Vriend en ik twijfelden al een hele tijd over een derde.. Toen we er net voor wilden gaan bleek dat de financiële situatie onzeker werd. Nu is dat weer van de baan.. maar toch blijft die twijfel. Ik ben erg blij met onze 2 kinderen en zie ook zeker de voordelen van 2. Maar toch blijft dat gevoel aanwezig.. Ik kan me ergens gewoon niet voorstellen dat we nooit meer een kindje zouden krijgen.. maar aan de andere kant merk ik ook wel dat het nu allemaal makkelijker wordt Nu is mijn vraag dus.. is dit gevoel bij jullie gebleven? Of is dat gevoel minder geworden/verdwenen met de tijd? Ik vraag me af of dat gevoel moet "slijten" of dat dat gevoel blijft..
Toen onze derde geboren was vond mijn man het goed, ik had nog wel kriebels als een zwangere of een baby zag maar ook ik vond het prima, had geen behoefte meer aan opnieuw een baby tijd in gaan De vierde diende zich aan als cadeautje we hebben besloten er vol voor te gaan, een zware zwangerschap en een moeilijke periode na de geboorte waarbij we hem bijna verloren zijn volgden Nu is de jongste 8 maanden.... En we zijn gezegend met ons klavertje vier, we dachten bij de derde dat het gevoel van compleet te zijn moest groeien maar toen de vierde geboren was en veilig thuis voelde het echt compleet, ik vind het nog steeds heerlijk met baby's te knuffelen maar ik voel geen rammelende eierstokken meer, wij voelen ons nu beide echt enorm compleet
Dankje voor je reactie hippo maar dat jullie een derde wilde, was al wel zeker? Dus eigenlijk pas het complete gevoel na de daadwerkelijke geboorte van de vierde?
De derde was voor mij een absolute ja maar nooit echt met mijn man over gehad, we waren nogal "losjes" het komt zoals het komt zeg maar, toen de tweede 2 jaar en 3 maand was zei mijn man opeens dat hij heel graag een derde wou. En we dachten compleet te zijn, de kriebel en rammelende eierstokken dat gevoel ... Dat zou wel slijten.... En ik had er ook oprecht vrede mee hoor, zelf zouden we niet bewust aan een vierde begonnen zijn. Maar inderdaad na de geboorte van de vierde kwam er wel echt een innerlijk fijn gevoel in ons van ... Ja dit is het, zo heeft het Moete m'n wezen hij heeft ons gezin compleet moeten maken
Ah mooi het is en blijft een moeilijk iets wat je ook alleen maar zelf kunt beslissen en ondervinden. Ben daarom wel benieuwd naar ervaringen
Ik heb twee kinderen en wil heel graag een derde. Soms denk ik ook wel eens aan de financiën, tijd, drukte maar ik probeer zo veel mogelijk te leven met de instelling dat het altijd wel weer goed komt. Dat we in staat zijn om alle probelmen op te lossen en we zelf ons leven kunnen inrichten. Ik geloof dat zo'n instelling echt werkt en ik probeer dus zo in mogelijk in probelmen te denken. Het geluk van een derde kindje weegt zo op tegen de eventuele zaken waar we tegenaan kunnen lopen. Tot nu toe lukt alles wel en voelen we dat we dat zelf in de hand hebben.
Carino dat is ook zo denk ik.. als je er eenmaal voor gaat komt alles goed en is die twijfel ook weg.. Maar het is meer het van te voren.. en aangezien we allebei erg twijfelen schiet het niet op. Als een van de twee zeker ja of zeker nee zou zeggen kan de ander daar in mee
Maar je hoort wel eens van mensen die het toch bij twee hebben gehouden.. en dat ze daar pas "vrede" mee krijgen als de kinderen wat ouder zijn..
Bij mij bleef het gevoel dat ik nog een kindje wilde nadat de tweede was geboren. Tuurlijk werd alles makkelijker naarmate ze ouder werden. Nu zwanger van de derde en daarna ben ik wel klaar met kinderen krijgen. Wilde er altijd 5 maar nee, 3 is toch wel genoeg
Ik zit in precies dezelfde situatie. Komt ook bij dat we maar 3, ook niet al te grote, slaapkamers hebben dus daar zit ook nog onze twijfel.
Hihi ja maar alle praktische bezwaren winnen het vaak niet van het gevoel wat ik van iedereen hoor.. Wij zouden in huis ook weer n boel moeten veranderen maar dat is allemaal wel te doen.. het gaat me meer om het grote geheel zeg maar
Ik wil echt graag een groot gezin. Later meer kleinkinderen en ook meer hulp als we zelf ouder zijn. Wie weet hoe de situatie in NL dan is. Dus in eerste instantie omdat we kinderen geweldig vinden maar ook om een grotere basis te hebben later. Het lijkt mij leuker voor kinderen om broers en zussen e hebben.
