Hallo Allemaal, Ik weet nu iets meer dan een week dat ik zwanger ben. Het is pas heel erg kort waarschijnlijk, maar toen ik de test zag wist ik meteen zeker dat ik het zou houden. Het is een maand geleden uit gegaan met mijn vriend, met wie ik 1,5 jaar iets heb gehad. Toen ik het hem vertelde vond hij het eigenlijk meteen leuk en hij beloofde me dat hij zijn verantwoordelijkheid zou nemen. Natuurlijk was ik erg blij met dit nieuws. Na een paar dagen had ik al enkele mensen in mijn naaste omgeving ingelicht en al hun reacties waren positief, althans, zij geloofden dat ik dit aan kon, ook al ben ik in feite alleen, 22 jaar en nog niet klaar met studeren. De ouders van mijn ex reageerden ook positief. Afgelopen donderdag heb ik het aan mijn ouders verteld, mijn ex vriend is meegegaan. Mijn vader begon meteen te schelden en mijn moeder zag het helemaal niet zitten. Even later trok mijn vader het niet meer en is hij weggegaan, mijn moeder zei toen nog dat er ook wel iets leuks aan was. Toen mijn ex weg was ben ik vrij kort later gaan slapen. De volgende dag hebben mijn ouders met me gepraat. Zij zeiden dat ik de optie abortus nog niet goed genoeg onderzocht had. Ze hadden het idee dat ik in een soort 'halleluja' sfeer was en dat ik ingepalmd was door de familie van mijn ex. Volgens mijn ouders had ik een romantisch beeld van deze zwangerschap, immers als ik reëel was geweest dan had ik voor abortus gekozen. Ik sta volgens mijn ouders op het punt mijn eigen leven te ruïneren en dat van mijn ongeboren kind. Volgens mijn ouder is mijn ex geen goede vader en bestaat zijn familie uit losers en daar ga ik me nu voor altijd aan binden, zo zeiden zij. Ik heb nooit onenigheid gehad met mijn ouders en ook al vind ik de familie van mijn ex ook niet echt geweldig, in mijn ogen is dat niet echt aan de orde. Ik vind het verwarrend en raar dat ik ineens zo lijnrecht tegenover ze sta, ze zeggen zelf dat zij dit kunnen zeggen, omdat er een band van vertrouwen is. Echter, zij hebben het gevoel dat ze me kwijt zijn en dat ik een soort onder invloed ben van de familie van mijn ex, terwijl ik daar helemaal geen contact mee heb. Ik vind het heel moeilijk, omdat ik altijd gewend ben geweest dat als ik vind dat iets een juiste keuze is dat mijn ouders dan achter mij staan. Ik weet dat ik geen abortus moet doen omdat zij het willen, maar moet ik dit verder onderzoeken? Ik voel me eigenlijk heel kwaad, omdat ik het gevoel heb dat zij niet naar me luisteren, hoe los je zoiets op? Ik heb al op verschillende manieren duidelijk gemaakt dat ik volwassen ben en mijn eigen beslissingen neem, maar zij denken dat ik niet realistisch ben en willen me meenemen naar de abortuskliniek en een echo te laten maken, "want als het zo klein is stelt de ingreep niks voor". Ik hoop dat iemand tips heeft voor me, maar ik voel me al beter nu ik mijn verhaal heb opgeschreven.
