ik ben een tijd depresief geweest na de geboorte van onze dochter en eigenlijk ver daarvoor al ik ben alleen nooit geholpen ik ga het nu wel aan mijn vk melden
Héél veel herkenning van deze kant! En écht, écht waar, het gaat over! Tijdens mijn zwangerschap van onze dochter was ik lichamelijk supergoed te pas, terwijl ik geestelijk héél erg in de put zat.. Had hele negatieve gedachten, was somber, kon niet genieten van mijn zwangerschap, echt verschrikkelijk! Heb hier 9 maanden mee gelopen, en écht niemand weet hiervan af! Ik heb het 9 maanden lang kunnen verborgen houden, in de hoop dat het na de zwangerschap weer over zou zijn. En... dit was het! Ik had het nooit kunnen denken en hopen dat dat zo zou zijn. Een half jaar geleden ongeveer, vlak voor mijn menstruatie, kreeg ik dezelfde nare gevoelens weer.. Ik ben dan ook direct bang voor weer een instorting net als tijdens mijn zwangerschap, en dat versterkt alleen maar het gevoel, omdat je bang bent voor je eigen gedachtes! Heb toen Sint-Janskruid gehaald en gek genoeg, toen ik nog niet eens één tablet ingenomen had, voelde ik mij al beter, alleen al om het idee dat ik die tabletten in huis had. Het is echt heel naar, je kan niemand uitleggen hoe rot je je dan voelt maar echt meid, het gaat over! En als ik het kan zeggen, dan kan het ook, want ik heb echt heel diep gezeten! Wel denk ik dat het een hele nasleep heeft gehad, omdat, toen ons dochtertje geboren is, ik 2,5 maand borstvoeding gegeven heb, dat niet goed liep en hier veel stress bij mij aan gepaard ging.. Al met al ben ik nu heel vaak duizelig/licht in het hoofd/heb altijd een piep in mijn oor, want de huisarts wijd aan stress, en soms denk ik dat dat mijn somberheid van de zwangerschap daar aan te wijten is. 9 maanden lang gevochten, op een gegeven moment is je kracht op.. Probeer je te focussen op andere dingen.. Een wandeling bijv. helpt lichtelijk. Ik geloofde dat ook nooit, maar het is echt waar, even je gedachten verzetten is goed en... als je dit in je achterhoofd houd krijg je steeds weer nieuwe kracht: "Achter elke wolk gaat een lichtje zonneschijn schuill". Heel veel sterkte en je mag me eventueel gerust PB'en, mocht je daar behoefte aan hebben!
AD zijn er in zoveel verschillende soorten. Het ene middel kan bijna helemaal niet werken ( heb ik ervaring mee) Als het bijna geen effect heeft kun je inderdaad beter stoppen en met een ander middel beginnen. ( er zijn verschillende groepen ssri's werken bij mij niet maar de noradrenalineremmers wel)
Eigenlijk wil ik het helemaal zonder AD proberen! Ik vind dat wel heel eng hoor! Zijn er meer meiden die zonder AD volledig van hun depressie zijn genezen?
hier ook heel veel herkenning..... en ECHT!!!!! ht gaat over! zoals hierboven ook geschreven, je wilt /durft het niet te geloven maar het kan echt! ik was ook bang dat dit iets was waar ik mee moest dealen voor de rest van mijn leven....acceptatie van het moment NU is erg belangrijk.....vechten is goed, maar accepteer dat je het nu rustiig aan moet doen, zorg voor afleiding, probeer toch met mate je ding te doen! ik heb het gekregen in een jaar bomvol "life-events" zoals de psych het noemde.....getrouwd (incl alles stress en perfectionisme), net zwanger erg moe, bloeding met 12wken die weken aanhield, apanning op het werk,uiteindelijk oververmoeid thuis komen te zitten met 20 wk, heeeeeeeeel bang voor de bevalling, angst of alles wel goed zou komen met mij en onze dochter, met 35 wk hoorde ik via telefoon dat ik niet terug hoefe te komen op mijn werk, stress over nieuwe baan........nou geloof me, ik ben heel wat gewend, maar de emmer liep gigantisch over.......en weet je wanneer??? toen alles OKE was, ik had weer werk, vaste baan, proeftijd voorbij, ik en mijn dochter waren gezond, het gezin liep als een trein, er was werkelijk niets meer waar ik stress van had moeten hebben..... vorig jaar rond deze tijd was in een woord verschrikkelijk voor mijzelf......ik was zooooooo moe, achteraf was ik overspannen/burnout. ik