Hallo, Ten eerste gun ik iedereen een hele goede zwangerschap toe. En echt dan meen ik. In het begin had iedereen begrip voor mij. Nu lijkt het alsof mijn miskramen 'zo gewoon zijn'. Op mijn werk wordt er niet eens rekening meer mee gehouden. Ik zie er niet goed uit: zo ontzettend moe en wallen onder mijn ogen en zo. Ik kan mijn agenda zelf indelen, dat is geen probleem, maar als ik een dag vrij hebt moet ik de volgende dag wel een hele stapel inhalen. Ik heb mijn agenda geblokkeerd en iedereen een mail gestuurd dat ze alleen op bepaalde tijden mogen inplannen. Niet iedereen is het daarmee eens. Maar ik hou voet bij stuk, desnoods ga ik een dag vanuit huis werken. In mijn prive omgeving wordt er allang niet meer naar gevraagd hoe het met mij gaat (behalve mijn zus, maar die woont in het buitenland, dus telefoonrekening is gigantisch gestegen). Mijn schoonfamilie vraagt er niet eens meer naar. Mijn schoonzus (41) is eindelijk zwanger via IVF. En ik ben echt blij voor haar. Ik was zelfs de eerste die naar de stad rende om sokjes en een muziekmobiel voor haar baby te halen. Een maand laten was ik zwanger (mijn derde zwangerschap). Enige wat ze deed is alleen over haar zwangerschap praten en mij adviezen geven wat ik wel en niet moest doen. Bij haar werd een echo gemaakt en het harje klopte. Ik was echt blij voor haar, echt geen spoortje jaloezie. Ik kreeg een miskraam en toch sprak ze alleen over haar zwangerschap. Nu is zij ongeveer 26 weken zwanger en een week geleden hadden we een verjaardag en toen ze weggingen riep ze me en zei: ''Hij schopt, moet je voelen''. Toen ging er bij mij een knopje om. Als ik voor het eerst een baby wil voelen schoppen zal het wel mijn eigen baby zijn. Ik heb niet gevoeld. Heeft ze geen hersenen? Ik ben geen robot. Tot nu toe kan ik me heel goed houden, in ieder geval als anderen ook eens rekening met je houden. Ik heb dit voor eerst meegemaakt. Ik lees wel eens op dit forum dat ze er moeite hebben andere zwangeren te zien, en dat kan ik me best voorstellen. Ik zelf ben altijd postitief ingesteld, als je het een ander gunt zal je het zelf zeker ook eens krijgen. Zwangeren zien geen probleem, babywinkel ingaan, ook geen probleem, baby vasthouden, heel mooi. Maar volledig kunnen meeleven in blijdschap van zwangere als ze ernaar vraag en dan nog doen alsof je er heel blij mee bent nadat je zelf een aantal miskramen hebt gehad. Dat lukt niet. Toon eens begrip en houd er rekening mee! Kunnen anderen zich in mijn verhaal herkennen of ben ik een uitzondering hierin? Liefs, Miel
Je bent zeker geen uitzondering, heb precies hetzelfde. Mijn zusje is over een aantal weken uitgeteld en ik heb net 2 miskramen achter de rug. Er wordt nooit gevraagd hoe het met me is en hoe ik me voel! Niet door mijn eigen familie en schoonfamilie, net of het heel normaal is allemaal... Heb mijn zusje al een tijd niet gezien, heb daar ook geen behoefte aan. Ik spreek haar wel over de telefoon, maar heb er gewoon moeite mee om haar te zien met haar dikke buik. Hopelijk raak ik ook snel weer zwanger en heb ik er minder moeite mee allemaal. Je bent dus niet de enige hoor, ik lees het ook wel meer hier op de site..
Hoi Miel, Ik kan me je gevoelens heel goed voorstellen ook al heb ik zelf niet zo'n soort situatie meegemaakt. Misschien moet je je schoonzus eens vertellen wat het met jou doet en zeggen dat je het ontzettend jammer vindt dat zij nooit vraagt hoe het met jou gaat. Sommige mensen lijken idd wel een bord voor hun kop te hebben. Sterkte ermee hoor! liefs Marie
Bedankt voor jullie reacties @Smeetje, jammer dat je weinig contact met je zus hebt, maar ik kan het heel goed voorstellen dat je moeite hebt met haar dikke buik. Aan de andere kant kan ik het van je zus ook heel goed voorstellen dat zij moeite heeft dat jouw zwangerschappen in een miskraam eindigde en daar niet over durft te praten. Misschien is dat ook wel zo bij mijn schoonfamilie. Maar zij weten dat ik in het ziekenhuis loop en ze kunnen op z'n minst wel vragen wat de resultaten van de onderzoeken waren. Een beetje interesse kan zeker geen kwaad! @Marie, ik en mijn schoonzus hebben niet echt veel contact. Ik ben pas 1.5 jr getrouwd en ken haar niet zo lang. Daarnaast denk ik dat ze echt een plaat voor haar kop heeft!
