Ben het er wel een beetje mee eens, net alsof je een doodzonde pleegt als je je kindje ff laat huilen En ja er zijn verschillende manieren van huilen en die herken je toch wel als moeder!
Ik denk dat de 'conclusie' trekken dat je de veilige hechting zou verstoren als je je kind een tijdje laat huilen echt niet te doen is. Hechting hang van zo veel meer dingen af. Ik ben ook van mening dat je je kindje soms best even kan laten huilen/jengelen, maar het moet natuurlijk niet hysterisch worden. Bij Thijmen heb ik dat soms ook gedaan (10 minuten oid) en Thijmen is prima gehecht en gaat nu prima slapen. Ik vind wel dat het bij jonge baby's anders is. Wat ik trouwens ook vind is dat huilen voor jonge kinderen een manier van uiten is. Als je dat dan steeds in de kiem smoort, dan kan het zich dus minder uiten en minder dingen 'van zich af huilen'. Verder, doe wat bij je past!
pleegkindjes notabene, die hebben juist die extra hechting nodig. Zón ukkie die zich al zo bewust is van zijn omgeving, vreemd huis, vreemde mensen, geen papa of mama meer en dan huilend alleen in bed! Oh dit vind ik echt om te huilen! Z'on kindje zou je gewoon bij je moeten houden en troosten en zeggen dat alles goed is! Ik ben zelfs in het begin bang geweest omdat ik ons meisje soms haar speentje gaf als ze huilde(meestal van de honger terwijl ik de fles aan het maken was) dat ik op die manier haar 'mond snoerde' en ze hierdoor zich later niet kan/durft te uiten. De hormonen zaten toen nog torenhoog bij mij....
ik ben ook van mening dt er een verschil is tussen "huilen" en " Huilen" Jelmar huilt/jammert soms 2 a 3 minuutje voor hij in slaap valt, maar ik hoor echt het verschil wel tussen ik ben moehuilen, en hysterisch huilen, ik laat hem nooit ECHT huilen
Dit klopt naar mijn mening ook. Er is ook een pedagogische theorie (Jipper, help, welke ook alweer?) die aangeeft dat sommige kinderen hun dag en de prikkels verwerken door middel van huilen. Ouder moet dan klaar staan voor het kind om de geborgeinheid te bieden, maar ook een kans om die verwerken door te maken. Dus niet gaan sussen, wiegen enz (want dit werkt afleidend, en worden de prikkels dus niet verwerkt, maar opzij geschoven), maar het kind stevig vasthouden en rustig mee gaan zitten. Kindje mag dan best uithuilen, de ouder geeft dan ook aan dat het prima is als de kleine wil huilen, en dat mama/ papa hier is voor hem/ haar. Want inderdaad, niet laten huilen moet niet hetzelfde zijn als 'de mond snoeren'. goh, ik hoor ook tot een mafia Nee, grapje. Overigens laat ik mijn dreumesen nu wel huilen als dat huilen komt doordat ze boos zijn omdat iets niet mag, of omdat ze even moeten wachten, of omdat ze perse iets willen hebben wat de broer/zus in de handen heeft. Maar dat vind ik meer tot opvoeden horen, en iets wat pas bij grotere babys speelt.
