Hoi hoi! We hebben een probleempje hier: ons zoontje lacht ons vierkant uit als we zeggen dat iets niet mag. Hij weet drommels goed dat bepaalde dingen niet mogen (aan het tafelkleed trekken, aan de oven zitten, afstandsbedieningen pakken), hij kijkt ons aan, krijgt een gemeen lachje op z'n mond en doet dan wat niet mag. En intussen blijft hij ons aankijken. Hij is ons duidelijk aan het uittesten en wij reageren met: op de hurken, hem recht aan kijken, streng zeggen dat dit niet mag (soms een reden geven en soms alleen: nee, dit mag niet.). Dan zetten we hem bij zijn speelgoed neer als afleiding, maar na een paar minuten gaat hij weer. En dat gaat de hele dag door. Hij vindt alles zo interessant: de plantenbak, tijdschriften, alles. Maar ik kan niet alles op plekken leggen waar hij niet bij kan, en sowieso: hij moet nu toch al wel een beetje snappen wat mag of niet? Wie weet hoe we dit het beste kunnen aanpakken? Ik word er namelijk zo moe van om politieagentje te spelen. En dat terwijl er niet eens zoveel is waar hij niet aan mag komen. Ik wil het graag weer wat leuker in huis
Toevoeging: als we hem zeggen dat iets niet mag, begint hij echt te lachen, hij vindt het gewoon grappig als we zeggen dat iets niet mag.
In de eerste plaats lacht hij je niet uit, maar vindt hij het leuk dat hij blijkbaar iets in gang kan zetten, namelijk dat jij iets gaat doen. Thirza had dat hier met de boekenkast: kroop daar dan heen met een ondeugende grijns op d'r smoelwerk en dan echt niet weggaan daar als ik 'nee' zei. Was veel te leuk dat ik 'r kwam halen Dan stond ze helemaal uit haar dak te gaan als ik haar kant op kwam. Het beste is toch om zoveel mogelijk weg te halen en een paar dingen (3-4) te hebben waar je consequent op gaat zijn. Ik denk zelf dat op je hurken erbij, oogcontact en streng 'nee' zeggen al teveel van het goede is. Hier hebben we gewoon steeds het kort gehouden. Als ze ergens aan zat wat niet mocht 'nee' en weghalen als ze niet wegging zelf. En dat idd tot in het eindeloze herhalen. Ik moet zeggen dat ik het zelf wel grappig vind en vond, dus ik kon er de lol wel van inzien. Ik zeg ook niet hard of boos 'nee'. Gewoon duidelijk en iets harder dan je normaal praat, meer niet. Inmiddels zijn we zover dat ze zelf ergens weggaat als wij nee zeggen en zijn bepaalde dingen al helemaal zo interessant niet meer. De boekenkast is weer veilig bijvoorbeeld Dusseh, vooral heel rustig en consequent blijven en jezelf voorhouden dat als je dat maar doet, je er het snelste weer doorheen bent (En dus ook bedenken dat als jij vanwege moeheid iets laat gaan, dat je dat terug gaat merken in veel langer nodig hebben om je kindje op deze dingen te 'trainen' (en geloof me: ik weet er alles van wat het is om moe te zijn en je kind de hele dag bij dingen weg te moeten slepen ).
welkom in de wereldn van de 1 jarige, hier ook zon 1 alleen dan een dametje (met duivels hoorntjes)' helaas is herhalen herhalen het enige, ene (oei zal wel worden aangevallen) een tik (dus niet slaan) op de vingers krijgt ze afentoe ook, en dan is het ook klaar ze loopt dan weg en gaat spelenn met haar speelgoed (vanochtend kat aan de staart uit de vensterban getrokken, arme poes) ik haal ook echt niet alles weg hoor, ze moet gewoon leren dat het niet mag (en vaak weet ze het ook,) nu is onze kamer opzich best babyproof, maar bij mijn ouders bv niet, maar ook daar weet ze deronders goed wat wel en wat niet mag (oma opvoeding is moeilijker, gelukkig is opa meestal alleen thuis) bij mijn schoonouders vind ik het heel moeilijk die hebben veeeeeeeeel breekbaar spul op tafeltjes(wiebel wiebel) staan of op de grond, (opa is nogal verzamelaar) echt fijn spelen kan ze daar niet, dan vind ik het wel eens heel moeilijk, zou stuk makkelijker zijn als er wat minder stond.
