Pfffff wie herkent dit. Ik ben 11 januari bevallen van onze prachtige dochter. Ons 1e kindje. Maar ik voel me nog steeds niet de oude ik. Ik heb tijdens mijn zwangerschap last gekregen van heel veel jeuk en een pijnlijke huid. Dit kwam deels doordat ik al een moeilijke huid heb, maar ook deels omdat ik zwangerschapscholestase had. Mijn galzuren/zouten waren verhoogd en mijn bloeddruk was ook wat aan de hoge kant. Dit alles was gevaarlijk voor de baby. Daarom ben ik rond de 33e week opgenomen in het ziekenhuis. Hier heb ik precies een maand gelegen. Toen ik 37 weken zwanger was, kreeg ik een gel aangebracht om mijn baarmoedermond te rijpen. Wanneer dit zou aanslaan, zou ik ingeleid worden. Na 1 x gel, kreeg ik al 2 cm ontsluiting. Dus verder geen gel gekregen. De volgende dag zou ik ingeleid worden, maar 's avonds braken mijn vliezen spontaan. Vanaf het breken van de vliezen begonnen mijn benen heel hevig te trillen en dit hield niet op. Ik kreeg ook meteen hele heftige en regelmatige weeen. Vervolgens na een half uur naar de verloskamer gebracht, alwaar de rest mega snel ging. Binnen 2,5 uur na het breken van m'n vliezen is de kleine meid geboren met behulp van een zuignap en een knip. Het is nog even flink spannend geweest, want ze moest er snel uit omdat haar hartslag aan het dalen was en mijn bloeddruk omhoog schoot. Het inbrengen van de zuignap ging dus ook niet echt met beleid helaas. Toen de kleine geboren was, bekeken ze mijn placenta en wat bleek.... die bestond uit drie kamers. Dit was een verklaring voor het feit dat ons meisje dismatuur was (te laag geboorte gewicht). Normaal zou er 1 kamer moeten zijn en zou de navelstreng in het midden van die kamer moeten uitkomen. Ik had drie kamers waarvan zij in 1 zat, waar de navelstreng net op het randje kwam. Ze heeft dus genoeg voeding gekregen om zich te ontwikkelen, maar te weinig extra's. Na 7 dagen mocht ik naar huis en de kleine meid mocht 2 dagen na mij naar huis. Ongeveer anderhalve maand na de bevalling heb ik de gyn weer gebeld omdat mijn huidproblemen maar aanhielden en ik me afvroeg of de galzuren/zouten wel daadwerkelijk gedaald waren (de bevalling is immers de oplossing daarvoor). Zegt de gyn tot mijn verbazing dat bij mijn controle was gebleken dat mijn leverwaarden veel te hoog waren. Die galzuren/zouten vond hij niet interessant, maar die andere leverwaarden wel. Moest ik meteen weer naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek en een echo. Hij zou me een paar dagen later bellen over de uitslagen. Maar hij hing 's middags al aan de telefoon. Ik moest meteen naar de spoedeisende hulp en dan zou een internist alles verder uitzoeken, want hij kon die leverwaarden niet koppelen aan de zwangerschap of bevalling. Dus hup weer naar het ziekenhuis. Allemaal onderzoeken gehad qua bloed. En ook weer een echo maar dan van m'n hele buik. Hier is allemaal niks uitgekomen. Door verhoogde leverwaarden, voel je, je heel erg moe. Nu weet ik dat sinds een week of twee m'n leverwaarden weer normaal zijn. Toch blijf ik moe. Zowel geestelijk als lichamelijk. Ook ben ik nog steeds te emotioneel. Voor het huishouden geen puf, voor werken al helemaal niet. Ik merk ook dat ik het hele gebeuren moeilijk kan loslaten. Vooral de gedachte dat het fout had kunnen aflopen voor ons. Daarnaast heb ik ook niet van de eerste maanden kunnen genieten. Dus misschien komt m'n vermoeidheid wel doordat ik nog niet lekker in m'n vel zit? Maar ik heb een gezond kindje, ze doet het hartstikke goed. Waarom blijf ik me dan zo voelen? Iemand die zich hierin een beetje herkend? Ik plaats m'n verhaal trouwens in meerdere topics, want ik weet niet goed waar ik dit moet plaatsen.
ik ben chronische ziek, ik gebruik dagelijks veel medicatie en moest hier in de zwangerschap ook mee door gaan, dit is al heel zwaar, ook voor de baby, daarbij bleek ik ook nog eens tijdens zwangerschappe ssa antistoffen aan te maken wat in houd dat de baby in de buik grote kans heeft op een hartblokkade, en daarna bleek ook nog eens dat ik bij beide ernstige vorm van zwangerschapcholestase had, alles bij elkaar was het wel heel erg gevaarlijk voor beide kinderen, ik kreeg ook nog eens extra medicatie voor de jeuk, ik kreeg zware slaapmedicatie, die maar max 2 weken gebruikt mochten worden anders zou de baby kunnen blijven "hangen" in de slaap ( de baby gaat er uiteraard ook van slapen ) op een gegeven moment ging haar hartje achteruit, maar op de echo was te zien dat de darmen en longen nog niet klaar waren, dus ze liever na het weekend ( 3 dagen later) zouden inleiden, gelukkig ben ik 1 dag voor inleiding spontaan bevallen. beide zijn spontaan een maand tevroeg geboren, het gaat goed met ze, onze dochter heeft zelf lange tijd moeite gehad met de vele medicatie die ik moest slikken, en heeft zelf ook echt moeten afkicken, het is 9 maand op en 9 maand af, het is volgens mij nog wel normaal dat je je nog niet helemaal jezelf voelt. het is ook heel wat geweest natuurlijk, zelf mag ik door alles wat ik net zei niet meer zwanger worden, nu is de kans op doodgeboorte of overlijden van mezelf opgelopen tot 80 % en dat is veels te veel. als je je echt zorgen maakt kun je altijd nog je huisarts op bellen, sterkte meid !!
Het emotionele slijt, maar dat kan best even duren. Ik heb een hel van een zwangerschap gehad, opzich een goede bevalling maar wel met paniek, en een vreselijke kraamtijd... Onze dochter is nu 13 maanden en het is wat gezakt. Maar nog kan ik soms jaloers zijn (incl tranen) op vrouwen die een heerlijke zwangerschap hebben, of met tranen terugdenken aan de tijd dat ik in het ziekenhuis lag. De moeheid was bij mij wel vrij vlug weg. Ik kreeg zelf erg veel energie van onze dochter. Lichamelijke kwalen beginnen nu pas minder te worden. Houd ook in je achterhoofd, dat het normaal gesproken al 9 maanden ontzwangeren is. Bij een heftige zwangerschap en bevalling kan dat best nog langer duren. Als je behoefte hebt aan hulp, klop dan eens bij de huisarts aan, wie weet kunnen ze toch wat voor je doen. Sterkte.