Ik ben niet alleen maar wist niet waar ik het anders moet plaatsen voel me wel super alleen Ik ben 4 jaar samen met mijn man en we hebben 2 kids van 1 en 2 en ik ben 29 weken zwanger van de derde.. In het begin ging alles super goed en waren we heel gelukkig met elkaar. Maar nu sinds ongeveer een jaar hebben we bijna elke dag ruzie! Ik kan er gewoon echt niet meer tegen en ik denk er vaak over na om weg te gaan maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet ik wil een gezin zijn voor ons kids en ik hou ook nog heel veel van mijn man, maar de laatste tijd is hij zo onuitstaanbaar! Hij is ALTIJD weg, hij gaat 's ochtends de deur uit en komt dan rond 5/6 uur weer terug.. Dan eet hij hier en als de kids op bed liggen om 8 uur dan vertrekt hij weer, naar zijn vrienden waar hij dan tot een uur of 1 zit, dan komt ie thuis, gaat ie slapen en dan volgende dag weer hetzelfde. Het voelt eigenlijk of we al uit elkaar zijn maar nog in het zelfde huis wonen. Ik ben elke dag met ons kids bezig, het huishouden, koken etc. en hun ook nog bezig houden maar hij doet net alsof ik niks doe. Ik heb nu bijvoorbeeld best wel een grote stapel was liggen die nog gestreken moet worden waar hij geirriteerd over is dat ik het niet gedaan heb en als ik dan tegen hem zeg wanneer moet ik dat doen dan ik ben toch heel de dag met de kids bezig dan krijg ik een of ander dom antwoord dat nergens op slaat. Vandaag is echt de druppel voor mij geweest, mijn man was vrij.. De kids werden wakker dus toen opgestaan, ontbeten etc. etc. daarna is hij rond half 11 vertrokken om zijn moeder te helpen en zou hij daarna gelijk weer naar huis komen, toen belde hij me rond 2 uur van vind je het goed als ik ff naar een vriend ga.. Ik vond het niet zo leuk maar k zei maar ja als je maar zorgt dat je voor 6 thuis bent dan kan ik koken (tis niet makkelijk om te koken met 2 drukke kids) en als je dan vanavond gewoon thuis blijft dus hij zegt ja is goed. Om kwart voor 6 bel ik hem van ben je onderweg? Hij zegt nee ik ga zo de trein pakken (had zijn auto uitgeleend) Dus ik zeg oke is goed ik wacht op je moet nog koken. Kwart voor 7 is hij er nog steeds niet, het duurt 4 minuten om hier te komen met de trein ondertussen ben ik maar alvast begonnen met koken en klaar. Dus ik bel hem weer en hij zegt nee ik ben nog niet weg het regent ik ga niet door de regen naar t station lopen, dus ik was natuurlijk harstikke geirriteerd, heb de kids maar alleen eten gegeven en naar bed gebracht, kwam ie om kwart over 8 uit eindelijk een keer aanzetten. Toen weer ruzie gehad, hoor ik weer sorry van hem wat ik letterlijk ELKE dag hoor en is ie gaan eten. Nou ik dacht kunnen we gewoon vanavond film kijken ofzo, maar raad is, meneer is in slaap gevallen en wilt niet wakker worden. Ik ben echt woedend!! Hij is ELKE avond weg en is ie is een avondje thuis gaat ie liggen slapen omdat ie ''moe'' is maar hij is niet te moe om elke avond met zn vrienden te zitten. Ik word hier echt helemaal gestoord van ik zit bijna elke dag te janken. Ik doe alles alleen en hij helpt me helemaal nergens mee, hij is altijd weg, houd zich NOOIT aan z'n afspraken.. En als hij een keertje thuis is ligt ie te slapen, en is het onmogelijk om hem wakker te krijgen. (geld voor zowel overdag als 's avonds) Ik weet echt niet meer wat k moet doen. Ik ben zo bang dat als de baby er zo is dat het alleen nog maar erger word ik voel me zooo wanhopig. Sorry dat t zo'n lang verhaal is maar moet t echt even ergens kwijt ik heb verder niemand waar ik er mee over praat.
Wat naar voor je meis! Iemand vertelde me ooit dat eenzaamheid het ergste voelt als je niet alleen bent. Is het mogelijk om een rustig gesprek te voeren waarin je aan kan geven hoe je je voelt? Of is de trein dat station al gepasseerd? Weet je waarom hij telkens weg is, of heb je een vermoeden van wat er aan de hand is?
