Lieve Vlindermama's, Vaak zit ik jullie topics te bekijken en de sites die jullie voor jullie kindjes hebben gemaakt! Ik vraag me een dingetje af.. Ik lees verschillende dingen over het weer zwanger worden na het verlies van jullie kindje.. de ene wil snel al weer zwanger en is dat ook... en andere wachten... Ik vind het moeilijk te verwoorden maar is bij jullie je kinderwens verandert na het verlies van jullie kindje(s)? Heb je nog steeds een kinderwens? Of is de angst voor herhaling een reden om bewust niet meer zwanger te willen zijn? Ik hoop niet dat ik er iemand mee kwets met mijn vragen want het is voor een buitenstaander altijd makkelijk praten... ik praat wel eens met mijn schoonmoeder die ook een vlinderkindje heeft erover na jaren blijft het moeilijk maar heeft ze er vrede mee immers geloven wij dat kinderen meteen naar de hemel gaan omdat ze zondeloos zijn . Mijn schoonmoeder is haar kindje verloren een paar dagen na de geboorte door een zeer moeilijke bevalling, waarschijnlijk heeft het kindje zuurstoftekort gehad en zijn de hersentjes ernstig beschadigd. Veel liefs Iman
Lieve Iman, Voor iederen vlindermama is het natuurlijk anders maar bij ons was een paar weken na de geboorte van onze zoon de wens nog groter. Na 6 maanden kregen wij pas te horen dat we wel kinderen konden krijgen en dat de kans klein was op herhaling......toen wij die uitslag kregen was ik 8 weken zwanger. Risico was groot maar de wens ow zo groot. Het is niet dat ik mijn zoontje wilde vergeten,zeer zeker niet.Praat nog veel over hem en denk super veel aan hem. Mijn verloskundige maakte een mooie opmerking"Je hebt er aan gevoeld en geroken hoe het is om een mama te zijn". Zo voelde het ook alleen dan een mama met lege handen en een leeg bedje. Mijn schuld gevoel was groot tegen over mijn zoontje ,voelde mij al schuldig om alleen maar aan een nieuwe zwangerschap te denken.En toen opnieuw zwanger en een zeer lichaamlijk en geestelijk zware zwangerschap. Nu zouden wij graag een 3e kindje willen maar nu heb ik wel het idee van ik wil een paar jaar wachten.Als ik weer door die hele zwangerschap vol onzekerheden moet en pas met 20 weken krijg te horen of het kindje levensvatbaar is,....op dit moment zeg ik nee(tot grote spijt van mijn vriend) Vind je vraag niet raar maar heel goed dat je dat wil weten. Is toch iets waar niet echt over gepraat word maar zeker niet in de doofpot hoeft gestopt moet worden. Hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt.
Dag Vlindertje, Bedankt voor je reactie, ik kan me voorstellen dat als je een kindje hebt gekregen die je helaas niet hebt mogen houden de wens blijft! Ik vraag me af of de meeste vlindermama's het toch weer aandurven of dat er mama's zijn die zeggen ik heb zo iets traumatisch en verdrietigs meegemaakt ik begin er niet meer aan! Mensen praten o zo makkelijk over het leven maar over de dood denken ze zelden na.. het is natuurlijk moeilijk helemaal bij zo'n klein mensje.. mensen kunnen zich het gewoonweg niet voorstellen. Maar des te beter om het gewoon bespreekbaar te maken. Voordat ik op deze site kwam hoorde ik ook wel eens over een miskraam en overleden babytjes.. heel onwerkelijk... toen ik de kindjes van de mama's hier zag was ik echt ontroert... zo klein en teer maar zo gewenst en dan toch afscheid moeten nemen..... bij deze wil ik alle mama's heel veel sterkte wensen..
Hoi Iman, Onze wens is eigenlijk alleen maar groter geworden, wij willen voor een kindje gaan zorgen. Natuurlijk is het eng om geen herhaling te krijgen, maar onze jongens waren gezond alleen door de vroeggeboorte zijn ze overleden. De gyn heeft gezegd dat ik gezonde kinderen op de wereld kan zetten. Ondanks dat ik met icsi zwanger ben geworden gaan we toch weer aan de behandelingen beginnen. De angst zal er wel zijn tot 27 weken maar dat durfen we aan.
