Ik vind ook wel dat jij je altijd kwetsbaar opstelt. Je bent best wel eerlijk over hoe dingen bij je gaan. Echt niet dat hier alles perfect is gegaan en gaat. Ik moet altijd erg nadenken over hoe ik reageer, reageren gaat me niet natuurlijk op een rustige manier af. Mijn referentiekader is ook niet het meest gezonde, helaas pindakaas.
Ja, ik eigenlijk ook wel, we zijn gezegend met een pittige tante Maar zo hadden ze ook voorspeld dat ik mijn kind niet zo veel zou dragen bv en toch doe ik dat nog steeds
vind het persoonlijk al een beetje raar dat je van schrik een tik uitdeelt... bij mij dat namelijk geen reflex... Ik zou wel gekozen hebben voor in de woonkamer slapen. Want zelfs na een tik zou ik doodsbang zijn dat ie het nog een keer zou doen...
suenne ik ben wel voor grenzen en ook voor "nee" in voorkomende gevallen. Ik ben heel erg tegen een autoriteitloze opvoeding. Heb in mijn omgeving gezien dat mensen die dit soort opvoeding hebben gehad, nu slecht met grenzen (bijv drugs) en autoriteit (bijv tov een baas) kunnen omgaan. Ik laat mijn kind veel zelf uitzoeken en er zijn niet honderden grenzen maar sommige dingen mogen gewoon niet en ik zal dat altijd uitleggen maar ik ben nog altijd de autoriteit. Hoewel ik dit nog altijd geweldloos doe.
Even goed lezen. Ik ga die tik niet in dit verhaal. Kon het me wel voorstellend dat je het uit schrik zou doen. Maar heb nu geen tijd meer om te reageren. Bedankt voor je mening in elk geval.
prnimal ik heb goed gelezen... ik weet dat jij niet degene was die dat die tik uitdeelde (diegene die dat deed deed dat niet uit schrik maar na overleg met haar man). Maar ik kan me dus niet voorstellen dat je dat doet uit schrik. Omdat het bij mij geen reflex is.
Ik ben het wel met loetje eens. Nee = nee. En ik leg ook uit waarom hij dat 2e snoepje o.i.d. niet krijgt maar ik ga ook inderdaad geen discussie aan. Een mooi voorbeeld vind ik mezelf en mijn broertje. Hij is ruim 12 jaar jonger en heeft een totaal andere opvoeding gehad van mijn moeder..( 1ste heeft het altijd zwaar ) Maar hij mag en krijgt dingen die bij mij echt niet zo waren hoor. Ik vind mijn broertje soms ook echt ronduit een brutale aap zoals hij tegen mijn moeder ingaat. Ik vind dus dat er best ruimte mag zijn voor uitleg en weet ik het wat maar dat heeft wel grenzen.
Vroeger kreeg ik ook wel eens een tik en soms zelfs wel eens een hardere tik, de band tussen mij en mijn ouders is super, ik heb ze er nog nooit op aangekeken dat ze het deden, ik zal het je zelfs anders vertellen, ik geef ze gelijk dat ze dat deden, als ik namelijk kinderen krijg die net zo erg waren als ik was in mijn tienertijd dan zullen ze vliegen hoor ...
ik heb dat wel eens gedaan ja, alleen bij de oudste gelukkig. Die is een periode echt een draak geweest. Zo vervelend en irritant en dan de hele dag door. En ik zat er helemaal doorheen die tijd, het is niet dat het een onderdeel van mijn opvoeding is. Zeker niet, maar helaas wel gebeurt. Ik hoop niet dat het nogmaals voorkomt, maar het gaat nu goed met de oudste en de jongste is ook een schat dus dat moet wel goed komen
Ik blijf het een zwaktebod vinden. Ik leg liever 100 x iets uit, dan dat ik 1 vinger gebruik om mijn kind te laten doen wat ik wil. En ja, da's vermoeiend, maar dat zijn kinderen soms nu eenmaal Soms word het mij ook teveel en dan ga ik even weg uit de situatie door bv een glas drinken te pakken, even naar de wc te gaan of wat dan ook. En ik denk er nu net zo over als jaren geleden en zal er over een aantal jaren nog net zo over denken. Ik was ook een vervelende puber en kreeg toen ook wel eens een tik Nu zie ik in hoe groot de invloed van mijn ouders was op mijn muiterij. Ten eerste verwacht ik van mijn kinderen dat ze ook gaan muiten, maak je maar los! En ten tweede kan ik ze daar op vele andere manieren in begeleiden, zonder ze te laten vliegen Ik wil geen respect afdwingen, ik krijg respect omdat ik het verdien
Nee, ik zie het nut er niet van in. Eigenlijk ben ik er vierkant op tegen. Ik ben zelf ook als kind best wel eens geslagen (als in billenkoek), echt niet leuk en ik weet van mijn ouders dat ze dat nu anders zouden doen. Wij werden dan echt op bed gelegd, billen bloot en met vlakke hand geslagen. Ik heb een goede band met mijn ouders, maar dit zal ik nooit begrijpen, ik was op zo'n moment heel bang voor mijn vader. Ik zou het afschuwelijk vinden als mijn kind zich 'goed' zou gedragen uit angst voor mij, snap je? Ik vind uit de situatie halen en uitleggen waarom iets niet mag *kat aan staart trekken bijvoorbeeld* beter (100 keer uitleggen... ). Als ik zelf mijn geduld verlies ga ik zelf uit de situatie als dat kan. Even naar de wc ofzo. Mijn dochter begint net een peuterpuber te worden, en ik kan me wel voorstellen uit wat voor frustratie je zoiets kan doen. Het punt vind ik dat die frustratie niet de reden moet zijn. Als ik dan kijk naar wat de reden zou zijn om een kind te slaan (die ik me kan voorstellen), zoals schrik, proberen af te leren wat ze deden, etc. dan vind ik dat er betere, liefdevollere manieren dan fysiek machtsvertoon en mogelijk pijn doen van je kind zijn om dat te doen.
