Eerst en vooral wil ik verantwoorden waarom ik dit bericht in de lounge plaats en niet in een subcategorie van 'zwanger zijn'. Ik denk dat wanneer ik het bericht daar zou plaatsen mss eenzijdige antwoorden zou krijgen, net omdat de meeste dames daar allemaal zwanger zijn. Ik hoop door mijn bericht hier te plaatsen meer verschillende insteken te krijgen. Vanzelfsprekend weet ik dat ik ook dingen zal te horen krijgen die ik mss liever niet hoor. Maar dit is natuurlijk een forum en dat weet je ook als je dergelijke zaken hier post. Een lange uitleg voor ik start met mijn verhaal maar goed... Relatie met mijn man loopt al een tijdje maar zozo zeg maar. De laatste weken ging het eigenlijk wat beter, konden we al eens meer praten over zaken die soms aan de basis lagen van strubbelingen. Alleen blijk ik nu zwanger te zijn en hebben we blijkbaar een heel verschillende kijk op deze zwangerschap. Na de geboorte van mijn jongste ben ik niet meer aan de hormonale ac gegaan maar gebruikten we condooms. Mijn man stelde al een tijdje een sterilisatie voor maar daar was ik nog niet klaar voor. Ik vind mezelf nog te jong om definitief afscheid te nemen van het idee nooit nog kinderen te krijgen, hoewel ik momenteel zeker geen vragende partij was voor een derde kindje. Na een avond allebei te diep in het glas gekeken te hebben, goede gesprekken gehad te hebben, een gezellige avond... hebben we het één keer zonder condoom gedaan. Achteraf was ik er niet zo ongerust over omdat ik aan het einde van mijn cyclus zat. Blijkbaar toch niet want nu ben ik dus zwanger. Mijn man is heel radicaal, rationeel en duidelijk: ik moet deze zwangerschap laten beëindigen. En ik... ik weet het geloof ik allemaal even niet meer. Hij heeft natuurlijk gelijk dat we al twee kinderen hebben, die we nu financieel niets moeten te kort doen maar sparen lukt bvb ook al niet. Ik heb nog vast werk (mede door de zwangerschappen kort na mijn afstuderen) maar zou volgend jaar wel in aanmerking komen maar dat valt natuurlijk ook in het water als ik kies voor deze zwangerschap. We hebben ook een huis dat echt te klein is. We hebben slechts twee slaapkamers en heel slechte slapers waardoor zij dus elk een aparte kamer hebben en wij in de keuken slapen... Geen ideale situatie dus. Komt daarbij dat ik van allebei de kindjes heel wat risico had op vroeggeboorte (één van de twee is ook prematuur geboren) en het best wel huilbaby's waren. We waren eigenlijk heel blij dat we nu gewoon verder konden gaan nu we ons ritme terug hadden gevonden. Mijn lijf is ook eindelijk weer opgeknapt van de zwangerschappen... Maar... aan de andere kant: ik weet niet als ik dit kan en wil. Eén argument, hetzij wel heel krachtig, tegenover de tientallen rationele argumenten... Ik weet niet als ik deze zwangerschap wel kan beëindigen. Mijn moedergevoel steekt ongelofelijk hard de kop op. Ik denk dat ik me schuldig zou voelen want we zijn geen zeventien meer, moeten verantwoordelijk zijn voor onze daden, het zou idd moeilijk worden maar wel haalbaar volgens mij. Maar... ik weet ook niet als ik drie kinderen kan opvoeden als mijn man hier niet achter staat. Hij zegt alvast geen extra zorgtaken te willen opnemen. Ik hou ongelofelijk hard van kinderen maar dat eerste jaar vind ik echt een tropenjaar en dan wil ik echt wel steun. Maar voor hem is het dus een uitgemaakte zaak. Mijn hcg was in het begin heel laag en hij ginger dus vanuit dat het een MK was (gezien de vele MK'en in het verleden). Zijn opvatting is nu: ofwel een MK ofwel een abortus. Want... het is zijn huis, hij heeft spaargeld en ik niet dus... Heb ik eigenlijk niet veel keuze. Verder wil hij er eigenlijk ook niet over praten. Eerst dacht ik dat het de shock was maar hij blijft eigenlijk hetzelfde denken... Graag jullie mening over deze situatie. Hoe hard ze mss ook zal zijn, hoezeer ik mss ook niet akkoord zal gaan, ... Ik denk dat jullie reacties iets kunnen bijdragen aan mijn denkproces. Mochten jullie tenminste tot het einde van mijn opstel geraakt zijn... Iets langer geworden dan verwacht...
Eerlijk... Denk ik dat als ik je verhaal lees dat je je besluit al hebt gemaakt. En praktische dingen, daar zijn wel een oplossing voor. Maar wat lastig van je man. Niet eerlijk zo want het is ook zijn 'fout' geweest door onveilig te vrijen.
