geadopteerd en geen informatie over biologische familie

Hoi,

ik ben ook geadopteerd uit India. Ik weet niks over mijn achtergrond en kom daar hoogstwaarschijnlijk ook nooit iets over te weten aangezien ik te vondeling ben gelegd bij een kindertehuis en er dus voor de rest absoluut geen gegevens bekend zijn.
Ik moet zeggen dat dit voor mij geen probleem is; ik heb 2 hele lieve ouders en ben eigenlijk helemaal niet onwijs nieuwsgierig naar mijn roots.

Overigens heb ik een nichtje (uit Colombia, colombiagirl) en een zus (ook uit India) die geadopteerd zijn en die zijn allebei wel op zoek gegaan naar hun roots. Mijn nichtje heeft haar moeder gevonden en daar heeft ze nu nog steeds contact mee. Mijn zus heeft tot nu toe geen succes gehad.

@ Hartewens; wat leuk dat je een kindje gaat adopteren. Inderdaad informatie verzamelen uit het land, foto's, video's etc. Mijn ouders hebben een adoptie-dagboek (vanaf het prilste stadium) bijgehouden en dat vind ik nog steeds leuk om te lezen. En natuurlijk heel veel van je kindje houden, maar aan je nickname te zien moet dat geen probleem zijn.

 

Oh en nog even Hartenwens; ik ken ook veel mensen die geadopteerd zijn die niet op zoek zijn gegaan naar hun ouders. Tuurlijk moet je ze altijd steunen als je kids op zoek willen naar hun roots, maar het is dus geen standaard gegeven bij adoptie.

 

Noukie, wat vervelend zeg dat je adoptieouders niet de ouders waren die je de liefde gaven die je nodig had. Dat ze dan door alle testen enzo zijn heengekomen zeg.
Liefde, ja ik kan me niet indenken dat ik geen liefde kan geven. Ik verlang zo naar het moederschap. Moet me vaak verdedigen tov andere mensen. Hoor zo vaak dat men het kinderhandel vindt. Dat vind ik wel erg om te horen. Vooral omdat we heel graag er voor willen gaan. Ok, het kost heel veel geld, geduld en je wordt helemaal doorgelicht, maar dat hebben we er voor over.
Leuk om jullie ervaringen te lezen!

 

Het jammere is dat als adoptie in het nieuws komt dit vaak negatief is. De postieve verhalen hoor je niet.

Inderdaad; veel liefde geven en voor de rest is het aftasten/afwachten, maar dat is niet anders dan wanneer je een kindje op de natuurlijke manier krijgt.

 

Ik vind sowieso dat er vaak een beetje negatief gedaan wordt over adoptie. Laatst had iemand het hier al over dat de bio-ouders het kind 'gedumpt' hadden. Nou euh....lijkt me niet. Ik vind het iets heel goeds en had zelf ook graag willen adopteren,maar de kinderwens kwam bij mij en mijn man wat dat betreft een beetje laat.

 

hoi meiden,
ik ben 26 jaar en geadopteerd toen ik 3 maanden oud was. ik heb geen gegevens of iets dergelijks, want ik ben te vondeling op straat gelegd. ik heb er geen moeite mee en heb ook totaal niet de intentie om zuid korea te bezoeken. mijn ouders beschouw ik volledig als mijn echte ouders. ik huil met ze, lach met ze en maak ruzie met ze... ik hou van ze.
biologisch gezien mogen ze dan niet mijn ouders zijn, maar zo voelt het wel. mijn ouders houden van me om wie ik ben en hebben mijn gemaakt tot wie ik ben. en dat is een gezonde, vrolijke, lieve vrouw. en daar ben ik erg blij om!
dus weer een positief adopieverhaal!

 

@noukie

ik vind het wel erg om te horen... jammer dat het bij jou zo gelopen is.
helaas klopt het ook dat je vaker de negatieve verhalen hoort.
ik weet wel dat jij je kind alle liefde van de wereld zal geven, juist omdat je zo'n vervelende jeugd heb gehad...

 

Nou ik meld me hier ook maar aan.
Ook geadopteerd, 30 jaar geleden uit Indonesië.
Ik was een buitenechtelijk kind en tja dat kan niet he.
Maar goed, ik heb er vrede mee en ben blij dat ik geadopteerd ben. Inderdaad, ik heb een geweldig leven, een opleiding, een paard, huis man en kind....joh dat had iknooit gehad waarschijnlijk als ik daar was gebleven.

Ik ben moeder van een meid van bijna 10 en hoop binnenkort zwanger te worden van mijn 2e. toen ik net bevallen was van mijn dochter kreeg ikopeens behoefte naar mijn roots. Ben ook begonnen via wereldkinderen en andere organisaties. Maar door een verandering in mijn leven ben ik ermee gestopt en heb ik er nu niet meer zo een behoefte aan te gaan zoeken naar mijn biologische ouders. Maar wat ik me nog wel steeds afvraag is, wat heeft mijn dochter van mij, wat ik weer van mijn moeder heb. Dat soort kenmerken, tja dart zou ik wel willen weten.

Wat ik toen wel had, is dat ik een te adoptie afgestaan kindje ook een kans wilde geven die ik ook heb gekregen. Ik ben, toen mijn dochter 1 1/2 was begonnen met het adopteren van een 2e kindje (dit allemaal bij mijn ex) en zijn we de procedure gestart.
Toen ik de eerste bijeenkomsten had gehad werd mij iets heel erg duidelijk, wat me overigens ook een zeer goed gevoel gaf.
Er waren meer koppels die graag hun liefde wilde geven aan die kinderen, dan dat er kinderen "ter beschikking" kwamen per jaar. Dus ik was ervan overtuigd dat ik me niet schuldig hoefde te voelen naar al die ter adoptie afgestaande kids. Er zijn meer koppels dan kinderen.

Na een paar bijeenkomsten hebben wij toen besloten het geluk aan een ander koppel te geven, want tja ik kon/kan tenslotte gewoon kinderen krijgen en alle andere koppels niet. En ik hoefde me nu niet "schuldig" te voelen.

Nu inmiddels bijna 8 jaar later ben ik weg bij mij ex en al 6 jaar super gelukkig bij mijn huidige echtgenoot. En wij zijn sindskort gestopt met de pil.

Toen ik deze topic zag kreeg ik weer kippevel. Ook omdat ik het eigenlijk weer had weggestopt. Toch fijn om er weer over te praten!

Ben geboren in Pekalongan, op het eiland Java net boven jakarta. Ik heb nog een broer, ook geadopteerd uit Jakarta (in 1979).

Wat ik me trouwens nog goed kan herinneren, toen ik voor het eerst bij de vk zat tijdens de zwangerschap van mijn dochter is inderdaad de vraag..... komen er nog ziektes voor bij mij in de familie. Helaas kon ik haar daar geen antwoord op geven. Heel vreemd en zo ontastbaar.
Die vraag hoop ik snel weer eens te moeten beantwoorden