Hoi Iman, Ook ik ben inmiddels dik 14 weken zwanger van een broertje of zusje van Luna*. Wij hebben na de bevalling van Luna* bewust even niet geprobeerd om zwanger te worden, maar de wens naar een kindje is na Luna* alleen nog maar veel groter geworden. Je hebt even mogen voelen hoe het is om mama (en papa) te zijn, je overspoeld te voelen met moederliefde, maar je kindje is er niet meer... Dus bij ons was de wens alleen nog maar heel veel groter geworden. En gelukkig zijn wij wel gezegend met het feit dat we snel zwanger kunnen worden, want ik ben dus inmiddels alweer 14 weken. De aandoening die Luna* had, hebben ze bij dit kindje gelukkig al kunnen uitsluiten. Maar de angst blijft hoor, bij mij tenminste. Doordat je weet wat er allemaal fout kan gaan, en doordat het bij ons al 2 keer fout is gegaan (1 x een miskraam gehad) zal ik waarschijnlijk nooit (meer) onbezorgd zwanger kunnen zijn... Maar de wens overheerst! En ik vind het juist heel mooi dat je die vragen stelt! Op die manier zal er misschien meer begrip komen en dat vind ik alleen maar heel goed! Dus als je vragen hebt, gewoon stellen! Liefs Marjolein, mama van Luna*
Mijn kinderwens is ook alleen maar sterker geworden. Ik heb mijn kindje gezien en vastgehouden en de liefde voor je kind is zo groot, al is het overleden. Dat kon ik me eerst niet voorstellen. Ik had het vroeger kunnen accepteren als ik geen kinderen had gekregen, maar ik kan het nu niet meer accepteren als ik geen levende kindjes meer zal krijgen. Omdat je eigenlijk weet wat je mist. En de gynaecoloog wil je niet helpen, want je bent al zwanger geweest... Als ik zwanger zou zijn, zou er zeker angst zijn. De onbezorgdheid is weg. Maar we weten waaraan Sterre is gestorven, dus na een vruchtwaterpunctie of vlokkentest zullen we weten of het volgende kindje niet dezelfde afwijking heeft. Dat lijkt mij heel geruststellend.
@Aquilegia uit je verhaal begrijp ik dat je dolgraag weer zwanger wilt raken! Ik dacht dat als het langer dan een bepaalde tijd duurde om zwanger te worden dat je dan gewoon bij je HA terrecht kon en doorverwezen wordt... ook al ben je eerder zwanger geweest of heb je al kinderen? Wat raar zeg belachelijk dus eigenlijk wordt je aan je lot overgelaten?
Hallo Iman, Mijn vliezen waren te vroeg gebroken, mijn bevalling kort maar heftig. Mijn lieve kleine dochter die geen kik gaf en meteen na de reanimatiekamer werd gebracht. Mijn man die toen pas binnen kwam stormen........en dan het gruwelijke nieuws, verschrikkelijk. Op dat moment zei ik tegen mijn man "dit kan ik niet nog een keer". Maar ik moet zeggen, dat ik een paar uur later er weer heel anders over dacht. We zijn papa en mama, maar niet compleet. We willen graag weer zwanger worden. Het is niet ter vervanging, maar nu ben je er zo klaar voor. Geen twijfels meer, we weten het zeker. Lotte was helemaal gezond, maar door een virus had ze geen kans. Voor een volgend zwangerschap word ik goed in de gaten gehouden, de kans is klein dat dit weer fout loopt. Onbezorgd van een volgend zwangerschap genieten zit er niet meer in. De angst is groot. Als mensen vragen of we kinderen hebben zeggen we volmondig JA!
Hallo Iman, Wij hadden wel een kinderwens voor ooit, voor later. Pippy* was dna ook niet gepland. Maar we wisten meteen: dit is ons kind en we gaan ervoor! Toen bleek tijdens een echo dat ze een open schedeltje was en dus niet levensvatbaar. Na haar geboorte en overlijden was de wens om kinderen te krijgen zo groot, gewoon niet te bevatten. Ik voelde heel sterk een drang, een oergevoel, zonder kind kan ik niet verder. Natuurlijk was ik bang, doodsbang zelfs! Maar ik moest ook ademen, eten, slapen etc. om t ekunnen leven en de kinderwens kwam er ook bij op die manier. Een eerste levensbehoefte zeg maar. Wij mochten niet meteen beginnen met het proberen te maken van een tweede, dat heeft 4 maanden geduurt en dat vond ik echt afschuwelijk. Maar toen we groen licht kregen, zijn we er meteen voor gegaan en het was direct weer raak. De eerste maanden kon ik niet blij zijn, niet genieten. Want het is iets dat moest, zwanger zijn moest al wilde en durfde ik niet. Maar ik wilde een kindje en dan heb je dat er voor over. Ik heb mijn blik op oneidnig gezet en hoop dat hij snel veilig in mijn armen ligt, gezond en wel!
