Goh, iedere keer als ik dit topic zie voel ik weer herkenning... dus dacht: zet hier ook even iets neer. Ik vind het knap dat jullie er lanzaam uitkomen. Hoop dat dat hier ook zo gaat zijn. Ben er in ieder geval met een psych druk mee bezig. Ook hier gevalletje veel te veel stress en gedoe de afgelopen tijd (jaren) en nu alles eindelijk weer een beetje op de rails is, lijkt het alsof het bij mij allemaal op is. Voelt net alsof er zo vaak op de adrenaline/stress knop gedrukt is en ik in de 'doorgaan-modus' ben gezet, dat mijn lichaam/geest nu bij het minste of geringste op tilt gaat. Alsof het 'fight or fight' knopje te gevoelig is geworden zeg maar. Gejaagd, angstig, verdrietig, somber, eenzaam...herken echt erg wat jullie ook schrijven. Ik hoop heel erg dat het hier ook beter gaat worden, want leuk is dit niet, dus: op een beter 2013 voor ons allemaal! Hier trouwens wel ad voorgeschreven gekregen van de ha, maar ik reageerde echt superheftig en had werkelijk iedere bijwerking op het lijstje, dus ben er na 3 dagen weer mee gestopt.
@Assi, fijn dat er een beginnetje is gemaakt. Ondanks dat het nu een groot zwart gat lijkt, is dit het begin van een nieuwe en sterke 'assi' . Echt waar, het komt goed. @Mcm wat jij schrijft is ook heel herkenbaar. Jij verwoord het op een andere manier als wat ik deed in die periode, maar het komt wel op hetzelfde neer. Ik moet ook zeggen dat ik nog niet helemaal de oude ben, vooral niet tijdens de maandelijkse periode.
Wat fijn al die herkenning! Ik merk vooral ook nu met deze dagen, laat naar bed, visites afleggen, veel drukte enz.. dat ik het nog niet kan hendelen allemaal! Dan krijg ik het weer benauwd, en word ik moe en somberder! Ben wel positiever ingesteld dan een half jaar geleden, en de nare periodes duren ook korter. Zijn er ook meiden die net als ik denken dat het een postnatale depressie is geweest. De huisarts schrijft dit bij mij naar het land der fabeltjes, maar ik denk stiekem dat 2 kinderen snel op elkaar, en de hormonen + allerlei stressvolle periodes in mijn leven de druppel is geweest! Alleen als ik dan kijk op een site voor PND, dan herken ik daar bijna alles in! Dan nog een vraag aan vrouwen die dit ooit gehad hebben, meelezen, en er helemaal overheen zijn gekomen. Vind het altijd fijn om die reacties ook te lezen. Willen jullie hier ook reageren? Stemt weer hoop voor de meiden die er nog middenin zitten! Meiden die ook gereageerd hebben, sterkte! Ik kan nu wel zeggen dat het beter word allemaal, ook al ben ik er nog niet! En ik weet uit ervaring dat je dat niet geloofd aan het begin!
Mooi gesproken Ninosz. Ik kan heel kort zijn, alles wat je schrijft herken ik en bij mij was het precies andersom, wat betreft de diagnose van de huisarts. Hij heeft het altijd behandeld als PND, de psycholoog alszijnde een burn- out, aangezien daar mijn werk de hoofdzaak van gesprek was. Uiteindelijk is dat laatste + stress in familaire kring nog steeds aan de orde, dus ik denk dat de psycholoog uiteindelijk gelijk had. Ik bedenk dan, als dat alles eromheen in rustiger vaarwater was geweest, was ik ook niet ingestort. Mijn kinderen hebben me er juist doorheen gesleept.
Ninosz: mooi gezegd! Luna: wat je zegt over de maandelijkse periode herken ik heel erg! Voel me daar alleen dan weer zo stom over... vind het zo'n cliche (en mijn man zegt het dna ook zo lekker tactloos tegen me: goh, is het soms weer zo ver? ), maar het is wel echt zo dat het de dagen voor mijn menstruatie echt heel heftig wordt allemaal. Dus dank je wel dat je dat vertelde, geeft mij weer een beetje het idee dat ik niet de enige ben die daarmee zit Assi: rot he, dat gevoel dat je je ineens realiseert dat je je helemaal niet jezelf voelt? Voel me ook echt niet mijn oude zelf, en wil dat zo graag.
