Gedrag, en wanneer is het genoeg?

Dit. Je geeft eigenlijk ook in je OP en je reacties hier veel aan dat je moe bent, je niet gesteunt voelt door je man, me time mist. Als ik moe en geïrriteerd ben dan heeft mijn zoon dat direct door en reageert daar ook op. Ik denk dat als je oplossingen voor deze knelpunten gaat vinden en je daardoor ontspant je vanzelf ook mee ontspant. Kun jij minder werken? Je man minder werken? Hebben jullie hulp in het huishouden? Iemand (oma, opa, oom, tante, vriendin, buurvrouw) die de kinderen eens een middagje over kan nemen terwijl jij ontspant, bijslaapt of met een vriendin afspreekt, of waar je dan ook behoefte aan hebt.

Wat betreft de kinderen? Hebben ze genoeg rustmomenten. Ik heb ook een perfect schoolkind/ buitenschoolse opvang kind. Ze hebben er geen kind aan, lief, rustig, werkt goed mee, kan rustig luisteren, slim, leergierig. Maar thuis komt vaak alles eruit. Soms zitten we nog niet in de auto en dan merk ik al dat hij vandaag een conflict zoekt. Uitdagen, boos doen, jengelen. Ik probeer elke dag na school direct tijd in te bouwen. Op de bank zitten, wat drinken, knuffelen. Gewoon even rust, soms vindt hij het fijn als ik zijn voetjes wat massseer. Even rust voor hem, maar ook voor mij. Meestal heb ik er namelijk ook een hele werkdag op zitten. Veel van mijn vriendinnen kiezen voor tv kijken maar dat werkt hier alleen averecht. Dat zijn dan nog extra prikkeks om re verwerken.

Dus ik zou zeggen, stap 1, met je man in gesprek en samen oplossingen zoeken voor de knelpunten. Stap 2, misschien zijn er nog kleine dingen die met betrekking tot de kinderen veranderd kunnen worden. Stap 3, weer ruimte creëren voor een positieve mindset.

Succes meid.

 

Ik herken het wel een beetje. Avonddiensten zijn helemaal slopend als het al wat moeizaam gaat.
Is het allemaal gewoon ook niet heel veel voor je? Als het financieel mogelijk is kun je dan niet 1 van beiden wat minder werken of allebei? En meer dingen met z’n tweeën doen.
Wij hadden dat ook veel te lang niet gedaan. Ik was helemaal onder de indruk hoe relaxed dat eigenlijk is, om eens even geen gehuil, gezeur en geruzie aan je hoofd te hebben.

 

Ik weet niet of het al genoemd is. Wat ik lees is uitdagend, aandachtvragend gedrag. Als het positief niet lukt, dan negatief.
Je zegt zelf al dat de jongste plakt aan jou. Die vraagt dus letterlijk lichamelijke nabijheid en aandacht van jou. Wat doet dat met de oudste? Die zit nu in een spannende nieuwe fase, die, wat ik merk bij mijn eigen kinderen, heel erg vermoeiend is.
De kinderen zijn moe, hebben de hele dag op school in de pas gelopen. Waar moet dan die negatieve ontlading eruit? Juist, veilig thuis bij mama

Wat hier heeft geholpen is in het weekend splitsen. Dus de oudste echt 1 op 1 aandacht geven en de jongste is voor papa. Tenzij je denkt dat ze papa missen in die zin, kan natuurlijk ook dan kan je man misschien wat doen.
En dit dan ook zeker omwisselen met je man.
Is er iets vanuit het ritme in thuis komen wat je kan veranderen of aanpassen? Lukt het om wat samen te doen? Als de andere slaapt oid?
Hier was het 10 minuutjes later op bed ook even '1 op 1 tijd'.

En nu voor jezelf, zorg goed voor jezelf.
Neem ook eens een dag 'vrij'. Anders ga je het niet volhouden en DAT gaan je kinderen ook merken en zich tegen verzetten.

En als het lukt, stapje verder, even met je partner weg. Zodat jullie elkaar ook blijven vinden en het samen draaiende kunnen houden.

 

Ken je het boek onvoorwaardelijk ouderschap van Alphie Kohn? Dit gaat over en opvoedingsmethode zonder strijd, zonder straffen en belonen.

Ik heb met mij roodharige dochter hier veel tips uitgehaald om de rust te bewaren. Opvoeden vooral als begeleiden te zien, zien waar het gedrag vandaan komt.

Onze opvoeding is niet hetzelfde als deze stroming want ik heb veel geduld maar ook ik heb er een keer genoeg van. Straffen doen we wel maar zelden, er hangen ook niet vaak beloningen aan gewenst gedrag of we zijn de hele dag bezig met belonen.

Grenzen zijn er uiteraard wel. Maar hoe ga je zelf om met die grenzen? Mijn dochtertje heeft in 3,5 jaar 1 keer echt flink op der kop gekregen toen ze bewust onze oh zo lieve labrador met een pollepel sloeg meerdere keren. Dat doet ze dus nooit meer...