Hoi MIeltje, ik heb dan geen miskramen gehad (alleen een heeele vroege, net 2 dagen overtijd) maar ik kan me je gevoel zoooo voorstellen. Dikke buiken, kleine babies enzz.. maken me het steeds moeilijker. Ik kon er goed mee omgaan maar het word zwaarder. Jammer dat anderen je verdriet snel kunnen vergeten, terwijl je er zelf mee geconfronteerd word. Lieve miel, je verhaal kan je hier altijd kwijt he? liefs Natas
Dank je wel Natasja, Heel lief van je. Ik heb wel lang nagedacht voordat ik mijn verhaal hier kwijt wilde. Maar het lucht me wel op en het doet zeker goed dit van me af te schrijven.
Hoi Mieltje, Bij mij is het ook nog nooit anders geweest dat ik altijd rekening met alles en iedereen houd, en de ander nooit met mij.... Je weet het eigenlijk wel, maar als er weer iets gebeurd waaruit blijkt dat ze alleen met hunzelf bezig zijn doet dat wel even weer zeer! Ik vind het heel knap van je dat je zo positief en meelevend bent! En ik zou het misschien ook gewoon een keer tegen je schoonzusje zeggen! Heel veel mensen denken ook vaak voor de ander.....laat ik het er maar niet over hebben want dat vinden ze vast niet fijn etc. Terwijl ze vaak niet eens weten dat je dat juist wel wilt!
Ik heb het zelf nooit hoeven meemaken, en ook nu ben ik dus zwanger zoals je ziet, maar ik wil toch reageren. Wat een goede zet van je om die botte schoonzus( sorry dat ik het zo zeg) zo op haar plaats te zetten. Natuurlijk is het leuk om je baby te voelen, maar om jou dan te vragen om te voelen gaat heel erg ver. Hoe je hebt gereageerd heb ik echt respect voor. En terrecht dat je zo reageerde. Natuurlijk wil je dat voor het eerst voelen bij je eigen kindje. Ik heb een collega die wegens een grote vleesboom nooit kinderen meer kan krijgen ( heeft haar baarmoeder moeten verwijderen). Ze was toen 31. Nooit dus een kindje van haarzelf. Wij hebben in het begin een lang gesprek gehad hoe we nu met elkaar om moeten gaan. Ik houd echt heel erg rekening met haar. Gelukkig gaat het goed en leeft ze echt mee. Ze heeft nu zelf twee kinderen geadopteerd. Heel goed dat je het van je afschrijft, Jou miskramen en je gevoel doen er juist heel veel toe.
Hoi Mieltje, Wat moeilijk moet dat voor jullie zijn joh.... En ja, natuurlijk mag iedereen blij zijn met zijn zwangerschap, maar een beetje begrip voor jouw situatie zou ook niet meer dan normaal zijn. Toen wij nog in het ziekenhuis liepen omdat het niet lukte met zwanger raken (dus voor de mk's) kregen we van mijn schoonzusje ook de hele tijd opmerkingen dat het wel eens tijd werd enz.... Na de eerste mk hebben we alles verteld en toen vond ze het zo vervelend dat ze die opmerkingen had gemaakt. Ze heeft wel duizend keer haar excuses gemaakt. Ach ja, mensen denken vaak gewoon niet verder na. Mijn schoonzusje heeft al een meisje van twee en had al graag voor een tweede kindje gegaan. Een trombosebeen gooide echter roet in het eten en ze is nu net van de bloedverdunners af en mag weer gaan proberen. Omdat het bij de eerste bij hun ook snel ging stel ik me erop in dat ze een dezer dagen wel eens met goed nieuws kan komen. Ik hoop dat ze ons gewoon alles verteld en niet bewust ons gaat vermijden, maar zou ook wel fijn zijn als ze een beetje kan begrijpen dat het best confronterend is voor ons. Denk dat ze haar lesje wel heeft geleerd. Ik zou echt mega blij voor hun zijn, maar ja, het blijft confronterend. Misschien is het goed om er toch iets van te zeggen tegen je schoonzus. Sommige mensen voelen dat gewoon echt niet aan en moeten gewoon erop gewezen worden. Jammer maar helaas..... Succes meid! Liefs Gwenn.
