Weet je, zo makkelijk is het niet altijd. Het gaat niet altijd om een korte periode dat je 'op dieet' bent, soms gaat dat om een heel leven. Als je op je 8e al bij een dietiste bent begonnen en voor je 20e al minstens 5/6 dieten hebt geprobeerd dan is het gewoon anders dan als je opmerkt dat je een paar kilo te veel hebt en even wat moet opletten. En misschien zitten er wel excuses bij, vast, maar het is dan ook enorm zwaar om altijd op te moeten letten en nooit te kunnen verslappen. Dat redt toch niemand? Ik ben nu al blij dat ik redelijk gewoon kan eten, zonder steeds te vervallen in eetbuien. Ik ga daar niet aan klooien door weer een of ander dieet te beginnen. En tot slot: er is geen enkele consensus in de wetenschap over wat je moet doen om overgewicht kwijt te raken en dit blijvend (dus voor altijd en niet voor een paar jaar) er af te houden. Er is meer niet bekend over wat de mechanismes in het lichaam betrokken zijn bij overgewicht en afvallen dan wel.
Chelsea, zoals ik al schreef begon dat proces toen ik 11 was, jij bent volwassen. Een kind van 11 corrigeert zichzelf nog niet op die manier. Bovendien: bijna niemand wordt zomaar te dik. Incest, verwaarlozing, adhd, trauma's, medicatie.. Speelt bij heel veel dikke mensen een rol. Zodra dat is verwerkt ben je niet gelijk ook je overgewicht kwijt. En dan kan een gbp helpen. Het is niet zo zwart wit als je graag wilt stellen.
wat ik jammer vind is dat er altijd een excuus moet zijn voor dikke mensen. Pillen pesten traumas. Niemand die gewoon es zegt. ik ben te dik omdat ik teveel en verkeerd eet. bij mij was er geen sprake van excuses. Ik had twee peuters en een baby en vond het toen gewoon veel makkelijker om een zak chips te pakken als een bak kwark met muesli oud. Cola was gewoon veel lekkerder dan een kom thee. tja en toen zag ik mezelf op een foto en dacht neeeee. En mezelf dus gewoon een schop onder m'n dikke reet gegeven. Heel simpel. Ik wilde toen geen dag langer meer zo zijn. Heb ook nooit een terugval gehad. Als je echt iets wil bereiken wat dat dan ook is kun je het
Nou ik ben dus wel 30 kg aangekomen tijdens m'n laatste zwangerschap ondanks dat ik echt niet teveel at (heb nooit veel eetlust tijdens zwangerschappen, ook als ik niet (meer) misselijk ben) en ook niet ongezond ofzo. Volgens de gynaecoloog kon het wel als je pech hebt. Dat ik er pas na ruim 1,5 jaar wat aan ben gaan doen is idd wél mijn schuld. En ja er bestaan medicijnen waarvan je dik (of juist dun) kan worden. Ik heb ooit voor de keuze gestaan aan bepaalde medicatie te moeten en koos ervoor het toch niet te doen omdat ik niet zoveel wilde aankomen. Maar dat is makkelijk praten vergeleken met een geval waarbij je medicijnen echt móet nemen.
Lijkt me heerlijk om dat te kunnen zeggen... want dan zat ik hier niet met allerlei issues omdat ik in groep 6 een heel jaar door de hele klas gepest was of omdat ik langere tijd seksueel geïntimideerd ben toen ik 11 was (waarbij ik in de pauze maar een gevulde koek en een roze koek ging halen, omdat dat mijn troost was). Dan had ik geen verleden waarin ik op mijn 8e al aan mijn lichaam moest gaan twijfelen. Dan was mijn lichaam niet door de war geschopt omdat ik tig dieten heb gevolgd of doordat ik in mijn zwangerschap zo ziek was van het extreme spugen dat ik 3 keer ben opgenomen en ongeveer 3 kwart van de zwangerschap dacht dat ik het niet ging overleven. Maar goed, dat zijn vast excuses...
Bij mij kwam mijn overgewicht door een groot deel wel door pesten. Ik zocht troost in eten. Wil je me nou zeggen dat dat niet waar is?