Dat is heel lastig op jonge leeftijd vast te stellen. Op latere leeftijd kun je wel signalen zien: kids die niet veilig gehecht zijn, zijn ofwel heel angstig voor andere mensen, ofwel kruipen bij iedereen direct op schoot, (ik had zo'n neefje: zonder dat ie je kende, was je direct z'n grootste vriend). Baby's die niet veilig gehecht zijn, zullen wel alles langs zich heen laten gaan, alles goed vinden, nooit protesteren. Ouders die zich binnen dergelijke situaties prijzen met een kind dat nooooooit lastig is en nooooit huilt, weten dan ook echt niet waar ze blij mee zijn! (Waarmee niet gezegd dat alle gemakkelijker baby's hechtingsgestoord zijn! Een koe is een dier, maar een dier is niet altijd een koe ). Er zijn ooit wel experimenten gedaan waarbij getest werd wat belangrijker was om te overleven, (zou nu nooit meer mogen!): fysieke noden of emotionele noden. Ik meen me te herinneren dat deze experimenten zowel op apen als op baby's zijn getest, en baby;s die wel werden voorzien van voldoende eten, drinken en warmte en slaap, maar geen liefde kregen, kwamer eerder te overlijden dan baby's die in hun fysieke noden niet werden voorzien, maar wel liefde kregen! (Dus lekker in de armen van je moeder mogen liggen enzo). Hechtingsstoornissen ontstaan dus ook veeleer vanuit een gebrek aan voorziening in emotionele behoeften (troost, veiligheid, liefde). Dat moet wel over langere periode zijn, een kind dat ooit eens een keer ligt te huilen, terwijl er wel wat aan de hand is, herstelt ook wel weer van dat gevoel als er verder wel in zijn noden voorzien worden. In jullie geval, zullen de kids zeker wel last hebben gehad van die vroege scheiding van jullie en alle heftige dingen die er gebeurd zijn. Maar jullie hebben er ook alles aan gedaan wat in jullie macht lag om dat weer goed te maken. Je hoeft er dus niet zo bang voor te zijn dat je kids een hechtingsstoornis op hebben gelopen. Sterker nog: mijn advies in situaties zoals die van jullie, is eerder om in de gaten te houden dat je voldoende grenzen stelt aan je kinderen, dan dat je op moet letten of ze wel voldoende troost krijgen. Je bent namelijk door alles wat gebeurd is, zo snel gefocusd op wat ze in moeten halen, dat je je kids dan eerder te veel troost, knuffelt, etc, dan te weinig Het gevaar daarvan is dat je je kinderen te weinig ruimte geeft om zich te kunnen ontplooien, wat dodelijk is voor het zelfvertrouwen van een kind, (overigens: ook dat weer binnen het normale: een kind bouwt zelfvertrouwen op door voldoende ruimte te krijgen om te kunnen experimenteren met nieuwe vaardigheden en tegelijk begrensd te worden daarin. Kids die nooit begrensd worden en waarvan ouders altijd alles goed vinden, bouwen ook heel erg weinig zelfvertrouwen op). Daarmee niet gezegd dat jullie dat doen, maar verlies dat stuk niet uit het oog Kortom: ook hier geldt weer, net als wat ik al zei over het laten huilen: de gulden middenweg is de beste. Een beetje van beide, daarmee geef je je kind het beste wat het nodig heeft
Die theorie over huilen als uitingsmiddel, geldt wat mij betreft vooral voor kids die iets te uiten hebben buiten honger, pijn, moe of alleen-zijn. Dus vanaf een maand of 6-9 op z'n vroegst, (beetje afhankelijk van hoe ver en snel je kind ontwikkelt).
Denk je niet dat jongere babies ook zeg maar 'grumpy' kunnen zijn? Ik heb juist meer het gevoel dat juist jongere babies soms even iets er uit moeten huilen omdat ze zo weinig anders kunnen. Een ouder kindje kan zich vaak ook al een beetje op een andere manier uiten.
Nee, ik heb niet het idee dat kids beneden de 6 maanden, (even grofweg genomen he, verschilt natuurlijk per kind individueel), iets anders te uiten hebben dan basale behoeften als honger, moe, pijn, alleen-zijn. Ik neem in die overweging ook taalontwikkeling mee: kids van die leeftijd hebben inhoudelijk ook nog niets met woorden, (passief al niet, laat staan dat ze actief iets te uiten hebben dus), en dat heeft naar mijn idee alles te maken met het feit dat er gewoon nog niet meer is dan honger, moe, pijn en gewoon bij mama/papa willen zijn. En dus is mijn conclusie ook dat een kind je nodig heeft dan, als het huilt. Troost nodig heeft, want dat kan het zichzelf nog niet bieden, (waar je wel een beetje van uit gaat als je stelt dat een kind z'n verdrietjes of grommetjes er maar even uit moet huilen). Kinderen zijn op die leeftijd ook nog onderdeel van het grote geheel, ervaren zichzelf niet als losstaand van mama, papa, de wereld om ze heen. En dus moet je er zijn als ze huilen. Dat is voor mij de logica er achter
Ik vind het artikel redelijk stemmingmakend inderdaad. Ik laat mijn kind vaak even huilen als hij moet slapen. Ik ga wel elke tien minuten naar hem toe maar het duurt soms wel een half uur voor hij in slaap is. In mijn armen in slaap laten vallen kan niet want dan gaat hij niet slapen of wordt gelijk wakker zodra je hem neerlegt. Hij is geen geweldige slaper maar is wel degelijk moe. Toevallig net een paar weken achter de rug waarin hij bijna niet wilde/kon slapen overdag met als gevolg dat hij steeds vermoeider en verdrietiger werd. Gelukkig is de rust nu weer wedergekeerd en hoeft hij bijna niet meer te huilen maar hij had het in de afgelopen weken blijkbaar nodig. Ik ben niet bang dat hij niet gehecht is/zal zijn. Hij laat heel duidelijk merken wat hij wil en krijgt heel veel liefde aandacht etc. Een aantal keer laten huilen zorgt er naar mijn idee niet voor dat de hechting gelijk versoord is.
