Hallo, mijn dochter is sinds 6 weken thuis en iets te vroeg maar vooral veel te licht geboren. Daarnaast heeft ze waarschijnlijk een stofwisselingsziekte. Welke dat is is allemaal nog in onderzoek. Nu loop ik er tegen aan dat als ik naar het ziekenhuis ben geweest ze een week tot 1.5week nodig heeft om te hherstellen. Ze is dan helemaal van slag, drinkt niet goed meer, hele dag en nacht huilen en veel spugen. Ze wil dan om het uur of soms half uur alweer drinken, ze drinkt dan heel even en valt dan in slaap. Als ik haar dan van de borst hal gelijk weer wakker en huilen. Als ik het probeer te rekken raakt zr zo overstuur, veel huilen en vaak nat van het zweet, dat ze helemaal niet meer drinkt. ze slaapt dan ook niet meer met regelmaat ook snachts niet en slaapt dan eigenlijk alleen in de draagdoek. Dit gebeurt ook al we bijvoorbeeld even naar de buren gaan, maar niet als ik met haar alleen in de doek naar buiten ga. het uit zich dan meestal pas savonds, als we thuis zijn. Als ze op de andere plek is merk ik weinig aan haar. is dit typisch iets voor prematuren? Hebben meer mensen hier last van? ik neem haar liever niet mee in de auto op visite, omdat gezien haar gewicht (3700 gram bij 13 weken) en stofwisseling wel belangrijk is dat ze goed en regelmatig blijft drinken. Mijn schoonfamilie stelt het totaal niet op prijs dat ze niet mee komt en vinden dat ik me aanstel en ze er maar aan moet wennen. Zo is sm morgen jarig en moeten we uit eten, er word dan verwacht dat mijn dochter ook mee komt. mijn vriend neemt haar het liefst de hele dag overal mee heen en houd daarbij geen rekening met haar (hij slaaptdan ook apart omdat hij niet wakker wil worden van het gehuil en is overdag en savonds altijd weg) Ben ik nou te voorzichtig? Moet ik haar er maar gewoon aan wennen? Of zoals mijn gevoel zegt gewoon de tijd geven en later rustig opbouwen? zijn er meer mensen die ervaring hiermee hebben en met dat soort commentaar?
Wat vervelend joh! Zelf geen ervaring met prematuur maar qua studie me wel bezig gehouden met ontwikkeling van kinderen in de babytijd. Wat mij toen opviel was dat kinderen vaak veel meer mee lijken te krijgen van wat ze meemaken dan je zou verwachten. Wat ik nu suggereer hoeft natuurlijk zeker niet waar te zijn maar misschien merkt ze als ze in het ziekenhuis komt waar ze is en is ze bang dat ze dan weer 'los' van jou zal worden gemaakt doordat je niet de hele tijd bij haar kunt zijn. Een baby heeft zijn/haar moeder hard nodig om zich veilig te voelen. Nogmaals, geen idee of dit het is. Maar ik zou proberen haar zoveel mogelijk bij je te houden, in de draagdoek, zodat ze zich veilig voelt. Sterkte in ieder geval!
Nee, je bent absoluut niet te voorzichtig! En wat belachelijk dat de vader zich zo belachelijk opstelt! Hoeveel tijd heeft hij doorgebracht met het buidelen en verzorging van jullie dochter? Heeft ie gewerkt aan de hechting met haar? Zoals je weet gaat dat bij een prematuur niet vanzelf maar is van levensbelang voor het kind. Dat terzijde: - wij hebben onze kinderen de eerste 3 weken na thuiskomst alleen boven gehouden, niet een de trap af geweest. Dit op advies van de neonatoloog, prematuren hebben alle rust nodig om te herstellen van de trauma's in get ziekenhuis EN om te wennen aan de geuren, kleuren en temp van thuis. - eerste 1,5mnd heeft niemand ze vastgehouden behalve ouders en de vaste verzorgers - wij zijn pas bij iemand op bezoek geweest toen kids 4mnd waren en toen we merkten dat ze het aankonden. Jouw kindje is inderdaad prikkelbaar, dat hoort helaas bij veel prematuren. Daar naast kan ze haar energie beter gebruiken voor de groei ipv rondgesjouwd te worden op visites.
Je bent absoluut niet te voorzichtig. Wat absurd dat je schoonfamilie verwacht dat je je dochtertje mee uit eten neemt. Daar krijgt ze toch veel te veel prikkels binnen. Het is typisch iets voor premature kindjes dat ze moeite hebben met prikkelverwerking. Mijn dochter was 'maar' 5 weken te vroeg, maar wij merkten toch echt heel duidelijk aan haar dat ze gewoon niet veel prikkels af kon. Als er veel kraamvisite was geweest, was ze al van slag. Ze was denk ik een maand of 3 voordat wij haar voor het eerst naar een verjaardag meenamen waar veel mensen waren. Daarvoor ging ik natuurlijk wel eens op de koffie bij iemand en ff in de wandelwagen een boodschap doen, maar wij hebben het heel rustig opgebouwd. Doe vooral wat goed voelt voor jouzelf. Ze noemen het niet voor niets moederinstinct.