Wat een rot situatie zeg.. Herken t wel, de vader van mijn kinderen is ook alleen maar bezig met zichzelf en belooft steeds beterschap maar puntje bij paaltje blijft het bij woorden. Lijkt eel of ik de enige ben die verantwoordelijkheid neemt.. Heb geen echt advies maar probeer te bedenken of je ermee kan leven want veranderen zal moeilijk gaan tenzij ie het echt wilt en inziet.. En vandaaruit een besluit nemen. Zwanger zijn maakt het er ook niet makkelijker op met al die hormonen
Dankjewel voor jullie reacties.. Ik heb er al zooooo vaak met hem over gepraat en hij geeft dan ook elke keer aan dat ik gelijk heb en al een miljoen x sorry gehoord en beloftes dat hij gaat veranderen maar de volgende dag doet ie weer precies hetzelfde. Ik weet dat het ook niet leuk is als ik elke dag boos op hem ben maar wat moet ik dan als ie elke x hetzelfde flikt.. Hij zegt dat ie weg gaat omdat we altijd ruzie hebben, dat hij daarom weg gaat om te ontspannen ofzo, maar dat doe ik toch ook niet? Ik vertrouw hem ook totaal niet meer, denk soms zelfs dat hij vreemdgaat ofzo alhoewel ik hier geen bewijs of wat dan ook voor heb maar gewoon dat hij elke dag weg is en liever die tijd met zijn vrienden doorbrengt dan met zijn gezin of met mij.. En ik kan hem ook gewoon niet meer vertrouwen door al die beloftes die hij elke x maakt en nooit maar dan ook nooit na komt
Met dit gedrag heeft hij kwa vreemdgaan wel de schijn tegen zich. Mocht hij scharrelen zou hij die natuurlijk nooit mee naar huis nemen. En is het ook vrij lastig om erachter te komen of het ook echt zo is. Met zijn gedrag verpest hij ook het vertrouwen, wat niet kan ontbreken in een fijne relatie. In hoeverre ben je afhankelijk van deze man? Ga je het redden met 3 kinderen als je het op een gegeven moment echt zat bent? Het kunnen de hormonen zijn die de situatie verergeren. En je bent ook erg ver in je zwangerschap om nu beslissingen te nemen. Maar dit lijkt me geen situatie die nog jaren verder kan sudderen... Kijk het nog even aan tot je jezelf weer voelt na de bevalling. Probeer het te lijmen, maar blijf niet jaren in een relatie zitten waar jij je niet gelukkig in voelt.
Klinkt alsof het tijd wordt om actie te ondernemen als je je relatie wilt redden. En dan bedoel ik niet spuien op een forum (wat uiteraard ook weleens fijn kan zijn). Wil je ervoor werken? Praat dan eerst goed, open en eerlijk met elkaar en zoek eventueel hulp.
Ik dacht al hetzelfde Hilly! En ook pas 4 jaar samen en al 2 kinderen? JE kan iemand in zo'n korte tijd toch niet lang genoeg kennen? Even on topic: ik zou er ook flink van balen TS! Kom voor jezelf op hoor! En ik denk dan: liever alleen en gelukkig, dan samen en ongelukkig! Je doet nu toch zowat alles al alleen.
Dit was eerlijk gezegd ook het eerste wat ik dacht maar niet durfde te zeggen De situatie is inderdaad allesbehalve ideaal om NOG een kindje op de wereld te zetten, hij zal echt niet ineens veranderen als jullie 3de kindje geboren wordt. Je hebt geen bewijzen dat hij vreemdgaat maar een man die werkelijk elke avond van huis weg is naar 'vrienden'? Sorry maar dan denk ik zelf ook dat er meer aan de hand is. Sowieso zijn jullie nog niet enorm lang bij elkaar en de kinderen komen wel heel erg snel achter elkaar, zo krijg jij EN je man toch ook geen tijd om adem te halen en te wennen aan de situatie als je dan binnen 1 jaar alweer zwanger bent? Het is algemeen bekend dat een zwangere vrouw ook vaak geen pretje is voor haar partner met al die hormonen. Jij bent in 3 jaar tijd 3 keren 9 maanden zwanger geweest dus het grootste deel van jullie relatie, kan het niet zijn dat het eventjes te zwaar is voor je man allemaal en daardoor al die ruzie's ontstaan? Denk wel dat een goed gesprek op zijn plaats is en wens jullie veel succes!
