Ohja, en dan wou ik nog aan mijn stukje toevoegen dat ik mijn zoontje nu wel eens 5 minuten laat jengelen hoor voordat hij in slaap valt. Maar zodra het overgaat in echt huilen of hysterisch worden, sta ik gelijk naast zn bedje
nou laat ik dit zeggen: heb laatst een topic geopend omdat mijn dochter van 2 jaar ook 2 minuten huilt in bed, en ik heb het er nog moeilijk mee. Is intussen maar 1 minuut trouwens. Dan kun je zelf wel raden wat ik van het stukje vind.
Ik was idd gewoon benieuwd wat jullie van het stuk vinden omdat er vaak de ria blom methode, bij wordt gehaald die vind dat je een kind best een half uur kan laten huilen (das wel heel erg genuanceerd er staat wel meer in het boekje) en ook van vriendinnen hoor ik dat het cb ook vaak adviseert om je (zeker jonger dan 6 maanden) kind gewoon een tijdje (15-30 minuten te laten huilen). Nu ben ik zelf ook absoluut niet van het laten huilen, maar vind het zo gek dat het zoveel (door cb) geadviseerd wordt. Van een kennis hoorde ik ook dat ze dat bij haar zoontje van 2-3 maanden ook gedaan heeft en dat het echt werkte. Nu vraag ik me dan af, als je een andere manier had gedaan, dus troosten en weer terugleggen of bij je in de buurt laten slapen, of het dan ook niet gewerkt had. En dan gaat het echt over laten huilen, niet over een jengeltje van een paar minuten voor het gaat slapen. Ik ken ook de verhalen van kindjes in weeshuizen in de oostbloklanden (weet even niet meer welk land) die vroeger gewoon alles in vaste tijden kregen (luier, voeding) en verder nooit op een huiltje gereageerd wordt, dat die op een gegeven moment gewoon niet meer huilde (en dat zal ook niet noooooit meer zijn) maar het had toch geen zin, dus dat leerde ze ook snel genoeg. Ik lees hier ook heel vaak vragen over hoe lang je je kindje nou mag laten huilen als het een paar maanden oud is. Ja ik vind dus van niet, maar ik heb ook een kind gehad die "iets" mankeerde dus geen haar op mn hoofd die er aan dacht, heb 5 maanden met een krijsend kind gezeten, ook echt wel eens gedacht ik ga haar laten huilen, maar gelukkig nooit gedaan. Was dus vooral benieuwd naar de gene die hun kinderen wel een half uurtje laten huilen, wat ze van het stuk vinden, of ze niet bang zijn dat er wat met de hechting mis gaat, of dat ze vinden dat het allemaal best kan, want vroeger bij ons werd het ook gedaan en wij zijn er ook niet slechter van geworden. O en meiden die dit de zoveelste discussie vinden, je HOEFT niet te reageren he!
laat mijn kleine wel eens een half uur huilen. Zelfs wel een uur. Maar komt ook omdat ie als ik hem oppak niet getroost wil worden, dus ook bij mij huilt ie. Beneden huilt ie ook. Overal. Niet stil te krijgen. Is geen honger, is geen dorst, geen vieze luier, geen pijn ( tenminste ziekenhuis heeft niks gevonden en hij heeft VEEEL onderzoeken gehad en net weer een opname van 3 dagen achter de rug ) Dus wat moet je dan? Hem blijven vasthouden uren lang, dagenlang, wekenlang? Heb nog een kleine rondlopen en heb reuma. Dat trek ik niet. Dus als ik alles heb geprobeert en hem voor de zekerheid een pijnstiller heb gegeven, ja, dan laat ik hem huilen want ik weet het ook niet meer. IS het slecht voor hem? Vast en zeker. Maar het kan niet anders. Hij krijst ook als ik hem vasthou. Alle opties zijn verkeken ( zelfs alternatieve geneeswijze weet het niet meer ) Dus moet iemand mij maar eens vertellen wat ik dan moet doen? Mijn oudste geen aandacht meer geven omdat ik dagen weken maanden met mijn jongste zoon aan het sjouwen ben? Zelf er aan onderdoor gaan? Dus ja, ik laat mijn baby huilen. Wil ik dat? Nee. Maar ik zal wel moeten..........
Hier ook een couveusekindje: 10 dagen (maand te vroeg geboren) en we hebben hem veel bij ons. onze omgeving zegt vaak dat we hem zo verwennen maar een baby kan niet verwend worden (wel wennen aan bepaalde situaties) we hebben hem nu nog op onze slaapkamer (hij is bijna 4 maanden) maar dat is geen probleem voor ons. we willen zeker dat hij zich veilig hecht aan ons en aan anderen zodat hij vol zelfvertrouwen de wereld kan ontdekken!hechten is belangrijk. natuurlijk is loslaten ook erg belangrijk en dan wel op het juiste moment zodra het kindje daaraan toe is...niet te vroeg maar zeker ook niet te laat! en elk kind is daarin verschillend. je moet vooral naar je kind luisteren en goed kijken... ik houd me bezig met psychologie en weet de gevaren van methoden van gecontroleerd huilen enz...
dit is ook een heel ander soort huilen dan wordt bedoelt! dit doe ik ook wel eens met de kleine hoor!geen probleem!
