3 maanden geleden heb ik een miskraam gehad bij 11 weken. Ik merk dat ik nu nog steeds regelmatig wordt overvallen met een enorm verdrietig gevoel. Wat daarbij totaal niet helpt is dat 3 goede kennissen nu wel zwanger zijn en dat vlak na elkaar hebben verteld tegen mij. Het was iedere keer een enorme klap in mijn gezicht. Zeker omdat er van hun kant zo weinig begrip is voor mijn situatie, alsof ze het niet snappen hoe pijnlijk het is. Ik kan er niets aan doen en schaam me er ook voor, maar ik ben zo jaloers. Ik kan er moeilijk mee om gaan. Ik zie nu al als een berg op tegen verjaardagen en de carnaval waarbij ze als een kliek bij elkaar staan en natuurlijk de kraamvisites die er aan komen. Ik voel me buitengesloten. Alsof er iets dierbaars van mij is afgepakt en hun zitten wel op de roze wolk. Hoe moet ik me opstellen tegenover hen als ik ze zie? Hoe gaan jullie met deze vervelende gevoelens om? Ik heb overigens verder geen kinderen, het is bij de 1e al mis gegaan.
Eigenlijk kan ik niet veel zeggen om het beter te maken. Maar wat je voelt is heel herkenbaar en ook heel begrijpelijk! Ik wilde je alleen even sterkte wensen!
wat enorm naar bij 11 weken pas. Ik heb pas 4 dagen geleden te horen gekregen dat het hartje van ons kindje niet meer klopte bij bijna 9 weken, morgen moet ik naar het ziekenhuis om te bespreken hoe de miskraam op de wekken of een curretage. Mijn schoonzusje is nu 20 weken zwanger van haar 1e kindje en vriendinnen hebben nu een baby van 2 en 3 maanden oud. Misschien scheelt het dat die zwangerschappen en kindjes er al waren toen ik het vreselijke nieuws te horen kreeg. Maar ik heb er niet zoveel moeite mee. Ik ga ze nu niet veel opzoeken, want de leegte voelt zo nog groter, maar ik heb echt het gevoel dat wij dikke vette pech hebben gehad en dat het nu niet gelukt is en wij in de loop van 2014 echt nog wel een kindje gaan krijgen, al word ons geduld zo wel op de proef gesteld. Als tip misschien: probeer te genieten van de wondertjes die groeien bij vriendinnen, het is echt een wonder en houdt je vast bij de gedachte dat jullie ooit dat geluk mogen meemaken en jullie dan extra blij zijn met een gezond kindje en je geluk dus groter na het verlies... Heel veel sterkte...
ik weet hoe je je voelt en het is mss best even afstand te nemen van die kennissen, want vriendinnen zullen dat wel niet zijn als ze niet begrijpen hoe jij je nu voelt. vorig jaar 23 mei heb ik ook een miskraam gehad en een paar dagen later heb ik te horen gekregen dat de zus van mijn man zwanger was, we zouden even ver zijn, het was toen ook geen fijn nieuws voor mij om te horen en heb me er toen overgezet na een tijdje, toen ik 10 dec met spoed geopereerd werd vanwege een bbz storte onze wereld opnieuw in. en in februari werd haar zoontje toen geboren, ik zie ons nog staan op de gang aan een raam waar de prematuurtjes lagen met tranen in onze ogen wanneer is het onze beurt, en zie nu in maart hadden we een positieve test in handen. nu 9 maanden later ligt onze prachtige dochter haar naast mij te slapen. ik wil je bij deze duidelijk maken dat er een dag komt dat het geluk aan jullie kant zal staan en dat jullie jullie kindje in je armen gaan kunnen houden, en jullie gaan dan beseffen wat een wonder dat is!
Lieve Jel, Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt. Zelfs nu nog, 7 februari (precies de dag voor carnaval), denk ik er nog veel aan. Ik zal die dag nooit vergeten, maar ik heb het ondertussen wel een plekje kunnen geven. Wat jij voelt als je in je omgeving hoort over zwangerschappen etc komt mij ook erg bekend voor. Zo is mijn zusje van net 18 (oeps paar keer de pil vergeten) in mei uitgerekend.. Dat was niet 1 steek, nee alsof heel mijn lichaam vol messteken zat. Het liefst wil ik haar ook niet zien of spreken, maar dat kan niet zo blijven natuurlijk. Zij mist haar grote zus en andersom. Al weet ze dat ik nog steeds teleurgesteld ben in haar (om verschillende redenen) en jaloers, maar boos zijn op haar ben ik niet. Wel op het feit dat zo zo maar zwanger is en ik zoveel moeite moet doen om zwanger te raken.. Helaas moeten jij en ik, en nog vele andere dames, heel veel geduld opbrengen voor een mooi lief wondertje. Maar ooit, ooit hebben wij ook zoiets moois in ons leven. Sterkte meis.
Ten eerste sterkte. Ten tweede als die meiden je vriendinnen zijn dan zou je ze gewoon moeten kunnen zeggen hoe je je nu voelt . Ze vertellen dat je verdriet hebt over wat er gebeurt is en dat het daarom moeilijk is om hun zo blij op die roze wolk te zien zitten. Succes