Ergens vind ik het wel apart dat het vaak meer geaccepteerd is om uit reflex een tik over de vingers te geven, dan dat je een goed doordacht en besloten 'pak op de billen' geeft. Ik vind dat eerste namelijk een stuk naarder! Het geeft aan dat je jezelf niet onder controle hebt, en in extreme gevallen is dat veel erger. Als je merkt dat je kind echt duidelijk te vaak over de grens heen gaat en er op een gegeven moment écht even een knop om moet, dan vind ik een vooraf besloten tik véél beter! Dan heb je zelf de controle en de keuze voor wat je doet. Verder denk ik dat het per kind verschilt of het nuttig en nodig is. Er zijn kinderen die er totaal ongevoelig voor zijn. Ik heb Julia wel eens een tik op haar vingers gegeven, maar in de meeste gevallen begreep ze het niet. Ik probeer het nu eigenlijk alleen in extreme gevallen te doen, maar dan alleen als ik zeker weet als ze het begrijpt en als het ook iets is waarbij ze gewoon echt over de grens gaat (dus als ik het al vaker heb gezegd dat het niet mag, en ik ook zeker weet dat ze dat begrijpt). Daarbij vind ik dus een 'fysieke correctie' waarbij je zelf de controle verliest écht not done! En sowieso alles wat verder gaat dan een tik tegen vingers of billen gaat ook te ver.
Hier word ik dus echt helemaal naar van! Een tik in een refex kan ik me nog enigsinds iets bij voorstellen maar een goed doordachte pak op de billen?!! Ik zou helemaal misselijk worden van mezelf!
Apart trouwens de meeste zeggen dat de tik die ze geven geen pijn doen,iemand vergelijkt het zelfs met een schouderklopje wat mannen elkaar geven alleen dan op kind sterkte. Volgens mij denken vele van jullie dat jullie zachter slaan dan dat het daadwerkelijk is want een kindje begint echt niet te huilen als hij een klopje op zijn kontje of handjes krijgt hoor!
Eens met Gentle. Mijn zOon heeft nog niet de leeftijd of het gedrag voor tikken of billenkoek. Geen idee trouwens of ik het ooit zal doen. Maar als ik deze maatregel zal gebruiken, dan hoop ik dat ik dit NOOIT uit boosheid zal doen. Wanneer je normaal niet slaat maar het wel doet uit boosheid, dan heb je jezelf blijkbaar niet onder controle. Hoe weet je dat zeker dat je een tik geeft die geen pijn doet??? Ik vind het inderdaad heel erg als je je kind op die manier slaat. Daar word ik pas naar van! Als je zo kwaad bent dat je voelt dat je iets gaat doen wat je niet wilt, dan moet je maken dat je uit die situatie wegkomt! Vind je het na even afkoelen nog steeds een goed idee, dan geeft je die tik dan maar. Maar als ik jullie reacties zo lees, vinden de meeste moeders het geen idee. En dan moet je het dus niet doen!
Ik vind beide erg en ik keur beide af. Maar als je bewust en doordacht je kind een tik geeft, dan vind ik je koel en berekenend. En dan mis je blijkbaar ook de creativiteit om andere oplossingen te bedenken. Dat zou nooit mijn keuze zijn, dat zie ik als machtsmisbruik, je kind bang maken, dwingen om te doen wat jij wil. Als je een kind een tik geeft uit reflex, omdat je ergens erg van schrikt dan vind ik dat ook erg, maar kan ik me voorstellen dat de adrenaline zo door je lijf giert dat je je kindje wil redden (als het bv bijna uit het raam valt) en het daarbij per ongeluk net te flink beet grijpt. Maar dan nog zou ik niet gaan tikken. En echt hoor, mijn zoontje is geen engeltje, verre van zelfs
En daar zit het em in! Het gaat er ook niet om dat ze gaan huilen, het tegendeel zelfs. Het gaat erom dat ze op dat moment even pas op de plaats maken, even kalmeren, even stil worden. Zodat ze even alle aandacht bij jou als ouder hebben en horen wat je zegt. En op dat moment leg je nogmaals uit dat ze dat niet mogen doen, op een rustige maar strenge toon. En het is de toon die je gebruikt die indruk maakt, niet het klopje op de billen of op het handje.
Ik heb van zowel mijn vader, moeder en oma wel eens een tik gehad. Niet vaak, en altijd "bewust"' uitgezonderd één keer dat mijn vader mij heel hard in mijn been kneep. Maar toen had ik op de snelweg de deur van de auto open gedaan, dus die telt misschien niet echt, haha. Maa ik zie geen van die drie als koel of berekenend. Dus ik denk dat dat een vooroordeel is. Alle straffen die ik heb gekregen, of dat nu die enkele tik was, zonder toetje naar bed, huisarrest of wat anders. Voor elke straf geldt dat die uit liefde gegeven is om mij grenzen te geven en op te voeden tot een verantwoordelijke volwassene. Nogmaals, ik weet niet of ik ooit zelf voor een tik zal kiezen. Ik denk niet dat het bij onze stijl van opvoeden past. Maar ik zal het niet bij voorbaat uitsluiten. Maar ALS ik mijn kind ooit een tik geef, dan ga ik er vanuit dat ik dat bij mijn volle verstand doe omdat ik dat op dat moment een goede manier van opvoeden vind. En niet omdat ik mijn zelfbeheersing verlies. Dat vind ik namelijk echt een zwaktebod!