Ik moest hem ff met jullie delen!! Ik moest per ongeluk aan je denken toen ik vanochtend met mijn nieuwe laars in een stuk stront trapte en dat over de stoeprand probeerde uit te smeren. De onaangename geur die onverwacht een nostalgische ambiance creëerde, zorgde voor een traan in mijn linkeroog. De stank herinnerde me namelijk aan jou. Een verwerpelijk gevoel sloop plotseling in mijn lichaam, maar ik was gelukkig te druk bezig met het verwijderen van het uitwerpsel onder mijn schoenzool. Pas na de middag, toen ik thuis op de vloer lag, drong dezelfde emotie tot me door. Ik miste je. Mijn smart nam voor de rest van de avond geen genoegen met het telefonisch stalken van jou en je familie en ook niet met het hacken van al je e-mail accounts, daarom deze brief. Ik kan me trouwens voorstellen dat je het erg vervelend vindt allemaal. Hierbij mijn excuses en het nieuwe password van je hotmail: MAANDVERBAND78. Ondanks de verdorvenheid die jij in mijn leven heb geïntroduceerd, heb ik iets geleerd van onze samenzijn. Ik dacht dat alleen een plankton minder inbreng in een relatie had dan jij. Maar het feit dat jij met 34 vrouwen in mijn omgeving overspel hebt gepleegd in 7 maanden tijd heeft mij doen realiseren dat ik een winstgevende zaak over het hoofd heb gezien. Ik had mezelf kandidaat kunnen stellen voor een functie als jouw pooier, dan had ik wellicht mijn studieschuld kunnen aflossen van jouw verdiensten. Er valt dus altijd wel geld te verdienen aan of in een relatie mits je creatief omgaat met hartzeer. Ik hou nog steeds erg veel van je. Ik wou dat ik jouw persoonlijke 112 was. Jouw redder in nood. Indien jouw leven zou afhangen van één telefoontje, zou ik de hoorn erop gooien. Ik wou dat je zonder mij het leven niet kon waarderen. Ik wou dat je de kleur groen als de letter W en de kleur rood als het cijfer 8 zag. Ik wou dat je alleen nog maar wartaal kon uitslaan, geen andere menselijke begrijpelijke taal. Ik wou dat ik onder het genot van een goed wijntje getuige kon zijn van jouw ondergang. Ik wou dat ik je hilarisch kon uitlachen. Ik wou dat ik je, smekend om genade, op je knieën kon krijgen. Ik wou dat ik je een trap na kon geven, zodat je aan mijn voeten zou vallen en mijn met schijt besmeurde laars zou schoonlikken. Helaas. Het is erg betreurenswaardig. Ik begrijp niet waarom mijn wishful thinking telkens keihard de realiteit in gedonderd wordt, want op de een of andere manier hou jij niet op leven in mijn afwezigheid. Aanvankelijk heb ik er wekenlang over wakker gelegen. Het idee dat jij nog steeds genotvol kan ademen zonder mij, verbaast mij enorm. Hoe is het mogelijk dat jij nog deel kan uitmaken van dit universum? Hoe is het mogelijk dat wij nog steeds dezelfde zon en dezelfde maan kunnen aanschouwen? Hoe is het mogelijk dat er na onze scheiding nog genoeg ruimte is op deze aardkloot voor jou om te leven? Zonder mij hoor jij niet te bestaan. Jij hoort te verdwijnen, op te lossen, te verteren of iets dergelijks. Ik wacht al maandenlang op een overlijdensbericht van jou, tevergeefs. De teleurstelling van jouw aanwezigheid op deze planeet doet mij minder pijn dan de wetenschap dat jij alweer in levensvreugde verdrinkt. Het is triest om te beseffen dat ik niets noemenswaardigs heb betekend voor jou. Je leeft nog. De rechtvaardigheid die jou is gegund, is een dolk in de rug voor mij. Ik heb niet veel gevraagd van die trut van een Moeder Natuur. Enkel een klein verzoekje om jou te laten rotten volgens de regels van de natuur. Zij, als vrouw, zou mij juist moeten begrijpen. Ik kan haar laksheid niet accepteren. Of ze mag mij natuurlijk niet. Dus rest mij nog jou een laatste vraag te stellen. Is Moeder Natuur de enige vrouw die je hebt overgeslagen of heb je haar ook gehad tijdens onze relatie? Want dat zou namelijk een hoop onder mijn nieuwe schoenzool verklaren.