Ja ik heb dat ook al meerdere keren aangegeven dat ik niet gelukkig ben, maar dat lijkt hem niet te interesseren. Ik vind het heel moeilijk.
Ja daar lijkt het op. Op zijn werk deelt hij ook orders uit en hij denkt dat thuis ook te moeten doen.
Wat moet er gebeuren zodat jij wel gelukkig wordt? Je regelt het hele huishouden incl kinderen en je mag niets voor jezelf doen? Ik zou eens gaan kijken of je die 20 uur misschien betaald kan gaan doen, eerste stap naar zelfstandigheid. Verder zou ik een laatste gesprek aangaan dat je ziet dat jullie beide een andere richting in zijn gegaan en dat je graag zou willen dat je weer tot elkaar komt. Jij bent niet gelukkig; hoe zou je wel weer gelukkig kunnen worden en wat heb je daarvoor nodig? daar voor moet je eerst dit voor jezelf beantwoorden.
Verander wat je niet kan accepteren en accepteer wat je niet kan veranderen. Dat laatste is bij jou van toepassing denk ik. Als het na jaren niet is verandert dan kan je maar 1 ding doen en dat is accepteren dat het niet verandert. Dat geeft een hoop rust.
Over “uitjes” bv zou ik niks vragen, maar mededelen en dan gewoon gaan. Dan is hij maar boos en vindt hij het maar oneerlijk, als je terug bent kan hij voor zichzelf een “uitje” plannen. Nu is het alsof hij het je verbiedt, en dat is echt niet ok.
Ja je opent me wel de ogen. Hij doet altijd wat hij zelf wil, zowel in de avond als in het weekend. Want ja hij werkt immers hard. Maar ik wil dit inderdaad niet. Ik vind de stap om hem te verlaten wel erg groot, vooral vanwege de kinderen.
Ik snap wat je daarmee bedoelt en dat probeer ik ook. Alleen geeft dat niet altijd rust. Dat we bijvoorbeeld ruzie krijgen als mijn bankrekening leeg is en ik dan moet verantwoorden waar al het geld heen is. Dat hij dan pas een nieuw bedrag stort. En ik doe er dus echt niks verkeerd mee. Dit soort zaken wil ik wel accepteren, dat het zo is. Maar hij maakt er een probleem van, ik niet. Of dat ik met hem afspreek dat hij thuis is als ik dan een keer weg moet. En vervolgens komt er altijd iets tussen of hij weet van niks. Ook al staat het in de agenda en heb ik het hem drie keer gezegd en geappt. Of hij zegt dat zijn afspraak belangrijker is en regelt vervolgens ook geen oppas, want dat is mijn taak. Hij kritiek heeft op mijn huishouden, maar zelf niets doen. Tegen dit soort dingen loop ik aan.
Je leert zelf aan de mensen om je heen hoe ze je (kunnen) behandelen. Je man gedraagd zich egoïstisch. Daarmee gaat hij over je grenzen. Nu voelt het als jouw probleem. De kunst is, hem zelf de gevolgen laten dragen. Als hij er zelf last van krijgt, gaat hij xijn gedrag veranderen. In tussentijd kun jij beter voor jezelf gaan zorgen. Ik zie jezelf namelijk niet terugkomen in je lijstje met verantwoordelijkheden en je man wel. Hij is niet jouw verantwoordelijkheid. Hij is verantwoordelijk voor zichzelf en jij ook.
Bedankt voor jullie reacties allemaal. Ik denk er veel over na, als we geen kinderen zouden hebben was ik allang weg geweest. Ik zie hoe hij kan uitvallen tegen de kinderen ook en heel vaak ook onredelijk is. Ik denk dat ik dus niet weg wil/kan omdat ik niet wil dat hij ze aan zijn lot overlaat. (want dat gevoel krijg ik dus wel) Ik wil er voor ze zijn. Mijn post was bedoeld om even van me af te kunnen schrijven, maar er zit inderdaad meer achter dan cadeautjes en drinken pakken. Ik weet het gewoon echt niet meer, wel dat ik het heel moeilijk vind. Ik ben dankbaar voor jullie luisterende oren en ik wou dat ik ook in een andere situatie/relatie zat. Ik zal er zelf ook een aandeel in hebben, maar het is niet dat ik het niet probeer. Ik loop vaak echt tegen onmogelijke dingen aan. Praten helpt mij niet, hij draait het juist dan om. Ontkent het of zwijgt me dood.
Ga solliciteren. Er is werk in overvloed. Dan heb je je eigen inkomen en moet hij wat regelen voor de kinderen deren op jouw werkdagen. Ga voor een patstelling. En maak die ruzie!! Natuurlijk reageert een (kinderlijk, verwende) man boos als zijn ideale 'ik kan doen wat ik wil situatie' opeens verandert. Schrik er maar niet van. Je kan wellicht een scheiding voorkomen. En reken er maar op dat hij je (eerst stiekem en dan openlijk) zal gaan respecteren. Laat niet over je heen lopen meid! In liefde gezegd. Je kunt dit. Weglopen lost niets op, want een deel van het probleem zit in jouw acceptatie.
