Rare vraag misschien, maar ik wordt knetter van mijn dochter van 4,5. Sinds dat ze 2 is heeft ze het er regelmatig over dat haar ouders dood zijn gegaan en dat ze toen bij ons is gekomen. De manier waarop verteld ze op verschillende manieren: haar broers en zussen zijn haar komen brengen met de bus, hebben haar afgeleverd en vervolgens dood gegaan. Ze zegt ook vaak de namen van deze broers en zussen. Of ze verteld dat ik haar baby was. Maar heel regelmatig dus zijn wij haar 2e ouders zeg maar. Haar andere ouders zijn in de hemel. Ze heeft dus ook nooit in mijn buik gezeten bijv. Nu geloof ik niet echt in reincarnatie en vooral de dingen die ze erbij verteld maakt dat het niet kloppend is zeg maar. Maar ik vraag me wel af of meerdere kinderen dit zo hebben? En wat kun je het beste doen? Als ik doorvraag wordt ze vaak boos, "omdat ik het toch wel weet??". Of is negeren beter?
Thijmen zegt ook wel eens dingen in die trant. Ik negeer het niet, maar ik ga er ook niet echt op in. Gewoon een beetje laten gaan.
Het lijkt een beetje in de categorie 'fantasievriendjes' te vallen. aan de andere kant... ik heb eens een jongetje in de klas gehad die op een gegeven moment heel bang werd, hij had het gevoel dat hij achtervolgt werd. Na een aantal weken zijn ouders naar een soort kindermedium gegaan. Die vertelde dat hij een tweelingbroertje heeft gehad die nu op hem past. Ouders hadden dit niet verteld maar er bleek inderdaad een tweelingbroertje te zijn geweest dat na een paar maanden zwangerschap gestorven was. Dit hadden zij hun zoon en het medium niet verteld. Wellicht zou je ook naar een soortgelijk iemand kunnen gaan. Ik begrijp uit je verhaal dat ze erg vasthoudend is in haar verhaal. Je zou ook een kinderpsycholoog kunnen overwegen maar de stap naar een mediumachtig iemand lijkt me wat kleiner. Ik ben zelf ook helemaal niet zo zweverig aangelegd maar soms kom je iemand tegen met zo'n soort verhaal en tja....
Mijn dochter is bijna 5 en vind de dood ook interessant. Heeft het er ook vaak over, maar niet met zulke belevenissen.
Van mijn oudste kan ik het me ook niet herrinneren, die heeft dat bij mijn weten nooit gezegd. de jongste is 2,5 die zegt ook nooit zoiets. Oudste heeft wel een fantasievriendje gehad, maar dat was geen fantasie Zelfs de leidsters van de peutergroep vroegen of hij geesten zag en gaven aan dat hij praatte met een man en een vrouw en speelde met een onzichtbare baby. Het is dus niet zo dat ik sceptisch tegen geesten sta of zo, maar ze verteld ook vaak dingen die gewoon niet kunnen kloppen, zeg maar, vandaar dat ik denk dat het fantasie is in dit geval.
Onze jongste heeft ook een zeer rijke fantasie. Niet precies zoals bij jou maar ze vertelt wel regelmatig hele verhalen over dat ze in de bossen was en gebeten is door een vos in haar handen etc. Dat soort dingen. Ik weet dat er meer is tussen hemel en aarde, vooral niet teveel op in gaan bij je kind zou mijn advies zijn. Het heeft mij als kind meer kwaads dan goeds gebracht.
Yep, mijn dochter heeft het over haar andere moeder en vader ( die zijn omgekomen in de oorlog) en over haar broers en zussen een stuk of 8 ze noemt ze ook bij naam. Iedere keer zegt ze ook dezelfde namen! Ik moet zeggen dat het nu wel minder wordt. Ze is nu 6 jaar. Voorheen had ze het er dagelijks over.....nu af en toe
Nee ..... Maar 2 jaar oud en zo'n dingen zeggen? Is wel jong vindt ik.... Zou ook denken dat het een fantasieverhaal is hoor.... Misschien eens wat gehoord ergens of iets gezien.
