Hallo Allemaal, Ik ben Didi, bijna 26 en ruim twee jaar samen met mijn vriend. In de jaren dat we samen zijn hebben we heel veel meegemaakt, schoonouders die proberen de relatie om zeep te helpen, egoistische zwager en zijn vriendin die over lijken gaan, verhuizingen, geldschuld en wat mij het meeste aangegrepen heeft...een miskraam na 7 weken. Ik heb in september 2009 een miskraam gekregen na 7 en een halve week zwangerschap...eerst heb ik geprobeerd het weg te wuiven, maar nadat ik te horen kreeg dat iemand in mijn omgeving zwanger was die ons heel veel problemen bezorgt heeft gedurende onze relatie, knapte er iets bij me. Ik begon te huilen en kon niet meer stoppen. Ben niet echt een "huilerig" persoon, dus mijn vriend wist niet wat hij na ruim anderhalve maand na de miskraam mee maakte! We wisten het pas een weekje of wat, was n "antibiotica-ongelukje", wisten niet helemaal zeker of we het wel wilden, hebben besloten het toch te houden en niet lang daarna verloor ik het vruchtje/kindje. Een rollercoaster van emoties dus... Nu merk ik dat ik het er af en toe nog steeds moeilijk mee heb!!! Zomaar opeens om een stomme reclame huilen...of gewoon jaloers zijn op vriendinnetjes, die ik het vreselijk gun, wanneer ze zwanger blijken. Ik wil heel graag weer proberen, maar mijn vriend houdt de boel enorm af. Sinds een maand of drie ben ik er, merk ik zelf, ook ENORM mee bezig. Soms zo erg dat t gewoon zeer doet dat mijn vriend nóg niet wil. Nog een jaartje...wat is nou een jaartje? Met een verlangen zo sterk als het mijne, heeeeeeeel lang! Hebben jullie tips, of adviezen of een hart onder de riem voor me...ik weet t niet meer namelijk. Ik wil niet jaloers zijn, mijn leven is mooi...maar kan alleen kijken naar wat ik niet heb....
Pfff moeilijke situatie he.. Ikzelf heb met 17 weken zwangerschap afscheid moeten nemen van ons meisje.. Mn vk legde me gister uit dat het heel normaal is dat als je eenmaal zwanger bent geweest, ongepland of gepland, je kinderwens gewoon blijft bestaan en zelfs nog groter wordt na t verliezen van je kindje.. Omdat je (weer) weet hoe t voelt om zwanger te zijn, das natuurlijk heel anders voor een man als voor een vrouw.. Enige tip die ik kan bedenken.. probeer je vriend uit te leggen hoe groot je kinderwens nu is, hoe dat veranderd is toen je zwanger bleek te zijn.. Je zult er alle twee achter moeten staan dus probeer hem te laten begrijpen dat een jaar wachten jou heel veel pijn zou doen.. En misschien helpt t om te zeggen dat de meesten en jullie waarschijnlijk ook niet meteen de eerste maand zwanger zullen raken.. Hoop dat je eruit komt met je vriend!
Hoi Eliza, Ik heb je profiel bekeken en je verhaal gelezen, wat een nachtmerrie moet het zijn voor je. Al een hele buik en dan dat....jeetje...ik wens je heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd! Bedankt voor je reactie.
Is inderdaad moeilijk. Ik heb ook een paar jaar moeten wachten voor dat mijn man er klaar voor was. Maar het risico dat je iemand kwijt kunt raken als je iemand dwingt is natuurlijk aanwezig. Een man moet er echt aan toe zijn. Anders krijg je er spijt van. Maar leg hem wel jou gevoel uit. Prik evt. een maand vanaf hij het wel wil. Dan kun je daar naar toe leven. Lekker gezond leven, sporten alles alvast een plek geven. Veel suc6 Melanie