En ben niet zo voor een gbp (pff denk de hele tijd aan britse ponden als ik dat zie staan ), maar zo simpel als je het hierboven schrijft is het niet met psychische problemen.
Nou die zou ik van jou nooit gehad hebben nee altijd maar wel moeten verkondigen hoe goed jij wel niet bent maar andersom nooit eens iets gehoord hoor is natuurlijk ook heel lastig als een ander succesvol afvalt want ja dan mis jezelf weer een hoop aandacht
ben ik ook met je eens hoor maar ik zeg alleen dat er nooit niet 1 iemand is die hand in eigen boezem steekt en zegt dat het gewoon komt omdat hij of zij verkeerd en ongezond eet.
Hahaha Ja hoor. Denk dat je dan wat beter je ogen had moeten openen want als er iemand is die andere de hemel in prijst als ze zijn afgevallen op wat voor manier dan ook dan ben ik het wel. De enige die zichzelf hier de allerbeste vind dat ben jij, en dat moet je ook continue laten weten dat het jou wel is gelukt met een schop onder je reet. Heel goed van jou, maar verplaats je eens wat meer in een ander ipv continue jezelf een veer in de reet te stoppen. En stop met andere veroordelen op hun keuzes. Zou je sieren. Maar goed, jij leest alleen wat jij wilt lezen, dat blijkt wel weer
Nee dat klopt ook wel. Maar ik denk ook dat eigenlijk niemand graag dik is. Dus vaak is er wel een onderliggende oorzaak. Ikzelf vind mezelf er wel heel schuldig aan, wat ook weer niet werkt want raak er alleen maar van in een dip en daar ligt juist het probleem
Mee eens. Ik heb zelf een eenstoornis (zeg maar gerust meerdere, ben er altijd mee bezig, heel frusterend en ja ik ben ook een enorme emotie eter). Ik ben er dus altijd wel mee bezig, verval ook echt wel eens en kom dan een paar kilo aan, maar ik herpak mijzelf ook weer. Ik ben dus een beetje tezwaar, maar heb het echt zelf allemaal eraan gegeten. Ik kan mezelf ook helemaal laten gaan, dat zou op korte termijn echt het makkelijkste voelen, maar weet ook in mijn achterhoofd dat het er weer een keer af moet. Ik weet echt hoe moeilijk de strijd met eten dagelijks kan zijn, maar een pestverleden of wat dan ook de schuld geven vind ik wat makkelijk. Ook dan weet je toch bij elke hap die je neemt dat het verkeerd is? Toch ga je door, beetje hand in eigen boezem steken kan geen kwaad. Laten we eerlijk zijn, 50 kilo heb je er niet in 1 jaar aangegeven, dan heb je niet even verslapt.
ach een paar paginas terug schrijft iemand nog dat ze het echt niet erg vond om dik te zijn nee klopt daar ben ik het ook mee eens hoor.het is vaak een vicieuze cirkel.