Ey meis, Ik heb eigenlijk geen tips alleen maar doe wat jij vind wat het beste is. Als jij het wil houden moet je dat juist doen. En je ouders komen vast wel weer bij de positieven als jij je mening heb gegeven met wat je wilt. ik denk zelf als je een abortus pleegt je er over een jaar heel kut over gaat voelen (mischien wel gelijk), omdat jij het mischien heel graag wil houden. Tuurlijk weten moeders en vaders altijd wat het beste is voor hun kinderen, maar wij kinderen die weten dat 9 van de 10 keer ook wel. Mischien willen je ouders wel dat je het weg haalt omdat ze zich schamen voor je? Omdat je alleen staan ben, jong (valt eigenlijk ook wel mee 22 jaar ) en in verwachting ben. En mischien willlen ze het allemaal niet in hun huis, een babytje? Mijn mening is ga heel goed naar je zelf luisteren en mischien is het beter om even met de huisarts te praten of zo praatmuts(hoe heten die mensen ook al weer? Pysoloog ofzo?) Er is voor alles wel een oplossing toch? En 22 jaar is een mooie leeft voor een kindje, mischien je situatie op dit moment niet. Maar dat komt ook wel. Meisie ik wens je heel en heel veel sterkte met alles. En ik lees vast wel hoe het afgelopen is? Liefs en dikke knuffel Bloempje
hallo meid, ik ben niet alleen, maar heb al wel 2 kinderen, ik denk uit mijn standpunt dat je ouders in shock zijn, zelf moeten ze dit ook maar eens even laten bezinken. Fijn dat je ex vriend zegt dat hij je niet gaat laten vallen, er zijn soms andere verhalen he. Kop op! Ik was ook 22 toen ik van m'n eerste kind ben bevallen en ben blij dat ik zo jong was, 14 maanden later was onze 2 de er al. Doe wat jouw hartje het beste vind en laat je door niemand beinvloeden. Jij draagt het kind en zal het opvoeden, je kan ook met een kind een opleiding denk. Ga rustig overal achter horen ook op je school, maak geen keuze van een ander waar je heel je leven spijt van gaat hebben.
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik ben inderdaad niet helemaal alleen, maar je wil gewoon graag dat je ouders gelukkig met je zijn. Ik ga morgen naar de huisarts van mijn ouders voor een gesprek en een echo, omdat mijn ouders dat willen. Ik probeer ze op deze manier tegemoet te komen, ook al staat mijn keuze al vast. Ik laat jullie weten hoe het gegaan is. Liefs, Fleur PS @ bloempje: ik woon op mezelf en ik ben niet van plan weer thuis te gaan wonen. Zit zelfs al te denken om naar Friesland te verhuizen ofzo.
ow sorry ik wist nie dat je op je zelf woonde ik dacht en las het verkeerd dan :S haha. Marea als je alleen woont en je trekt het allemaal...waarom niet toch? Ga je hart achter na meis xxx
idd ga je hart achterna en ga lekker genieten van je zwangerschap meschien een stomme vraag van mij maar kan het niet meer goed komen met jou en je eks? grtjess
Dat weet ik niet, of dat nog goed kan komen, misschien wel, ik sluit niks uit. Mijn broertje, die nog wel thuis woont, belde me net. Hij en mijn zus zijn lekker ingepalmd door mijn ouders en proberen me nu ook over te halen om voor abortus te kiezen. Met kreten als "je bent altijd zo slim geweest en nu verpest je je eigen leven"en "al die plannen die je had kun je nou ook wel vergeten" proberen ze me 'bewust" te maken van mijn aanstaand lot (zoals zij dat zien dan). Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Ik voel me zo verdrietig en alleen en weet niet meer of ik zelf weet wat goed voor me is. Straks komt het nooit meer goed...
