Hallo dames, Even mijn ei kwijt. Onze zoon is 3,5 jaar en maak mij toch enigszins zorgen om hem wat betreft zijn gedrag. Onze zoon is geen prater. Is laat gaan praten, twijfelde over logopedie. Sinds wij zijn verhuisd is hij ineens veel meer gaan praten, ook het meeste verstaanbaar, waardoor ik betwijfel of hij het nodig heeft (er is wel een afspraak ingepland voor logopedie op CB). Anyway... Zijn gedrag vind ik niet bepaald 'normaal'. Zoonlief is vaak op zijn eigen. Speelt wel met andere kindjes, maar vind het ook heerlijk om alleen te spelen. Hij zoekt nu wel bewust buurtkindjes op, iets wat hij voorheen nooit echt deed. Hij speelde op het kinderdagverblijf waar hij zat parallel met andere kindjes. Zoonlief is een stil, verlegen jongetje, die het liefst de kat uit de boom kijkt in onbekende situaties. Echter als hij 'los' komt in een vertrouwde situatie is hij soms echt onhoudbaar en niet af te remmen. Druk, rennen, vliegen, doen. Als hem iets niet zint, is hij weer gaan slaan en gooit weer speelgoed naar zijn zusje (vanmorgen uit het niets). Vorige week uit het niets, we waren boodschappen aan het doen. Hij had het winkelmandje (op wieltjes) mee de winkel in en zomaar (geen ruzie, geen woorden vooraf) gooit hij winkelmandje naar zijn zusje toe? En nog een aantal rare fratsen zoals bovengenoemd. Hij is ook meestal niet te bereiken. Als je hem erop aanspreekt, kijkt hij weg. Van de week gingen we eten en dat wist hij op voorhand. Hij was lekker aan het spelen toen ik hem riep. Gillen, krijsen, speelgoed gooien. Het huis was te klein! Alsof hij werd vermoord ofzo? Wat is dit? Is dit normaal gedrag? Hoe kan ik hem het beste begeleiden hierin? Hoe ermee om te gaan? Natuurlijk straffen wij wel, ook al zijn wij in een winkel. Zo ken ik mijn jongen niet. Komt dit door de verhuizing? Zijn 2,5 week geleden verhuisd. Wat misschien ook relevant is, zoon is erg snel afgeleid. Dochter van 1,5 heeft dat veel minder. Zijn concentratie vermogen is ook slecht. Al zit hij nu wel al een tijdje te spelen met zijn nieuwe speelgoed (gereedschap, dat interesseert hem erg)
Lijkt mij normaal peutergedrag. Hier gebeurd het ook, hij is bijna 3,5. Ik las ergens dat de peuterpuberteit het ergst is tussen 3,5 en 4 jaar....dus.....ik denk niet dat er direct een link is met jullie verhuizing. Wel kan hij om bepaalde redenen jaloers zijn op zijn zusje? Ik maak in de parkeer van de winkel al afspraken met beiden mijn kinderen. Normaal doen in de winkel, ook naar elkaar toe en anders zwaait er wat. Tot nu toe gaat dat heel goed. Met speelgoed gooien, schoppen en slaan enzo wordt zonder waarschuwing gestraft met een paar minuten op de trap. Helaas is het nu vaak erg ongezellig hier maar het is echt tijd om er boven op te zitten. Wat je ook nog kan doen is dus positieve dingen/gedrag belonen met een compliment. Wat vaker een spelletje met hem doen oid zodat je ook even wat samen doet maar misschien doe je dat al. Als je denkt dat hij 'anders' is dan anderen want dat maak ik op uit je verhaal dan zou ik het even bespreken met de huisarts. Ons zoontje vind het ook moeilijk om me aan te kijken als ik hem straf hoor, hij weet dondersgoed dat hij dan niet goed bezig is geweest.
Lijkt mij normaal gedrag. Ik vond mijn oudste echt vreselijk toen ze 3 was, ik keek haar gewoon naar school zeg maar. Ik hou nu al m'n hart vast voor de jongste, das nu al zon pittig ding haha
in je verhaal herken ik veel van mijn oudste, tja hij zit sinds gister in het traject voor onderzoek naar ADHD/ASS. maar goed dat hoeft nog niet te zeggen dat het bij jouw zoon ook niet klopt hoor, als je je zorgen maakt zou ik eens met HA/CB/kdv in overleg gaan.
op papier/scherm is het erg moeilijk om in te schatten of een situatie normaal is. Hier ook schreeuwen en huilen, schoppen en slaan. Klinkt heel normaal als ik het typ maar onderzoek door artsen wees uit dat het niet normaal was. De uitbarstingen zijn te heftig en mijn kids zijn dan onbereikbaar. Een diagnose was dus ook best snel gemaakt. Wil niet zeggen dat het bij jouw kind zo is he Maar ik geef maar een voorbeeld. Luister altijd naar je moedergevoel. Als je na andere moeders te hebben gehoord toch het gevoel blijft houden : ja, maar bij mijn kind is het denk ik toch anders dan alleen de peuterpuberteit. Dan moet je stappen ondernemen. Hoeft niet persee dat je kind dan een diagnose krijgt. Vaak met observatie en filmen van gedrag en samenspel tussen jullie kan al heel verhelderend zijn en goede tips krijgen hoe het beter aan te pakken Misschien komt het echt wel door het slechte praten. Hoeveel probleemgedrag daar niet uit voort kan komen!! Echt meer dan je denkt hoor!! Jezelf niet duidelijk kunnen maken kan leiden tot veel frustraties en dus boosheid en onverklaarbare woede/huilbuien. Je kan ook gaan proberen om overgangen niet te abrupt te laten gebeuren. Niet : NU gaan we eten! Maar : als je al je gereedschap nu netjes in de kist doet dan gaan we eten. Of je zet een kookwekkertje. Zeg je : als het wekkertje piep piep zegt en op 00:00 staat dan gaan we eten. Een verhuizing kan er ook behoorlijk inhakken. Heeft ie afscheid kunnen nemen van zn oude huis? Heb je uitgelegt dat dit nu zn nieuwe huis is en waarom je niet meer naar je oude huis gaat? Allemaal kleine dingen maar kan een groot verschil maken. Succes!
