Los van je collega, zou de directeur ook op bezoek willen? Ik vind het nl apart dat hij toch enigszins helpt 'dit' leven in te blazen. Terwijl hij ook kon zeggen dat het een privékwesties is.
Jemig, wat een gezeik, nu weet ik meteen weer waarom ik liever met mannen werk. Ik zou tegen de directeur terug koppelen dat die collega naar jou kan komen voor uitleg en aangezien dit buiten werk omgaat, jij ook helemaal niets op hoeft te lossen. De meerderheid van je collega's komt niet, dus van buitensluiten is ook geen sprake.
Dit dus. Als je het echt zo kinderachtig vind dat ze haar verhaal niet bij jou heeft gedaan, dan ga je zelf toch niet hetzelfde doen? ( naar de directeur). Ik zou haar op een rustig moment aanspreken en vragen waar ze mee zit. Het kan enorm vervelend zijn als je niet lekker in je vel zit en onbegrepen voelt. Zelfs als dat onterecht is. En juist dan is het misschien moeilijk om naar de persoon zelf te stappen. Als jullie zo'n fijn team hebben is een klein gesprekje op jou initiatief toch niet zo heel gek? Als daarmee de sfeer gered is en je vollega zich weer oke voelt?
Ja, eens met Samarinde. En ook wel met iemand anders over de grens privé en werk. Naar de directeur is kinderachtig. Alleen zou ik haar er zelf naar vragen hie het komt dat ze teleurgesteld is. Dat is ook volwassen gedrag.
Ik heb er niet meer met mijn collega of directeur over gesproken. Misschien dat ze zich onbegrepen voelt ofzo, zou kunnen. Maar dan nog vind ik dat ze dit met mij kan bespreken en dat het niet via een omweg hoeft. Als ze bij me komt, prima. Maar tot die tijd negeer ik de olifant in de kamer. We hebben wel 'gewoon' gepraat over andere dingen (niet 1 op 1 maar in de koffiekamer tijdens de lunch met een aantal personen.)
Als de directeur zich er niet mee wilde bemoeien dan had hij dat tegen je collega moeten zeggen en haar moeten adviseren dit zelf met jou te bespreken. Nu heeft hij zich er al in gemengd, ik zou dus ook naar hem terug communiceren (bv. dat die collega zelf naar je toe kan komen als ze het er over wil hebben) en het verder laten voor wat het is, tenzij je er zelf toch nog wat mee wil.
Als ik eerlijk begrijp ik er nu niks meer van. Haar manier om niet op je af te stappen vond je heel erg vreemd. Ik las de veroordeling in je woorden. (wat mag natuurlijk) Maar nu doe je zelf exact hetzelfde! Negeren is het laatste wat ik zou doen als je graag werkt in een team waarin je gelijkwaardig bent aan elkaar en de sfeer onderling belangrijk vindt. nu terugstappen naar de directeur vind ik nòg onvolwassener. Die beste man moet een bedrijf runnen.
Zoals ik het zie: zij ervaart een probleem. Dat probleem kan ze met mij bespreken als ze dat wil. Ik heb geen probleem, dus vind het ook niet aan mij om hierin initiatief te nemen. Ik weet niet wat er hierin van mij verwacht wordt, wat mij betreft mankeert er niks aan de sfeer. De directeur heeft dit in ongeveer 30 seconden bij mij gedropt met de mededeling dat hij dit iets tussen haar en mij vindt. Prima, dan kan ze bij mij komen. Doet ze dat niet, dan is het blijkbaar toch niet belangrijk genoeg.
Nou nee hoor, kan ik je vertellen. Ik werk dus met alleen maar mannen en af en toe schiet er door m'n hoofd: 'sjeeeezus, ik dacht dat ík hier het wijf was!!' Moeten we ineens over iemand z'n emoties praten.. Echt lachen soms hoor!
Ze moet lekker bij jou komen en niet naar de directeur. Zolang ze niet bij je komt zou ik er niets mee doen