Denk niet dat dat iets van tegenwoordig is hoor. Ik zie m'n leven lang mensen al rare keuzes maken. Ik ben er gelukkig helemaal niet mee bezig wat andere mensen voor keuzes maken. Mijn broer heeft onlangs een huis gekocht met zijn vriendin waar hij nog geen jaar mee samen is. Ik kan daar van alles van vinden, maar dat is niet relevant want het is zijn leven. Het klopt wel een beetje dat men zichzelf tegenwoordig allemaal zo nodig moet ontdekken, en als daardoor een relatie uit gaat, of men gaat op gevaarlijke/verre reizen dan moet dat allemaal maar. Maar nogmaals, dat is hun beslissing en dat zal mij verder allemaal worst wezen. Soms moet je keuzes maken op je gevoel, soms op je verstand, dat leer je denk ik gaandeweg je leven wel.
Helemaal met je eens. Bij van die levensingrijpende beslissingen zoals samenwonen/trouwen en zeker kinderen krijgen zouden sommige mensen wel meer hun verstand óók moeten gebruiken ipv alleen maar hun hart en rammelende eierstokken volgen. Soms moet je gewoon 'verstandig' zijn en goed nadenken over de toekomst en kan je niet alleen maar vertrouwen op je gevoel (hoop?) dat alles wel goed komt en zo. Ik ben overigens helemaal voor carpe diem en leven in het heden plus intens genieten, maar het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Sterker nog, voor mijzelf en mijn man sprekend, wij kunnen nu zoveel genieten juist omdat we in het verleden verstandige/rationele keuzes hebben gemaakt.
Ik ben ook nogal van de balans.. Hoofd en hart werken samen om tot de juiste beslissingen te komen.. Rationeel, dus goed nadenken en afwegen, maar ook doen wat goed voelt.. Niet alleen leven voor de toekomst, ook voor vandaag, maar ook weer niet alleen voor vandaag en nooit aan morgen denken, want morgen komt ook en als je bij wijze van vandaag al je geld opmaakt kan je morgen niet meer eten.. Balans dus, net zoals alles in je leven.. Balans vinden tussen werk en privé, tussen vrouw, moeder, vriendin, enz. zijn.. Gelukkig zijn met jezelf..
Met dit gedeelte ben ik het zeker eens. Schoonmams is 64 en zit zwaar onder de alzheimer in een tehuis. Heel dr leven keihard gewerkt, nooit echt lekker op vakantie geweest ondanks dat ze dat heel graag zou doen. Het idee was na dr pensioen ervan te gaan genieten. Vergeet dat ook maar het mensje mag blij zijn dat ze in deze staat de 65 uberhaupt haalt. Alleen maar aan de toekomst denken moet je niet doen, genieten van het hier en nu (gevoel) maar wel met verstand. Uiteindelijk heb je er ook geen f*ck aan als je berooid je pensioen door moet bij wijze van. Denk toch 50/50 gevoel/verstand
Penseel, mag ik even zeggen dat ik vind dat jij ontzettend bent gegroeid als mens. Ik loop hier al ontzettend lang mee, maar jeeh wat ben jij anders in het leven gaan staan. Ontzettend knap van je
Ik vind zo snel trouwen helemaal niet gek. Toen ik mijn man voor het eerst ontmoette wist ik direct dat hij "het" was. Dat was wederzijds. We zijn al 10 jaar heel gelukkig samen. Als ik hem ontmoet had op latere leeftijd (was 21) dan waren wij ook binnen 6 mnd getrouwd. Mijn ouders hadden hetzelfde. Ik voel mijn gevoel te weinig, uit angst. En elke keer als ik tegen mijn gevoel inga blijkt dat een verkeerde keus te zijn. Ik wil er dus juist meer naar gaan luisteren.
Als ik een keuze maak gebaseerd op mijn hart en gevoel zit ik zelden fout. Mocht het toch zo zijn, kan ik er geen spijt van hebben. Zo voelde het toen. Als ik een keuze maak gebaseerd op mijn verstand en met mijn hoofd en het gaat fout, vraag ik mij altijd af of ik wel de juiste beslissing heb gemaakt. Had ik er niet langer over na moeten denken of had ik het vanuit een ander perspectief moeten zien? Maar ik heb dan ook een killer intuïtie, dat zal wel helpen...