had last van hyperventilatie en paniekaanvallen en dan voornamelijk in winkels, hoe verder in een winkel, hoe erger ik het gevoel dat ik eruit moest...altijd het opgejaagde gevoel, het gevoel dat je in een film/waas leefd..ook als ik in bed lag het gevoel dat je hoofd uit elkaar knalt van drukte ik heb wel eens huilend in bed gelegen en zei" oh hou op hou op" zo'n naargevoel dat het was......het was echt heeeel vervelend. ik was niet depressief, head overal zin in,maar mijn lijf/hoofd wilde niet meedoen.....ik ben wel bij de psych geweest, cognitieve therapie, en bij accupunctuur....vele homeopathische druppels geprobeerd, anders eten.....niets hielp echt.....om moedeloos van te worden.... in het voorjaar ging het heeeeeeeel langzaam ietsie beter, maar echt 3 stappen vooruit, 2 weerterug, en daar werd ik dan weer boos/verdrietig van, want ik wilde zoooooooooooo graag.....er hoedfe ook maar iets te zijn en ik gleed weer wat terug.....we hebben ook nog 2 sterfgevallen gehad in het voorjaar binne 1 week, je snapt , dat deed ook geen goed...... afgelopen september rond de tijd dat het vorig jaar echt bergafwaarts ging, werd ik weer wat bang, bang voor herhaling, daaar moest ik echt even doorheen..... nu sinds een paar weken,. kan ik echt zeggen dat het weer heel goed gaat! ik voel echt de oude ik terug en kan het gevoel vasthouden! ik het voorjaar voelde ik dat soms ook , maar dan gleed het weer tussen mijn vingers door.......heeeel frustrerend, maar ook fijn omdat je voelt dat je oude ik er nog is. nu kan ik weer onbezorgd autorijden, en naar winkels, he gevoel zit nog steeds in mijn systeem, en de HA zei al dat dit maanden/jaren kon duren voor het ECHT weg zou zijn....af en toe als ik in een winkel ben komt het ""gevoel" nog omhoog ,maar ben nu zo sterk en dat ik er niet meer van schrik. en gewoon verder ga... ik ben denk 95% hersteld. denker nog geregeld aan op het moment omdat het vorig jaar op dit moment op zijn hevigst was...maar dat maakt me ook heel trots, het is me gelukt, zonder medicatie, en ik ben er sterker uitgekomen. ik maak me niet zo snel meer druk en gun mezelf wat rust en ontspanning. pas beter op mezelf , en dat moet ik ook echt doen met 2 kleine kinderen , ze vreten mijn energie. soms ben ik bang dat het nog terug komt, maar dan denk ik , nee, zo erg als het was, dat denkik niet, ik weet nu wat het is en hoe ik er mee om moet gaan. hiervoor was i er niet mee bekent en dan is het gevoel eerst heel eng . je krijgt angst voor de angst. ik was ook heel bang dat het niet goed kwam , maar het kan echt! ik ben ook van ver gekomen.... ik hoop dat iemand wat heeft aan mijn verhaal , en als ik je kan helpen met iets, laat het me weten! uiteindelijk moet je het zelf doen! en je kan het!
Tranen in mn ogen van jouw verhaal! Dit is gewoon MIJN VERHAAL! Incl. trouwen, zwanger, angst voor bevalling enz. enz.! Ik ga nog een uitgebreide reactie geven! Eerst slapen nu..
Wat fijn al deze reacties!! Ik herken me ook heel erg in het verhaal van kadootje. Superfijn om te lezen dat er licht aan het einde van de tunnel is! Ik was dit jaar wel niet zwanger maar wel getrouwd, drukke baan en veel strubbelingen in de familie! Slaap lekker Ninosz en hopelijk morgen weer een goede dag. Ik mag morgen weer naar de psych
Ja heel erg herkenbaar. Het enige dat helpt is erkennen dat je deze gevoelens hebt en ipv ze weg proberen te krijgen ze te accepteren. Ik vecht vaak ook tegen de zenuwen en spanningen die op mijn borstkas zitten tot ik besef dat ik dat gevoel doorvoelen moet. Dan gaat het altijd weg. Als ik er tegen blijf vechten niet. Ik zou zeggen ga rustig zitten en zeg tegen jezelf......oke, kom maar op. Doorvoel wat je voelt en dan zal je zien dat het wegebt. Het is heel simpel. Als jij vind dat je ergens niet aan denken mag doen je gedachten dat juist. Zo zit een mens in elkaar. Is niet gek maar heel menselijk. Laat het dus toe en dan is de lol er snel af voor je gedachten. Klinkt lekker zweverig maar goed helpt mij wel.