Dan moet je je eigen keuzes maken. Of je blijft (en accepteert de situatie daarmee op een bepaalde manier) of je gaat uit elkaar. Of je blijft bij elkaar en verandert andere dingen (bv. zelf ook werken inderdaad).
Dit! Jezelf wegcijferen lost niets op en is dat wat je je kinderen wilt meegeven? Je hoeft nu niets te doen he, je kan langzaam maar zeker wel laten zien dat dit niet ok is en je grenzen aangeven. Hele dag voor de kinderen zorgen is ook hard werken, dan kan hij prima even de was opvouwen of iets anders, dan zijn jullie samen bezig en kunnen jullie samen even uitrusten, ipv hij wel en jij niet. (wellicht als je weggeweest was, had hij ingezien dat voor de kinderen zorgen werk met zich mee brengt en dit zich ook realiseert al zal hij zich er niet naar gedragen). Jij mag jezelf best op de eerste plaats zetten.
Maar voor de kinderen bij elkaar blijven, is zelden goed. Wat voor voorbeeld krijgen je kinderen nu? Zou je willen dat je dochter zo behandeld wordt? Want dat is het voorbeeld dat ze krijgt. Zou je willen dat je zoon wordt zoals zn vader? Want dat is het voorbeeld wat hij krijgt. Sorry, zeg het niet snel, maar aan zo'n man heb je niks en ik zou het echt nooit accepteren dat een man mij zo behandelt.
Ik heb je verhaal gelezen en ik betwijfel of je man nog zal veranderen. Hij is je als vanzelfsprekend gaan zien en jij hebt a.d.h.v. hoe je beschreven hebt, hoe hij je behandeld, veel te veel geaccepteerd en jezelf volledig weggecijferd. Ik zou nu om te beginnen financieel zelfstandig worden en wat geld opzij te leggen. Mocht je dit nog niet gedaan hebben, zou ik me inschrijven op woonnet zodat je ook dat alvast achter de hand hebt. Ik weet namelijk niet hoelang je dit lichamelijk en geestelijk vol zal houden. Wees voorbereid voordat hij er straks de stekker uittrekt. Ik denk dat er zo voor hem ook geen uitdaging meer in zit.
Wat een vervelende situatie zit je in, zeg. De verhouding zoals die is tussen jullie bestaat al heel veel jaren en daar verander je niet snel iets aan. Wat niet wil zeggen dat het niet te veranderen is. Je man ziet het probleem niet maar jij bent er niet gelukkig door. Ik herken deels dingen van jouw man in mijn man in die zin van zichzelf het belangrijkst vinden, hij werkt het meest dus hij hoeft niks te doen thuis. Het vervelend vinden op 'de kinderen te passen' (vooral toen ze kleiner waren). Het verantwoorden van geld (hoewel ik zelf ook werk). Onredelijk doen tegen de kinderen. Maar aan de andere kant draagt hij mij op handen en zorgt hij voor de beste versie van mezelf. Nu is het niet zo dat ik een lijdzame relatie heb. Als ik thuis kom van mijn werk, begint mijn werk thuis. Dus vertel ik mijn man dat als ik de uren in rekening kan brengen die ik thuis werk, dat ik niet te betalen ben. Ook ben ik egoïster geworden in die zin dat ik me-time heb opgeëist. Gewoon even een uurtje lezen of niks doen. Het lastige is dat ik altijd 'aan' sta, altijd wel wat te doen. Hij komt thuis en hij is 'uit'. Wat vervelend dat hij niet open staat om erover te praten. Je zou een opening moeten kunnen vinden waardoor de schellen van zijn ogen vallen. Ik heb het indertijd keihard gespeeld en stond op het punt bij hem weg te gaan. Toen pas besefte hij wat hij kwijt zou raken en sindsdien gaat het beter. We hebben afgesproken dat ik aan moet geven als het niet goed gaat. Soms heeft hij een terugval en knettert het maar dat is niet erg (karakter hè?). Wil je oud met hem worden?