Een korte insteek van mij. Ik denk dat een abortus jullie relatie ook niet zal gaan redden. Het zal altijd tussen jullie in blijven staan. Temeer jij er niet 100% achter staat. Onbewust zul je het hem kwalijk blijven nemen waardoor jullie relatie alsnog zal kunnen klappen! En dan sta jij ook zonder man en zonder dat 3e kindje wat van jou wel welkom was, op straat. Moeilijke en lastige situatie dit. Wil je in elk geval veel sterkte en wijsheid wensen!
Ik kan hier eigenlijk heel duidelijk over zijn: Spijt krijgen van een kind zou ik nooit krijgen, van het weg laten halen wel. En als mijn man mij min of meer zou dwingen, dan is dat niet een persoon met wie ik de rest van mijn leven wil delen. Hoe veel ik ook van hem hou, wat voor goede vader hij ook is...hij moet een vader zijn voor al mijn kinderen... Als ik jouw verhaal zo lees, verwacht ik dat je spijt zal gaan krijgen van een abortus. En de vraag is of je daar de rest van je leven mee om zou kunnen gaan. En dat je later je man niet gaat verwijten... Kortom....ook al zou je het weg laten halen, dan doe je het voor je man en niet omdat je het zelf wil. Zou je daar mee kunnen leven?
Tja, of je dit kindje wel of niet moet houden, daar ga ik geen uitspraken over doen. Want ik vind dat dat een keuze vanuit jullie zelf moet zijn. Wat ik wel tegen je wil zeggen: zorg dat jij samen met je kinderen op eigen benen kunt gaan staan zonder je man daar zo hard in nodig te hebben. Het is mij niet duidelijk of je nu wel of geen baan hebt maar zorg dat je zelf ook een inkomen hebt zodat je die afhankelijkheid van je man wat kwijt raakt. Ik hoop dat jullie allebei volwassen genoeg zullen zijn om hierin tot een wijs besluit te komen.
Jou buik, jouw keuzes. Gelukkig zijn vrouwen baas over eigen buik! dat betekend niet dat je het er over moet hebben en dingen bespreekbaar moet maken. Dingen eisen gaat natuurlijk nooit helpen en het feit dat hij schermt met zijn woning en zijn geld wegen niet op tegen het belang van de kinderen. Dat gaat over "schijn" dingen. Waar het om moet draaien is, voelen jullie je beiden capabel genoeg in jullie relatie om samen keuzes te maken die voor jullie beiden goed voelen? Een kindje krijg je om een reden geloof ik, maar welke keuze je daarmee hebt is echt aan jou. De man heeft in de zwangerschap wettelijk nog geen rechten, natuurlijk was hij er ook bij en is het wel zijn kind. Echter is het jou buik (en het huis waar jullie baby in groeit / woont) Een abortus is een erg ingrijpende beslissing die je niet terug kunt draaien. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat de situatie waar jij nu in zit met je man gunstig is en het zou ook absoluut niet de ideale situatie zijn om weer een kind te krijgen, nu je huwelijk compleet op de tocht staat. Maar deze nieuwe verandering dwingt je wel goed naar het geheel te kijken. Wat wil jij nu echt? Wil je verder met deze man? Ik denk dat het daar meer om draait dan om de geboorte en of komst van deze derde. Dit omdat je al zo lang forse troubles en twijfels hebt. Daar een definitieve keuze in maken zou mogelijk ook helpen om echt goed te praten over jullie situatie en de kansen die jullie, jullie kindje kunnen bieden. Ik denk dat je meerdere opties hebt en daar zul je zelf de plusssen en minnen aan moeten verbinden: 1. abortus 2. je houd voet bij stuk en gaat voor deze derde en laat de natuur zijn gang gaan. Je negeert daarmee ook de maren van je man, er is een kindje gekomen en dat heeft klaarblijkelijk een reden. 3. Je houdt het kindje en besluit uit elkaar te gaan en een goeie regeling voor de kinderen te treffen. Veel wijsheid en sterkte gewenst.
Moeilijk hoor dat je man zo stellig is, het is natuurlijk een compleet NON argument dat het zijn huis is en zijn spaargeld, jullie zijn toch een gezin? Voeden samen 2 kinderen op en zijn samen verantwoordelijk voor de verschillende taken die daarbij horen? Zo zijn jullie ook samen verantwoordelijk voor het prille leventje wat nu in je buik groeit. Dan kan hij wel zo stellig zijn, maar zo simpel ligt het niet. Als ik jou zo hoor dan wil je dit kindje heel graag, en ik denk persoonlijk dat alle praktische bezwaren heus wel opgelost kunnen worden met een beetje creativiteit en vindingrijkheid. Geef je man even de tijd om aan het idee te wennen, maar wees duidelijk naar hem toe dat de zwangerschap afbreken eigenlijk echt geen optie voor jou is. Succes, het lijkt me erg moeilijk.
