Ik ben dinsdag op controle geweest bij de dokter. Bloed laten trekken, gevoeld of alles in orde was... En alles was in orde... Ik mocht gerust zijn. Volgens hem kon je nu al voelen of het een bbz was of niet... en er was niets abnormaals te voelen... Ook zei hij dat ik al 5 weken ver was, ipv 4... (nu ja, ik laat die banner nog maar voorlopig staan... tot eerste echo...) Toen ik zei tegen de dokter dat ik nog zo'n schrik heb dat mis zou gaan, stelde hij mij wat gerust. Ik had de ideale leeftijd, een gezond gewicht en géén aandoeningen in mijn familie. Ik moest maar wat meer vertrouwen kweken... Mijn vriend is ook helemaal in de wolken. Gisteren heeft hij het ook op zijn werk verteld. Binnen twee weken moeten we naar een trouwfeest en dan zouden mensen zich misschien ook gaan afvragen waarom ik niéts van alcohol drink. Hij kon dus zijn mond écht niet meer houden Maar nu... Dit weekend gaan we het tegen mijn ouders (zaterdagavond) en zijn ouders (zondagmiddag) vertellen. Die gaan naar alle waarschijnlijkheid ook hélemaal in de wolken zijn... Maar wat als het daarna nog misgaat... Misschien moeten we het helemaal nog niet vertellen.. Misschien moeten we dan nog maar enkele weekjes wachten... Enkel zitten we dan nog met een ander probleem: Wij moeten tijdelijk bij mijn ouders gaan wonen, omdat ons huisje niet klaar geraakt is (klote-metser) Als ik in mijn pyjama sta, of gewoon in een boxershortje, zié je echt wel een bultje al. Wat als ze zich dan vragen beginnen stellen? Dat moet dan toch ook lullig zijn voor hen? + Ik mag ook geen rood vlees meer eten... Bij hun gaat waarschijnlijk ook wel een lichtje branden wanneer ik inééns die biefstuk hardgebakken wil De zwangerschap meedelen aan familie moest in mijn ogen een supermooi moment worden, maar momenteel overheerst mijn angst... hoe geraak ik daar in godsnaam over? Of gaat het zo nog 35 weken blijven?
tegen je ouders zou ik het altijd wel vertellen, maar ik zou het persoonlijk niet gelijk aan de grote klok hangen.. heb ik ook niet gedaan! ik zou toch de 1e 3 maand afwachten, het klinkt misschien lang.. Je moet het natuurlijk zelf weten maar ik zou toch wat voorzichtig zijn hoor! En ja angst hoort er altijd bij, heb ik ook hoor!
En wat als mijn ouders het tegen de rest van de familie zeggen? Het zou voor hen een hele marteling zijn, moest ik zeggen van "jullie worden oma en opa, maar je mag het de komende weken tegen niemand zeggen" Wat een kwelling voor hen...... Op mijn werk gaan ze het pas vanaf 12 weken weten, mij part. Ik heb daar absoluut niet de drang om het daar te vertellen. Niemand van mijn collega's hoeft het te weten, mij part vragen ze er pas naar als mijn buik écht opvalt... (maar dat ligt dan weer aan relatie tussen mij en de collega's)
Wij hebben het vanaf dag 1 al aan iedereen verteld die het wilde horen! En er eigenlijk niet al te veel bij stilgestaan dat het misschien ook fout kon gaan... Maarja, als je niets zegt en het gaat mis, zien andere mensen toch wel aan je dat er iets met jullie aan de hand is.
hoi, ik heb het wel verteld en achteraf heb ik daar ook totaal geen spijt van gehad. juist omdat de 1e weken zooooo spannend zijn. als ik het niet had verteld had ik ook niemand gehad om even tegen aan te kletsen op een moeilijk moment. Tja en toen ging het mis, wat was ik blij dat ouders het wisten. ik hoefde nu niet eerst te vertellen``ik was zwanger maar het is fout gegaan´´. ik denk dat je het je ouders best kan vertellen en wees niet zo bang dat er wat fout kan gaan, probeer er van te genieten, 9 maanden zijn zo voorbij
ik heb ook tegen mijn ouders en schoonouders gezegd. ze hebben zich gewoon stil gehouden omdat wij dat zeiden.. Mijn moeder heeft het wel tegen een paar gezegd op het werk bij haar maar die ken ik toch niet! En voor de rest hebben ze hun maar stil te houden..hihi flauw ik weet het.. maar ik wou niet dat iedereen het wist
Mijn vriend en ik hebben afgesproken om het aan niemand te vertellen totdat ik mijn eerste echo heb gehad na 7-8 weken. Want de eerste maal in mei ging het mis en toen wist iedereen het (familie, vrienden, kennissen, ...) en daar voelde ik me absoluut niet goed bij! Zelfs mijn ouders weten het nog niet, simpelweg omdat mijn vriend het dan ook aan zijn ouders zal willen vertellen en ik weet dat noch mijn noch zijn ouders zullen kunnen zwijgen. Ik wil het vertellen in 1 keer aan iedereen als op de echo te zien is dat alles goed is. Ik zal er dan ook pas van kunnen genieten, want nu ben ik nog wat onzeker en afwachtend... Zelfs mijn beste vriendin die net bevallen is weet het nog niet.