Maar hier in huis geen mogelijkheid om te verbouwen en een babykamer te realiseren dus dat maakt het wel anders.
Ja ik persoonlijk snap dat wel.. maar er zijn ook veel mensen van wie kindjes een kamer delen.. dus het is natuurlijk ook wel n beetje wat voor voorwaarden je zelf stelt.. Maar ik snap het..
Haha, ja hier delen de kindjes een kamer. Toen ik zwanger was van onze tweede hebben we onze bovenverdieping flink aangepakt, 2 dakkapellen laten plaatsen over de gehele lengte van ons huis zodat we 4 slaapkamers konden maken. Ondertussen hebben we drie kinderen en dus voor elk kind een eigen slaapkamer, maar ze slapen met z'n alle in dezelfde kamer want dat vinden ze veel gezelliger Ontopic: Ik had na de geboorte van onze derde nog geen "klaar" gevoel, maar wist ook niet of we nog een vierde wilden.... Nu zijn we drie jaar verder en sinds een half jaartje heb ik wel het gevoel dat ons gezin compleet is zo... Is een beetje met de tijd gegroeid dat gevoel..
Men neme een stapelbed Hier heeft die praktische reden niet gewonnen in ieder geval Oh en ik ben nu heel erg aan het hopen dat ik me compleet ga voelen, de kriebel is er nog steeds, al is ie niet zo heftig als bij de derde. Als mijn partner nu een definitieve nee heeft, kan ik daar denk ik uiteindelijk wel vrede mee hebben. Voor de derde absoluut niet.
Haha ja zie je! Genoeg mensen waar de kindjes een kamer delen. Dankje voor je reactie Ja ik denk dat we met 3 wel echt klaar zouden zijn en ons dus compleet zouden voelen.. maar vraag me af als we het nu zo laten, of dat gevoel slijt of niet..
Dat ben ik denk ik inderdaad. Toen onze zoon 3 was besloten wij voor een derde te gaan. Een paar maanden later was ik zwanger. Zo gelukkig! Helaas ging het na 9 weken mis. Gelukkig was ik snel weer zwanger, maar ook nu ging het na 10 weken mis. En hoe! Wat een horror miskraam was dat. Daarna durfde ik het zwanger worden niet meer aan. Inmiddels was zoon bijna 4. Ik heb nog heel lang met een 'missend' gevoel gelopen en ik denk dat dat ook nooit helemáál zal over gaan. Ik ben soms best een beetje jaloers als mensen om mij heen wél een derde kindje krijgen bijvoorbeeld. Maar toch, nu de kinderen 6 en 8 zijn, groter en zelfstandiger worden, lijkt het meer een deel van mezelf te worden dat geen pijn meer doet. Ik ben heel erg gelukkig met de twee kanjers die ik heb. Ik geniet zo van ze! En baby's vind ik nog steeds heel erg leuk, maar de drang om er zelf nog eentje te hebben... die is er nu niet meer. Het is goed zo. En gelukkig ben ik gezegend met een grote familie waarin allemaal baby's geboren worden en gaan worden dus ik kan mijn baby-knuffel-koorts prima uitleven op mijn nichtjes en neefjes
Hier is het gegroeid en groeit nog steeds! Mijn vriend heeft altijd twee kinderen gewild. Ik wilde er vroeger 4 of 5, maar daar ben ik langzamerhand wel op terug gekomen tot sowieso 2 of misschien 3. Die misschien 3 blijft bij mij nog een beetje hangen. Had mijn vriend graag 3 gewild dan was ik er vast in meegegaan. Maar die optie is er nu eigenlijk niet dus leg ik mij er bij neer. Voor eenzelfde leeftijdsverschil tussen nr 2 en 3 als tussen de eerste twee zouden we nu ook hoognodig in actie moeten en dat zou ik nu ook echt niet zien zitten. Als ik baby's in mijn omgeving zie ben ik stiekem ook wel blij dat wij niet meer dat gedoe hebben met flessen en veel slaapjes enzo. Daarnaast kan ik zelf niet altijd goed tegen drukte en lawaai dus of ik nou gelukkiger zou worden van drie.... En ik geniet ook wel van 1-op-1 aandacht met een van de kinderen, dat wordt natuurlijk minder met 3, nu kun je vaak splitsen, met 3 zit je toch vaker met 2 kinderen. Aan de andere kant zou 3 ook wel heel gezellig zijn. Maar goed, wordt hem hier niet en ik heb steeds meer het gevoel dat het prima is zo!
zo iets is het: https://www.lobbes.nl/speelgoed/buitenspeelgoed/waterspeelgoed/detail/5631847-zwemslang