ag meid natuurlijk komt het goed zolang je maar je eigen keuzes maakt geloof mijn maar jij moet leven en niet je leven laten leven! en met een kind kun je nog genoeg plannen maken etc etc! geloof in je zelf meid dna komt alles goed! je verpest je leven NIET met een kind (je ouders hebben jullie ook hebben die dan ook hun leven verpest?) NEE! laat je niet gekmaken meid! niet doen rustig aan he! en succes xx
Meisie, heb het echt met je te doen echt waar. Zo kut voor je dat je ouders zo reageren en je broer en zus helemaal. Echt kan me niet voor stellen dat ouders zo reageren, je moet je kind toch door dik en dun steuenen? En ik heb wel de volste vertrouwen in dat je het gaat redden echt waar. Je moet je hart gaan volgen. Zodra je het hartje heb horen kloppen maar jou hart ook een sprongetje . En je verpest je leven zeer zeker niet. Want je ouders hebben toch ook kinderen? hebben die hun leven verpest nee toch? Ga goed na denken en laat je zeker niet om praten he? xxx
meid wat rot dat je eigen familie wil dat je voor een abortus kiest. je gooit je leven niet weg je kiest alleen voor een andere weg. zo te zien ben je al vreselijk gek met deze kleine.ga ervoor meid. het zal niet makkelijk zijn maar je komt er wel. veel sterkte kristy
OP zichvind ik dat je familie sterke argumenten aandraagt. Ikzie van dichtbij hoe t loopt als je ongepland zwanger raakt van een man die niet de je prins op t witte paard is. De vader waar ik t over heb, is geen slechte man, maar geen goeie vader. hij is bal gehakt en zet wel of niet expres zn 6jarige dochter tegen haar moeder op die alle zorg zelf draagt. Paps leeft er lekker oplos en neemt geen enkel deel van de opvoeding voor zn rekening. Er is spraken van een bezoekregeling, maar daar houdt papa zich niet een. Mams vertelt van te voren haar dochter niet dat papa kan komen, want ze raakt vreselijk vanslag als ie weer niet "kan". Paps is echt niet slecht, maar is gewoon niet slim en handig en heeft wel degelijk rare streken, waarover hij niet nagedacht heeft dat ie niet zn ex raakt, maar zn eigen dochter. Zo is zijn familie al net zo slim (ik kan wel zeggen dat hij de slimste is van zn familie) en ondanks ze allemaal gek zijn met dit meisje, ze nemen nauwelijks contact met haar op en haar voor n dag of weekend ophalen zit er niet eens in. De vader en moeder zijn tot dit meisje 3 was bij elkaar gebleven en zijn uiteindelijk op n goede manier uit elkaar gegaan. Dit meisje is altijd haar vaders oogappeltje geweest en we hadden nooit aan zien komen, dat papa zo met zn dochter om zou gaan, zoals ie nu doet. Dit meisje is nu zo nu en dan een leuke afwisseling op zn leven. Ze is geen constante factor voor hem, hij dus ook niet voor haar. Wanneer zij ouder wordt, zal ze alleen maar gekwetst worden door zn laconieke houding. Wat dit meisje allemaal me moet maken, is echt erg sneu. En ze heeft t dan nog erg goed. Maar het leven van n kind is gewoon al onzeker en niet makkelijk (kan jij je dit ook herinneren uit je jeugd?). En dan spreken we nog niet eens over jou, als moeder zijnde. Ik vond het eerste jaar met Giulian ontzettend moeilijk. Niet alleen dat ik n kind had, maar de hele wereld stond voor mij op zn kop. En alle vrouwen ervaren dit in meerdere of mindere maten. Ik zie bij de moeder van het meisje waar ik overschrijf, dat ze geen persoon heeft om es te spiegelen of ze op de goeie weg is met de opvoeding. Ik kan nog elke dag overleggen en samen besluiten dat w iets aanpassen moeten. Samen opvoeden is al heel moeilijk. Maar alleen is t meer dan dubbel zo moeilijk. Alleen al de verantwoordelijkheid die alleen bij jou ligt. Dat kan psychologisch zo zwaar zijn. ' En dan heb je nog een heleboel praktische dingen, die ook niet onbelangrijk zijn. Zoals geld, inkomen, huisvesting, opvang e.d.. Wanneer jij je kindje houdt, moet je hier een goed plan voor jezelf (niet alleen de praktische kanten he) voor gemaakt hebben. Lees het boekje "in blijde verwarring", daar staan dingen in die mensen meemaakten na de bevalling, hoe ze zich voelden. Ik herkende elk woord wat erin geschreven staat. Ik heb dat boekje aan iedereen laten lezen die bevallen was (in mijn omgeving) omdat het zo vreselijk waar is wat erin staat. Ik zou er veel en nog meer over praten met je ouders. Zeg ze dat die houding die ze hebben aangenomen jou niet helpt en jou het idee geeft dat je liever ergens anders gaat wonen met de kleine. Juist als je in je uppie n kleine opvoedt, heb je een goeie sociale achterban nodig. Dus verhuizen lijkt mij een slechte oplossing. Het probleem ligt echter niet bij je familie. En ga er niet vanuit dat papa een duidelijke rol in t leven van je kind zal spelen. Dan kan t alleen maar meevallen. Veel succes met welke keuze je uiteindelijk maakt. Ikzelf zou geen abortus kunnen laten uitvoeren, maar ben wel ontzettend blij dat ik nooit voor die keuze gestaan heb, ik vind echt dat opvoeden het beste door 2 mensen gebeurd. (begrijp me niet verkeerd; ik zeg NIET dat alleenstaande ouders niet goed kunnen opvoeden, ik zeg dat je het beste de draagkracht kunt verdeling, omdat het echt wel zwaar is. En ik heb n geweldig zonnig lief kereltje.) Veel succes!
