Ik snap dat je dit niet leuk vindt, maar even cru gezegd, hij heeft het recht om het niet leuk te vinden. Een baby in huis erbij is een heel heftige verandering en tijdens een zwangerschap niet te overzien voor kinderen wat het echt gaat betekenen. Heb je wel eens je gevoel benoemd naar hem toe? "Ik heb het gevoel dat je helemaal niet blij bent met baby in mijn buik, klopt dat?" en dan misschien ook toevoegen dat hij echt de waarheid mag zeggen. Erkennen van zijn gevoel, dat het er mag zijn en dat je echt niet minder van hem houdt. Hem misschien ook helpen benoemen waarom hij niet blij is (is hij bang dat hij geen aandacht meer krijgt, ziet hij op tegen het gehuil, of...?), er zijn misschien dingen die je makkelijk kunt weerleggen of geruststellen. Of dingen waarvan je hem nu al kunt voorbereiden: ik snap dat je het niet leuk vindt, maar zo is het nu eenmaal. Daar kan niemand iets aan veranderen. Mijn dochter heeft soms uitbarstingen dat ze haar broer haat en dat ze wilde dat hij er niet was. Ik heb geleerd hierin haar ruimte te geven voor die (begrijpelijke) emoties, die ze dus ook mag ventileren zonder dat ik haar daarop zal veroordelen. (Enige afspraak die ik met haar gemaakt heb, dat ze dit niet doet waar hij bij is) Zo voelt ze het nu eenmaal. En ze zal moeten leren om te gaan met deze emoties, want of ze nu wil of niet, hij is haar broer en zal dat ook altijd blijven...
Qua zwangerschap denk ik dat hij zich bewust afsluit, het is biet grijpbaar en zijn hoofd is al overvol. Voor hem is et nu niet interessant . Probeer hem niet op te leggen dat hij het leuk moet vinden want doet hoeft hij niet nl.
Ik heb geen tips.. maar wilde je wel even een dikke knuffel geven. Wat moedig dat je het hier neer zet! Hopelijk zijn er mensen die je verder kunnen helpen 🌺
Ja we weten het, maar het lastige bij hem is, is dat hij nergens zijn gevoel in uit.. Wij hebben het inderdaad al geprobeerd zoals je het zegt, maar hij trekt alleen zijn schouders dan op. Het is een erg moeilijke prater, en dan kunnen we hem er ook niet in helpen/begeleiden. Het is bij veel meer kinderen het geval, maar van kennissen die het meegemaakt hebben uiten kinderen het vaak, en ook de waarom.. En dat is nu niet het geval.
het is zo herkenbaar jouw verhaal. wij zitten ook nu in de molen onze oudste heeft waarschijnlijk ook een vorm van autisme we zijn nu op de uitslagen aan het wachten van de eerste test. vandaag had ze een slechte dag en die zijn slopend voor de rest van het gezin. ook problemen op school ze is een stoorzender heeft vaak haar werk niet af. elke dag weer moeten we naar de juf luisteren als ze weer klaagt hoe slecht ze het deed en hoe een stoorzender ze weer was soms heb ik echt even geen zin om de juf te spreken er komt toch alleen maar bak bagger uit. (sorry hoor) gelukkig is ze thuis redelijk te handhaven en is ze dol op haar kleine zusje ook haar huiswerk maakt ze prima hier integenstelling van school daar doet ze soms niets om dat ze een vraag niet snapt en er dan op blijft hangen en de juf geen tijd heeft of neemt om haar verder te helpen. ik heb ook steeds meer het idee dat de juffen haar gewoon al als lastig kind zien en er dus al weinig aandacht naar haar gaat en dit dus averechts werkt. blijft een gevecht ik hoop dat er wat uit de testen komt en dat ze met school verder woord geholpen of dat ze naar speciaal onderwijs mag waar ze wel meer begrip hebben en tijd. gelukkig heeft ze nu hier in ons nieuwe huis een vriendinnetje gemaakt meisje heeft ook een soort gelijk probleem en die 2 begrijpen elkaar als geen ander en speelt ze nu graag buiten. en heet ze nu ook oppervlakkige andere vriendinnetjes waar ze ook soms mee speelt.
Dat is lastig ja. Misschien anders gewoon het onderwerp laten rusten? Het kan te moeilijk voor hem zijn om onder woorden te brengen wat hij voelt, misschien weet hij eigenlijk niet eens echt wat hij voelt. Wat dat betreft is 7 jaar natuurlijk nog erg jong . Een soort geen woorden maar daden tactiek? Gewoon accepteren dat het hem nu niet 'interesseert' en ook geen pogingen meer doen om hem (actief) te betrekken hierbij? Het tegenover hem alleen praktisch houden als je het over baby hebt? Het wordt sowieso toch al weer anders op moment dat baby er echt is.
Ik herken veel in je uitleg. Hier een pleegdochter van 5 met veel dezelfde gedragingen. Nu in de molen voor diagnostisch onderzoek. Ben heel benieuwd wat daar uit gaat komen. Of het puur het "pleegkind zijn" is of dat er meer speelt. Ik denk zelf het laatste.