Er is idd een verschil tussen even laten jengelen en laten krijsen en overstuur zijn. En er is een verschil in kids die te jong zijn om te snappen dat je wel in de buurt bent als ze je niet zien, en kids die dat wel snappen. En die twee zaken zijn erg belangrijk bij een beslissing of je wel of niet laat huilen, volgens mij. Een kind jonger dan 6-9 maanden snapt niet dat je er bent als het jou niet ziet. Die laat je dus echt niet overstuur worden. Een ouder kindje snapt dat wel, en dan kun je volgens mij afhankelijk va het huiltje/de reden dat er gehuild wordt, besluiten om te laten huilen of toch te troosten. In ieder geval is het pertinent onwaar dat een kind dat altijd getroost wordt, nooit meer zelfstandig gaat slapen. Het bewijs daarvoor loopt hier in huis rond. ouders die vanuit een situatie van altijd troosten wel terecht komen in situaties dat een kind never nooit meer alleen gaat slapen, zijn te lang of in verkeerde situaties doorgegaan met altijd troosten. Een kind van 2 dat namelijk geen zin heeft om naar bed te gaan, (en dat gebeurt op die leeftijd natuurlijk nogal eens ), moet je niet troosten, die heeft een grens nodig. In dat geval biedt de grens veiligheid en troosten juist niet. Ik ken vanuit mijn werk de gevaren van het verstoren van de veilige hechting bij kinderen, en ik weet dat vanuit onderzoek duidelijk is dat kinderen die alleen gelaten worden terwijl er wat mankeert (of dat nou iets fysieks is, of meer psychisch!), problemen krijgen met hechting en van daaruit ook gedragsproblemen ontwikkelen. Tegelijk ken ik vanuit mijn werk OOK de gevaren van het te weinig grenzen stellen aan je kind en de gedragsproblemen die daaruit voortkomen. De gulden middenweg is altijd de beste, maar tegelijk ook altijd moeilijk te vinden, omdat er geen situatie hetzelfde is en er dus nooit een pasklaar antwoord vooraf te geven is over wat binnen jouw situatie wel en niet passend is...
O, en nog even als reactie op diegene die stelde dat we allemaal supermama's zijn omdat elke moeder wel weet wat het beste is voor haar kind en echt niet onnodig zal laten huilen: dat is gewoon niet waar. Niet iedere moeder weet goed af te wegen wat het beste is voor haar kind en er zijn nogal wat moeders die, (regelmatig onder druk van hun omgeving: ouders, vrienden, CB), hun kind wel onnodig laten huilen. Dat we (bijna) allemaal de beste bedoelingen hebben voor onze kinderen, mag zonneklaar zijn. Maar met beste bedoelingen alleen kom je er helaas niet. Zou dat wel zo zijn, dan zat ik nu zonder werk... (Ik ben hulpverlener).
Rozemarijke, jij kunt dit dus benaderen vanuit professioenele invalshoek. Op welke manier kan de verstoring in hechtingsproces ontdekt worden? (dus voordat die gedragsproblemen op latere leeftijd komen) Wat zijn daar 'symptomen' voor? Wij zijn namelijk het risicogroep daarvoor (behoorlijk stressvolle geboorte, lange zkh-opname en weinig huid op huid contact na de geboorte enz). Ik leef namelijk al 15 maanden in de angst dat mijn kinderen niet goed gehecht zijn. En zoek constant naar de bevestiging dat dit wel zo is. Overigens ga ik wel vanuit dat het goed gekomen is, maar dit punt maakt mij wel onzeker als ouder. Dit is wel off-topic en mag ook via pb als je geen zin hebt om hier te typen. Bedankt!
er zijn ouders die hun kinderen slaan, hun babies kapot schudden, en eigen kindjes mishandelen op gruwelijke manieren.
het is gewoon zo dat moedergevoel niet altijd voldoende is om de problemen van je kindjes op te lossen. op een gegeven moment hoort een moeder een vorm van wijsheid te ontwikkelen, en boven eigen gevoellens leren te stijgen om je kindje te kunnen begrijpen. en hem/haar te kunnen te helpen, verzorgen.
Kinderarts William Sears zegt hierover: Babys die getraind zijn om hun behoeften niet te uiten, lijken kalme, gehoorzame en lieve babys. In feite zijn deze babys meestal depressieve babys die het uiten van hun behoeften afgeleerd hebben. Hiermee slaat deze man de spijker op z'n kop. Ik laat Boaz alleen huilen als ik zeker weet dat hij dood en doodmoe is, en hij alleen maar nóg meer overprikkeld wordt om hem eruit te halen, dit komt 1 keer in de 2 maanden voor en dan slaapt hij in 5 minuten. Ik hoorde laatst een pleegmoeder van crisiskindjes dat zij de pleegkindjes nóóit maar dan ook nóóít snachts uit bed haalt, omdat je dan niet weet waar het eindigt (dus ook niet het pleegkindje van 10 maanden dat ze net een week had en elke week huilde). Ik vond het walgelijk. Nu ik dit lees denk ik dat ik het uitprint en aan haar ga geven,who cares wat ze van me denkt.
@belize: Nee en daar is de hulpverlening dan ook weer voor, want zelf ouders die hun kinderen mishandellen zijn ooit begonnen met de beste bedoelingen. En helaas vinden die vaak ook echt dat ze geen hulp nodig hebben. Maar ik snap nog steeds niet helemaal wat dat met dit verhaal over gecontroleerd huilen te maken heeft? Misschien kun je dat wat meer uitleggen?