ik slik geen medicatie wel aangeboden gekregen maar wou ik niet ik wou het eerst zelf proberen. deppresie ben ik niet wel eens wat down natuurlijk en idd wat jij beschrijft mcm78 is heel herkenbaar ook ik heb veel te veel stress gehad en nu lijkt het idd dat bij elk spanninkje of kleine spannikjes de knop word ingedrukt bij mij gaat het met ups en downs laatste tijd wat meer downs het weer? het lastige vind ik dat mijn lichamelijke klachten atlijd weer anders zijn
ik heb ook veel bijwerkingen gehad...t schijnt hoe heftiger de bijwerkingen hoe beter het aan slaat T is echt een kwestie van 2 weken doorbijten daarna verdwijnen de bijwerkingen
Klinkt precies als mijn verhaal... Ben ook bang voor de dood, vooral om jong te sterven en mijn kinderen achter te laten. Deze gedachten beheersen mijn dagelijks leven. Bijv. zo min mogelijk autorijden, niet straatje keren vlakbij een sloot (want stel de auto valt erin...), extra oppassen op straat, bij elk lichamelijk pijntje denk ik: oké dit was het dan, ik ben ziek.... Je kunt je voorstellen dat genieten dus erg moeilijk is op deze manier! Paniekaanvallen en angstgevoelens heb ik vooral THUIS! Op straat voel ik me stukken beter en ook in gezelschap. Ook verdwijnen dan de lichamelijke klachten met ongeveer 80%. Zoals buikklachten en misselijkheid. Ooit was ik helemaal niet bezig met angst of zorgen over de toekomst, de dood... Toen genoot ik van het leven. Maar nu....bah. Is het verstandig om de huisarts te benaderen? Ik ben 2 maanden terug bij hem geweest omdat ik dus last had van vage maagklachten en aanhoudende misselijkheid. Heb ook, sinds die angstgevoelens, soms zomaar een flink kloppend hart en word dan licht in mijn hoofd...Kan me zomaar overvallen. Nu besef ik dat je geestelijke conditie zo een weerslag heeft op je lichaam! Ik heb bij de Kruidvat vitamine C, vitamine B12 en Valeriaan gehaald. Heb wel het gevoel dat de scherpe randjes eraf zijn, het panische is weg.
Ja het is verstandig om.je HA te raadplegen...dit zijn dwanggedachten met zo te lezen vermijdingadrang ( zo min mogelijk autorijden ) Dit is goed te behandelen met cognitieve therapie ( ik heb er ook last van maar dan van andere gedachten ) wel ben ik ook bang voor controle verlies
Hier geen vermijdingsgedrag oid, maar wel continu, dag in dag uit bezig zijn met mn gevoel! Zo van: oh nee, ik voel me somber, oh nee, ik voel me zenuwachtig, oh, ik geniet nu, oh, straks krijg ik het weer benauwd! Zijn dat ook dwanggedachten? Vind het zo egoistisch, omdat ik op dagen dat het heel sterk is de hele dag maar bezig ben met mezelf!
Tsja, ik ken dat wel heel erg. Dat is bij mij heel erg omdat ik er zo op gefocust ben dat ik me normaal moet voelen. Ik ben er zo aan gewend geraakt dat ik mijn gevoel moet controleren dat het er eigenlijk altijd wel is. Loslaten is kennelijk bij mij het probleem, maar misschien is dat juist wel de sleutel.
@ Partyrocker: heel herkenbaar wat je schrijft! Ik wil me ook normaal voelen, maar als ik me dan normaal voel, denk ik weer: He, ik voel me echt goed en normaal vandaag, hoe komt dat nu? En dat wil ik juist niet meer denken ! Het klinkt allemaal heel vaag, en dat is het denk ik ook wel. Loslaten is het moeilijkste idd.. Ik denk wel eens: ik heb van die hele PND / depressie gewoon een trauma overgehouden, en dat piekeren over mn gevoel is de verwerking van het hele gebeuren, of de angst voor een terugval!
Ja dat is ook zo hoor. Nu zit ik midden in mijn terugval, maar uiteindelijk is dat een terugval die ik zelf ''veroorzaakt'' heb, door weer te gaan piekeren. Niet om je bang te maken hoor, maar mijn psycholoog zegt dat de controle die je probeert te hebben juist voor extra zenuwen zorgt. Waar je lichaam weer op gaat reageren etc.etc. Tip van haar: Probeer echt voor 100 procent je gedachte te verzetten als je weer zo denkt. Ga desnoods blauwe shirtjes tellen of auto's ofzo. En daarna weer verder waar je mee bezig was . Nu moet ik dat ook nog onder de knie krijgen hoor.
Hier iemand met een paniekstoornis. Inmiddels heb ik deze gelukkig kunnen 'parkeren' , maar wat een ellende. Paniekaanvallen, doemgedachtes en ga zo maar door. Ik ben een gigantische controlfreak en een perfectionist. Ik trek me altijd veel aan van wat anderen van mij vinden. Wat mij heel erg heeft geholpen is neurofeedback. Mijn therapeut heeft mij geleerd dat ik best mag denken over bijv hoe ik me voel, maar dat het niet fout is om zo te denken. Het punt is vooral dat je continu aan het vechten bent tegen jezelf en dat maakt je moe en wellicht depressief. Mijn oefeningen zijn vooral het leren van gedachtes te observeren en ze vervolgens los te laten. Stel; je bent erg bezig met hoe je je voelt. Beantwoord dan die vraag voor jezelf, plaats de gedachte (in je hoofd) in een 'tekstballon' en laat de gedachte (dus de tekstballon) rustig los. Dit moet je overigens oefenen. De kunst is om het niet erg te vinden wat je denkt of voelt. Partyrocker, gaat het weer?
Klopt, en je lichaam reageert. Ik had/heb de angst voor m'n hart. Ik ben bang voor een infarct of stilstand. Als ik een aanval op voel komen, ga ik traplopen. Dit zorgt er voor dat je niet blijft hyperventileren.
Inderdaad... ik tel wanneer ik uitadem werkt ook wel. Zo verleng je jr uitademing. Zo krijg je wel conditie btw. Van hardlopen.
Ik kan me trouwens herinneren dat jij onlangs je eerste sessie hebt gehad bij een therapeut. Hoe is dat gegaan?