ik heb altijd zo geredeneert dat wanneer het nog wel mis zou gaan, mensen het achteraf ook wel te horen krijgen....Je put er na mijn mening alleen maar meer steun uit wanneer het weten...
ik kwam erachter toen ik 8 weken was heb het aan mijn zus en vriendin verteld mijn ouders/schoonouders vlak voor ik twaalf weken was mijn vrienden wisten het al met 10 weken iedereen mocht het weten
De afweging die wij gemaakt hebben is de volgende: -Stel het gaat toch onverhoopt mis. Wat doe je dan? Wil je dan je hart luchten en aan wie? Omdat wij ons hart wel zouden willen luchten hebben wij die mensen aan wie wij ons hart zouden luchten vroegtijdig ons blijde nieuws verteld. Ik vond het namelijk heel raar dat ik ineens allemaal doem verhalen van een vriendin te horen kreeg. Ik mocht wel in haar leed delen maar niet in haar vreugde, dat vond ik raar. (Tuurlijk ook heel sneu en verdrietig maar toch)
Da's ook weer waar... Als het mis zou gaan zou ik er met mijn familie nog wel willen over praten... Mijn ouders zeker, en zijn ouders misschien ook... Het was tenslotte hun kleinkind hé. Ik denk dat ik het toch morgenavond gewoon maar ga vertellen. Uiteindelijk zijn zij ook vroeger zwanger geweest, en zullen ze ook wel weten van vroeger dat de eerste weken nog erg kritiek zijn... En moést het ooit mis gaan, weten ze ineens waarom we verdrietig zijn. Mijn vrienden ga ik het vertellen na eerste echo. Heb ik ineens een leuk plaatje om te laten zien. En mijn werk... Die kunnen nog wel langer wachten
wij hebben het verteld nadat we de eerste keer bij de verloskundige waren geweest, dat was met bijna 9 weken. Echo nog niet gehad, maar we konden het niet meer voor ons houden. En inderdaad ouders van beide kanten zo blijk dat binnen een mum van tijd de hele familie het wist. Ik vind dat ook wel leuk, dat ze zo blij zijn dat ook zij het wel van de daken kunnen schreeuwen En als het misgaat ben je niet alleen en ik vind het heel raar om aan je ouders te moeten vertellen, we zijn zwanger geweest
Ik zou het ook gewoon vertellen hoor, zoals hierboven al staat geschreven, wil je ook bij iemand terecht als het misloopt. Wij hebben het meteen aan goeie vrienden gezegd en na de eerste echo (9 weken) aan de ouders. Dat deden we omdat ze anders wekenlang te bemoederend zouden geweest zijn, ze zaten al lang te wachten op een kleinkind van ons. Na de tweede echo (12 weken) hebben we het aan iedereen gezegd.
Ik ben nu 7weken, denk ik.. heb de eerste ronde een mk gehad en na de bloeding van de mk niet meer ongesteld geworden, de test gaf toen alweer zwanger aan... als ik van die bloeding de eerste dag uitga zou ik nu 7weken en 3 dagen zijn. Alleen mn vriendin en mn 2 schoonzusjes weten het, mn ene schoonzusje is zelf zwanger 1 week verder dan mij dus daarom..de rest vertellen we het als we de eerste echo hebben gehad. Ik denk dat mn ouders het al wel een beetje door hebben omdat ik niks meer drink.. maar mijn vriend wil het pas met de eerste echo vertellen. Tot dan smoesjes bedenken! lfs cherry blossom
Tja, dat is persoonlijk. Maar ik zou het je ouders en familie wel vertellen als je vriend het bijv. al op zijn werk heeft verteld. Sommige mensen kunnen nou eenmaal niet hun mond houden en het zou toch lullig zijn als je ouders het van een ander horen i.p.v. van jullie. Zelf heb ik het pas met 13 weken verteld aan de familie. Er zitten wat van die types bij die hun mond toch voorbij kletsen en ik had daar helemaal geen zin in. Vond het ook wel leuk om gewoon samen van ons blije nieuws te genieten.
Allé nu... Dat geeft nu toch niet? Ik moest het niet erg vinden moest mijn tante dat vernemen van mijn moeder. Ik ga niet dit weekend héél de familie afrijden hoor. Of wachten tot wanneer ik ze weer zie... Ik kan er best inkomen dat ze het van blijdschap "tegen iemand kwijt willen" Daar zie ik nu niet direct graten in
Dat geeft ook niet, maar voor het geval als jij het nog voor je wilt houden maar het wel aan je ouders wilt vertellen.... dat bedoel ik.
Wij hebben de ouders het verteld en de broers en zussen. Deze waren zo blij dat mijn moeder het heeft doorgekletst naar andere familie leden. Niets aan te doen. Ze is gewoon blij dat ze oma worden. Daarnaast weet mijn chef er vanaf op mijn werk. Eigenlijk meer omdat ik al 6 dagen ziek thuis heb gezeten sinds ik zwanger ben. Voor de rest weet nog niemand het, volgende week gaan we de eerste echo maken en dan zullen we het wel aan iedereen vertellen. Want we kunnen onze mond nou eenmaal niet goed houden. Succes met het vertellen, is wel heel speciaal om te doen. (Vonden wij tenminste.)
ja ik vind inderdaad ook dat je het beter wel kan vertellen, dan kunnen die mensen er ook voor je zijn mocht het fout gaan liefs heidi