De rest van de streken probeer ik haar zelf in te laten zien wat haar gedrag voor gevolgen heeft. Als jij iemand slaat wat doet dat met het andere kindje, wat als ze jou slaat, waarom sla je hem/haar en hoe kun je dit anders oplossen?

Kinderen zijn vindingrijk en kunnen vaak prima zelf een verklaring of oplossing vinden. Ze kopiëren echter wel jouw gedrag. Als jij ergens invliegt en straft gaan ze dat nadoen. Als jij je stem verheft gaan ze terug schreeuwen, als jij het gevoel hebt politieagent te moeten zijn voelen ze dat feilloos aan en gaan zich ernaar gedragen.
Ik ben ervan overtuigd dat je als ouder zijnde vaker in de spiegel moet kijken.
en bovenstaand boek heeft mij laten zien dat je echt op een rustige manier kunt opvoeden ook met een pittig kind.

 

Oh ja en ik laat mijn dochter regelmatig op der snoet gaan. Ze is prima in staat om dingen zelf op te lossen. Ik kijk vanaf een afstandje toe en pa als blijkt dat t echt niet lukt ben ik er uiteraard volledig voor haar. Ik ga niet de hele dag lopen waarschuwen. Kijk uit, voorzichtig, niet vies worden etc zelf laten ontdekken en dat betekend ook dat ze af en toe Ontdekt dat niet alles kan.

 

he vervelend dat je het zo ervaart! Ik denk dat er een paar dingen 'door elkaar'spelen"

- je krijgt onvoldoende steun van je man. Dit is super vervelend. Ik zou dus gewoon meer van hem gaan eisen, zo simpel als dat. waarom is hij zo lang van huis weg? MEestal zeggen mannen 'het moet' maar vaak is het niet zo zwart-wit. Dus ga hem met om de tafel zitten dat hij meer gaat doen met de kinderen (bv ieder eentje 's avonds) maar ook dat je met regelmaat tijd voor jezelf hebt (in weekend bv uurtje wandelen. sporten met vrienden theetje drinken, wat dan ook).
-zorg dat je werk/prive meer in balans komt. je werkt nu veel in de avonden, maar dat betekent dat je eigenlijk je me-time (als de kids slapen) inlevert. Kun je misschien dan toch overdagm eer opvang regelen zodat je die me-time inhaalt? En structureel te korte nachten werkt natuurlijk ook niet mee. Misschien kun je zorgen dat je man minstens 1x in de week neit om zes uur vertrekt maar later. Het moet gewoon want jij werkt de avond ervoor en je moet wel voldoende slaap krijgen!
-wat betreft gedrag van je zoon. Ik zou ook geen geduld hebben voor het vb dat je noemt. hij wil 's ochtends niet mee naar beneden. o ok, ook niet boven blijven en dan tekeer gaan? Ik vind dat gewoon vervelend doen, en ik ga daar ook geen geduld voor proberen op te brengen eerlijk gezegd. Mijn uitgangspunt is dat ik 'true to myself' ben. Tuurlijk, je moet altijd wel eens tot tien tellen of of tandenknarsend ergens rustig bij blijven, maar wat ik van nature als vervelend ervaar bij mijn kinderen laat ik merken en verbind ik consequenties aan. I kdenk namelijk dat het anders heel veel energie van je vreet. Negatieve energie waardoor je op andere momenten ook niet meer van nature op een positieve manier naar je kind kijkt. Als je teveel dingen aan het doen bent die je eigenlijk niet wil doen raak je uit balans. Misschien heb je hier iets aan? Verder kun je ook proberen 1op1 met een kind iets doen terwijl het ander kind erbij is. HEt is niet helemaal hetzelfde maar zo leert het ander kind dat het soms even moet wachten. En probeer te realiseren dat er ook genoeg gezinnen met 6 kids zijn die veel minder 1-op-1 tijd krijgen, dus laat je ook niet teveel schuldig voelen of denken dat het eraan ligt dat hij niet genoeg aandacht krijgt. Als je ik je verhaal zo hoor, denk ik juist eerder dat hij te weinig grensen misschien krijgt.

veel succes!!

 

Ook hij is nog klein en heeft jouw aandacht nodig. En als hij dan merkt dat zijn broertje jouw aandacht krijgt (door te eisen met huilen) en die aandacht dan krijgt en hij niet snap ik ergens wel dat hij dit gedrag gaat vertonen want dat is dan zijn manier van jouw aandacht eisen. En helaas kun je je volle aandacht niet op hetzelfde moment verdelen. Is het geen optie de jongste dan maar even te laten huilen en niet de aandacht te geven die hij eist zodat de oudste ziet dat de aandacht volledig voor hem is en hij die niet op hoeft te gaan eisen door negatief gedrag?!

