Goedemiddag allemaal. Ik ben met mijn 3 maanden bij mijn (adoptie) ouders terecht gekomen. Hele super lieve mensen die ik zie als mijn ouders. Ze steunen me in alles en ze zijn voor mij toch mijn ouders. Nooit behoefte gehad aan mijn roots, maar toen mijn dochter ongeveer een jaar was kwam het ineens. En het was niet weg te stoppen. Sindsdien staat mijn hele leven op zijn kop. Gelukkig steunen mijn ouders me in alles, maar toch moet ik er zelf doorheen. Vorig jaar juni ben ik via het fiom op zoek gegaan naar mijn moeder. Ze is gevonden maar wil helaas geen contact. Wel heb ik een foto van haar, en ook van mijn halfbroer en halfzus. Vooral mijn halfzus is heel speciaal, ik lijk op haar, en die "spiegel" is heel belangrijk voor me. Ze wonen in dezelfde stad als ik, en dat maakt het ook lastig, ik kijk steeds om me heen, ben steeds op zoek naar hen. Nu zit ik al maanden in een depressie. Gelukkig ben ik uit het diepste dal, en heb wekelijks therapie, maar ik vind het zoooooooooooooooooooooooooooo moeilijk. Elke keer als ik naar mijn dochter kijk wordt ik er mee geconfronteerd. Voel ik me weer eenzaam, niet gewenst, afgestaan.Het heeft dus niksmet mijn adoptie familie temaken, maar het is een gevoel in me, waar ik (nog) niks mee kan. Hebben meer mensen dit? Ik vind het zo moeilijk dat mijn biologische moeder me niet wil zien. Ik neem haar niks kwalijk, kan me het zelfs goed voorstellen, ze was toen 17,en niet in de mogelijkheid me op te voeden. Wist ik maar waarom ze het niet wil, dan kon ik het misschien begrijpen. groetjes sandra
Ach jeetje, ten eerste wat fijn dat je zulke mooie adoptie ouders hebt die je als je echt ouders ziet Wat jammer dat je biologische moeder je niet wilt zien, ik kan me goed voorstellen dat je om je heen kijkt. Ik ben niet geadopteerd dus ik weet niet hoe jij je voelt maar ikkan het me wel een beetje voorstellen. Is het geen idee om hierover met een specialist te praten? Zodat je tegen een vreemde je verhaal kwijt kan en dat hij of zij met tips kan komen zodat je het toch een plekje kan geven? Waar ik ook nog aan dacht: Kan je geen contact krijgen met je zusje? Misschien wil ze jou heel graag ontmoeten. Sterkte!
Hoi bloem82 Dank je voor je reaktie. Ik ben idd al een paar maanden in therapie bij een psycholoog. Sinds die tijd slik ik ook antidepressiva. Ik merk dat ik wat sterkter wordt, al zit ik nog wel in mijn depressie. Kan nog weinig aan zeg maar. Graag wil ik mijn b. moeder nog een brief schrijven, daar ben ik nu met haar mee bezig. en mijn zusje........ik heb 1 malig contact gehad met haar via hyves, en ik heb dit toen helaas afgekapt. Dit was toen omdat er een ontmoeting gepland stond met mijn biologische moeder (die dus later gecanceld is) en ik wilde eerst die ontmoeting afwachten. Graag wil ik nog contact zoeken met mijn halfzus, ze is tenslotte mijn zus, maar ja is ook lastig. Kan nu geen nee aan, dus nu geen goed moment. Al moet ik me erg inhouden, zou haar heel graag leren kennen (mijn halfbroer ook hoor), maar ja voor haar is het natuurlijk ook lastig........staat weer tussen 2 vuren in. groetjes sandra
Goed dat je in behandeling bent, dat kan je helpen het een plekje te geven. Ik kan me voorstellen dat je bang bent dat je zus nee zegt, maar je moet maar zo denken: jij hebt de boot een beetje afgehouden, misschien wil ze jou net zo graag ontmoeten jullie zouden immers afspreken. Maar als je het nu nog niet aan kan om een "nee" te horen dan kun je er het beste misschien even mee wachten. Ik weet niet hoe lang het geleden is? Misschien is je moeder geschrokken en heeft ze even tijd nodig? Denk alsjeblieft nooit dat het aan jou lag he dat je geadopteerd bent je moeder was nog maar 17 jaar en in die tijd was het lastiger dan tegenwoordig om zwanger te zijn en misschien is het tegen haar zin in gebeurd of wat dan ook en durft ze de ontmoeting nu even niet aan, of dat ze zelf overmand is door schuldgevoel waardoor ze jou niet recht in de ogen durft te kijken of wat ik ook weleens hoor is dat ze denken: waarom wil ze mij nou ontmoeten, ik heb haar afgestaan. Snap je wat ik bedoel? Ik hoop dat je lotgenoten vind
Hoi bloem, Nee ik ben al zover te denken dat het niet aan mij ligt. En ja ik weet natuurlijk niet precies wat er toen (30 jaar geleden) allemaal gebeurd is. Zelf ben een lief en zachtaardig persoon, het moet haast wel dat mijn b. moeder dat ook is. Ik neem haar absoluut niks kwalijk. Wil haar juist dolgraag leren kennen, om te laten zien wie ik ben, maar haar ook te laten zien dat het haar schuld niet is. Het is haar w.s. toen ook overkomen. Natuurlijk word ik weleens overmand door boze gevoelens, maar dat is om de situatie, niet naar haar gericht (snappie?) En gelukkig heb ik via het fiom een aantal hele lieve meiden leren kennen, we kunnen bij elkaar ons verhaal kwijt. En dat is maar goed ook, want het is allemaal behoorlijk heftig hoor. En natuurlijk heb ik mijn lieve (adoptie) ouders die me erg steunen. groetjes sandra
Hoi Sandra, Ik ben zelf ook geadopteerd en nu 27 weken zwanger. Mijn biologische ouders zijn helaas beiden overleden, maar ik heb wel contact met 3 oudere zussen, een oudere broer, en een heleboel nichtjes/neefjes/tantes/ooms. Maar goed, die wonen ver weg, in Zuid-Korea. Het contact met de biologische familie wordt eigenlijk steeds beter. Ik heb dus absoluut geen negatieve ervaring of een afwijzing... Maar ik begrijp wel dat je meer geconfronteerd wordt met je eigen situatie (of eigenlijk met jezelf) op het moment dat je een kindje krijgt. Ik vraag mij ook af hoe ik dat ga ervaren. Ik hoop voor jou dat je langzamerhand beter om zult kunnen gaan met je eigen situatie, deze leert te accepteren, zodat je weer veel meer kunt genieten van je kindje. Liefs, Jem