Hallo allemaal, Ook mijn schoonzus is zwanger van haar derde. Toen ik zwanger was kletsten we heel wat af over de baby's maar de laatste tijd bijna niet meer. Eerst nog een tijdje over mijn MK, nu eigenlijk nergens meer over. Ik ben niet jaloers op haar, maar wil ook met haar meeleven, zal haar vanavond maar eens bellen en vragen hoe het nu met haar zwangerschap gaat. Groetjes Minka
Het doet me goed jullie reacties te lezen. Daaruit blijkt weer dat de omgeving eigenlijk helemaal geen besef heeft wat een verlies betekent. Een miskraam is niet minder dan iemand dierbaar verliezen. Alleen iemand dierbaar verliezen doet de hele omgeving pijn en zo iemand was 'fysiek' aanwezig. Van een ongeborene raakt het minder ver. Men had er nog geen band mee. Wist mogelijk het bestaan er nog niet van. Alleen bij de aanstaande ouders heeft het een behoorlijke impact. Ik wel eens eerder geschreven dat een ander schoonzus mij verweet dat ik de zwangerschap voor 13 maanden niet bekend mocht maken, want dat brengt ongeluk. en ook mocht k geen spulletjes kopen voor de zevende maand. Natuurlijk trok ik me er niets van aan. Zij weet niet beter dacht ik, maar onbewust knaagt het aan je en ga je inderdaad niet aan de grote klok hangen dat je zwanger ben en hou je je in spulletjes te kopen. Je krijgt toch shuldgevoelens. Toch weet ik aan de andere kant dat het absoluut niet aan mij ligt. Zij willen gewoon het laatste woord hebben!
Hoi Mieltje, Wat een vervelende situatie. Ik herken het helemaal dat de buitenwereld vergeet dat je een MK hebt gehad en dat het veel pijn doet. Maar mensen zien dat helemaal niet. Mijn beste vriendin ( tevens directe collega) is zwanger, wat ik overigens heel leuk voor haar vindt. Maar wat ik dan echt erg vindt, is dat collega`s uitgebreid met mij gaan bespreken hoe leuk het wel niet voor haar is dat ze zwanger is en dat ze het te gek vinden. Een enkeling denkt wel nog aan mij en houdt er rekening mee, maar over het algemeen telt mijn verdriet niet. Ik probeer zelf maar zo normaal en soms ook overdreven leuk te reageren, maar als ik dan alleen ben, overdenk ik alles wat is gezegd en komen de tranen. Lieve Mieltje, advies kan ik je niet geven, maar ik wil je iig veel sterkte wensen met je verdriet en alles eromheen. Vergeet niet dat hier wel mensen zijn die nooit zullen vergeten wat het is om een MK te hebben gehad. Ik begrijp je verdriet en voel het ook een beetje. Daarom een dikke knuffel van mij. Liefs Hope
Ik heb wel contact met mijn zus hoor, alleen via de telefoon! Ze woont niet naast de deur, daarom kom ik er niet zo vaak. Af en toe heb ik het er moeilijk mee, maar we kunnen er wel samen over praten gelukkig.
Hey mieltje ik heb een zwangere collega, slechts paar dagen verschil uitgerekend met mij, oorspronkelijk wisten we beiden niet hoe te reageren. Ik kreeg het niet over mijn lippen om haar proficiat te wensen (heb haar dus gemaild), zij durfde niet te praten over haar zwangerschap om mij niet te kwetsen. Uiteindelijk een goed gesprek gehad, waarbij ik aangaf dat ze van haar zwangerschap moest genieten en mij daar niet van mag afsluiten, anders leer ik nooit die confrontatie aan te gaan. Beetje per beetje , heeft ze dit dus gedaan, ik heb dit geaccepteerd. Maar nu zitten we op een punt, dat ze er volop over praat soms tegen mij, soms in mijn bijzijn tegen andere collega, streelt over haar buik terwijl ze praat enz. en dan denk ik dat zij denkt dat ik erover ben.... maar niets is minder waar, ik voel nog altijd die pijn als net na MK, alleen zit die precies veel dieper in mijn hart en huil ik vanbinnen in mijn hart. Ergens kan ik wel meeleven in haar zwangerschap maar anderzijds is het precies een mes dat terugsnijdt in je hart, dus ik herken zeker je gevoel, het leven gaat voort, ok,kan niet anders, maar please hou toch wat rekening met onze gevoelens, sterkte flyke
Goh, Flyke, wat herkenbaar wat je schrijft. Precies wat ik ook voel. Iedereen met hetzelfde gevoel, heel veel sterkte. Liefs Hope
Flyke en Hope, Wat jullie hebben meegemaakt is ook herkenbaar voor mij. Ik weet me altijd wel sterk te houden. Ik denk dat ze daarom wel denken dat ik de hele wereld aan kan. Niet voor niets heb ik een hoge telefoonrekening omdat ik gelukkig een lieve zus heb (in het buitenland ) die ik dag en nacht kan bellen en altijd voor me klaar staat. Met mijn moeder vindt ik het moeilijker om er over te praten omdat zij ontzettend emotioneel wordt dat ik juist haar moet troosten!