Hier volg ik vaak mijn gevoel en dat gaat perfect. Ja wij zijn ook snel 3 weken woonden we samen na een klein jaar begonnen aan kinderen. Pas na een poosje een ja woord gezegd voor de formaliteiten makkelijker met alles regelen. Nog geen seconde spijt van gehad. Zo wel mee dingen als mijn gevoel zegt dat iemand niet deugt dan klopt dat in 99% van de gevallen wel
Ik denk teveel over dingen na, zit dan muurvast in mijn gedachten. Ik ben altijd bang, snel in paniek, ik pieker me suf en het is altijd te druk in mijn hoofd. Dus ik zou willen dat ik gewoon iets kon voelen en van dat gevoel uitgaan. De laatste keer dat ik dat deed was toen we besloten voor een kindje te gaan. En als ik erop terug kijk, zijn de beste keuzes gemaakt met een gevoel wat ik in iedere cel van mijn lichaam voelde, dus daarom wil ik weer terug uitvinden hoe ik naar mijn hart kan luisteren, want dat ben ik heel erg kwijt geraakt maar van daaruit maakte ik de beste keuzes voor mezelf. En als ik gewoon kijk naar de maatschappij, vind ik eigenlijk ook juist dat mensen teveel luisteren naar hun hoofd in plaats van hun hart. Niet naar wat ze echt willen, maar wat sociaal gezien acceptabel is en naar wat hoort. Ik wil op mijn sterfbed niet het gevoel hebben: "eigenlijk heb ik nooit echt geleefd. Altijd gedaan wat mensen van me verwachtten, mijn hele leven lang." Naar je hart luisteren is denk ik niet per definitie impulsief zijn. Ik denk dat luisteren naar rammelende eierstokken iets anders is dan luisteren naar je gevoel, bijvoorbeeld. Maar goed, dit is natuurlijk een onderwerp waar je eindeloos op door kunt gaan
Ik ben onlangs getrouwd na 9 jaar samen zijn. Was mijn partner daar na een half jaar al mee afgekomen, ik had hem gewoon uitgelachen! Nooit van mijn leven trouw ik met iemand die ik amper ken. Of was ik na een jaar aan kinderen begonnen. En sowieso begin ik ook niet aan kinderen of een koophuis zonder minstens één vaste job en spaarcenten achter de hand. Of om het met de woorden van een gescheiden vriendin met kind te hebben "jullie hebben tenminste een basis, wij hadden die niet of veel te weinig". Gaan samenwonen na 1 week, zwanger na een half jaar en een week later een koophuis (waarbij de afbetaling eigenlijk veel te hoog was voor het loon dat ze hadden). Elk zijn keuze. En nee, ik ben niet zeker dat wij over 25 jaar nog een koppel zijn. Maar ik heb / we hebben de afgelopen 9 jaar hard genoeg gevochten en we hebben behoorlijk wat stormen doorstaan in onze relatie. Dat geef je dus niet zomaar op. Als hij mij na 10 jaar niet ten huwelijk had gevraagd (ik vond dat hij het mij moest vragen als hij persé wilde trouwen), had ik hem overigens volgend jaar wel aangespoord om wettelijk te gaan samenwonen . Da's mijn gevoel dan .
In sommige gevallen kan je zeker je hart volgen maar niet alleen je hart. Soms is je verstand een belangrijk iets om de juiste keuze te maken. Ik zie vaak om mijn heen dat mensen keuzes maken met hun hart en niet met hun verstand en daardoor toch in de problemen komen. Soms worden zelf anderen er dan in mee genomen. Dat is niet hoe ik het zou willen. Natuurlijk volg ik mijn hart maar wel nadat ik er ook over nagedacht heb.
ik erger mij mateloos aan van die zweverige mensen die op FB en twitter alleen maar posten dat ze doen waar ze zich goed bij voelen............... geen werk, wel kind, scheiden etc.... Leuk dat je graag zo wilt leven, maar als je kids hebt, hebt je wel een bepaalde verantwoordelijkheid en kun je niet zomaar het vliegtuig pakken naar bali om te gaan backpacken als jou 'gevoel' dat zegt........................
Ik ben het wel mee eens dat veel mensen teveel met hun verstand in de toekomst leven. Dat viel me net op in het topic over spaargeld. Mensen zij daar soms zo bezig met alsen, dannen, mitsen en maren, dat ze vergeten om te leven en genieten in het hier en nu. Ik ben zelf wel van de balans tussen gevoel en mijn verstand. Heb nu bijv dinsdag een sollicitatie, terwijl ik bijna 35wk zwanger ben (wel intern) maar mijn gevoel was goed en heb daarna verstandelijk geredeneerd of het ook het juiste moment was. Toen dit in mijn ogen op één lijn zat, heb ik pas gesolliciteerd.
Nou, ik ben dus zo'n iemand die bijna alles met haar gevoel doet. Samenwonen deed ik na een half jaar verkering, trouwen deden we niet veel later. Kinderen volgden een jaar later. Toen ik Nederland even moe was, ben ik zonder veel nadenken naar Zuid-Afrika vertrokken voor vrijwilligerswerk 10 jaar geleden. En het heeft allemaal goed uitgepakt. Dus ik blijf op mijn gevoel vertrouwen. Echter nu met 2 kinderen, vaar ik meer op verstand. Die hebben behoefte aan een mama die denkt over de gevolgen in de toekomt Dan is je gevoel alleen niet meer voldoende.
Ik probeer heel veel te wipwappen. Mijn hoofd te ondersteunen met mijn hart en mijn hart te ondersteunen met mijn hoofd. Argumenten en tegenargumenten te verzinnen om een bepaalde beslissing te nemen. Voor mijn gevoel én mijn verstand maak ik daardoor vaak de beste keuzes. Achteraf gezien kan ik dan nooit fout zitten want ALLES in mij zei dat dat het beste was. Dat ik daar naderhand misschien anders over denk, dat zou kunnen - maar op dat moment was dat de beste keuze. Dus ik wipwap wel even verder.