Als het je helpt om hier dingen te plaatsen doe dat vooral. ik denk dat alle dames je hier graag willen helpen, en dat je ook gewoon een luisterend oor kunt krijgen hier. even van je afschrijven, dingen op een rijtje zetten voor jezelf. Scheiden is misschien niet de weg, maar er zijn genoeg andere dingen die je kunt ondernemen. praat eens met een vriendin ipv met je man. kijk eens naar dingen die jij doet waardoor bepaalde zaken gaan zoals ze gaan. Gaat jullie relatie beter en evenwichtiger worden als jij ook zou werken? of niet? ben je te afhankelijk van hem, en geef je daardoor te veel toe? Wat in de relatie geeft je voldoening, waar maakt je man je blij mee, wat doet hij om je gelukkig te maken? misschien kunnen jullie eens kijken of je samen met iemand kunt praten, hoeft niet direct een psycholoog te zijn, maar kan ook een bevriend stel zijn waar jullie een goede band mee hebben die even jullie ogen kan openen. Verder heb ik ook weleens een brief aan mijn man geschreven om al mijn gedachten op een rij te zetten, omdat als ik het vertel of iets aankaart ik soms niet uit mijn woorden kom, of omdat ik dan halverwege ga huilen, of omdat hij dan met een verweer kom, waardoor ik niet verder kom met mijn verhaal. Door alles op papier te zetten heb je het ook voor jezelf op een rij, en krijg je nieuwe inzichten.
Jullie draaien samen een gezin hè, jullie zijn een bedrijf. Vergeet niet dat als jij het thuis niet draaiende houd hij niet kan werken en/of carrière kan maken. Jij hebt net zoveel recht op dat geld als hij, dus het is onzin dat hij een bepaald bedrag per maand naar jou overmaakt en boos word als het op is en jij vervolgens niks meer krijgt. Eigenlijk weet ik het antwoord al, maar kijk eens samen naar de financiën. Dit is niet oké. Wat betreft je vorige bericht en nu deze geld kwestie vind ik echt dat hij je geestelijk mishandeld. Staan alle spaarrekeningen alleen op zijn naam of ook op de jouwe? Weet je hoe veel spaargeld jullie hebben en wat hij überhaupt verdient? Ken je alle vaste lasten of geeft hij je daar geen inzicht in? (Dit hoef je trouwens hier helemaal niet te delen, maar denk er eens over na)
Als ik je berichten zo terug lees @love22 denk ik alleen maar, jij bent veel te goed voor deze wereld. Je lijkt jezelf weg te cijferen voor iedereen om je heen waar je van houdt of die belangrijk voor je zijn. Wat normaal is is denk ik niet zo belangrijk. Het belangrijker waar jij je goed bij voelt, en dit is het niet als ik je berichten zo lees. Voor iemand die 20 uur vrijwilligerswerk doet kan ik alleen maar respect hebben, maar ik zou je toch echt willen adviseren een “betaalde” baan te zoeken. Je zal niet meteen financieel afhankelijk zijn en ik denk dat het ook niet nodig is, maar je gaat dan wel een directe beloning voor het werk dat je verzet krijgen. Wat jouw man aan gaat. Het is natuurlijk lastig dat het zo gegroeid in de afgelopen jaren en waarschijnlijk is hij content met hoe het gaat. Toch vind ik persoonlijk dat je echt meer tijd en vrijheid voor jezelf op mag eisen. Een week thuis (kinderen en huishouden) is naar mijn mening net zo waardevol en “werk” als een week buiten de deur werken. Het verschil zit hem mijn inziens meer de in de financiële beloning die er aan vast hangt. Jouw man zal het niet willen veranderen dus zal de verandering hoe moeilijk ook vanuit jou moeten komen. En ik geloof zeker dat het heel moeilijk is en niet van de één op de andere dag anders zal zijn. Wellicht kun je hulp en ondersteuning zoeken bij een professional die je gaat ondersteunen in het opkomen voor jezelf en het zoeken samen met je man naar een modus die voor jullie werkt. Één praktijkondersteuner van de huisarts kost niks extra’s maar kan wel een mooi begin zijn. Mijn situatie is anders dan die van jou, mijn normaal is dat wij voor elkaar zorgen. We hebben de taken verdeeld maar durven ook tegen elkaar te zeggen wat volgens ons niet goed gaat en dan opzoek te gaan naar een oplossing. Ook wij irriteren ons aan elkaar soms en moeten opkomen voor onze eigen belangen. Dus ja ik regelde de Sinterklaas inkopen weer dit jaar en bakte ook de taart. Maar als er balans is dan is het niet zo’n probleem. Ik weet dat ik de week voor kerst veel aan hem kan overlaten, want dan is het op mijn werk heel druk. Het klinkt veel zoetsappiger dan ik het bedoel maar wij nemen elkaar niet voor lief, we zijn dagelijks dankbaar naar elkaar en spreken dat ook uit. Je zit in een lastige situatie, mijn advies zou eerder zijn kijk wat jij nodig hebt en probeer dat in kleine stapjes voor jezelf te regelen evt met hulp en ondersteuning van een professional.
Hij weet dat je nooit bij hem weggaat en hij weet dat jij toch je afspraken afzegt etc etc Dus hij kan lekker doorgaan met z’n foute gedrag De stap bij hem weggaan is groot maar ik zou toch Bij je volgende afspraak zeggen doei regel het maar Je moet voor jezelf en je kinderen opkomen laat hun niet zo behandelt worden zoals hij bij jou doet