Ja, je hebt gelijk. Onze HA heeft ons ook doorverwezen naar de gyn. Wij hebben 9 maanden geleden nog een miskraam gehad (met 5 weken) en dan moet je het weer een jaar zelf proberen. Pas in oktober mogen we daarom terugkomen bij de gynaecoloog voor de onderzoeken. Het zaad van mijn partner is wel helemaal goed en ik heb een eisprong. Het is enerzijds wel begrijpelijk, maar anderzijds willen we gewoon al vanaf oktober 2005 een kindje! Dus dan duurt het wel heel lang.
Bedankt voor jullie reacties, mooi om te lezen dat een van jullie zegt we waren al ouders maar zijn niet meer compleet! Ik hoop het echt van harte dat jullie het wonder van een kindje nog mogen meemaken! Aquilegia de medische wereld zit ook maar raar in mekaar hoor... lijkt me ook slopend deze situatie! Nou hopen dat een bezoekje aan de dokter niet nodig is en jullie spontaan zwanger worden van een gezond kindje die jullie mogen houden! Vlinder84 Ik hoop toch dat je ondanks wat jullie mee hebben moeten maken al is het maar een klein beetje kunnen genieten van je zwangerschap! Het hoort zoiets moois en onbezorgds te zijn...! En dat hoop ik ook voor alle andere mama's die zwanger zijn
Hallo, Wij hadden ook heel sterk de wens om meteen weer zwanger te worden na de geboorte van Sterre* (ik meer dan mijn vriend) maar ik had het geluk om gelijk weer zwanger te zijn en nu hebben we een gezonde dochter. Sterre* is 6 dagen na de bevalling overleden tengevolge van zuurstoftekort bij de geboorte. Je beseft alleen nu Summer er is alleen maar sterker wat je allemaal met Sterre* hebt gemist. Het is de hele zwangerschap super spannend geweest en uiteindelijk draaide het deze keer op een ks uit want ook tijdens deze bevalling viel de hartslag weg. Ondanks alle spanningen zou ik graag weer zwanger willen zijn het blijft gewoon kriebelen liefs sette
Toen onze Darryl* overleed na 26 dagen aan een hartafwijking, wisten we dat we er nog eens voor wilden gaan voor een broertje of zusje voor Darryl*. Maar ik wilde toch wel even wachten om het verdriet een plekje te geven. Toch omdat het bij Darryl* lang duurde voor we zwanger warenmeer dan een jaar, besloten we al na 3 maanden te stoppen met de pil, en in gedachten dan ongeveer een jaar later zwanger te zijn. maar na 3 maanden waren we al weer zwanger van een brusje. ik kon eerst helemaal niet blij zijn en wilde alleen darryl* hij was en is mijn zoon en ik wilde voor hem zorgen en niet nu al voor een ander kindje. dit gevoel duurde even tot iemand me vertelde dat Darryl* wil dat we door gaan en dat die zwangerschap een cadeautje is van hem. en toen ben ik anders tegen de zwangerschap aan gaan zien, wel overheersde er angst omdat we kans op herhaling hebben. toch hebben we beloten om na onze 2 jongens nogmaals een kindje te willen, want hoewel we papa en mama zijn van 2 prachtige jongens kunnen ze nooit samen spelen en we gunnen onze bengel toch een brusje om in de nabije toekomst mee te spelen. en inmidddels weten we dat ook dit kindje gelukkig gezond is.maar onbevangen zwanger ben je niet meer en ik denk dat wij dat ook nooit meer zullen zijn. ook blijft er altijd die ene lege plek, al komen er nog 5 kinderen er zal altijd iemand gemist worden.
Ook hier de wens die sterker en sterker wordt. Als ik een paar jaar terug kijk had ik ook nooit gedacht dat wij zo'n lange weg moetsten afleggen. maar als je een positieve test in je handen hebt dan begint direct een moedergevoel zich te ontwikkelen een gevoel dat je niet meer uit kunt zetten, hoe groot die angst ook is (althans bij mij) Ik merk wel dat de man er vaak anders over denkt meer relativeert als het niet goed gaat en bij ons was het zelfs zo dat ik wel weer wou maar mijn man niet en door veel te praten je er dan samen weer voor gaat Tot op heden heeft het ons nog niet gebracht wat we hoopten we zijn ouders van danique* en drie sterretjes de kinderkamer blijft voorlopig nog leeg. en dat doet onwijs veel pijn. Maar mijn wens is nog niet af ik blijf vechten voor geluk op onze weg. Maar de angst wordt wel steeds groter en ik weet niet hoelang we op deze wijze nog door kunnen gaan. liefs miriam