. Het afscheid zou ik kort houden. Elke keer hetzelfde doen en zeggen, ondanks het huilen, toch aan de leidster geven en weg gaan (daarna ff lekker een potje janken). Vaak gaat het pas beter als de ouder weg gaat. Dus als je lang afscheid neemt, duurt de huilperiode ook langer. Dan maak je het voor je kindje moeilijker. Ook zo min mogelijk twijfelen of je eigen emoties laten zien, want kinderen voelen dat feilloos aan, als mama het ook moeilijk vind. Je kunt altijd afspreken dat je na een half uur eventjes belt hoe het gaat. Succes!
Ja dat is niet goed voor het vertrouwen. Wij hebben ook wel eens ouder gehad die dat dachten te doen. Ik riep hen of het kindje er dan altijd bij om een afscheid te regelen, want dat kan gewoon niet.
Hier met 14 maanden voor het eerst gegaan, dankzij ouderschapsverlof. Ik vind kdv nix voor baby's. Bovendien de keren dat ze ziek is geweest, bijna om de week. Wil ik zo n kleintje ook niet aandoen. Eerste twee keer n vooral de eerste waren moeilijk voor dr bij het afscheid maar volgens de leidsters duurde het huilen maar tien min en is ze daarna lkkr gaan spelen. Bij de derde keer zwaaide ze me enthousiast gedag en keek verder niet meer naar me om. Komt wel goed hoor!
Hier ging hij al 1 dag naar mijn ouders, 1 dag naar schoonouders. Met 14 maanden was mijn ouderschapsverlof voorbij en moest een dag extra werken. Moet zeggen dat mijn zoontje bijna nooit tot niet eenkennig is. Afscheid nemen was in het begin lastig. Wees wel consequent, ookal doet het pijn. Loop niet steeds terug. Hier is het kus, dag en zwaaien. Goede leidsters helpen ook bij dit alles.