Ik herken een deel van je verhaal, wij waren "klaar" na twee gezonde dochters (partner heeft nog oudere dochter uit eerdere relatie) Voor mij was er nog wel een wens voor een derde, maar je bent met zn tweeën in zo'n verhaal. Door omstelling van de ene naar de andere pil ben ik alsnog zwanger geraakt van nummer drie. Partner was meteen duidelijk, dit kind is welkom, we hebben het niet eens gehad over andere dingen! Helaas heeft het niet zo mogen zijn, ons zoontje had trisomie18 en we hebben de zwangerschap moeten afbreken. Om terug te komen op jouw verhaal... enerzijds zeg ik, je bent beide volwassen en je hebt beide "schuld" omdat er is gevreeën zonder een vorm van AC, dus is er een risico op een zwangerschap. Wel vind ik je man heel kortzichtig in het stuk van "Het is MIJN huis en ik heb spaargeld"... jullie zijn getrouwd en er zijn kinderen in het spel. Dus in die zin is het JULLIE huis en JULLIE spaargeld. Ja het zijn tropenjaren en Ja het zal zwaar zijn, maar ook in je eentje kan je dat prima redden. Sterkte met het nemen van de juiste beslissing.
Snap je dilemma. Mijn tweede was niet geplant en zeker niet verwacht. Na ik vertelde zwanger te zijn heeft hij zich twee dagen niet laten zien. Heb alles geprobeert met hen te bespreken. Ook ab. Maar hij gaf zijn mening niet. Voor mij was het een uitgemaakte zaak. Na al die jaren toch in eens weer zwanger. Stond er met de oudste al alleen voor. Een toch helemaal alleen pfff. Hij heeft gelukkig wel geholpen. Maar niet zonder slag of stout het meeste die ik. En we leven nog steeds naast elkaar op onze manier. Geen spijt gehad dat ik toch mijn tweede kindje gekregen heb. Terwijl ik zeker twijfels had. Depressie na geboorte zoon opnamen aan toe. Was ik wel geschikt om het nog eens te doen. Met vallen en op staan is het mij gelukt. Kies met je hart. Maar vind man mag zeker zijn mening geven dat mag best. Als hij niet wil een jij wel dan zul je de gevolgen moeten dragen. Met of zonder zijn steun. Meestal draaien ze ook wel bij als het er een maal is. Was hier ook zo. Nu is het zijn oog appeltje. Zoon ook hoor. Maar die meid kan hem helemaal om zijn vingers winden. Sterke en succes.
Zijn jullie in gemeenschap van goederen getrouwd? Want dan gaat het argument van zijn huis en zijn spaargeld niet op. Dan is alles gewoon van jullie allebei. Sowieso een baggerargument van hem en alleen bedoeld om jou onder controle te houden. Heel naar. Als jullie serieus zijn in je relatie en er echt wat van willen maken, dan zou ik een afspraak plannen met een therapeut om alles eens door te spreken en te kijken of je er samen uit gaan komen. Als 1 van jullie doorduwt en wint, dan zal dat waarschijnlijk je relatie kosten.
Mijn eerste gedachte bij het lezen van je verhaal, wat een ontzettende egoistische man heb jij, die ook nog eens GEEN verantwoordelijkheid neemt voor de situatie waar jullie BEIDE in zitten en niet alleen jij...het feit dat hij zegt geen extra taken op zich te nemen als je het kindje toch laat komen vind ik vreselijk. Bah bah bah...we hebben het hier niet over het nemen van een hond! (je mag een hond, als je hem zelf uit laat)...en dan nog maar niet te spreken over ZIJN HUIS, ZIJN GELD...hieruit maak ik op dat jullie niet getrouwd zijn (iig niet in gemeenschap van goederen) Ik kan je ook niet vertellen wat je moet doen, maar ik heb wel het idee dat je niet achter een abortus staat, zou je het wel doen, dan denk ik ook dat je hier je leven lang spijt van krijgt! Wat je idd je man gaat verwijten....en ook niet goed is voor jullie relatie. Al met al begrip voor je voor en tegens, het zal ook niet makkelijk zijn. Zoek in ieder geval uit wat je opties zijn mocht je er alleen voor te komen staan! Heel veel succes in deze lastige situatie!
