Geboorte van Sem (in Florida)!

Een week voor de bevalling blijkt bij de verloskundige dat Sem met het gezichtje de verkeerde kant op ligt ("sterrenkijkertje" of zoals ze hier zeggen: "sunny side up"). Geen goeie positie; de bevallingen zijn dan vaak lang en moeilijk. Dus de week daarop hebben we er alles aan gedaan om mijnheer te laten draaien: rechtop zitten en ik heb aardig wat uurtjes in het zwembad gelegen op m'n buik! Na een week goed nieuws; hij is gedraaid! Ik helemaal blij!

Die avond gingen mijn man en ik nog even in de spa om hem vooral in die positie te houden. Net toen ik eruit wou voelde ik "pop". Ik twijfelde nog even of het misschien een flinke schop was, maar het bleken toch m'n vliezen te zijn (wat overigens niet makkelijk vast te stellen is als je toch al nat bent ). Ik ben me onder de douche even gaan afspoelen waar ik de eerste weeen kreeg.

Mijn man is nogal fan van statistieken en excel, dus hij ging meteen fanatiek aan de slag met noteren van de weeen. De eerste paar waren nog om de 5 a 6 minuten, maar in no time zat er nog maar 2 a 3 minuten tussen! Ondertussen was ik onder de douche uit en probeerde ik te ontspannen door zelfhypnose, maar de weeen waren zo heftig en zo kort op elkaar dat ik de tijd niet had om er goed in te komen.
Ik kon de weeen niet opvangen in de stoel, ik moest lopen! Ik weet niet hoe vrouwen dat in vredesnaam doen in een ziekenhuisbed waar je niet kan/mag opstaan! Respect!

M'n man belde verloskundige Amy en toen ze me onderzocht na 2 uur weeen had ik al 7 cm ontluiting! Ik riep nog "you're kidding?!", maar het was echt waar. Snel het geboortebad vol laten lopen en erin gegaan. Het warme water was heerlijk, ik kon m'n onderkant ontspannen en zo wel op m'n rug liggen om de weeen op te vangen. Na nog een uur kreeg ik wat persdrang en mocht ik meepersen. Dat persen was wel fijn; het voelde voor mij dat zolang ik meeperste ik een soort tegendruk kon geven aan de wee en daardoor deed het minder pijn.

Na een tijdje geperst te hebben had ik het gevoel dat er niet veel gebeurde en dit zei ik ook tegen Amy. Toen ze me onderzocht bleek er nog een klein randje baarmoedermond te staan die hem tegenhield. De verloskundige hielp door het randje weg te drukken tijdens de weeen; het voelde niet heel prettig, maar het is geruststellend dat het helpt om hem verder te helpen.

Na 2 uur persen zat er niet veel schot in helaas, dus een andere positie werd voorgesteld. Ik ging uit het water op een matras, maar ook daar schoot het niet heel veel op. Ondertussen ging de hartslag van Sem gevaarlijk naar beneden en vreesden we voor een cord compression, dus dat de navelstreng eerst komt en wordt afgeklemt tussen baby en bekken. Dit is een spoedgeval, dus werd de ambulance gebeld. Die waren er binnen een paar minuten en ik moest op handen en knieen op een brancard in de ambulance. Op handen en knieen om de druk van de navelstreng te houden. Het ambulance personeel was wel wat verbaasd over deze positie (het zijn vrijwilligers van de brandweer), maar na uitleg van Amy snapten ze het wel. Het ritje naar het ziekenhuis zal ik niet snel vergeten. Mijn man reed erachter aan en zegt dat ze heel rustig reden, maar ik moest me bij iedere bocht schrap zetten om niet gelanceerd te worden naar voren, achteren of opzij! En dat met persweeen waarbij ik niet meer mocht persen!

De positieverandering naar handen en knieen blijkt een goeie te zijn; Amy zegt achteraf dat ze twijfelde of hij in de ambulance, in de lift of in het ziekenhuisbed geboren zou worden! Uiteindelijk haal ik net het bed en met 1 pers wordt Sem geboren, nou ja, meer gelanceerd. Dan blijkt dat er geen sprake was van cord compression, maar van een "sterrenkijkers positie"! Was ie sinds die middag toch weer gedraaid! Vandaar dat het me uiteindelijk toch 3 uur persen heeft gekost. En het ritje naar het ziekenhuis bleek dus overbodig... Nou ja, beter het zekere voor het onzekere. Apgar was 9/9, alles dus prima.

In totaal heb ik er dus 6 uur over gedaan (3 uur ontsluiting, 3 uur persen) en dat voor een eerste! Supersnel en ondanks het ziekenhuisritje naar mijn idee een superbevalling! Jammer dat het geen thuisbevalling is geworden zoals ik wou, maar gelukkig wel helemaal natuurlijk. En het ziekenhuis had weer als voordeel dat ik alles kon vragen over borstvoeding e.d.

We zijn superblij met onze knul van 8 lbs, 1 oz (=3680 g) en 20" (=51 cm)!

 

Ja, klopt; m'n banner is niet goed. Ik krijg het niet aangepast, foutje op de site denk ik. Ik vul wel steeds 2007 in, maar hij "pakt" steeds 2006. Nou ja, ik probeer het later nog wel een keer aan te passen.

 

Jaaaaa, gelukt om m'n banner aan te passen!