Iedere avond als ik in me bed lig, en eindeloos naar het donker staar. Spelen mijn gedachten steeds een spelletje, en lopen ze over in elkaar. Ik krijg het niet meer uit mijn hoofd, en het gaat niet uit mij systeem. Waarom moest dit mij gebeuren? Zijn mij gevoelens soms extreem? Ik heb het overal en nergens, dan loopt er zo in eens een traan. Zal dit gevoel dan ooit verdwijnen? of zal dit nooit meer overgaan? Tuurlijk ben ik ook vaak zat echt gelukkig, en verschijnt er dan ook vaak een lach. Maar moet ik mij dan niet gaan schamen? want ik weet niet of dat dan mag. Ik wil er nu niet meer aan denken, ik schrijf het nog een keer van me af Ik wil er ook niet over praten. al is zwijgen meer een straf. Ik heb het al heel vaak weg gestopt, en heel ver van me weggegooit. Maar je moet je niet vergissen, want vergeten doe ik nooit. Al weet ik niet hoe nu verder, en had ik er niet op gerekend. Het blijft altijd een stukje van me, en is het voor het leven getekend. vlieg maar Bekijk bijlage 55326
Nou snap ik het (een beetje), hee meid, je mag gerust verdrietig zijn hoor, een gigantisch huilbui kan ook een behoorlijke opluchting geven. Het is ook niet niks wat je hebt moeten verstouwen en dat heeft ook gewoon tijd nodig op een plekje te vinden, te krijgen zeg maar. Ieder verwerkt zijn/haar verdriet op een eigen manier. En dit is een hele mooie manier hoor, om dit zo in dichtvorm te verwerken.
dank je wel, heb alleen iedere keer als ik er over wil praten met iemand het idee dat ik weer aan het zeuren ben ofzo. Nou ik het NOD forum helemaal niet de plek om dit soort gevoelens te storten, maar het is zo vertrouwd
Lieve meeaan, het forum is er voor iedereen hoor ook voor jou. Er zijn hier zoveel vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, en die heel erg goed begrijpen wat een ieder doormaakt, de een wat meer dan de ander. En dat is zeer zeker geen zeuren hoor. En ik vind het juist goed dat je je hart lucht, helpt denk ik alleen maar beter op dit een plekje te kunnen geven op jouw manier (en heb daarbij gewoon schijt aan anderen hoor, iedereen verwerkt op zijn eigen manier)
Sommige verwerkingsprocessen duren nu eenmaal wat langer, dan krabbel je weer wat omhoog, weer een stapje terug doen en dan weer wat verder omhoog. Vergeet niet dat je het nu grotendeels in je eentje moet verwerken en dat doet dubbel zo zeer. Als ik redeneer, mijn vader is in 1987 overleden maar op bepaalde dagen en momenten blijft dat gigantisch pijn doen hoor. Helemaal afgelopen is het nooit (is mijn mening hoor) maar als je het op jouw manier een plekje kunt geven in je leven, dan ga je stukje bij beetje weer verder met je leven.
wauw................................. een geweldig mooi gedicht.... en zeuren doe je niet. Ik weet niet of je lieve engeltjes kent, maar daar zijn allerlei maillijsten waar iedereen het zelfde soort verdriet heeft, en waar een luisterend oor (oog) er altijd is. Je mag sowieso 4 weken mee lezen dus als het niks is kan je je zo weer afmelden. Misschien wel fijn om daar eens echt je verdriet te delen?
Wat mooi... Enneh:zeuren doet hier niemand. Dus voor mijn part post je het hele forum vol met al je berichtjes, gedachten, gedichten, emoties en tranen! Ik lees ze en ik leef met je mee!!
Hee lieve Meeaan, Wat een ontzettend mooi gedicht! En nee, je zeurt helemaal niet... hoe klein het ook was, het is je kindje en dat leeft vanaf het moment dat je van zijn bestaan weet.... knuffel
Mooi gedicht, prachtig verwoord. Heel herkenbaar voor ook deze mama van 3 vlinders. Vooral de onverwachte huilbuien die ineens op komen zetten op de raarste momenten en het nadenken over je eigen gevoel is heel herkenbaar. mooi hoor
mooi gedicht heb je geschreven. super dat je je gevoel wel onder woorden kan brengen. blijf praten en schrijven over je gevoel. groetjes anneke mv 2 engeltjes en 1 bengeltje