Als je in die 2/3 weken ook constant aan het vechten bent om het weg te krijgen? Dan is het niet gek dat het lang duurt.
ik was vorig jaar ook heel erg op zoek naar vergelijkbare verhalen....heb heeeeeel veel gespeurd op inet....voor tips en trucks.....maar als ik nu achteraf kijk.......er was niet echt iets wat echt hielp.......ja 1 ding, precies wat mijn moeder zei: kind, geef het de tijd.......en idd, TIJD! alles moet bezinken, een plaatsje krijgen, je lijf moet wennen aan je nieuwe leven, wij hadden al een zoon van 3 , 10 jaar in de kraamzorg gewerkt, en ik dacht dus dat ik wel wat gewend was. heb toendertijd ook helemaal nergens last van gehad.....maar dit , deze gebeurtenissen in minder dan een jaar waren echt veel te veel van het goede....ik zeg altijd maar zo...mijn hoofd maakte kortsluiting....de emmer liep over , een noodstop, omdat ik het echt rustig aan moest doen.....en dan niet een maandje...even n de ziektewet...nee.....dit kost maaaaaaaaaaanden....misschien zelf eens jaar....ik wilde dat toen ook niet horen....maar zo werkt het wel.....over een paar jaar kijk je er op terug en kan je trots op jezelf zijn...!!!!! pas goed jezelf, laat je helpen, en verwen jezelf eens een keer, met een slaapje , iets lekkers, of een mooi boek! het is echt heel zwaar. wees wel sterk, ga er toch uit, eventueel met iemand die je vertrouwd (in mijn geval mijn moeder/man). vaak ging het niet goed, soms zelfs niet met iemand erbij.....soms kon ik een winkel gewonniet in.....tl buizen, fel licht, een winkel met poortjes zodat je er niet "even" uit kon gaan.....ik vond het verschrikkelijk. als ik naar de bakker moest en er stond een rij.....dan ging ik soms niet..... toch denk ik dat het me gelukt is omdat ik zooooooo graag wilde en toch bleef proberen. vaak kwam ik boos/opstandig thuis als het weer niet ging.....toen ik begin te "accepteren"" dat het nu even zo was, ging ik de goede kant op.....wees streng voor jezelf, blijf gaan! maaraf en toe niet durven of geen zin hebben in het gevoel mag best hoor!!!!sommige dagen kon ik het ook haast niet opbrengen.......
Wow, kadootje! Aan jouw verhaal heb ik heel veel hoor! Hier is het nu bijna een jaar geleden (oudjaarsavond).. En ja, ik zie er weer tegenop.. Maar niet zo erg dat ik het wil laten verpesten! Zo ver ben ik inmiddels. De winkels ga ik weer in, ik rij weer hele stukken met de auto, ben weer op vakantie geweest.. Dingen waar ik trots op kan zijn. De negatieve gedachtes overheersen nog wel eens, maar ik kan het nu wel beter van me afzetten. De benauwdheid word steeds minder! Dus eigenlijk: het gaat steeds beter. Straks met mn nicht nog over gehad, zij heeft een burn-out gehad! Het is echt een kwestie van accepteren. En dat kun je aan het begin ook echt niet. Ik denk dat ik de goede kant op ga. Oxazepams zijn weer in de kast verdwenen.. Antidepressiva aan het afbouwen.. Dus eigenlijk: waar ben ik nog bang voor? Nou, vooral om weer terug te vallen. Zo diep vallen is vreselijk. Dat weten jullie ook! Meiden, we mogen best trots zijn op wat we bereikt hebben, toch? En kadootje: zooooooooo herkenbaar, dat zoeken op het net. Elke dag weer, liefst elk uur! Man werd er gek van hier!
Ik heb naar de zwangerschap ook enorme angsten gehad, hyperventilatie etc. Wat mij ook enorm heeft geholpen is magnesium nemen. Google maar eens op hyperventilatie en magnesium. Kun je veel over lezen. Veel sterkte voor jullie
Hyper je minder? Ja ik slik het nu al 3 jaar. Toen we een keer op vakantie waren was ik de pillen vergeten en na 5 dagen kwam het weer helemaal terug. Thuis direct weer begonnen en na 2 à 3 dagen voelde ik me een heel stuk beter.
Ja, ik heb er echt veeeeel minder last van nu sinds ik het slik! Moet zeggen dat ik er ook vit. B6, visolie en vitamine D bij ben gaan slikken! Dus waar het nou precies aan ligt? Huisarts vond me vandaag een eigenwijs persoon, doordat ik de antidepressiva nog verder af ging bouwen! Hij vind dat je het minstens 1 1/2 jaar moet slikken?? Ik ben nu 3 kwart afgebouwd, en het gaat eigenlijk gewoon goed. Door zijn reactie begin ik gewoon te twijfelen over dat andere kwartje!
Wat fijn om te lezen dat het bij jou ook goed helpt. Ik ben niet bekend met die medicijnen. Ik ben sowieso niet zo van de medicijnen dus ik vind het echt super dat je probeerd af te bouwen en dat je je ondanks het afbouwen zo goed blijft voelen. Volg je gevoel. Als jij nu voelt dat je met dat kwartje ook kan stoppen ga er dan voor. Veel succes!
Ja, ga het ook zeker weer proberen na de feestdagen! Moet zeggen dat ik dan wel een week of 3 last heb van mn dippen hoor! Maar die had ik ook regelmatig toen ik ze wel slikte! Ik heb altijd het idee gehad: wat heeft t allemaal voor zin om AD te slikken, als ik alsnog somber / paniekerig / hyperig ben?