Ik praat zijn gedrag absoluut niet goed, maar heeft je man geen adhd of autisme? Mijn man heeft autisme, er zit amper iets van medeleven in,een rondje wandelen met zoontje krijgt ie in zn hoofd niet voor elkaar laat staan dat ie dingen uit zichzelf doet. Hij kan ook heel snel boos worden en best onredelijk reageren op ons zoontje. En ook op mij trouwens.
Ondanks ad(h)d of autisme zijn er echt heel veel trucjes die je kan leren om wel op emotioneel vlak te kunnen reageren ‘net’ als anderen het is dan alleen aangeleerd gedrag waar misschien geen echte emoties achter schuil zitten, maar als er kinderen in het spel zijn zijn die aangeleerde trucjes natuurlijk cruciaal. Of dat je bijvoorbeeld wel leert weg te kunnen gaan met je kind(eren). En natuurlijk zijn er bepaalde dingen die niet aangeleerd kunnen worden en dus een gegeven zijn zolang alles maar in balans is.
Klopt! !Maar dan moet je wel weten dat je zoiets hebt. Het is niet altijd onwil of egoïsme, wil ik ermee zeggen. Mn man heeft pas dit jaar de diagnose gekregen en heeft deze stap pas genomen omdat ik er echt helemaal klaar mee was en niet meer trok. Ondertussen loopt ie bij een psycholoog en hebben we begeleiding thuis hiervoor. Hij krijgt thuis ook 1 op 1 en we krijgen het samen. Ook omdat ik ermee moet leren omgaan en hem soms dus anders moet benaderen/mijn woorden anders moet gebruiken.
Heel herkenbaar! Dat is hier zo met zijn adhd, hij krijgt nu handvaten om er mee om te kunnen gaan en zo zoeken we samen een goede balans. Het scheelt enorm dat we dit nu weten en er rekening mee kunnen houden, zonder de diagnose en hulp zouden we nu echt vast zitten.
Ja precies. Zonder diagnose en hulp was ik allang weggegaan. Maar juist door de diagnose blijf ik bij hem,hoe zwaar sommige dagen ook zijn. Ik weet nu dat het niet allemaal uit onwil is,en heb er dus meer begrip voor. Ik zeg niet dat een diagnose een vrij brief is om je schandalig te gedragen,maar soms kan er gewoon meer aan de hand zijn dan wat je in eerste instantie denkt.
Echt, wat doe je nog bij hem. Zo te horen ben je echt niet gelukkig. Al jaren. Je bevestigt dat net lees ik. Maak een plan en ga. Neem de regie terug over je eigen leven, je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. En niet te vergeten dat van je kinderen! Ga.
Ik denk dat het ook goed is om eerlijk naar jezelf toe te zijn. Vind je het misschien ergens wel fijn om niet een betaalde baan te hebben? Of zou je het een spannend idee vinden om een betaalde baan aan te gaan? De realiteit is dat als jullie uit elkaar zouden gaan je sowieso een betaalde baan zou moeten zoeken en waarschijnlijk meer uren zou moeten werken dan wanneer je samen bent. Hij voelt dit misschien aan en maakt daar op een vervelende manier misbruik van omdat je in feite je afhankelijk van hem hebt gepositioneerd. Ik vind het persoonlijk super waardevol voor je Kinderen dat er iemand na school voor hen thuis is! (Wij hebben ook geen opvang na school en zo min mogelijk voor de jongste twee). Maar ik vind wel dat als je geen kleine kinderen meer thuis hebt het wel vrij rustig is en begrijp dan wel een beetje dat je man verwacht dat jij meer doet dan hij. Dat neemt niet weg dat ik wel het idee heb dat hij je met onvoldoende respect benadert.
Er zit een verschil in verwachten dat de ander meer doet in huis en tegen de ander zeggen dat ze niet een uitje mag omdat jezelf de hele week hard werkt. Mijn man is thuis en ik werk fulltime. Ik ga er inderdaad vanuit dat hij meer doet in huis. Dat was met kleinere kinderen voor hem lastig omdat hij moeite heeft met het overzicht, maar inmiddels gaan ze allemaal naar school en kan hij prima de badkamer schoonmaken als hij alleen thuis is. Dat doe ik inmiddels niet meer op zondagavond, maar hij op maandagochtend. Dat op zich is een verdeling die veel mensen hebben en logisch vinden, maar ik zou het niet in mijn hoofd halen om tegen hem te zeggen dat hij niet naar een vriend mag omdat ik na een week hard werken geen zin heb om op mijn kinderen te passen. Je hebt samen kinderen, je hebt samen een huishouden, dus je hebt ook samen de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat je vrije tijd kunt hebben. De wijze waarop haar man tegen haar praat en met haar omgaat vind ik echt beneden alle peil, ik zou niet willen dat mijn kinderen dat op deze manier mee krijgen.
