Geboorte van Angelina (lang verhaal)

Al sinds 36w5 dagen heb ik last gehad van 'valse starten', oefenweeën en beginnende ontsluiting. Elke keer weer dachten we "dit is het", maar dan zakte het weer af en bleek het vals alarm. Toen het dan daadwerkelijk wel zover was, had ik er eigenlijk maar weinig vertrouwen in dat het nu wél zou doorzetten.

Met 39w2d had ik een afspraak bij de vk. Ik had al weken niet meer geslapen en was volledig uitgeput. We spraken over inleiden en strippen en dergelijke en ze legde uit dat ze daar geen voorstander van was, ze wilde de natuur zn gang laten gaan. Maar ze zag ook dat ik niet verder meer kon en wilde toch even toucheren om te zien hoe de boel er voor stond. En toen ze zag dat ik al enige ontsluiting had en de baarmoedermond al aan verstrijkende was, besloot ze me tóch te strippen. Maar wel met de waarschuwing dat ik nu weliswaar wel weeën zou gaan krijgen, maar dat ik geen garantie had dat het 'het echte werk' zou zijn en wellicht dus weer een valse start.

We gingen naar huis en de weeën waren er eigenlijk direct al. Nog niet hevig, maar wel vervelend en Willem besloot die dag maar thuis te blijven van zn werk, het was intussen toch al half 12 ook. De weeën bleven de hele dag aanwezig, de ene keer zat er maar 4 minuten tussen, maar daarna rustig weer een half uur, geen enkele regelmaat dus. Dit bevestigde me in mn idee dat het 'weer een valse start' zou zijn en werd er chagrijnig van.

Tegen de avond begonnen de weeën toch steeds sterker te worden. Een tijd lang zaten ze om de 3 minuten en dan daarna ineens weer om de 6, dus niet regelmatig genoeg. Omdat ik me toch steeds ongemakkelijker voelde, heb ik rond 21uur de vk gebeld en die is rond 22uur gekomen. Ze vond de weeën inderdaad nog niet regelmatig genoeg, maar heeft toch getoucheerd en constateerde zo’n 2 a 3cm ontsluiting. Ook heeft ze naar het hartje geluisterd en maakte zich daar wel zorgen om, het ging (alweer) te snel. Voor de zekerheid verwees ze ons door naar het ziekenhuis voor een CTG. Jee, dat zou dan mn 7e in 3 weken tijd worden, wat een gedoe zeg! Als de CTG goed bleek, zou ik gewoon weer onder haar begeleiding komen, anders werd het een medische indicatie. Best spannend dus.

Om 23uur waren we in het ziekenhuis. Ik werd aan de ctg gelegd en de normale controles werden gedaan. Ik heb een uurtje gelegen ongeveer en toen besloot de verloskundige daar dat de CTG goed genoeg was en dat ik terug mocht naar de begeleiding van Annewil. Op haar advies hebben we echter besloten dat ik wel in t ziekenhuis zou blijven, omdat ik daar toch zou gaan bevallen en we anders heen en weer zouden blijven rijden. De weeën werden nu wel steeds heftiger en steeds frequenter en ik kreeg steeds meer moeite om ze weg te zuchten. Maar het was nog wel te doen, met moeite.

Tegen 2’en werd het zo heftig dat ik de weeën bijna niet meer kon opvangen. Ze kwamen zo’n beetje om de 2 minuten, de een was goed en wel voorbij en de volgende begon al. Willem had amper tijd om ze te noteren, ik dacht dat ik gek werd. Ik heb de verpleegkundige geroepen en na enig overleg hebben ze besloten Annewil vast te bellen (ze zou tussen 3 en 4 komen). Om kwart voor 3 was Annewil er en een half uur later constateerde ze zo’n 5 a 6 cm ontsluiting. Ik was behoorlijk teleurgesteld, we waren 5 uur verder en nog maar zo ‘weinig’ voortgang?! Dit zou de hele nacht nog gaan duren, dit zou ik nooit trekken! Maar zij vond het wel goed en zei dat ik t allemaal prima deed. Ze besloot op dat moment mn vliezen te breken.