over boekenkast, wij hebben een hele grote boekenkast, en ik vertik het om ook maar 1 boek weg te halen, oke dure en tere boeken een plankje hoger gezet, maar de rest (net als kranten en tijdschriften) halen we niet weg, ze heeft haar eigen mandje met boekjes. ze komt er eigenlijk ook niet meer aan, alleen als er visite is ff uittesten of papa en mama het dan ook doen
Op die leeftijd doen ze dat echt allemaal! En daarom hebben ze iets heeeeeeeel handigs uitgevonden: de box! Jesse zat dus rond die tijd lekker veel in de box. Lekker te spelen met alles waar hij zomaar wel mocht aankomen! Want ze snappen echt nog niet dat ze daar en daar niet mogen aankomen. Ok, ze lijken het wel te snappen, maar het dan ook niet doen, da's nog te moeilijk voor ze. We hebben hem net vorige week weggezet, de box, wat een heerlijke uitvinding. Alleen vind ik het wel bijzonder dat de meeste mensen hem alweer wegdoen als hun kindje het bewerkelijkst is, zoals tussen 1 en 2 jaar.
Evy is ook echt een draakje aan het worden wat dat betreft. Daarstraks zat ze bij me, en begon me te knijpen. Geloof me, dat gaat echt hard! Ik pak dan haar handje en zeg streng "nee!". En inderdaad herhalen-herhalen-herhalen. Is het enige dat je kan doen, denk ik. Ik ben zelf niet van de tik op de vingers, maar zal je niet aanvallen hoor denemarkw, dat moet iedereen voor zichzelf weten. Mijn vriend en ik hebben soms nog wel wat onenigheid. Als ze bij mij iets doet wat niet mag, gaat hij zich er mee bemoeien. Terwijl ik dat ook prima zelf kan. Plus dat hij steeds "eh-eh" zegt. Weten jullie dan wat ik bedoel? Zo irritant! Ik zeg dan wel dat hij ook gewoon "nee" kan zeggen, maar ja.. Zijn moeder doet precies hetzelfde, dus hij heeft het niet van een vreemde....
Heel herkenbaar, wij zitten in dezelfde fase hier. Ik begon me ook al (een beetje wanhopig) af te vragen wanneer het consequent nee zeggen z'n vruchten af gaat werpen.
Gelukkig, een heel normaal kindje hahaha! Niet dat ik daar bang voor was, maar pffff, wat irritant soms. En de box is inderdaad een ideale uitvinding, maar dan begint hij zo hartverscheurend te huilen. En hij gaat helemaal niet spelen met z'n speeltjes: niet als ik 'm even help met spelen (samen spelen) of als ik hem een tijdje laat spelen alleen (en dan ben ik in de kamer of uit de kamer). Maakt ook niet uit welke speeltjes ik erin leg, hij vindt de box echt helemaal niets. (Tijdens het eten koken zit hij er wel in, huilen of niet, ik vind het veel te gevaarlijk met al die draaiknoppen van het gas en een hete oven.)
Hier verhuist D. ook gewoon naar de box als hij steeds aan planten o.i.d. zit. Ik heb geen zin om hem steeds ergens vandaan te moeten halen, dus dan maar naar de box. Vindt hij helemaal niet erg. Is geen straf voor hem.
hier de box al maanden weg, ze heeft er nooit met plezier in gezeten/gelegen, alleen de box bij mijn ouders vond ze prima, al wil ze daar nu ook niet meer in, mijn vader zet haar daar wel eens in als ze erg stout is, maar meestal als ze ziet dat ze erin gaat is het brullen en dat tsopt niet (ze wordt echt blauw)
Oh ben blij om te lezen dat er meer van die kleine draakjes zijn haha... Ik dacht al: dit is toch niet echt haar karaktertje wat zich aan het aftekenen is... Sophie begint van de ene op de andere dag aan mijn haren te trekken, slaan, bijten, krabbelen in mijn gezicht... En zomaar ineens hoor, echt niet omdat ze boos is ofzo... Nee zeggen doet haar niks, dan wordt ze alleen nog fanatieker. Laten we idd hopen dat het een fase is ja, wat een draak! De box houdt ze idd ook niet van maar is daarom misschien juist wel een goed middel om te laten merken dat het niet grappig is toch?
Wij hebben de box ook een poosje gebruikt voor als ze stout was (box is er bij ons nu ook al uit haha) en dat snapte goed. Ze vond de box niet leuk, dus dat was een beetje straf. We hebben vanaf dat ze erg klein was altijd al duidelijk nee gezegd en haar ergens anders gebracht. Toen snapte ze het nog niet, maar nu wel. Ze gaat ook weleens door, maar als ik 3 of 4 keer nee heb gezegd en haar er weer weghaal, dan huilt ze even hardverscheurend en daarna gaat ze ergens anders spelen. Dus gewoon volhouden denk ik! Ben de laatste tijd ook wel wat meer van het op haar hoogte komen en met een lage strenge stem nee zeggen (supernanny he). Dit lijkt wel erg goed te werken moet ik zeggen.
Precies wat al is gezegd: duidelijk streng nee zeggen, dan weghalen, en iets anders te doen te geven ter afleiding. Een kind van die leeftijd kan volgens mij niet echt direct reageren dat 'nee' betekent echt niet doen, maar door consequent te zijn kan een kind wel afleren om dat te doen. Ons kindje zat bv. aan een plant en aan een boekenplank waar dat niet mocht; we hebben consequent hem dit verboden en weggehaald, en na een aantal weken blijft hij er (meestal) van af: het is dan gewoon niet meer interessant. Met andere woorden: hij went er op gegeven moment aan om dat niet meer uit te proberen. Het 'nee' heeft nog geen effect, maar is wel een goede voorbereiding (hopen wij) voor als hij nog wat ouder is.
Hier ook zo'n draakje die aan het uittesten is. Ik weet zeker dat hij niet begrijpt dat "nee" nee betekent, maar goed, dat komt vast vanzelf. En tot die tijd oefenen, oefenen, oefenen. Ik heb de box er al een maand uit, hij zat er nooit met plezier in, daarvoor is hij veel te beweeglijk. De box hoor je dan ook eigenlijk van te voren vaak te gebruiken zodat je ze er ook echt met plezier in kan zetten als jij je handen vrij wilt hebben. Het moet mijns inziens een veilige speelplek zijn en geen "strafhonk". Ik heb een aantal dingen weg gezet en achter slot en grendel en er zijn een drietal dingen waar hij niet aan mag komen. Diet ie het toch krijgt hij eerst een waarschuwing. Doet ie het daarna weer, nog een keer. De derde keer haal ik m weg en geef ik m een ander speeltje/ afleiding. Hij vindt t nu nog een leuk spelletje...helaas... maar goed er komt vast een tijd dat hij het begrip Nee snapt.
Herhalen, herhalen, herhalen. En als je denkt dat ze het eindelijk begrijpen moet je nog een keer herhalen haha. Robyn moet steeds met haar vingers in een glas zitten. Kopjes en bekers laat ze nog wel met rust, maar je glas kan je echt niet laten staan. Ze loopt er naartoe, zegt ah ah (wij zeggen vaak ah ah, of nee nee als ze iets niet mag), en steekt dan zo haar hand erin, en daarna lekker haar vingers aflikken, om moe van te worden... Maarja we blijven maar zeggen dat het niet mag en proberen haar dan weer af te leiden, meer kunnen we niet doen.
Mijn collega (was ik vd week op bezoek) knipt met haar vingers tegen het handje van haar dochtertje(1 jr) als ze iets doet wat niet mag. (als je snapt wat ik bedoel) Ik ben het daar niet mee eens, en zal het nooit zelf doen. Maar blijkbaar denkt niet iedereen daar hetzelfde over.
Pfff nou heeeel herkenbaar. De mijne (16 maanden) gaat alleen HEEEL hard krijsen als je iets verbiedt. Ze gooit zichzelf theatraal voorover op de grond en houdt pas weer op met huilen als je haar optilt en samen even iets anders gaat doen. Dat kan helaas niet altijd, dus soms brult ze wel een kwartier lang in die houding (als ik bijvoorbeeld moet koken ofzo). Wat een ellende.. Soms denk ik echt dat ik misschien iets verkeerd heb gedaan. Misschien niet consequent genoeg ofzo...
Jessmin ook dat hoort erbij, helaas Dat gebeurd hier nog steeds, hele drama, als je mijn kind moet geloven natuurlijk. Ik negeeer het, als hij na 15 min nog aan het huilen is, vraag ik heel neutraal of het over is, zo niet,, ga ik weer verder met waar ik bezig was. Het klinkt hard, maar ik denk dat er op die manier meer berijkt word Geduld, geduld en nogmaals geduld en dat zal nog jarennnnn zo zijn hihi, al is het soms extreem vermoeiend