Nou,bij mijn vader waren ze vroeger met 7 thuis,net zoals vele gezinnen toen. Denken jullie dat mij grootmoeder tijd had ze allemaal vast te houden als ze huilden. Er zal er wel eens eentje wat langer gehuild hebben hoor. En het waren allemaal gezonde vrolijke kinderen en nu stabiele toffe volwassenen(en ondertussen bijna allemaal grootouders). Mijn dochter sliep de eerste 6 weken absoluut niet overdag,als ze in haar bedje begon te huilen,haalde ik haar er onmiddellijk uit.ze sliep bijgevolg amper want ze werd te moe,hangerig,huilerig ook bij mij.tot ik haar op aanraden van mijnvroedvrouw toch ff liet huilen.ik heb een ander kind,vrolijk,uitgeslapen.en ja ze huilt altijd wat voor ze in slaap valt,soms enkele min,soms een kwartier. Ben het veroordeel hierover meer dan beu,iedere mama beslist dit voornzichzelf.ik heb geen boodschap aan bangmakerijnof artikels die me het gevoel geven dat ik men kind mishandel. Zo dat is er uit!
En als het artikel het nou niet heeft over jouw situatie, maar over situaties waarin kids met pijn bijvoorbeeld onnodig lang liggen te huilen steeds? Waarom voelen zoveel moeders zich zo ontzettend aangevallen, als er iets geschreven wordt, alsof dat altijd over jouw situatie gaat? (Niet persoonlijk naar jou hoor, kik).
Heb niet alles gelezen, maar dit artikel verwoordt precies waarom ik zo ontzettend tegen de Ria Blom methode ben. Afschuwelijk, kind inbakeren en een half uur laten huilen. Triest. Ik kan daar heel verdrietig om worden.
ik heb mijn zoontje net 7minutten moeten laten huilen, ik ben 4 keer bij hem geweest binnen die 7 minutten en gekust, gestreeld en gezegd dat mama er wel is maar dat hij nu moet slapen omdat t nu nacht is etc. dat is de dag 5 denk ik van het laten huilen. en hij huilde al niet meer zo hysterisch, staand in zijn bed met dingen uit zijn bed gooien en zo. veel rustigere huiltje, en liggend!en toen sliep hij. dat is 7 minutten dus na een half uur van onze slaap ritueel.
o echt inbakeren en half uur laten huilen????jeejtjjeee zeg. ik zou dat nooit doen. ik heb geen idee trouwens wie nu ria blom is. en nu hoef ik t ook niet te weten.
@Belize: artikel gaat volgens mij vooral over laten huilen en krijsen bij kindjes jonger dan 6 maanden. Jouw kindje is 11 maanden, dus dat is al heel wat anders. Ria Blom heeft een methode geschreven om je kind te leren zelf in slaap te vallen en door te slapen. Met idd veel laten huilen. Moet je ding zijn, is het mijne iig niet, (en dan ben ik niet eens tegen 'laten huilen').
Nee hoor, de laatste reactie ging over een peuter van 1 jaar, die als gevolg van een week laten huilen geen fysiek contact meer wilde met moeder en troost zocht bij zijn broertje. Maar ik ben een mietje. Ik kan er niet tegen als mijn kind onbedaarlijk ligt te krijsen en dus ga ik heen. Jengelen vind ik wat anders, dat kan hij ook heel goed als hij heel moe is. Maar dat is verre van hysterisch. En ik weet niet wie het zei, maar mijn zoontje is 13 maanden, maar heeft ook nog maar weinig actiefs met taal en zeker als het van hemzelf uit moet komen. Zolang hij niet door de babyfoon of gewoon hard pratend kan vertellen dat hem wat dwars zit (wat dan ook!), ga ik naar hem toe. Ik blijf van mening dat huilen nooit zonder reden gebeurt. Want als alles goed is met de kleine, huilt hij niet.