Geboorte van Siem

Jaja, wat staat je leven op z'n kop, als je ineens je kindje mag vasthouden. Ik ben nu pas een beetje in staat om rustig achter de computer te gaan zitten om mijn bevallingsverhaal op te schrijven.

Op maandag 6 augustus kreeg ik erg veel last (opnieuw) van buikpijn, vooral bovenin de buik. Ik belde mijn VK, omdat ik er eigenlijk iets voor wilde hebben. De pijn was niet echt prettig meer. Het waren geen weeën, dat zei de VK ook.

Toen ik daar toch was, heeft ze me wel meteen gestript, want ze wist dat het van mij wel mocht gebeuren en ze had zelf ook het idee dat ik klaar was voor een thuisbevalling. Ik bleek 2 cm ontsluiting te hebben, maar verder was er dus niet veel.

Die avond voelde ik wel wat ongi-pijn, maar daar bleef het bij.

Dinsdag had ik mijn laatste bijeenkomst van de zwangerschapsgym. Als clubje hebben we nog lang nagepraat en iedereen begon nu wel uit te zien naar de bevalling. Ik had helaas nog geen weeën en de ongi-pijn was inmiddels ook volledig verdwenen. Om 22.00 uur ging ik naar huis en daar hebben mijn man en ik nog even TV gekeken.

Om 23.30 uur gingen we naar boven en voelde ik een stroom warm water ontsnappen. Ik wist meteen: de vliezen zijn gebroken! Een beetje opgetogen en zenuwachtig gingen we allebei slapen, want dan konden we nog wat uurtjes rust pakken. Ik heb natuurlijk geen oog dicht gedaan.

Helaas was er de volgende dag qua weeën nog steeds niets aan de hand. Mijn man ging nog snel naar zijn werk om dingen over te dragen, maar kwam ook snel weer thuis. De VK had mij inmiddels wat tips gegeven om de weeën op te wekken, maar na een dag kolven en drukpuntmassage, was er om 19.00 uur nog steeds niets gebeurd.

We moetsne naar het ziekenhuis, vanwege infectiegevaar. Daar aangekomen werd een een hartfilmpje van Siem gemaakt en een weeënscan van mij. Siem makte het prima, maar geen enkel spoor van weeën. We mochten naar huis en moesten de volgende dag terug komen voor dezelfde procedure. Waarschijnlijk zou het dan donderdagochtend worden ingeleid.

's Nachtis weer niks. De volgende ochtend in het ziekenhuis bleek er iets meer activiteit in mijn baarmoeder te zitten, maar ik voelde daar niets van. Aangezien Siem het nog prima maakte, mochten we opnieuw naar huis en die avond moesten we dan weer voor filmpjes terugkomen.

Gedesillusioneerd naar huis (we rekenden op de inleiding en hadden daar vrede mee). Bij mijn schoonouders gingen we koffie drinken en hebben we ons verhaal maar verteld. Zij leefden erg mee. Het was 10 uur toen we daar aankwamen en om 11.00 uur kreeg ik buikpijn, maar nu meer onderin. Het hield aan en ik dacht niet direct aan weeën. Toen het heviger werd, zijn we toch maar naar huis gegaan. Daar aangekomen, om 11.30 uur, belde ik toch maar het ziekenhuis. Die dachten dat we nog wel wat ueren konden thuisblijven, dus dat advies volgde ik op. Mijn man echter, klokte de weeën steeds een minuut eerder en adviseerde mij toch maar aan te kondigen dat we eeraan kwamen.

Nog geen kilometer in de auto kwamen de weeën om de 2 minuten. De pijn werd langzaam steeds ondraaglijker. Om 13.15 uur waren we in het ziekenhuis. We moesten maar even in hetzelfde kamertje als die ochtend gaan liggen, want ze waren nog druk met een bevalling. Een half uur werden we zo alleen gelaten, terwijl ik al bijna geen pauzes meer had tussen de weeën. Mijn man is toen toch maar iemand gaan halen, want die zag dat het menens werd. Toen ze kwamen kijken begrepen ze de ernst.

Met speod maakte ze de kamer klaar voor een bevalling. Mijn weeën werden langzaam maar zeker steeds meer persweeën. Het was inmiddels even na tweeën. Ruim een uur heb ik uiteindelijk persweeën moeten wegpuffen, omdat ik nog maar 7 cm ontsluiting had. Ik had geen pauzes meer tussen de weeën dus ik heb een uur zitten blazen en tieren als een gek. Rond 15.15 uur mocht ik dan toch eindelijk persen, al was de ontsluiting nog niet volledig. Siem had ook de spildraai nog niet gemaakt, omdat het allemaal zo snel was gegaan. Met behulp van een handmatige draai én een knip kwam hij er dan toch, om 16.06 uur uit.

Helamaal perplex en beduusd werd hij bij me neergelegd en wist ik even niet wat ik er mee aan moest, maar gelukkig veranderde dat snel in onvoorwaardelijke liefde en verliefdheid. Omdat ik nog gehecht moest worden, heeft mijn man de eerste drie kwartier lekker met hem rondgewandeld en gehoplpen bij de eerste tests. Toen werd hij bij me aangelegd en kon het echte genieten beginnen.

Inmiddels voel ik mij helemaal moeder, al is het soms loodzwaar. Ik geniet met volle teugen en ben dolverliefd. Mijn man is er ook helemaal gek mee.

Ik heb een rottige kraamweek gehad als het gaat om de hectingenpijn, maar dat is allemaal vergeten nu ik weer lekker op de been ben. Ook de hele weeënfase vergeet je voor wat betreft de pijn.

Zo'n snelle weeënstorm is echt niet fijn, maar het voordeel is wel dat je van de eigenlijke bevalling snel 'af' bent. Het lange wachten sinds dinsdagavond zijn we ook al weer vergeten.

Ik wens iedereen die op het punt staat te bevallen veel succes toe. Geen enkele bevalling is volgens mij te benijden, maar als je kindje er is, maakt het allemaal niets uit!

Juud

 

Dat rustig blijven heb ik van mijn man. Die kan snel handelen en kordaat, zonder dat hij de rust verliest en anderen op stang jaagt. Zonder hem had ik het heel anders doorgemaakt.

@Mowtom: Ik hoop echt dat je snel mag beginnen, want je wacht al lang he?!

Tammy ook vast veel succes!

 

Vervelend zeg! Ik hoop ook voor je dat het thuis mag gebeuren, maar uit ervaring weet ik dat het toch wel meevalt in het ziekenhuis. En als er geen directe aanleding is (zoals bij mij) krijg je niets te maken met naalden en infusen. Alles is natuurlijk gegaan, maar dan in een ziekenhuisbed.

Succes en daarna mag jij ook genieten!

Foto in album!

 

Ik zie nog niets aan de banner, maar ik weet hoe druk deze dagen zouden kunnen zijn. Heb je al nieuws Mowtom?

@Tammy: gefeliciteerd!

Juud