Jeetje wat een vent zeg.. Hij was r toch zelf bij toen t kindje werd gemaakt? Hij heeft zelf ook niet aan anticonceptie gedacht en ik neem aan dat hij voldoende voorgelicht is om te weten dat daar kinderen van komen. En nu je zwanger bent geraakt moet je "het" maar weg laten halen? Laat je in ieder geval niet dwingen tot een abortus, daar krijg je spijt van en bovendien is dat totaal oneerlijk tegenover de baby. Dit is geen ongelukje en jullie moeten inderdaad de verantwoordelijkheid nemen (hij dus ook!) Als hij jou dwingt tot t weghalen van het kind dan is hij geen relatie waard. Dan is hij jou niet waard en zijn kind al helemaal niet. :x
Wat een moeilijk verhaal en wat een egoïstiche man heb je zeg. Ik zou voor mijn kind(eren) kiezen en als hij dat niet wil accepteren zou ik bij hem weg gaan en op zoek naar een huurhuis voor mij en mijn (straks) 3 kindjes. Wat een hork.
Een man die eist dat ik abortus moet plegen zou mijn man niet meer zijn. En dan ook nog een soort van chanteren met 'mijn huis' en 'mijn geld'. Wat wil hij hiermee zeggen? Dat als je geen abortus pleegt jij en je zwangere buik op straat staan? Ik zou als de wiedeweerga op zoek gaan naar andere woonruimte. De relatie was al niet best naar wat ik lees. En of jij het kindje nu wel of niet zult houden, ik denk niet dat de relatie beter wordt. Iemand die zich zo'n houding aanmeet na zelf zijn hormonen niet in toom te hebben kunnen houden vind ik heel erg eng.
Ik denk bij mij niet zoveel, om even antwoord te geven op je vraag. Hij had inspraak bij de seks. Wat een rot-situatie zeg. Ik kan je geen advies geven mbt abortus, is niet aan mij. Maar heel veel sterkte met beslissen wat je doet.
Even in het algemeen: een man kan een vrouw nooit dwingen tot abortus. En een man kan een vrouw ook niet dwingen om een zwangerschap uit te dragen als zij wél tot abortus besluit. Dit alles simpelweg omdat het in het lijf van de vrouw moet gebeuren. Máár... Een man heeft in mijn ogen net zoveel recht om een kindje wel of niet te willen als een vrouw. Nu naar jouw situatie TS: Je man wil het pertinent niet en jij twijfelt. Zeker bij dit soort dingen.. Bij twijfel, niet doen.. Echter, ik vraag me heel erg af of het tussen je man en jou nog goed kan komen hierna... Dit is toch wel heel erg heftig.
Hoelang ben je nu zwanger? Ik vind wel dat jullie er toch samen moeten proberen uit te komen. Je kunt wel zeggen ik kies voor de baby en mijn man bekijkt het maar en wellicht dat de relatie op de klippen loopt maar je hebt ook nog 2 andere kinderen die je dan een gebroken gezin geeft. Je zegt het zelf al, eigenlijk is er in huis geen ruimte en financieel weinig ruimte... Een kind kost een hoop geld, misschien niet nu meteen maar wel over een aantal jaar. Ik zou kijken of je oplossingen kunt vinden voor het ruimte gebrek, is er een mogelijkheid om op korte termijn te verhuizen? Wanneer de baby nog klein is maakt hrt niet uit waar het slaapt maar daarna zal je hem/haar toch ook wat ruimte moeten bieden. En financieel gezien, zijn daarin ook mogelijkheden? Ik zou het even allemaal op papier zetten en samen naar oplossingen zoeken.
als ik het zo lees, heb je 2 opties nu (JIJ hebt opties, hij niet!): -je laat het weghalen: financieel beter, geen direct huisvestingsprobleem, relatie gaat door zoals het nu is (wel aan werken dan!), wellicht carrièrekansen. -je houdt het: huis te klein, financiële problemen mogelijk, relatie staat verder op springen, nu even geen carrieremogelijkheden. In beide gevallen denk ik (als ik je verhaal zo lees) is er een kans dat jullie uitelkaar zouden gaan. Ben je bereid om als single zwanger te zijn en alleen voor de baby te zorgen? Dat je relatie al niet helemaal goed zat (zijn geld, zijn huis etc) dat weet je hoop ik los van het nu zwanger zijn ook, daar moet sowieso iets mee gebeuren! Zijn geld en zijn huis, maar jij zet je carrière opzij voor de kinderen! De keuze is aan jou, maar als ik het zo lees en ik jou was zou ik het nu niet houden, niet om je relatie te redden, die staat sowieso onder druk. Heel veel sterkte met je besluit!
Wauw wat ontiegelijk egoistisch van je man. Sorry dat ik het zeg. Jullie wonen samen hebben 2 kindjes en dan nog is het Dit is van MIJ?. Je moet toch proberen met je man te praten, maar probeer eerst zelf uit te zoeken wat je echt wilt. Uit je verhaal maak ik op dat je eigenlijk geen abortus wilt maar dat kan ik verkeerd hebben natuurlijk. Besef wel dat als je een abortus doet zonder er volledig achter te staan je uiteindelijk spijt zult krijgen en hier zal je je hele leven mee moeten leven. Succes en sterkte. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen.