tja, waar moet ik beginnen................... na een paar dagen overtijd, maandag een testje gedaan......Jeej zwanger ! 4 week en 3 dagen..... mijn dochter wordt grote zus, kon het niet geloven....was super blij....! de hele dag op een roze wolk, alles in mijn hoofd aan het regelen, wat als het een jongen wordt... blauwe dingen aan de muur, had al voor 2 week geleden een super leuk behangetje gezien...volgende week al ophalen, voordat het al weg is ! het zijn de kleine dingen, wat voor kleding draag ik straks over de wintermaanden ? kon er die nacht niet van slapen, vol ideeën ! dinsdagochtend toch maar gelijk de verloskundige gebeld, om een afspraak te maken... zei ze nog : leuk, gefeliciteerd !! zie dat Esmee dan wordt zus wordt ! je krijgt zelfs de zelfde verloskundige ! maar toch stiekem(achteraf) voelde ik me iets anders als mijn dochter........later in de ochtend moest ik steeds vaker naar de w.c. het werd zo erg dat ik wel om de 10 min heen moest, toen op een gegeven moment zat er een beetje bloed bij... ik dacht gelijk :MIS !! dit klopt niet... de bloeding werd heviger, later zelfs slijm erbij.... de nacht maar een verbandje om gedaan ( had ik al in de kast gelegd, met het idee, die heb ik niet meer nodig) na 5.5 uur slaap, gelijk naar de w.c. ik verloor een dikke prop slijm..................... ik de HA gebeld, al uitgelegd aan de assistente, ""oei, komt maar even langs'''' ik wist genoeg, een miskraam. ik op de fiets er heen, dikke 5 min fietsen van hier..... mijn gevoel had gelijk....ik moest mijn tranen bedwingen bij de HA..... paar meter verder met de fiets richting huis, ik had het niet meer, ben gestopt, moest het kwijt, huilen met tuiten aan de kant van de weg.... zucht, wat een leeg gevoel............al was je nog maar zo klein...... had de grootste plannen...............met ons 4tjes ! dag kleintje
Meisje, wat ontzettend verdrietig en hoe herkenbaar. Ik was zwanger van onze tweede, maar voelde me de hele zwangerschap al anders (of liever gezegd niets). Met 8 wkn een echo gehad, en ik bleek toch echt zwanger te zijn en het hartje klopte. Probeerde mezelf maar voor te houden dat ik waarschijnlijk een hele makkelijke zwangerschap ging krijgen, al bleef er al die tijd iets knagen dat het misschien toch niet goed zat. Ik zat dagelijks mijn banner vooruit te kijken tot ik maar snel de 12 wkn voorbij zou zijn. Inmiddels was ik de 11 wkn gepasseerd en begon ik er langzaam vertrouwen in te krijgen. We hadden al offertes aangevraagd voor een dakkapel, na zitten denken welke kleur we de muren van ons zoontje's nieuwe kamer zouden gaan sauzen en ons zelf afgevraagd of onze auto eigenlijk wel groot genoeg zou zijn voor 2. Ons hele leven ging in het teken staan van begin november, de maand dat ons tweede kindje zou gaan komen. Toen was ik 11,5 wkn zwanger en ineens bloedverlies. Een echo diezelfde dag wees uit dat het vruchtje al 3 weken daarvoor gestopt was. Achteraf ca. 3 dagen na mijn eerste echo al. Dan is daar dus de miskraam en vervolgens nu het zwarte gat. Al onze plannen die we gemaakt hadden, ik had zelfs op mijn werk al dingen vooruit gedacht, vallen ineens weg. Dus ik begrijp je zo goed, en hoe je het beschreef, bezorgde me kippenvel en tranen in mijn ogen. Heel veel sterkte. En hopelijk mag je snel weer zwanger raken, zodat je je plannen echt uit mag gaan voeren.
o, jeetje meis....ik voel je verdriet...dat het net voor de 'grens' mis kan gaan... je maakt zeker al veel grote plannen bij 11 a 12 week..... dikke knuff !!!
bedankt meiden voor de lieve woordjes....! doet me goed...... maar ik krijg nog een nasleep, heb vanmorgen de VK gebeld, met de mededeling dat de afspraak niet door kon gaan....ze ving me erg goed op, troostende woorden maar ze vertelde mij, dat de HA het niet altijd goed hebben...:miskraam, en klaar ! vandaar dat ik maandagochtend voor de zekerheid nog een echo heb...................weet gewoon dat het niet meer zo is, snap het ook wel dat het voor controle moet maar ja....loop je er nog weer dagen mee, en zeker met de gedachte, dat ik daar straks lig, niet om te kijken naar je beebje maar of je wel helemaal weer schoon bent.......zal me wel ff op m'n dak vallen, dat wordt huilen, weet ik nu al..... waar ik de meeste moeite mee heb, dat je weer geproefd hebt dat je weer een kleintje in je buik mag dragen, bijgekomen van de blijdschap, heel voorzichtig plannen maakt en zo is het weg........en ik ben al een vrij emotioneel persoon.
@Magdalena: het is inderdaad heel dubbel om zo'n echo te moeten maken. Normaal kun je niet wachten om je kindje te zien en nu heb je een echo-scherm die donker blijft. Dat is heel dubbel en heel oneerlijk. Toen ik in de wachtkamer zat bij de gyn voor deze nacontrole, leek het ook net of iedereen daar hoogzwanger was. Dat was ook even heel diep slikken als je net al je hoop van een nieuwe zwangerschap ontnomen is. Meid, houd je niet in. Je mag emotioneel zijn, je mag huilen. Volgens mij heb ik sloten vol gehuild, en nog (ondanks dat we weer aan het klussen zijn voor nog een kindje), kan me nu nog af en toe dat verdriet overvallen. Ik heb toen enorm veel bloedverlies gehad en enorme stolsels verloren (had zelfs bloedarmoede naderhand). Toen ik voor nacontrole moest, zei de gyn. dat er nog veel rommel in de baarmoeder zat. Ik kon het me niet voorstellen, omdat ik al zoveel verloren was. Maar het was toch zo. Heb dus nog 2 kuren met pillen gehad. Dus ja, het is helaas wel standaard om nog een keer een nacontrole te doen. Hoe moeilijk het ook is. Maar het is wel heel belangrijk dat alles weg is (anders kan je ontstekingen krijgen). Hoe dan ook, neem er de tijd voor om het een plekje te geven. Hoop dat je snel het geluk van een nieuwe zwangerschap weer mag proeven. Heel veel liefs en heel veel sterkte.
jeetje, dat moet ook heftig zijn geweest voor jou...je was al 2x verder heen als ik....*knuff* tja, zul je net zien, zit de wachtkamer helemaal vol...maar ja, het moet... wil graag is doen of iets kopen wat in de betekenis staat van dit verlies...of iets van een boompje in de tuin...moet het doen, voor mij zelf... weetje, mensen snappen niet, dat een MK zo'n impact kan maken....''ach, je hebt je dochter toch nog '' ''volgende ronde beter'' het spookt maar door mijn hoofd, vooral avonds, kom je tot rust en dan begin je te tobben.... sorry, moet echt ff mijn verhaal kwijt... hoe lang is het bij jou al geleden ?
@Magdalena: mijn ervaring is ook dat mensen onhandige opmerkingen kunnen maken. Eentje die ik hoorde was, dat ik maar blij moest zijn, anders had je een ongelukkig kind gehad en dat moest je toch ook niet willen. Mijn mk was op 21 april. Ik was dan wel verder, maar goed, dat neemt niet weg, dat iedere miskraam er een teveel is en iedereen daar gewoon verdrietig om mag zijn. Ik had zelf ook nooit gedacht dat een miskraam zoveel impact zou kunnen hebben, maar het heeft me enorm veel verdriet gedaan. Wat voor mij nog het meest moeilijk was, is dat dat vruchtje dus al 3 weken dood in mijn buik zat en ik (ondanks dat ik mij anders voelde als bij mijn eerste zwangerschap), toch dacht zwanger te zijn. Ik maakte zelfs wekelijks buikfoto's. Achteraf dus van niets. Ik vroeg aan de vk hoe dat kon en hij zei dat het vruchtwater wel gewoon was toegenomen, volgens de termijn zoals het hoorde. Dus ik had wel de omvang van een 12 wkn zwangerschap, alleen zat er een vruchtje in van bijna 9 wkn. Dat mijn lichaam me zo voor de gek gehouden heeft, is voor mij nog het meest moeilijk te begrijpen. Wat een mooi gebaar om een boompje of iets dergelijks te planten. Ik heb zelf een gekleurde vlinder gekocht die ik aan de muur buiten heb gehangen. Dat heeft mij een goed gevoel gegeven, om toch iets te doen om het kindje, wat niet zo had mogen zijn, niet zo maar te vergeten. Als jou dat een goed gevoel geeft om een boompje te planten, moet je dat zeker doen! En ik wens je heel veel sterkte maandag! Ook ik was even verdrietig toen ik daar zat. Ook ik ben even weggelopen naar het restaurant om mezelf weer even te herpakken. Toen bedacht ik me ook dat ik me sterk moest houden. Ik was zelf bijna 2 jaar geledn en ook hoogzwanger toen ik bij de gyn voor controle in de wachtkamer zat. En heb me toen niet gerealiseerd dat er ook misschien iemand zou kunnen zitten die hetzelfde meegemaakt had als ik nu. Houd je zelf maar voor dat je zelf heel waarschijnlijk weer snel genoeg ook met een dikke buik in die wachtkamer zult zitten! Een dikke knuffel!