Ik wilde hier ook wat schrijven maar @Vero0504 heeft mijn dochter eigenlijk al heel goed beschreven Zoontje is pas een maand maar nu al zo anders: een enorme slaapkop en relaxte baby die t allemaal wel prima lijkt te vinden. Heel anders dan die wakkere, pittige tante die mn dochter was/is, dus ben benieuwd wat de toekomst gaat brengen bij hem.
Nou ik herken wel veel dingen. Als baby alles eerder willen doen, snel boos worden om dingen wanneer het niet meteen lukt. Niet zelf kunnen spelen, knuffelig, snel met alles (eerste tandje 2.5 maand, snel op buik en rug, met 1 jaar en 2 weken lopen, kon snel praten, met 2 jaar en 2 maanden tellen tot 3, met 3 schreef hij zijn naam en kende hij veel letters). Baby huilde hij veel (verborgen reflux), als dreumes, brabbelde hij de hele dag, als peuter kletste hij de oren van je hoofd Ondertussen net 5 en kan het nog steeds niet hebben als iets niet meteen lukt, pikt dingen heel snel op , is rap in alles wat met leren te maken heeft, spelen is samen nog steeds leuker dan alleen. Knuffelen is nog steeds fijn.kletst ook nog steeds de oren van je hoofd! Dus ja ik zie nog steeds heel veel overeenkomsten
Mijn zoontje was een rustige slimme baby, is nu een rustige slimme dreumes, ik verwacht ook een rustige slimme peuter. Met rustig bedoel ik wel dreumes rustig he Hij rent nog steeds rondjes, en klimt op alles, maar geen driftbuien of dramaqueen gedrag of zo.
Ik kan nog niet reageren op je vraag maar dit klinkt wel als een heerlijk kindje zeg!!! Echt snel ook zo sociaal! Of de onze is daarin erg langzaam Hier echt terror: niet gezellig gillen, niet brabbelen, niet hoofdschudden en amper lachen, alleen maar staan lopen staan lopen staan lopen staan. Ohja en boos worden omdat het allemaal niet zo goed lukt als hij wil
Hi hi, oh nou hier af en toe ook horror hoor! Tanden komen door en dan is niks goed. Eenkennigheid begint te komen dus bij oma laten lijkt wel een trip naar de slachtbank Maar verder wel echt een heerlijk kind@ maar laat je niet gek maken door hoe andere kinderen zijn of doen. Af en toe zijn ook de 'makkelijke' kids niet te doen. Alles is een fase...dat is mijn nieuwe levensmotto als snachts weer op die kamer zit
fijn dank je dat je het nog even in perspectief plaatst hier ook genoeg leuke momenten hoor, maar als ik jou stukje dan zo lees denk ik wel even oei Ben ook heel benieuwd hoe deze karaktertjes er over een jaar of wat uit zien, leuk topic!
Ooooh heb die van ons wel 1000 keer van staan naar zit gezet omdat mevrouw wilde staan en dr knieeën dat niet hielden, wat luid krijsend aangekondigd werd want dat ging tegen dr planning in. Staan en lopen fase, doodvermoeiend. Nu is t gooien met avondeten. Krijgt bord, kijkt niet eens, pakt bord en flikkert m zo naast dr neer. En dan aanwijzen "is baaaaah, is vies!" . Mag uiteindelijk mijn bord (precies hetzelfde) en eet met smaak alles weg. Ik stap over naar melanine borden voor ons...kind moet toch eten anders is t in de avond weer raak met "paaaaapaaaaa eeeeeeeten" (jaaa papa wordt hier altijd geroepen, zelden mama, keurig opgevoed )
Een beetje wel. Mijn oudste en jongste waren als baby heel vrolijk en dat zijn ze nu nog De middelste was een hele boze gefrustreerde baby totdat hij kon lopen. Hij kan nog steeds heel boos en nukkig zijn, heel anders dan de rest. Ook heel druk en beweeglijk, altijd al geweest. Die skeelert rustig s middags na school 10 km en dan gaat hij s avonds nog even met papa hardlopen of zo. Maar de oudste was bijv ook heel druk als peuter, hij kon niet eens normaal lopen alleen maar rennen en nu is hij puber en de rust zelve. Die krijg je echt niet gauw van zijn stuk en hij ligt het liefst de hele dag op de bank. De jongste is al van heel jongs af aan een knuffeldier. Heel lichamelijk ingesteld, hij zat altijd al aan mij vastgeplakt, maar je merkt ook met vriendjes en vriendinnetjes dat hij erg van het aanraken en vasthouden is. En hij is 6 en doet of hij 12 is, maar kruipt nog heel vaak zomaar op schoot en ik moet hem ook vaak nog heel stevig vasthouden.