 

Kun je niet elke dag na het eten, als de jongste nog wakker is gewoon 1 spelletje met hem spelen? Op die leeftijd hebben ze toch veel meer dan 1x per week die 1 op 1 aandacht van een ouder nodig? De jongste in de box ofzo zichzelf laten vermaken? Die 1 op 1 aandacht hoeft toch niet persé plaats te vinden als zijn broertje slaapt? Kun je niet van je man eisen dat je om de dag de 1 op 1 aandacht verdeelt. Ene avond man 1 op 1 aandacht voor de oudste andere dag voor de jongste en jij voor de oudste? En spelletje met snoep is toch ook niet nodig? (snap dat vlak na suiker slapen lastiger word). Het gaat hem waarschijnlijk om jou (of zijn vader) en niet dat snoepje erbij. Dat 1 op 1 aandacht is iets waar ik me altijd erg druk om heb gemaakt en altijd heb gecreeerd voor zoon sinds dochter is geboren. Ook al was hij toen al 8 maar eigenlijk was het pas 8. Een kind is een kind en die hebben vaak even die volle aandacht van hun ouders nodug. En dat betekendd ook regelmatig dat dochter hoe klein ze ook was en is regelmatig in de wacht moet en dus soms maar even aan het huilen is. Daar heb ik dan ook geen medelijden mee want haar broer heeft me net zo hard nodig.

Misschien lees ik helemaal verkeerd tussen de regels door maar wat ik echt lees is dat de aandacht als beide kinderen wakker zijn naar de jongste gaat. Maar je oudste is ook echt nog klein en heeft gewoon ook die aandacht van je nodig. Ik vermoed dat als hij ziet dat hij niet altijd degene is die moet wachten op jouw aandacht omdat zijn broertje die aandacht opeist en krijgt, hij ook niet meer op een negatieve manier je aandacht hoeft te zoeken en ook wat liever voor zijn broertje zal zijn. Want in zijn ogen is dit 1 grote aandachtsstrijd en op die manier snap ik dat hij zijn broertje niet leuk vind en naar tegen hem gaat doen als hij in die strijd altijd aan het kortste eind trekt. Excuses als ik hiermee helemaal de plank mis sla en in mijn hoofd een heel ander beeld heb dan de situatie werkelijk is.

 

Daar ben ik ook van en dat heb ik voor mijn kinderen moeten leren. Man is wel erg van laat het ze maar ervaren en ik was meer de moeder die ze voor alles wilde behoeden. Daarintegen ben ik zelf juist het type die je 100x kan waarschuwen maar zelf op mijn bek moet gaan voor ik ervan leer. Sinds ik dat ook toepas op de kinderen (tot op zekere hoogte natuurlijk) ben ik relaxter en leren ze inderdaad van hun fouten. Nu gaat het 1x fout en doen ze het niet meer terwijl ik hiervoor wel 25x kon roepen niet doen, pas op, les op, kijk uit. Dat koste me uiteindelijk veels te veel energie en komt op de kinderen ook heel negatief over om dagelijks meerdere malen dat soort teksten te roepen. Nu zeg ik nog wel kijk je uit, benoem wat er kan gebeuren maar wat ze met dat advies doen is aan hun. Nu is het een advies en voorheen was het iets wat ik ze oplegde waarmee is een strijd/discussie mogelijk maakte. Want Dan kreeg ik antwoorden maar ik wil het wel. Waarom mag dat nou niet? Ik val heus niet hoor! En dan raakte ik gefrustreerd omdat ik ze maar eigenwijs vond. Want ik ben de moeder dus luister nou gewoon eens naar me.

 

Kan je de jongste niet in een draagdoek doen? Dan heb je hem bij en toch je handen vrij voor de oudste.
Ik heb zo lang het huishouden gedraaid, naar school gelopen en "gespeeld" met de oudste.

 

Bij dat soort acties ontstaat bij mij de "ice queen" houding. Ik pak af, stop het of kijk alleen maar aan. Geen spoor van emotie of ook maar enige energie positief of negatief en laat dr verder dobberen. Dochter voelt hier dan aan de slootwater aan dat dit niet de reactie was die ze zocht en op heel heel heel dun ijs staat en dimt dan heel rap in. Doet ze weer normaal, ben ik weer haar mama zoals ze me kent. Gaat ze weer raar lopen doen krijgt ze een waarschuwing dat het net toch niet zo gezellig was en of ze misschien wilde heroverwegen wat haar volgende stap zou wezen.

Met een opmerking als "ik wou dat je dood was" dat vraagt om een reactie. Mja, als die nou uitblijft...shit...ga jij toch even spookje zijn, en als er vragen komen doe jij gewoon even alsof je een spook bent, je bent er wel maar sorry momenteel niet beschikbaar voor verzoeken totdat er sorry gezegd wordt.