Hoi meiden, Moet het even van me afschrijven. Gisteravond rond 22.30 uur hoorden we Quinn helemaal hysterisch schreeuwen door de babyfoon. Mijn vriend is toen naar boven gegaan, naja enge droom denk je.. die is zo weer getroost en dan kan ie weer lekker verder slapen. Na 5 minuten ben ik maar even gaan kijken. Mijn vriend had Quinn opgepakt en hij was hevig aan het schreeuwen en met armen en benen aan het slaan. Hij gooide zich naar achter en was gewoon onbereikbaar voor ons. We hebben van alles geprobeerd. Met zn handjes onder de kraan, zijn naam noemen, zingen, met hem rondlopen, washandje in zn nek houden. Hij heeft zeker een half uur hysterisch liggen schreeuwen met zn ogen open, alsof hij een driftbui had. Was was dat heftig zeg! We hebben op een gegeven moment de huisartsenpost gebeld voor advies: geef m maar een sinaspril werd gezegd(?!) Nadat hij rustiger werd heb ik m wat laten drinken en toen heeft hij nog een kwartier bij mij op schoot gelegen. Wat voelde ik me op dat moment machteloos en verdrietig. Ik ben de hele avond/nacht behoorlijk van slag geweest. Ik ben maar es op internet gaan googelen, en daar vond ik de term nachtangst. Dan is je kind niet wakker, gebeurt meestal na 2 uur slaap en heeft dan een soort paniekaanval in zijn slaap. Ze zijn dan onbereikbaar en kunnen het beste in hun bedje gelaten worden en ze min mogelijk contact met ze maken. Pfff... wij deden uit een instinct juist het tegenovergestelde. Weten we dat ook weer. Hoop echt dat we dit nooit meer of in ieder geval heel weinig hoeven mee te maken. Wie heeft hier ervaringen mee? groetjes Wendy
Ons zoontje heeft dit geregeld en soms wel 2 aanvallen per nacht. Het is heftig om te zien. Je wilt als ouders zijnde je kind troosten. Hij is ook al vroeg begonnen met de aanvallen, wij wisten toen niet wat het was, dachten aan verlatingsangst. Deden dus ook het tegenovergestelde. Wat we nu doen is hem wel op pakken en dan met hem op bed gaan zitten, in het donker, hem zachtjes strelen en wachten tot het over is. Hij wordt uiteindelijk wel altijd wakker na zo'n aanval, vandaar dat hij er ook wel eens 2 heeft. Ons zoontje is daarna ook altijd angstig. Als ze niet wakker worden dan herinneren ze zich niks. Na zo'n aanval slaapt hij dan ook bij ons verder. Drukte en veel prikkels lokt hier een aanval uit. Bij zo'n dag proberen wij de dag dan ook heel relax af te sluiten, lang in bad bijv. Het is iets wat erfelijk bepaald kan zijn. Blijkt dat mijn man het als kind ook had. Als het nu vaker voorkomt kun je eens bijhouden of het steeds op hetzelfde tijdstip is. Je kan dan je kindje 15 min voor zo'n aanval even kort wakker maken. Hier gebeurde het op verschillende tijdstippen dus heb zelf die methode niet kunnen uit proberen.
Heey Antje, Bedankt voor je reactie. Ik ben blij dat meer ouders dit herkennen en dat onze kindjes zich er daarna niets van herinneren (als ze blijven slapen) We gaan bij een volgende aanval, al hoop ik dat die nooit meer komt, eens proberen om hem in zijn bedje te laten liggen en bij hem te blijven. Mijn vader had het als kind ook heel heftig. Ik kan me nog herinneren dat mijn oma vertelde dat ze dan altijd erg wanhopig was omdat ze hem niet kon helpen en maar vanalles probeerde om hem eruit te krijgen. Wist zij veel. Ocherm je moet ze in principe dus gewoon laten terwijl je de neiging hebt om ze wakker te maken zodat je voor je gevoel grip op de situatie krijgt. We weten nu in ieder geval wat het is, mijn vriend en ik waren gisteren ook helemaal van slag omdat we niet wisten wat het was en wat te doen. groetjes
Wat naar he! Ook onze oudste heeft er last van, regelmatig zelfs, al duurt het vaak niet langer dan 15 minuten, maar dat maakt het net minder beangstigend. Ik begrijp je recatie ook heel goed, je wilt hem beschermen. Wij aaien hem meetsal over zijn hoofd of gaan naast hem liggen, onze zoon slaapt eigenlijk al vanaf zijn geboorte slecht, is dit ook herkenbaar voor anderen?
Ik las wel op wikipedia dat het vaak bij jongens voorkomt en vaak bij kindjes die een laag geboortegewicht hadden. Quinn was 2070 gram bij de geboorte en is 4 weken te vroeg geboren was dus een dysmatuur (te licht voor zijn leeftijd)
Hier afgelopen maandag nog een angstdroom zo noem wipika het gehad. Het is nu de 4de keer in 3 jaar tijd en je schrik jezelf idd helemaal de rambam! Het lijk wel alsof hij me niet herkent dan en dat ik eruit moet zien als een verschrikkelijk monster en hij maar roepen NEE NEE NEE brrr. Hij is idd ook dysmatuur geboren 39.5 weken en 2375gr en 52 cm
Wij hebben het hier een keer gehad en hebben toen ook onze dochter uit bed gehaald. Wat wij later hoorde is dat je over haar hoofd of tenen moet aaien en troosten. Dan voelt ze dat ze niet alleen is en dan wordt ze rustig! We hebben het hier verder niet meer gehad, maar misschien heb je er wat aan!