nee dat ben ik zeker met je eens! Aan de andere kant kan ik me best voorstellen dat als je samen ervoor kiest dat er maar eentje werkt en de ander heeft onder schooltijd heel veel tijd en gelegenheid om met een vriendin af te spreken, dat de werkende partner dan daar wel de voorkeur aan geeft. Wil niet zeggen dat je nooit weg mag, maar ik denk dat het lastige is dat Ts wel veel bezig is met vrijwilligerswerk, maar dat het niet bijdraagt aan de gezinsopbrengsten.
Ik denk dat er sprake is van grote ongelijkheid tussen jullie. Jij werkt niet en zit in een afhankelijke situatie ten opzichte van hem. Mag ik vragen waarom je wel 20 uur per week vrijwilligerswerk (wat echt heel erg veel is) kunt doen maar geen betaalde baan hebt? Je kunt ook parttime werken. En tal van mensen doen vrijwilligerswerk naast hun gezin of betaalde baan. Nu draag je niets bij in het gezinsinkomen maar ben je wel vele uren elders bezig (gratis). Daarnaast maakt het dat hij het idee heeft zeggenschap te hebben over "zijn" geld. En krijg jij gezeur over de besteding van "zijn" geld aan privé aankopen. Een eigen inkomen geeft je meer zelfstandigheid. Natuurlijk mag die situatie nooit zorgen voor een respectloze behandeling van jou. En daar mag je ook zeker wat van zeggen! Maar ik zou wel gaan kijken naar een betaalde baan. Het geeft jouw een eigen inkomen dat wellicht in de toekomst hard nodig is. Je wilt toch niet met je kinderen in een uitkering komen en daarnaast bij hem je hand ophouden voor alimentatie (spreek even niet over kinderalimentatie). Ook kan het wellicht zorgen voor doorbreking van de traditionele rolpatronen waar jullie nu in vastzitten en meer gelijkheid in de relatie.
Daarnaast wil ik opmerken dat sommige mensen wel makkelijk strooien met diagnoses. Niet iedereen met vervelend of onaangepast gedrag heeft een diagnose. En niet iedereen met een diagnose heeft vervelend gedrag. En met een diagnose is er veel mogelijk op het gebied van behandeling en ziekteinzicht. Voor zover bekend heeft de partner van TO geen diagnose. Maar gedraagt hij zich niet respectvol. Daar kan TO hem concreet op aanspreken. Als dat geen verandering geeft kan ze de situatie verder accepteren OF voor zichzelf kiezen.
Hoe oud zijn je kinderen? Doet ie echt nooit iets met ze? Bv meenemen naar opa en oma of zwemmen etc Dat zou ik dus wel verkeerd vinden dat ie niks met z’n kinderen doet
Ik vind dit wel kort door de bocht; er wordt niet gestrooid met diagnoses, er wordt niet gezegd dat iedereen met ass of adhd respectloos is, er wordt alleen vanuit ervaring aangegeven dat dag wel mee kan spelen. Mijn man had ook geen diagnose, maar met twee kinderen liep het thuis vast, waardoor hij hulp is gaan zoeken en wel een diagnose kreeg. Ik neem voor het gemak aan dat de man van TS niet altijd dit gedrag liet zien, dan is het in mijn ogen logisch te kijken waar het vandaan komt. Hier waren twee kinderen gewoon stressvol voor mijn man, hij verloor het overzicht, waardoor we dus hulp zijn gaan zoeken. Het kan allerlei redenen hebben natuurlijk, maar ik zou zelf niet zomaar de relatie op willen geven zonder eerst te proberen of je er met hulp uitkomt - relatietherapie kan bijvoorbeeld ook helpen, het hoeft geen diagnose als ass of adhd te zijn.
Wow wow wow. Ik strooi nergens met diagnoses en als je goed leest zeg ik ook dat een eventuele diagnose geen vrij brief is om je als een hufter te gedragen. MAAR als je het gedrag van mijn man soms bekijkt is dat ook respectloos maar ik weet nu waardoor het komt,en daardoor soms makkelijker overheen te stappen,wat niet wilt zeggen dat ik zijn gedrag dan goedkeur. Ondertussen zijn we inderdaad met begeleiding bezig. Ik geef alleen aan, dat er SOMS meer aan de hand is dan hufter gedrag en dat dat misschien ook de moeite waard is om evt te onderzoeken en TS geeft zelfs aan dat zij hier ook weleens aan gedacht heeft.