Geboorte van Hester

Omdat zaterdag de 17e november een enorme baaldag was geweest, besloten Wim en ik dat de zondag leuker moest worden. Die kleine liet nou eenmaal op zich wachten en daar konden we zelf verder weinig meer aan veranderen...

We gingen meteen een stuk relaxter de dag in.
's Middags besloten we de stad in te gaan. Ik voelde me immers eigenlijk nog prima, op de enorme buik na. Dus met de bus en een stukje lopen hoefde geen enkel bezwaar te zijn.
We hadden op het Damrak en het Rokin net de intocht van Sinterklaas gemist, de straten roken gewoon nog naar pepernoten, waar het mee bezaaid lag. Een gezellig gevoel gaf dat.
Lekker flink stuk gewandeld, een klein beetje gewinkeld en mensen gekeken. Heerlijk.

Na het eten was ik moe, ik had immers geen middagdutje gedaan vandaag, en bedacht dat het wel lekker zou zijn om even een warm bad te nemen en dan lekker rozig te gaan slapen.
Na een uurtje badderen en een beweeglijk 'Miepje' in mijn buik, stap ik rond kwart voor 10 het bad uit. Ik voel af en toe wat krampen in mijn buik en wijt het aan mijn darmen, na een copieuze pastamaaltijd.

Ik schuif nog heel even bij Wim op de bank, die televisie aan het kijken is. Ik merk alleen dat de krampjes wel erg regelmatig terugkomen en bedenk ineens dat het wel eens wat anders dan mijn darmen zouden kunnen zijn.

Wim pakt de tijd er eens bij en warempel, ze komen iedere 2-3 minuten!
En ik bemerk dat ze ook steeds pijnlijker gaan worden. Dit is het echte werk!

Ik vang de weeën nog even op achter de computer met een spelletje Tetris.
Maar een half uur later zijn ze zo pijnlijk dat ik ze echt weg moet puffen en steun moet zoeken op tafel, bank, trapleuning, aanrecht en eetkamerstoelen.
De wiegende houding op handen en knieën (van yoga) is af en toe ook prettig.

En ze gaan zo snel achter elkaar! Ik heb nauwelijks tijd om er tussendoor even bij te komen.

Het hele idee van een appeltaart bakken tijdens de eerste weeënperiode (een tip van de yogales) zou absoluut ónmogelijk zijn. Ik word volledig in beslag genomen door mijn weeën.

Om half 12 bellen we de verloskundigen praktijk.
Elsbeth, die dienst heeft, is al bezig met een bevalling en moet dus een collega van een andere praktijk voor ons oproepen.
Hebben we dáárvoor al die maanden met iedereen kennis gemaakt bij de praktijk, om uiteindelijk een onbekende aan ons bed te krijgen, haha!

Deze verloskundige toucheert mij en ziet al 4-5 centimeter ontsluiting. Zij adviseert ons om naar het ziekenhuis te gaan, omdat ik daar graag wil bevallen. Het gaat immers behoorlijk snel. En Elsbeth, die mij zal begeleiden, is daar al.

Om half 1 komen Wim en ik bij het ziekenhuis aan. Via de Eerste Hulp ingang kunnen wij naar binnen. Ik ben al half in trance en wil niet in de rolstoel, omdat zittend de weeën zo’n pijn doen. De autorit naar het ziekenhuis is 3-4 weeën (10 minuten) en de wandeling naar de verloskamers is 4-5 weeën. Ik hang zelfs even te puffen over de verlaten incheckbalie in de grote hal. De nachtportier houdt ons in de gaten of wij niet de computers willen stelen, haha.

In de verloskamer worden wij opgevangen door Elsbeth en Erin (VK in opleiding).
De weeën blijven elke 2-3 minuten komen en gaan steeds meer pijn doen. Vooral in mijn rug giert het van de pijn. En rugweeën kun je helaas niet wegpuffen.

Een uurtje onder de douche op een stoel met warme straal tegen mijn onderrug brengt tijdelijk verlichting.

Daarna blijkt de ontsluiting pas ca. 6 centimeter te zijn en Elsbeth besluit om 04:00 uur mijn vliezen te breken.

Dan breekt de ellende pas echt los. Een ware weeënstorm zonder bijna een enkele pauze ertussen zwelt aan en ik heb zo’n vreselijke pijn. Wim en Erin houden mijn benen vast, ik klamp mij vast aan het bed om mijn rug te ontzien, maar niets helpt.

Álle valkuilen waarvoor tijdens yoga werd gewaarschuwd, stap ik helaas kordaat in. Ik lig verkrampt, alle spieren in mijn gezicht staan strak, ik mis regelmatig het begin van een wee, omdat ik nog bijkom van de vorige en vergeet steeds goed te puffen en naar mijn buik te ademen.

Paniek… paniek… Maar raak dat maar eens kwijt als je zo in beslag wordt genomen door de pijn.

Het beeld van de surfer die te laat op een golf springt, is zo typerend. Want zodra ik een wee wel op tijd te pakken heb, is deze veel beter te verdragen.

Ik vraag om pijnstilling, maar deze vraag verdwijnt in de lucht. Erin mag dit als VK in opleiding niet beslissen en Elsbeth is even de kamer uit. Als zij terugkomt, brengt Erin het niet meer ter sprake en ook Wim denkt er niet meer aan. Dit blijft tot op heden wel aan mij knagen, dat ik niet die keuze heb gehad.
De pijn heeft mij immers zo vreselijk uitgeput, nog voordat ik aan het persen begonnen ben.

Op een gegeven moment (rond half 6 ’s morgens) krijg ik enorme persdrang, maar niemand heeft mij gezegd of dat al kan. Ik schreeuw het uit, de dames kijken en melden ietwat verbaasd dat het inderdaad wel tijd is om te gaan persen.
Ik kan niet meer… En nu begint het pas.

De verhalen die ik heb gehoord dat je bij de persweeën een gevoel van opluchting voelt, verwerp ik bij deze!

De pijn die nu volgt, is echt verschrikkelijk. En mijn rug is en blijft de voornaamste boosdoener.
Ik word al gauw op de baarkruk gezet, want liggend kan ik het niet bolwerken. Ik heb de kracht niet meer.

Na bijna 40 minuten persen verschijnt dan eindelijk een bolletje met haar. Ik moet op het bed gaan liggen en Elsbeth zegt optimistisch dat het nu nog maar een paar weeën zijn.

Een páár? Nee, ik kan echt niet meer. Het moet NU.

Ik geef alles wat ik nog heb en pers heel hard. Dat hadden de verloskundigen niet aan zien komen en ze vangen haar in vliegende vaart nog net op tijd op… Hester is geboren!

Een luide brul en de duim gaat in de mond. Het leven kan beginnen.