Eigenlijk ben je nu al een alleenstaande moeder. Met nog een inwonende hotelgast. Doet hij eigenlijk ook maar iets in huis of met de kinderen (in 't weekend bijvoorbeeld)? Dat hij 1 of 2 avonden per week op stap gaat ... tot daartoe. Maar waarom elke avond??? Maar ziet hij dan echt niet dat jij nu al op je tandvlees zit, ook es tijd wil en vooral hulp? Ik vind het overigens ook wel snel ... 3 kinderen op 4 jaar, da's een beetje vragen om dat het héél zwaar is. En dat je elkaar eigenlijk nog maar 1 of 2 jaar kende toen je al aan kinderen begon. Als je dan ook nog es quasi nul hulp krijgt van die inwonende hotelgast ... Ik zou nu niks ondernemen. Maar wel een paar maanden na de bevalling hem héél duidelijk maken dat hij kan kiezen: Of een écht gezin, waar hij mee helpt 's avonds en in 't weekend (en niet aanhoudend wegloopt naar vrienden). Ofwel dan maar écht alleen en uit elkaar gaan. Dat laatste zal héél zwaar en moeilijk zijn. Maar dat is het nu ook al.
Klinkt alsof je al 3 kids hebt en de 4e onderweg is... Maakt hij het je ook makkelijker? Anders is het misschien alleen een enge gedachte om het alleen te doen.
Klinkt echt net als mijn ex, wij hadden dan wel geen kinderen maar voor de rest precies hetzelfde. Ik werkte vanuit huis (zijn bedrijf) en deed het huishouden, als hij dan thuis kwam en zag dat zijn was niet was opgevouwen kon hij daar heel kwaad om worden. Na een tijdje bleek dat hij een verhouding had met een getrouwde vriendin van mij. Let goed op de volgende dingen: - Als hij thuis is of hij zijn telefoon altijd bij zich heeft. - Soms weglopen als hij gebeld wordt, terwijl hij dat eerder niet deed - Vragen of hij vreemd gaat en heel goed op zijn reactie / lichaamshouding letten Allerbelangrijkste is praten, maar zo te lezen belooft hij veel en doet iets heel anders (ook heel herkenbaar)
Het advies om toch vooral te blijven praten met elkaar. DUIDELIJK zijn in wat je nodig hebt en wat je gevoel is. Mannen zijn nl niet gevoelig voor hints. Het is niet gemakkelijk om een goede relatie te onderhouden wanneer je in de tropenjaren zit... de eerste twee levensjaren van kinderen zijn gewoon tropenjaren nl. Er verandert ontzettend veel in jullie leven, je wordt van partners ineens ook papa en mama, je verantwoordelijkheden worden anders. Maar je hebt er ineens ook gebroken nachten bij etc,... dus je bent ook vermoeider en daardoor heb je kortere lontjes. Dus ja... de situatie wordt dan ook veel ontvlambaarder. Nogmaals probeer echt in gesprek te gaan en te blijven. Maak concrete afspraken met elkaar en houd hem er dan ook aan! Desnoods spreek je met een vriendin een dagje uit af en laat de zorg van de kinderen aan hem over. Hij voelt dan ook hoe zwaar het voor jou is om de hele dag van alles met/voor de kinderen te doen.
Drieka, je slaat de nagel op de kop. TS, het lijkt me dat jou man aan het vluchten is. Heb je al eens gevraagd wat hem irriteert? Door het van beide kanten te bekijken kan je misschien tot een oplossing komen. Wat niet wegneemt dat ik er ook niet mee om zou kunnen gaan moest mijn man elke avond bij vrienden zitten.
wat een reacties weer van sommige mensen ze zoekt steun geen gezwam... dan kan je bij iedereen wel vraagtekens zetten... als ze kinderen hebben ( los van hoeveel het er zijn ) relaties lopen toch stuk met of zonder kinderen. je man moet gewoon niet weglopen voor ze problemen en je moet hem echt duidelijk gaan maken dat dit niet kan!!! hij moet ze verantwoording nemen, knopen doorhakken en niet zo met zijn gezin omgaan, maar dingen duidelijk maken die hem dwars zitten.