Nee, bij ons zei het helemaal niks. Mijn dochter was een ultiem relaxte baby, nooit huilen, altijd gezellig, kon prima opblijven, ideaal. Inmiddels is ze 9 en is er bij haar o.a. ADHD gediagnosticeerd, kan ze niet stilzitten, zich slecht zelf vermaken, moet de echt op tijd naar bed anders ontploft ze. Een heel stuk minder ideaal allemaal...
Oudste (druk en lomp in de buik) was een heel gemoedelijke baby, die je overal mee naar toe kon slepen, goed at/dronk en redelijk goed sliep. Na zijn eerste levensjaar veranderde dat drastisch. Hij werd heel druk, chaotisch, angstig, dwars etc (overprikkeling) en we kregen eet- slaap- en gedragsproblemen, ontwikkelingsachterstand en uiteindelijk met 3 jaar de verklaring hiervoor: autisme. Middelste (rustig in de buik) was een prikkelgevoelige baby, behoeftig, slecht slapend en veel aandacht nodig. Kon ook niet goed in box liggen. Daarna was ze een lief, gevoelig, rustig, bedachtzaam, wat angstig meisje dat goed alleen kon spelen en nog steeds een grote behoefte had aan veiligheid (van mama) en belabberd sliep. Dat is best een tijd nog gebleven, het is vooral de laatste 2 jaar dat ze flinke groei heeft gemaakt op het gebied van zelfstandigheid en zelfvertrouwen. Het is nog steeds een lief, gevoelig, bedachtzaam en rustig meisje, maar inmiddels slaapt ze prima en is zich heerlijk aan het losmaken, conform leeftijd . Jongste (heel rustig in de buik) was een relaxte baby, sliep niet geweldig, maar was wel tevreden en niet erg bewerkelijk. Dat veranderde zo ergens rond de 9 maanden, toen begon het temperament zich te openbaren. Eigenzinnig, wilskrachtig (maar ook gevoelig), en ook wel druk en beweeglijk. Heel pittige peuterpuber en nu nog een vaak bewerkelijke combinatie van ijzeren wil, sterke hang naar autonomie, maar ook erg gevoelig en snel overprikkeld... Intens is het woord wat goed bij haar past . Dus... ik vind de voorspellende waarde van het babygedrag niet erg hoog ... (al zijn er wel aspecten van hun karakter waarvan ik zie dat het er altijd al in gezeten heeft... maar lijkt me logisch)
Hier bij de oudste dochter wel... Enorm veel pit (wilde vaak niet eten, hield adem in bij het huilen, de vroedvrouw kwam tot ze een jaar was en zei vaak dat ze zo een karaktertje nog niet vaak gezien had), maar ook wel heel sociaal, op iedereen lachen, ... Sliep ook pas door op 2,5 jaar... Als 1 jarige stond er in het boekje van de crèche: ik ben de kleinste van de bende maar wel de 'chef' Nu als 3 jarige nog steeds erg veel pit... Zoals in de supermarkt op de grond gaan liggen, bewust overgeven als ze in de hoek gezet wordt .. maar door een zo consequent mogelijke opvoeding (toch in de hoek zetten ook als ze overgeeft bv, zelfs soms in de hoek zetten in de supermarkt ) valt het hier nu wel goed mee, ze is nog steeds super sociaal, doet niets liever dan ergens gaan logeren, ... Ze is echt wel een lieverd hoor maar met 'een handleiding' ... De jongste dochter is nu een heel ander kind veel relaxter, eet wel goed, slaapt wel goed, ...
