Medische molen na miskraam

Als iets heel fijns ineens ombuigt in iets heel verdrietigs...hoe ga je er dan mee om?

Het was een klein wondertje dat er binnen 6 maanden twee mooie streepjes op de zwangerschapstest stonden, wij rekenden er op dat het nog wel dik een jaar kon duren. Ik ben bijna 40 jaar en heb eerst veel oud gedoe op moeten ruimen en moeten genezen van een auto-ongeval voordat ik toe was aan een kindje.
Een fijne verrassing dus.

Op 28 juni zagen we het hartje kloppen. Heel bijzonder.
Helaas...In juli geconfronteerd met een negatieve echo, het kindje dat bijna 7 weken in mij groeide leefde niet meer. Op dat moment kon ik er nog relatief nuchter mee om gaan, heel veel vrouwen krijgen een miskraam, ik was er vanwege mijn leeftijd toch een heel klein beetje op voorbereid. Een miskraam zegt niets over de vervolgkansen, dus ik zag het, ondanks het verdriet nog niet gelijk somber in.

Totdat de medische molen startte en bij mij de emotionele achtbaan.
Ik kreeg 2x 4 Cytotec, om het vruchtje af te stoten. En er gebeurde helemaal niets.

Woensdag 25-7 opname voor curretage, om het te verwijderen. Ik kreeg net voor de opname koorts. Pas laat in de middag zakte de koorts, werd de knoop doorgehakt en volgde de ingreep.
's Nachts kreeg ik hoge koorts en kwam ik aan de bewaking te liggen.
Dan lig je daar, ijlend van de koorts. Met verplegend personeel om je heen die je helemaal niet kent en wel wat beters te doen heeft dan je troosten. Weer Cytotec erin. En een deur verderop is een dame luidruchtig aan het bevallen. In de ochtend douchen, natuurlijk zelf geen zeep mee maar ik mocht van de afdeling wat gebruiken...Zwitsal babyshampoo...
Twee dagen later mocht ik naar huis.

Wederom Cytotec om de stolsels die ze hadden gezien af te stoten.
8 augustus weer opgenomen, met koorts. En weer gecurreteerd, om de stolsels weg te halen.
Twee dagen later was ik weer thuis. Ik voelde me een stuk beter.

16 augustus controle. Er waren geen stolsels meer en er zat een ei klaar voor sprong. Je kunt je voorstellen dat ik daar blij mee was.
Afgelopen maandag kreeg ik van de gynaecoloog te horen dat ik, omdat ik nog niet ongesteld ben geworden, over twee weken moet testen op zwangerschap. Als de test negatief is, moet ik weer terugkomen. Hij vermoedt dat ik syndroom van Asherman heb, dat zijn verklevingen in de baarmoeder veroorzaakt door 2 x curretage.

Ondanks dat het niet goed is gegaan weet ik nu hoe het voelt om zwanger te zijn, daar ben ik dankbaar om, want die zes weken waren mooi en alleen al daarom wil ik me er niet negatief of te verdrietig om voelen.
Terwijl alle medische toestanden nog steeds door hobbelen kost het echter soms best wat moeite weer positief te zijn. Voorlopig heb ik geen idee hoe het verder loopt. Ik probeer verdriet en angst met zachtheid te accepteren, te voelen en dan los te laten. Maar gemakkelijk gaat dat niet. Toch barst ik regelmatig in janken uit, kan me niet concentreren op werk of huishouden, het voelt net of ik alle controle kwijt ben.

Iemand ook een soortgelijke ervaring?
x
Liri

 

Ik zie nu dat ik dit bericht beter bij Miskraam had kunnen plaatsen, dat ga ik nu even doen. Omdat ik niet weet hoe ik dit moet verwijderen hoop ik dat de moderator dat wil doen...