Oei oei. Wat een vooroordelen. Hier ook een gbp'er. En wat ben ik blij ermee! Jarenlang elk dieet elk shakeje en elke pilletje geprobeerd. Sporten tot en met. Maar toch bleef ik aankomen. Ik bleek ook nog eens pcos te hebben. Dan is het in de medische wereld al bekend dat als je dat hebt dat je net even wat harder moet knokken om uberhaupt af te vallen. Gewoon alleen al doordat je hormoonhuishouding totaal niet goed is. Ik at ook gewoon normaal. Maar door het vele dieetjes volgen was mijn lijf op een gegeven moment alleen nog maar aan het omzetten naar vet. Ik ging een dieet volgen. Viel met moeite wat kilootjes af en mijn lichaam dacht dan van oo nee Dat is niet goed. Laten we alles maar omzetten in reserve. Dus zelfs al deed ik streng aan sonja bakker. Dan nog kwam ik aan. Ik ben altijd al te zwaar geweest. Altijd gigantisch gepest. Een zelfvertrouwen van 0,0 hierdoor. Toen in januari 2013 bleek dat mijn galblaas ontstoken was durfde men vanwege mijn gewicht niet eens te opereren. Ik woog 140 kilo. Kon vrijwel niks meer. Altijd pijn. Me schuldig voelen en me afvragen waarom ik toch maar bleef aankomen ondanks dat ik bij een dieetiste liep. Zelfs die riep dat mijn lichaam te ver verkloot was door al het strenge lijnen en dieet volgen. De chirurg die aangaf dat mijn galblaas eruit moest vond het beter dat ik voor een maagoperatie zou gaan. En dan zouden ze tijdens die operatie zien of ze mijn galblaas al konden verwijderen. Ik ben hartpatient dus ook de cardioloog moest toestemming geven voor een operatie. De screening was een hel. Ontzettend streng. Ik ben in hilversum gescreend. Ben helemaal binnenstebuiten gekeerd. Ook door de psych. En daar kwam natuurlijk uit dat ik psychisch ook veel last had van mijn overgewicht. Veel mensen denken namelijk dat als je dik bent dat je je de hele dag aan het volproppen bent. En er zullen echt wel mensen zijn die dat doen. Maar er zijn ook mensen die in mijn situatie zitten. Na weken wachten groen licht vanuit de screening. En dan heb je nog een heel voortraject. Gesprekken met de psych, dokter, dieetist, bewegingsdeskundige. Hier prikken ze vaak wel doorheen als je denkt dat je toch niet geschikt bent voor de operatie. Ja en soms glippen er ook mensen doorheen. 26 november 2013 was mijn dag. En gelukkig kon de galblaas er meteen mee uit. Ik ben nu bijna 2 jaar verder. Bijna 65 kilo van de 140 kwijt. Ik ben van maar 56 naar 40/42 gegaan. Ik voel me een stuk beter. Kan weer fietsen en leuke dingen met mijn kinderen doen. Afgelopen weekend voor de eerste keer aangedurfd om met mijn zoontje in de achtbaan te gaan op de kermis. Ik zat nog net niet te janken van geluk. Ook heeft het me ook nare dingen gebracht. Ben afgelopen november halsoverkop geopereerd ivm een aantal buikwandbreuken. En verder is mijn huwelijk na een jaar al kapot omdat mijn ex niet met de veranderingen om kon gaan. Maar alsnog zou ik het zo weer doen! Alleen al om het feit dat ik nu eindelijk mezelf kan zijn.
Gelukkig zijn is toch totaal iets anders als ontevreden zijn met je gewicht Ik zou ook wel slanker kunnen, maar om daar nu ongelukkig mee te zijn Geluk zit bij mij in m'n gezin, als ik naar m'n kinderen kijk .. geniet van elk moment met m'n mannetje samen Samen met de kinderen genieten van elke dag Heeft niets met die kilo's te maken Als ik in de spiegel kijk heb ik soms ook een meh moment Wie niet Ik werkte in een rusthuis, als je daar aan iemand vraagt *heb je ergens spijt van* Is er echt geen enkele die antwoordt, ja !! had ik in m'n leven maar wat slanker geweest, ik had zoveel gelukkiger geweest Mensen die hun geluk laten afhangen van de kilo's , jammer want het leven houdt zoveel meer in als die cijfers op je weegschaal Dit is een reactie op iedereen dat roept dat je niet gelukkig kan zijn als je dikker bent ! Hoezo niet dan ? Verder, maakt het op zich uit hoe iemand afslankt .. of het nu door sport, eten of een maagverkleining is .. Lig je daar zelf verder wakker van Mensen maken nu eenmaal zo'n keuze niet zo licht als hier wordt voorgesteld, er gaat een heel traject vooraf Het is hun lijf, hun beslissing
Geluk zit bij mij echt wel in mijn gewicht/figuur. Ik zou mijzelf doodongelukkig voelen als mijn buik over mijn broekrand puilt en de rollen onder mijn bh-bandje uitkomen. Ben nu bijna 5.5 kilo kwijt, pas weer in maat 38 en krijg complimenten. Dat doet mij goed.
Maar dat is niet voor iedereen zo , zoals iemand hier beweerd Ergens is het sneu dat je je zo voelt .. Hoop echt dat je ooit in de spiegel kan kijken en gewoon tevreden kan zijn met wat je ziet