Ik wist niet wat me overkwam toen ze m’n vliezen brak. Wat een vloedgolf! Ik kon me er al nooit een voorstelling van maken, maar dit sloeg echt alles, had het idee dat er minstens 40 liter uitkwam ofzo Wat voelde dat smerig, Annewil sprong zelfs een stukje naar achter omdat het haar kant op vloog..bah! Vanaf dat moment werden de weeën nóg heftiger en vaker, ik werd er helemaal gek van. Ik probeerde nog een tijdje op een stoel te zitten en tegen Willem aan te hangen, maar ik kon het gewoon niet meer aan. Ik dreigde nog even flauw te vallen, ik begon bijna te hyperventileren en was helemaal de weg kwijt. Toen dus besloten om maar weer op t bed te gaan liggen, hoewel dat een erg oncomfortabele houding was. Het bed zelf lag erg beroerd en ik kon mn rugweeën slecht opvangen als ik lag. Maar ja, we moesten toch wat. Ik dacht echt dat dit een eeuwigheid zou gaan duren en dat ik t nooit zou redden, ik zei nog tegen Willem dat ie dat grote gezin wel op zn buik kon schrijven en dat het mooi bij 1 kindje zou blijven, want dít nooit weer!

Al een hele tijd zat me ook wat ontlasting dwars, verstopt zeg maar. Ik wilde zo graag die drol kwijt, maar ik zou niet weten hoe. Op de wc was het niet gelukt en persen mocht natuurlijk niet. En dan nog, dan lig je in je blote kont en ga je poepen, dat wilde ik ook niet. Maar ik werd gek en die verstopping begon steeds meer pijn te doen, dus ik wist me geen raad. Annewil vertelde me dat mn lichaam blijkbaar aangaf dat ik moest gaan persen op die drol, dus ik moest het maar doen. Bij elke wee zette ik kracht en begon te kreunen en te proberen die drol eruit te krijgen. Oh wat deed dat pijn. Ik zei nog, ‘als ik niet eens een drol eruit kan krijgen, hoe kan ik dan ooit mn baby eruit krijgen?’ Maar ze zei dat dat wel goed zou komen.

Ik ben zeker een half uur bezig geweest met concentreren en persen op die drol. Om 4 uur lukte het dan zowaar, de drol kwam eruit. En meteen voelde ik een klein stukje naar voren een verschrikkelijke brandende pijn. Wat was dat?! En toen zei Annewil heel droog…oke, je hebt volledige ontsluiting, we gaan beginnen! Huh, volledige ontsluiting? Een uur geleden had ik pas 5 a 6cm, hoe kan dat nou? Zij en de verpleegkundige gingen staan en maakten zich klaar voor de persfase. Ze legde me uit dat ik bij elke wee een grote hap lucht moest nemen en moest persen. En toen ging het snel!

Bij de eerste perswee deed ik mn best om goed te persen, maar het lukte niet goed. Meteen daarna mócht ik niet meer persen, maar moest ik gaan puffen. Maar ik wist niet meer hoe! En Willem, die me zou coachen, stond aan de grond genageld en wist t ook niet meer. Ik gaf hem een klap en riep ‘help me nou!’. Maar toen ik eenmaal bedacht had wat ik moest doen, kwam er weer een perswee en mocht ik weer meedoen. Dat deed ik 1 keer en tadaa, dat was t! Ik voelde een soort golf en ineens was de pijn weg, de druk weg, de wee weg. En de baby geboren!

Ik vroeg meteen ‘huh, was dat de baby?!’ en het antwoord was ja! Ik was in shock! Binnen no time werd de baby op mn buik gelegd, nog helemaal vies natuurlijk, en het eerste wat me opviel was hoe mooi en klein ‘het’ was! Ik zei ook gelijk, ‘wat een kleintje’ en dat het helemaal geen groot hoofd had! Jee wat had ik me daar zorgen om gemaakt de afgelopen weken! En helemaal voor niks (uit groei-echo's bleek dat we een erg groot kindje verwachtten met een erg groot hoofd). Meteen daarna vroeg ik of ik uitgescheurd was, maar daar kreeg ik nog geen antwoord op. Ik vroeg wat het was maar dat wist ze nog niet, dat moest ik zelf maar gaan bekijken. Maar ik was in shock, ik had een baby op mn buik, míjn baby!! Annewil kwam erbij staan en tilde de navelstreng op. Het is een meisje!! Onze dochter Angelina was geboren! Om 5 minuten over 4!

Ik had nooit verwacht dat m'n eerste bevalling zó snel zou kunnen gaan! En dat ik het zo goed aan zou kunnen. De laatste 2 uur waren heel heftig en deden erg pijn, maar toch heb ik er nooit bij stilgestaan om pijnstilling te vragen. Dit wilde ik ook niet, maar heb t blijkbaar ook niet echt nodig gehad. En riep ik tijdens de weeën nog dat ik dit 'nooit meer zou doen', zodra ze geboren was keek ik naar Willem en vroeg "hoeveel wou je er ook alweer"? Mijn kleine meid op mn borst, m'n lieve man die verliefd naar ons stond te kijken...hier draait het nou om, wat kan het leven mooi zijn!