Bedankt voor de reacties, ik heb er veel aan (gehad). Ik ben vandaag naar de huisarts geweest. Die heeft me allerlei vragen gesteld, ook over hoe ik van plan ben het op te gaan voeden en een inkomen te vergaren. Als conclusie van het gesprek zei ze dat ze mijn beeld van het hele verhaal realistisch vindt en dat ze gelooft dat ik dit aan kan. Ze heeft mij niet doorverwezen naar het ziekenhuis zoals mijn ouders wilden, omdat zij abortus in mijn situatie absoluut niet aanraadt. Mijn moeder was het hier niet helemaal mee eens geloof ik, maar ik ben in ieder geval erg blij dat ik gegaan ben. Ik heb nu de mening van iemand die beide verhalen heeft gehoord, in principe objectief is en die zelf ook moeder is; zij keurde mijn visie niet af. Ik weet nu zeker dat ik het kindje wil houden. Het wordt niet makkelijk, maar ik geloof dat het gaat lukken, ik geloof dat ik zo gelukkig zal worden. Edit: Ik ga toch niet naar Friesland verhuizen, want dat is te ver weg van mijn sociale leven. In Arnhem heb ik wel veel vrienden wonen en daar zijn de huizen ook een stuk goedkoper
Jeetje ruelF jouw verhaal is hetzelfde als van mij .. maar volgens mij zijn jouw ouders nog net wat schappelijker dan mijne! Ja je leest het goed.. die van mij willen amper met mij praten . Mijn moeder huilt en schreeuwt alleen maar en mijn pa hoeft me niet te zien ! En ik maar denken dat onze band inderdaad heel goed te noemen was. Maar goed ik zit met een dubbel dilemma.. want ik heb net een nieuwe baan, met een PROEFTIJD! wat inhoud dat ik dus ook nog ontslagen kan worden ! En hoe moet dat zonder een kindje ! Maar goed ik zal niet meteen van het ergste uitgaan! Maar goed mijn ouders... ik weet het niet.. het doet mij zo n pijn dat ik hen zoveel verdriet doe! Ik haat mezelf daar echt voor. Ze zijn zo boos en teleurgesteld. Heb ik hun leven nu kapot gemaakt? ik weet het niet.. Dus het dilemma ... abortus j aof nee speelt nog. ik moet donderdag voor een echo .. hoe grof het ook klinkt.. soms wilde ik gewoon dat er een miskraam kwam .. ooooooowwwww wat erg .. Nou ja er zal toch wel een een zonnestraaltje komen ooit toch? xxx
meid wat fijn dat je huisarts je kon begrijpen. je familie heeft het er nu nog moeilijk mee maar als ze zien hoe sterk je bent en wordt zullen ze vast bijdraaien. makkelijk is het niet maar zeker waard
Hoi, @ Juutje Het is echt heel vervelend allemaal, maar je moet proberen rustig te blijven. Mijn ouders willen ook niet met me praten, maar ik woon in een andere stad dus is dat nog wel te overzien. Je hoeft bij je nieuwe baan overigens niet te zeggen dat je zwanger bent, dat is niet verplicht. Ik wens je veel succes. Blijf bij jezelf en denk goed na voordat je een beslissing neemt. Liefs, Fleur