Hoi Dames, Ik heb in januari een miskraam gehad. Ik heb cytotec gebruikt Hierdoor bloedde ik extreem veel. Ik heb een tijdje niet kunnen werken. Momenteel kamp ik nog steeds met licht in het hoofd voelen en extreem moe. (Morgen arts ervoor bellen) hierdoor werk ik een paar uur op therapeutische basis. Ik merk in de omgeving dat veel mensen makkelijk doen over een miskraam. Ik heb het zelf als heftig ervaren door het vele bloed verlies. Ik heb veel last gehad van bijwerkingen. Alleen de mensen die het zelf hebben ervaren snappen goed dat het heftig is. Herkennen jullie dit?
Klopt! Dat had ik namelijk zelf ook voordat ik persoonlijk een miskraam ervaarde. Totaal geen besef van mate impact. Je moet in ieder geval even je hb laten prikken bij de assistente. Ik bleek bloedarmoede te hebben (geen cyotec gebruikt, natuurlijk verloren) Dat kan klachten geven als duizelingen en vermoeidheid. Ik begin morgen weer met werken en ben benieuwd hoe ik dit ga ervaren! Sterkte met het verlies
Ja zelfs mijn man deed er licht over....... tot ik dus in een plas bloed stond twee weken na de miskraam en hij in paniek 112 belde. Toen snapte hij wel dat ik me al die tijd erg beroerd had gevoeld en me niet aanstelde. Het kan heel heftig zijn
Ik herken je verhaal! Ik heb woensdag en donderdag cytotec gebrukt en verlies nog steeds redelijk wat vers bloed. Het wordt wel minder, maar nog steeds zoals aan het beginvan mijn normale menstruatie. Ik heb nu 2 weken thuis gezeten en ga wel weer werken, maar ben er nog niet zeker over hoe het gaat...
Heel herkenbaar! Hopelijk kun je steun vinden bij je partner. Laat de rest maar lullen. Jij ervaart het op jouw manier; heftig en emotioneel. Neem de tijd om bij te komen en mocht je je hart willen luchten dan kun je dat op dit forum doen, want je bent niet alleen. Heel veel sterkte toegewenst..
Fijn dat het zoveel word herkent. Ik krijg van mijn werk alle ruimte. Dat is wel fijn. Morgen moet ik naar de arts en donderdag controle bij de gyn. Ik ga het wel aangeven. Het belemmert erg mijn dagelijkse dingen.
Mieki ook hier veel herkenning. Ik zit momenteel midden in miskraam 2. En het ligt niet alleen aan hoe het lichamelijk gaat maar ook emotioneel. Ik werk de hele dag met mensen (klanten met wie ik 45 min in gesprek ben), waar dan geen ruimte is voor mijn emotie of even weglopen (ik ben hulpverlener). Daarom wil ik weer gaan werken als ik dat emotioneel trek. Als ik nog een beetje nabloed gaat dat wel lukken, maar als er nog van alles uit komt of als ik nog heel verdrietig ben neem ik mijn tijd. Na mijn eerste miskraam ben ik een week thuis gebleven. Nu zit ik door hevige bloedingen (eerst klopte het hartje nog) al twee weken thuis en ik blijf deze week ook nog thuis in ieder geval. Doe wat goed voelt. De 1 gaat de volgende dag weer werken, de ander blijft een maand thuis.
Wanneer mensen het niet zelf hebben meegemaakt, kunnen ze er idd makkelijk over heen stappen en lijkt er inlevingsvermogen te ontbreken. Ik heb in november een miskraam gehad. Ben twee dagen thuis gebleven en ik ben er twee weken goed van af geweest. Ik heb het aan niemand verteld op het werk. Alleen mijn familie weet het en een paar mensen waar ik goed contact mee heb. Wanneer je veel bloedverlies hebt gehad, snap ik dat je daar fysiek gezien flink van moet bijkomen. En dan heb ik het nog niet over de emoties die je voelt. Sterkte in ieder geval!
Ik snap je echt volledig. Iedereen gaat er zo licht over. M'n miskraam (op 8 weken, we hadden op 6 weken nog het hartje goed horen kloppen) is al van begin oktober geleden, maar als ik heel eerlijk ben heb ik het er emotioneel nog zó moeilijk mee... Ik heb dikwijls zo'n baaldag en het gevoel dat niemand me begrijpt. Iedereen reageert met "ach volgende keer meer geluk, dat komt wel". Dan kan ik niets anders denken dan "maar ik wou DIT geluk, TOEN". Snap je? M'n man begrijpt me wel, maar ervaart het toch anders. Hij heeft ook niet al die hormonen in zich en niet die pijn gehad. Ik ervaar het echt als een gemis...om de zoveel dagen heb ik nog eens een baal/weendag. Ik hoop echt dat dit gevoel weg trekt! Bovendien is m'n schoonzus zwanger en was uitgerekend voor dezelfde datum (paar dagen verschil). Zij beleeft nu de droom en het geluk waar wij zo naar verlangden. Ik gun het haar met heel m'n hart, maar ik kan niet 100% blij zijn. Ik kan niet anders denken dan 'mijn buik zou nu ook zo dik zijn' of 'wij zouden ook al een naam hebben of de kinderkamer aan het klaarmaken zijn'. Ik hoop echt dat het gevoel slijt, maar vrees dat dit pas zal weg zijn bij een nieuwe zwangerschap..?