Mijn zoon was in de buik heel beweeglijk. Dat is hij altijd geweest. Als baby, als kind! Wel was hij een heel tevreden baby. Nog steeds is hij heel lief en snel tevreden. Mijn zoon heeft een autisme spectrum stoornis. Dat was te zien vanaf dat hij 18 maanden was. Toen was samen spelen al heel moeilijk. Ik dacht altijd dat ik het hem moest leren maar op zijn vijfde kreeg hij de diagnose. Daar heb ik erg aan moeten wennen.
Leuk feitje, hij was als peuter gek op dingen bouwen. Dat ging van ruimtelijk inzicht naar gek op wiskunde.
Mijn oudste was als baby heel rustig, vrolijk, kon zichzelf prima vermaken in de box. Nu is hij enorm druk, kan zichzelf niet goed bezighouden (heeft adhd) wel nog steeds een vrolijk sociaal ventje. Jongste was als baby ook vrij rustig en vrolijk, maar heel verlegen tot een jaar of 2. Nu praat hij met Jan en alleman
Mijn jongste was een hele rustige en relaxte baby, helaas is daar niks meer van over hij kan geen sec stil zitten en kletst je de oren van het hoofd. Is altijd druk Mijn oudste was een rustige baby, moeilijk zelf vermaken en dat is nog steeds zo eigenlijk.
Oudste was een erg gefrustreerde baby. Door kma (laat ontdekt) maar ook omdat hij meer wilde dan dat hij kon. Als dreumes ook. Veel woedebuien. Wel een schatje, vond veel troost tegen mama aan. Nu een jochie van 5. Gevoelig, prachtig karakter. Weet gevoelens steeds beter te verwoorden en komt dan zelf tot conclusies en tot rust. Zo trots op hem! De jongste was dezelfde baby, ontpopt zich als dezelfde dreumes (tikje erger nog denk ik). Nu maar hopen dat het verdere verloop ook hetzelfde is
Mijn oudste was een perfecte baby Heel makkelijk, huilde weinig en sliep razend snel snachts door Nog steeds een heerlijk spontaan makkelijk kind waar we weinig zorgen over hebben Toen kwam mijn dochter.... Een kleine driftkikker als baby sliep pas na ruim 2jaar door Een allergie voor het woordje nee En ontzettend koppig
Nou ik ben benieuwd hoe mijn zoontje zich zal ontwikkelen als ik dit allemaal lees haha. Druk in mijn buik. Hij voelde me feilloos aan, als ik even gerust gesteld moest worden omdat ik hem weinig voelde dan kreeg ik heel wat schoppen. Heerlijk. Als baby een drama! Niet alleen willen zijn, niet in de box. Nooit alleen geslapen! Sliep gewoon niet, uren en uren hield hij het vol. Alles willen mee maken, en vooral belachelijk sterk zijn. In de draagzak sliep hij wel een uurtje, maar moest ik in beweging blijven en vaak moest ik eerst een tijdje zijn hoofd strak tegen mijn borst aanhouden, voordat hij zich overgaf aan de slaap. Moest overal mee naar toe, zelfs mee naar de wc anders krijste hij alles bij elkaar. Ik had zelfs een buggy voor in huis. Om hem mee te nemen als ik bijv naar het toilet moest. Slaapt bij mij in bed, en sinds een maand of 2 of 3 ook in de co-sleeper. Wordt vaak wakker en slaapt dan verder bij mij in bed. Speelt weinig alleen. (Begint nu iets te komen, 2 min en dan moet ik hem weer vermaken) Kent al extreem veel woorden, zo zo zo veel dat ik het niet eens allemaal kan opnoemen. Is erg leergierig, en tilt nog zo een zak aardappelen op of 2 liter drinken ofzo. Mijn vriend en ik zitten elkaar soms aan te kijken alsof we water zien branden... Vind nee geen leuk woordje. Het enige wat helpt is hem op de gang zetten. Lees dan wordt hij helemaal hysterisch, maar ik pak hem al heel snel weer. Na een paar seconden, ik vind hem met zijn 17 maanden eigenlijk te jong voor de gang, maar het helpt wel. Dan knuffelen we even, zeg ik nogmaals waarom hij naar de gang moest (bijvoorbeeld omdat hij de hond sloeg) en dan is hij weer blij en vaak helpt het. Hij is overigens extreem lief, geeft heel veel kusjes en wilt altijd bij mama (en vaak ook bij papa) zijn. Oja en gek op dieren. ❤