Zoals al gezegd is, is het vanaf een scherm natuurlijk lastig inschatten hoe heftig iets is. Maar zo eerste indruk vind ik het niet heel afwijkend klinken. Maar wat ook al eerder gezegd is: als jij ondanks herkenning bij andere ouders het gevoel blijft houden dat het bij jouw kind "anders" is, dan zou ik toch verder kijken. Al kan ik me ook voorstellen dat je dat nog even aankijkt tot hij meer gewend is in jullie nieuwe huis, op school zit en de peuterpuberteit echt voorbij is. Dan kun je in ieder geval uitsluiten dat het daar aan ligt. Ondertussen wel consequent blijven natuurlijk en hem niet te abrupt laten wisselen, maar een beetje voorbereiden op dingen. Op zich lijkt logopedie me geen gekke zet om im ieder geval een intake te doen en te kijken hoe hij er nu voor staat. Goed kunnen communiceren is wel heel belangrijk voor het welbevinden. Mocht hij toch nog duidelijk onder het gewenste niveau zitten, kan logopedie daar veel bij betekenen. En als je dat nu doet, zou logopedie (als taal inderdaad deel van het probleem is) de start op de basisschool straks wel wat makkelijker kunnen maken, als nu vast wat achterstand wordt weggewerkt.
Inderdaad naar logopedie gaan is ook geen slecht idee. Ons zoontje praat ook nog niet goed en de leidsters op de psz vonden hem onverstaanbaar een paar maanden geleden. We zijn toen 2 x bij een logopedist geweest voor een taal en woordenschat test en bleek dat hij prima op niveau lag. Ze kunnen dat heel snel testen. Dan weet je een beetje of dat er mee te maken heeft. Ons zoontje komt vaak nog niet uit zijn woorden en dat frustreert ook wel maar soms, vooral als hij goed uitgeslapen is, gaat het heel goed met zijn spraak.
Heel herkenbaar gedrag haha. Ze willen zoveel maar worden zo belemmerd nog door hun eigen lijfje en gedachtes. Hier wordt de oudste vaak ook ineens boos op de jongste terwijl er dan totaal geen aanleiding voor is. Ook ineens schreeuwen uit het niets, slaan uit het niets, gooien, schoppen enz enz. Het is af en toe heel frustrerend maar hij is echt in gevecht met zichzelf. net als tieners in de pubertijd hebben peuters/kleuters het in de pre pubertijd.. Sterkte en succes! Het zal wel weer een keer over gaan he hahaha
Tips voor nu - maak de overgangen duidelijk en niet abrupt (zoals mamzie al zegt). hier hebben we daar een ritme in. Een uur voor het eten mogen ze nog buiten spelen maar maken we het gebied kleiner (normaal mogen ze in een driehoek spelen - 3 punten in de buurt waartussen ze moeten blijven. een uur voor het eten moeten ze tussen 2 punten blijven en een half uur voor het eten mogen ze alleen nog achter het huis.) Bij regen gaat een half uur voor het eten de tv aan. Ongeveer een kwartier voordat het eten klaar is begin ik het te melden (nog 15 min, nog 10 min, nog 5 min) Daardoor is alles voorspelbaar. - hou je strak aan de regels b.v slaan mag niet. Als je toch slaat ga je op de trap - hier kan ik pas met onze zoon praten als de bui over is en ik weer contact met hem kan maken, vaak komen er dan prikkels uit die tot de "aanval" leiden die ik dus niet had opgevangen. Je zoontje is al 3,5. Dus over een half jaartje gaat hij al naar school, als er echt iets met je zoontje aan de hand is dan komt dat daar heus wel naar boven.
Ik denk dat dat komt door wat anderen ook zeggen, namelijk dat het van een scherm moeilijk in te schatten is hoe iets werkelijk is. Ik heb je verhaal eerder gelezen, maar wist niet echt hoe ik moest reageren. Alle voorbeelden van het gedrag die je noemt vond ik namelijk niet echt schokkend. Het zijn voor mij geen signalen dat er iets mis zou zijn. Veel doet mijn dochter ook, sommige zelfs in het kwadraat! Het enige signaal dat ik zie, dat er toch iets mis zou zijn, is jouw moedergevoel dat er iets niet klopt. Ik wist op het moment dat ik jouw ot las echter niet goed hoe ik dat neer moest zetten, dus reageerde ik niet. Ik sluit me wat dat betreft aan bij mijn voorgangers. Ik zou de intake van de logopedie doen. Hij kan er alleen maar baat bij hebben als hij beter kan communiceren wat hij wil, vindt en voelt. Als je gevoel hetzelfde blijft, nadat hij wat tijd heeft gehad om aan de nieuwe omstandigheden te wennen, zou ik toch laten onderzoeken of er misschien meer aan de hand is.