@ Mixedbeef, hier ook een slechte slaper vanaf dat hij 12 weken was. Maar dat had lichamelijke redenen, hevig eczeem en daardoor jeuk. @ laag geboortegewicht, ons zoontje was 4110, niet bepaals licht. @ Bizzy, hier ook altijd nee nee nee tijdens zo'n aanval.
Wij hebben dit ook een paar keer gehad bij onze dochter. Tot nu toe dacht ik dat het een enge droom was, voor echt nachtangst duurt het bij haar te kort denk ik. Als ze zo hysterisch wakker wordt, trilt ze over haar hele lichaam letterlijk als een rietje en ze kijkt dwars door je heen. Gelukkig gaat het dus bij haar vrij snel over. Als het gebeurt gaan we naar haar toe, aaien over haar hoofd en zeggen zachtjes ssssst, stil maar. Dan leggen wij haar vrij snel weer neer, zodat ze niet de kans krijgt om echt wakker te worden, (ik heb idd ergens gelezen dat je ze beter niet wakker kunt maken, vandaar) Dit pakt meestal goed uit en slaapt dan gewoon verder. Maar 't is wel zielig om te zien hoor.
Ja hier ook af en toe. Kereltje helemaal overstuur, echt compleet de weg kwijt. Wij hebben ook ervaren dat het beter is bij m te blijven, in zn bed, in het donker, ipv hem wakker proberen te krijgen. Ik heb vroeger ook een periode gehad, maar dan echt elke nacht. Arm moedertje van me. Maar verder was ik en mijn zoontje ook een goede slaper. Ook een normaal geboortegewicht, 3500 gram.
@geboortegewicht; onze zoon had een normaal geboortgewicht 3300 gram maar was wel iets te vroeg geboren, 37wk1d. @Antje, wat zielig zeg, heeft hij nog steeds last van eczeem? Onze zoon heeft er ook af en toe last van, ook veel last van luchtwegen, bij jullie ook?
Eva heeft dit ook een paar keer gehad, maar niet zo heftig en lang, duurde dan 10 minuten ofzo, maar ze was dan absoluut niet bereikbaar en leek wakker, maar toch ook weer niet. Ze heeft het rond de leeftijd van 2/2,5 jaar zo'n 4 keer gehad. Het leek wel een droom waar ze niet helemaal uit wakker werd ofzo, was ook de leeftijd dat ze opeens bang was voor dingen die er niet zijn (beren op haar kamer enzo) Hier dus een meisje en geen laag geboortegewicht: 4350 gram.
@ Mixedbeeb, hij heeft nu nog maar lichte eczeem. Als baby zat hij, op zijn billetjes na, helemaal onder. Luchtwegen gelukkig geen last van. Wel grote kans om later astma te ontwikkelen, hij is erg atopisch, veel allergieen. Jou zoontje astma? Eczeem gaat vaak samen met luchtweg problemen. Ik heb zelf eczeem (minimaal) en vroeger veel bronchitis gehad. Ze kunnen er wel nog overheen groeien.
@Antje Hij heeft geen astma, althans niet vastgesteld. Maar het zou me niet vebazen als hij wel astmatische bronchitis o.i.d. heeft, heb ik zelf ook last van gehad vroeger. We gaan binnenkort ook een consult bij de longarts aanvragen.
ja vreselijk is dat he. ONze oudste heeft het ook wel eens. Brrr rillingen over je lijf. Net of ie bezeten is. Maar goed, ik las dat jullie hem wakker probeerden te maken enzo. Moet je niet meer doen hoor! Want des te langer duurt het dat ie eruit is. Hoe meer je hem met rust laat, des te sneller en beter word ie wakker. Als ie erg om zich aan maait dan moet je hem alleen maar vasthouden. niet praten enzo, niet proberen wakker te maken, alleen vasthouden zodat ie zichzelf niet kan verwonden door het maaien. Sterkte voor de volgende keer!
Als hij luchtwegklachten heeft zou ik dat ook zeker doen. @ TS, nog aanvallen geweest? Hier gisteravond vreemde aanval. Lag te huilen in zijn bed. Eenmaal bij hem was het mama mama mama. Hij gaf gewoon antwoorden, maar opende zijn ogen niet. Stak wel zijn armen uit bij het roepen van mij. Hem bij me genomen. Heeft zelfs wat gedronken. Maar al die tijd de ogen dicht en niet echt contact te krijgen. Nog een paar keer huilen en mama roepen. Even later lag hij te snurken tegen mij aan. Blijkbaar ook een vorm van zo'n aanval geweest. Misschien een combo met slaapwandel, want dat schijnt ook voor te komen.
Hier ook weleens vaker gehad. Zo sneu vind ik het... Wij probeerden juist wel te praten, door te dringen. Vragen te stellen. Dat hielp hier dus vaak wel. Vasthouden werkte juist averechts. Over het hoofdje aaien soms. Soms juist over het handje aaien. Het blijft telkens een beetje zoeken naar wat werkt.