He Mieltje, uiteraard kan ik me heemaal vinden in alle reacties die je gekregen hebt. Maar er is toch ook een kans dat ze best met je meeleven maar dat niet willen of kunnen uiten. bv omdat ze bang zijn je op dat moment pijn te doen en dat het maar beter is om niets te zeggen en je juist wel te betrekken bij hun zwangerschap om te latne merken dat je echt bij ze hoort. Of omdat ze niet weten hoe ze het moeten brengen. Of omdat ze denken dat je er helemaal overheen bent en je geen oude wonden moet openmaken. als jij er open over bent naar hun door te zeggen dat je het soms best heel moeilijk hebt met je miskramen, dan is er een kans dat ze ook open terug durven te zijn en het ook aan je vragen. Of het zijn gewoon echt botteriken maar mijn ervaring is dat het meestal angst en onwetendheid is en maar zelden ongevoeligheid.
Hi Mieltje, Ik herken mezelf ook in jou/deze verhalen. Heb het van tijd tot tijd ook erg moeilijk mee dat mensen geen rekening met je kunnen houden en dat ze gewoon doorgaan met hun leven (begrijpelijk). Dat ze het van een afstand mee hebben gemaakt, niet beseffen/stil staan hoeveel pijn iemand heeft Teveel bezig zijn met hun eigen leven/geluk blablabla. Hoeveel begrip kan je voor een ander opbrengen terwijl je het gevoel daar niks voor terug te krijgen! Ja mijn moeder is ook zo. Lief vrouwtje. Maar troost vind ik daar niet. Als ik met haar praat lijkt haar verdriet niet op tewegen tegen mijn verdriet.
Hey hallo, wat wannabe schrijft kan ook wel deels kloppen, dat mensen angst hebben, maar soms................ Zoals vandaag weer zo`n situatie. Zegt een collega tegen mijn zwangere vriendin / collega: hey wat heb ik gehoord, ben je zwanger? En de verdere vragen, hoe voel je je, wanneer ben je uitgeteld, enz. Voegt een ander nog toe: JA dat is het mooiste wat er is, nieuw leven een baby. Ja hehe, dat weet ik ook wel, maar moeten we het daar nu uitgebreid over hebben? Heb ik niet gezegd hoor. Maar ik zat erbij en keek ernaar. Wat was dat moeilijk, en wat deed dat pijn. Tuurlijk moeten ze interesse tonen in mijn vriendin, want zij heeft ook recht op dit geluk, maar kan het volgende keer niet als ik er niet bij ben? Ik ben maar de krant gaan lezen, en deed alsof mijn neus bloedde. Ben bang dat er nog meer van dit soort situaties gaan komen. En met m`n verdriet bij mijn moeder terecht kunnen? Nee, ook niet echt. Zij praat alles goed, ziet altijd overal het positieve van in, al zou bij wijze van spreke de gyn zeggen dat ik onvruchtbaar ben, dan zou mijn moeder nog zeggen dat het goed komt. Heel lief, maar niet reeel. En mijn beste vriendin waar ik alles mee bepraatte is nu zwanger en dus ben ik niet meer zo open over mijn verdriet. Daarom kom ik jullie lastig vallen. Liefs Hope
Ik denk ook niet dat het met ongevoeligheid te maken heeft. Ik kan me niet voorstellen dat iemand ongevoelig is voor miskramen. Het is meer hoe iemand in zo'n situatie er mee omgaat. Kan iemand zich daarin verplaatsten, stel dat het diegene zelf overkomt, hoe zou die dan het liefst willen hoe anderen met haar en haar verlies omgaan. Miskraam heeft net als rouw verwerking nodig. Daar hoort tijd bij, erover praten en acceptatie en weer grip op je leven krijgen. Daar heb je anderen zeker ook bij nodig, alleen kan je het niet aan. Daarom vraag ik toch een stukje medeleven en rekening houden bij iemand die een miskraam heeft gehad. Je draait niet zomaar van het ene op het andere moment een knopje om.