Zoals de titel al zegt ...waar heb jij de afgelopen tijd om moeten huilen? Zowel tranen van vreugde als droefheid of zelfs ontroering. Ik trap af.....het kleine boekje "voor een kleindochter". Je kent hem vast wel, het is zo'n boekje die je geeft aan een dierbare je hebt ze ook voor papa,mama,opa,oma en oom of tante. door de hormonsters zat ik gewoon de ogen uit mijn hoofd te huilen incl. snottebellen Ohw en het einde van de serie the haunting of hill house op Netflix.... die zou eng moeten zijn maar ik moest er van huilen omdat ik het zoooooo zielig vond
- even niet weten wat ik met zoon aan moest. - vader die genezen is van kanker - angst voor het onbekende - mooi liedje - van pijn in mijn duim.
Gisteren na een gesprekje met een collega of mijn nieuwe baan en waarom. Wel duidelijk voor mij nu dat ik het er veel minder naar mijn zin had dan ik liet voorkomen
Ik huil gemiddeld een x of 8 per dag tegenwoordig (hormoonspuitjes). Soms om serieuze zaken die me echt aangrijpen zoals bijvoorbeeld dierenleed. Maar ook alle nonsens zoals mijn koffieapparaat wat het vanochtend heeft begeven
Sterkte voor iedereen die moest huilen van verdriet/onmacht! Mijn lijstje - Muziek (op het moment barst ik van elk emotioneel liedje al in tranen uit) - Om hoe ik me voel (ben mijn pijnmedicatie aan het afbouwen en voel me net een heroine junk door de lichamelijke ontwenningsverschijnselen).
Gewoon, omdat m'n emmertje vol zit.(maar daar wordt aan gewerkt) Om de stomste dingen dus... Maar ook omdat ik het van de week met mijn zoontje had over mijn overleden moeder. Hij zei: gelukkig heb je je schoonmoeder nog, daar zit ook het woord moeder in. Mijn schoonmoeder is een topmens. mijn eigen moeder kan niet vervangen worden maar zij komt wel dicht in de buurt. Dat deed me wel wat.
Afgelopen vrijdag 2 x. Smiddags hoorde ik dat ik niet terug kan naar mijn oude baas( dit sloeg in als een bom) en s’avonds omdat ik zwaar slaap te kort had/heb omdat ik ziek ben en me daardoor vreselijk ellendig voelde/voel.
Om het gedrag van mijn zoon. Ik weet het, hij kan er niks aan doen. Hij heeft ass, ADHD en een complexe ontwikkelingsstoornis (mcdd). Maar hij is zo heftig. En dan is het einde van de dag nog pittiger als zn ritalin is uitgewerkt en hij dan een rebound heeft. Niet te doen. Afgelopen weekend was hij uit logeren en toen merkte ik pas hoe moe ik ben. Geen energie meer over. En dan ben ik niet ongesteld, niet zwanger. Gewoon geen hormonen die ik de schuld kan geven of waardoor ik mezelf gewoon even streng moet toespreken. Het ìs gewoon heftig .
Hoe gek het ook klinkt, het is altijd goed om te weten dat er zoveel mensen naast mij zich ellendig en verdrietig kunnen voelen. Dat geeft een, "ik ben niet alleen met zoveel (emotionele) pijn" gevoel en geeft op een vreemde manier troost.. Mijn tranen zijn voor mijn zus. Zij is eind mei overleden en ik mis haar zo enórm. We zouden samen oud worden, het bejaardenhuis op stelten zetten en daarvoor nog zoveel dingen doen. En nu is ze er niet meer, nog steeds onwerkelijk, elke dag daalt het opnieuw in en komen de tranen naar boven. Gelukkig drogen ze ook weer en kan ik ook nog van het leven genieten, ze had het niet anders gewild namelijk..
Toen mijn dochtertje vrijdag onder narcose ging.. Alle spanning van de afgelopen dagen kwam er even uit.. Gelukkig was het maar voor kort
Echt huilen met tranen van verdriet heb ik lang niet meer gedaan. Wel kan ik ontroerd raken van iets moois op tv. Ik heb vorig jaar zoveel gehuild dat mijn tranen op zijn denk ik.
Door ruzie met mijn vriend, maar daar geef ik clomid de schuld van. Was eigenlijk helemaal geen erge ruzie maar niemand kan iets goed doen voor mij als ik die zooi slik