Heel herkenbaar! Ik moet wel zeggen dat ik voor ik zelf een miskraam kreeg ook dacht dat het er ''gewoon'' bij hoorde. Tot ik het zelf meemaakte vorig jaar 4 juli.. Nasleep was ook erg lang, eind september een 2e curretage gehad ivm restweefsel. Mensen bedoelen het vast goed maar de verhalen van o ja ik heb het ook gehad en was binnen 2 maand weer zwanger kan ik niet goed hebben... Helemaal omdat ik nu nog steeds niet zwanger ben. Deze week ook een rotweek gehad omdat 2 februari anders moeder was geweest. De uitgerekende datum vond ik lang zo moeilijk niet omdat je niet weet of je dan echt bevallen was. Wel zeker is dat 2 weken na de uitgerekende datum het kindje er anders geweest zou zijn.. Neem de tijd en praat er over dat heeft mij echt geholpen.
Ik herken het niet. Mijn eerste miskraam kwam uit zichzelf op gang en ik vond het een fijne afleiding dat ik gewoon mijn dagelijkse leven met werk etcetera bleef doen. Mijn tweede was met een laparoscopie voor een verwachte bbz , cytotec en tot slot een curettage maar ik heb er eigenlijk geen naweeën van gehad of veel last verder van gehad. Dat betekent niet dat ik geloof dat het voor veel vrouwen een enorme impact kan hebben en zal dit gevoel nooit begatelliseren. Echter vind ik het ook wel fijn als mensen me niet proberen iets aan te praten of raar aan te kijken als ik zeg dat ik het allemaal mee vond vallen. Dus eigenlijk, voel zoals je het zelf voelt en trek je niets aan van wat je denkt dat andere mensen ervan vinden.
Ik herken het ook niet. Mijn miskraam was met 6 weken en begon spontaan. Het was heftig maar de volgende ronde was ik al weer zwanger. Het idee dat er haast wel iets had moeten mankeren aan het kindje gaf mij rust. Wel even stil gestaan bij de dag dat ik uitgerekend zou zijn maar meer ook niet. Iedereen gaat er weer anders mee om. Nu ik een kindje heb verloren met 21 weken is die miskraam helemaal naar de achtergrond verdwenen.
Ik was zelf zo iemand die dacht van een miskraam komt regelmatig voor en mocht dat mij overkomen dan gaan we gewoon nuchter door naar de volgende ronde. Niet dus. Ik had het er echt zwaar mee. En schaamde me eigenlijk een beetje dat ik het er zo zwaar mee had. Want ik was pas 6 weken en het komt zo vaak voor. Maar later heb ik het maar gewoon geaccepteerd dat ik het er moeilijk mee had. Er is geen goed of fout in het verwerken hiervan.
Voor mij wel erg herkenbaar. In november een miskraam gehad, toen ik 8 weken zwanger was. Ondanks dat ik het wel enigszins had aan zien komen (had al vanaf het begin bruinverlies), heb ik het toch als erg heftig ervaren. Ook voor mijn man was het heftig, maar hij geeft aan dat de zwangerschap voor hem nog erg onwerkelijk was, omdat we ook nog echo hadden gehad. Wat ik lastig vond, waren de (goedbedoelde) opmerkingen van familie en vrienden als 'het heeft zo moeten zijn', 'beter nu dan later in de zwangerschap of daarna', 'volgende x beter', 'jullie hebben er in ieder geval al 1(dochter)'. Ergens ben ik van mening dat er een kern van waarheid in zit en natuurlijk zijn we ontzettend gelukkig met onze mooie, lieve dochter, maar dat neemt niet weg dat ook dit kindje-in-wording ontzettend gewenst was. Wat ik misschien nog wel vervelender vond, is dat schoonmama tegen zwangere familieleden zegt dat ik het momenteel niet zo leuk vind dat andere mensen baby's krijgen
Eerlijk gezegd vond ik het wel meevallen. Ik heb gewoon doorgewerkt, alleen wat vaker naar het toilet wegens het hevige bloedverlies..
Iedereen ervaart een mk natuurlijk anders, maar ikzelf vond het ook heel heftig voor emotioneel gezien. Ik was ook duizelig en draaierig daarna, en had ook veel boed verloren. Mijn acupuncturist (schrijf je dat zo??) zei dat het heel logisch is omdat al het bloed naar je baarmoeder is getrokken en je ook veel bloed bent verloren. Sterkte meid, neem je tijd
Soms worstel ik hier wel een beetje mee. Ik herken eigenlijk alles wel. Sommige mensen doen er erg luchtig over, anderen maken het voor mijn gevoel heel zwaar door me nu na 4 weken nog steeds meelevend aan te kijken op ernstige te vragen hoe het gaat. Terwijl ik eigenlijk de draad weer heb opgepakt en me goed voel. Dan voel ik me wel een beetje rot, alsof ik niet verdrietig genoeg ben. Maar er zijn heus ook momenten dat ik vreselijk verdrietig en boos ben, maar dan huil ik een uurtje en is het weer goed. Beetje wispelturig... Wat betreft mensen die luchtig doen: ik denk dat zij geen idee hebben hoe groot een kinderwens kan zijn en hoezeer je je al mama voelt vanaf de positieve test. Aan de andere kant, ik heb van sommige naasten die zelf meerdere miskramen hebben meegemaakt nog de meest luchtige reacties gehad. Ongelofelijk! Dus je ziet, het ligt meer aan de persoon. Hoe dan ook: luister naar je eigen gevoel en neem alle ruimte die je nodig hebt. Sterkte!