Mijn neefje heeft dit heel lang gehad. Hij was ook een jaar of 2 en heeft dit tot zijn 6de gedaan. In het begin was het dat mijn oom en tante niet zijn echte ouders waren hij was uit huis geschopt zei hij. Je kon er met hem wel goed over praten en gaf op alles wel antwoord. Was hij een keer boos of kreeg hij straf dan was het altijd wil naar mijn echte ouders. Wat natuurlijk heel erg kwetsend over komt. Maar ze stapten dan met hem in de auto en zeiden dan tegen hem vertel me de weg maar waar moet ik wezen. Op een gegeven moment had hij dus ook dat zijn echte ouders niet meer in leven waren die waren in China omgekomen. De ene keer was het door een aardbeving en de andere keer door een tsunami en soms neergeschoten. Ze hebben hem dus gewoon gelaten en wou hij praten dan kwam hij wel. Het is vanzelf weer overgegaan. Ik weet niet wat ik zou doen eigenlijk ik denk toch proberen er over te praten. Ik wil je in ieder geval sterkte er mee wensen. En probeer niet boos op haar te worden.
Nee, ik ken het niet. Ook niet in de kinderopvang meegemaakt. Ik zou dit zeker in de gaten houden. Misschien ook zelfs naar iets alternatiefs (medium) of anders kinderpsycholoog benaderen en vragen of dit gebruikelijk is. Ik zou het ook zeker niet afkappen of boos worden. Niets in de mond leggen als je wat meer wilt weten. Verder een beetje in het midden laten naar je kindje toe.
Dit doet zij dus ook, dezelfde namen. En dan echt van die ouderwetse namen als Trui, Willemijn etc Bestaande namen die eigenlijk niet meer gebruikt worden. Vind het daarom wel lastig om het echt te negeren, maar aan de andere kant zit er ook veel echte fantasie doorheen. Dat maakt het lastig, vooral omdat ik niet in reincarnatie geloof
Ik zou het er niet bij laten zitten,.. maar dat is en pure gevoelskwestie. Verder vind ik het bijzonder hoe een kind van 2 jaar 'bij dit verhaal' komt... en dit al een aantal jaar blijft volhouden. Ik zou contact opnemen met een kinderpsycoloog om te beginnen,... herkent deze het wel ( als zijnde, normaal- kan voorkomen ) dan zou het wat mij betreft oké zijn.. dan wachten tot het over gaat. Succes
Ja dit dus... Hoe komt een 2jarige bij zo'n verhaal en zo'n namen die nu echt niet meer vaak voorkomen. Vindt dit echt een beetje bizar... Kun je er nu niet beter over praten nu ze wat ouder is? Ken het helemaal niet van mijn dochter!
https://m.youtube.com/watch?v=V4dQ9hZ2J7U Geen ervaring hiermee, maar ik moest meteen aan deze docu denken. Het is wel in het Engels. Het gaat over een jongetje die zich dingen herinnerd uit een vorig leven, en zijn moeder neemt hem mee naar de plek waar hij het steeds over heeft. Ik weet dat je gezegd hebt dat je er niet in geloofd, maar wilde het toch even laten weten.
nooit meegemaakt gelukkig. ik zou wel naar een kindermedium gaan. zelf droomde ik vanaf dat ik heel klein heel vaak over de 2e wereldoorlog. en dit leekt ook heel echt altijd dezelfde droom..
Ik weet van mijn jongste zusje dat zij ook zo'n verhaal had. Ze was niet het kind van mijn ouders, maar van Jan&Maartje Gorbatsjov (geen grap) en daar had ze een broertje. Hele verhalen over de binnenplaats met de tobbe waar ze gewassen werden enzo.. Heel apart.