Mijn zoontje heeft van de zomer ook een letterlijk levensgevaarlijke actie uitgehaald. Ik kon niet snel genoeg bij hem komen en omdat er iets moest gebeuren, schreeuwde ik keihard: 'blijf staan!'. Dat deed hij, toen heb ik hem vastgepakt en hem enorm hard en lang tegen me aan gedrukt! De ontstane situatie was MIJN FOUT, mijn verantwoording. Ik heb mijn zoontje, die sowieso al erg geschrokken was, gewoon goed uitgelegd dat hij dat wat hij deed nooit meer mocht doen. Ik heb mijn handen niet op een negatieve manier nodig om mijn kind dingen duidelijk te maken of mijn motivatie kracht bij te zetten.
Maar heb je die tik echt nodig om hun aandacht te krijgen? Hier is dat echt nooit nodig geweest en mijn kind haalt echt geen ander kattenkwaad uit dan de jouwe... Tupp, maar is er ooit een goed moment om een tik te geven? Is dat goed opvoeden?!
Wees vooral blij dat je kindje zo goed luistert. Het ene kind is het andere niet (wat niet wil zeggen dat het ene kind dus maar klappen moet krijgen hoor maar situaties / kinderen en reacties zijn niet met elkaar te vergelijken)
Nou ik niet, ik ben absoluut tegen het gebruik van lijfstraffen op welke manier dan ook. Maar ik heb liever een ouder die zichzelf beheerst en weet wanneer die het toe past en in welke mate, dan een ouder die reageert op een impuls. Dat laatste kan zichzelf nogal verliezen, dus het kan dan ook veel harder gaan dan de bedoeling is. Als je jezelf niet meer onder controle hebt, vind ik het pas echt vervelend worden, iemand die zichzelf niet in de hand heeft, kan je niet vertrouwen. Maar goed, ik vind het beide niets. Je hebt je handen gekregen om dingen te creëren om werk te verzetten of lief te hebben, niet om te slaan. Daar zijn ze niet voor gemaakt.
@Vlinder; Ik weet niet of ik het ooit "goed opvoeden" zal vinden om mijn zoon een tik te geven. Dat zal de roekomst uit moeten wijzen. Ik weet wel dat ik bijvoorbeeld zelf wel eens een tik heb gehad toen ik binnen aan het experimenteren was met vuur. Buiten fikkie stoken heb ik ook wel gedaan en daar heb ik vast huisarrest voor gehad ofzo. En daarna heb ik het vrolijk nog een paar keer gedaan. Maar die tik voor fikkie stoken binnen in huis (in een zelfgekleide asbak ) is me wel bijgebleven. Waarschijnlijk juist doordat een tik echt een zeldzaamheid was in mijn jeugd. Moeders die nu glashard beweren "Ik leg het liever 1000x uit dan dat ik een tik geef." Gaan jullie 1000x uitleggen dat binnen fikkie stoken hele gevaarlijk is? Dan hoop ik namelijk dat jullie een goede inboedel- en opstalverzekering hebben... In deze situatie was een tik voor mij (als kind) een hele goede maatregel. Het was voor mij onmiddellijk duidelijk dat dit dus een grens was waar ik echt niet overheen mocht. Ik geloof trouwens dat je dat effect kwijt bent als je om de maand een tik geeft. Dus als ik ooit een tik zal uitdelen, dan zal het echt zijn in een hele zeldzame, uitzonderlijke situatie. Bijvoorbeeld als mijn kind zichzelf of een ander echt in gevaar brengt en als ik denk dat een "gewone" straf niet voldoende effect zal hebben.
Maar ik ben even benieuwd wat jullie zouden doen met een kind die nergens meer van onder de indruk is. Op de gang zetten, op een boze toon toespreken op de hurken, negeren, fluisteren......mevrouw is gewoon nergens van onder de indruk en doet het vrolijk weer.
ow ja hoor maar ik vind het verschil tssen je kind slaan of een corrigerende tik een groot verschil. ik ben niet zo van het stoeltje of trap zitten.... en als ik ze al eens op straf moet zetten zit hij 10 seconde en haal ik hem er al weer af ook is het niet zo dat hij iedere dag of iedere week een tik krijgt ofzo. over het algemeen is het een hardstikke lief kind wat goed luistert. in gevallen als zijn zus heel hard bijten of de hond slaan kan hij af en toe wel is een tik verwachten ja. maar dat zijn dan ook de uitzonderingen waar hij een tik voor krijgt. het is niet zo dat als hij zijn bord niet leeg eet, of zijn speelgoed niet opruimt hij een pak slaag krijgt want dan los ik het wel op met dreigementen als: je gaat op de trap, je krijgt geen koekje meer (meestal loze dreigementen)
Wat ik doe is 1 ding kiezen en blijven herhalen. Als Thijmen iets doet wat niet mag en het is ernstig genoeg dan zet ik hem even op de gang. Als hij het daarna nog een keer doet, dan gaat ie dus weer op de gang. Soms is het ook een soort van uitproberen waar de grenzen liggen, maar ook uitproberen wat nou precies de regel is. En kijken of die regel dan altijd geldt of alleen als mama er is (Thijmen is daar nu bijvoorbeeld heel duidelijk mee bezig, als hij iets gaat doen waarvan hij al weet dat het een beetje iffy is dan zegt ie dat we niet mogen kijken of dat we weg moeten gaan Lekker makkelijk, want dan weet ik meteen dat hij iets gaat doen... hihi). En wat ik vooral heel belangrijk vind, is mezelf blijven herinneren dat Thijmen die dingen niet doet om mij te narren of om het express fout te doen oid.
Ik denk vooral dat ouders en hun manier van opvoeden niet te vergelijken zijn. (en ik weet dat dat wel snor zit bij jullie). Ik kan heel erg goed iets duidelijk maken met de juiste woorden, de juiste intonatie en mijn non-verbale voorkomen. Ik persoonlijk zou er niet op durven vertrouwen dat ik mijn kind de juiste boodschap mee zou hebben gegeven als ik hem lijfelijk had gestraft. Een peuter legt de link niet tussen fout gedrag en de lijfstraf als het niet bewust iets verkeerd heeft gedaan. Als ik een bouwladder laat staan, is dat mijn fout. Daar ga ik mijn kind niet voor slaan. Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan. Hij kon erop klimmen, mooi kunstje, ik had niet gezegd dat het niet mocht. Dus geen straf en al helemaal geen lijfstraf, want zo steken wij niet in elkaar. Met een peuter kan je heel goed communiceren. Ik merk dat er heel weinig geduld, animo en kennis is om een kind op een positieve manier duidelijk te maken dat het iets niet mag. Ik weiger te geloven dat het aan het 'onhandelbare' kind ligt. Ik hoor vaak: 'jij hebt een makkelijk kind'. Pfff, dacht het niet! Ouders die om het minste of geringste tikken of straf uitdelen raken niet de kern en oogsten bovendien geen respect. Just my two cents.
Voor mij geldt zeker niet dat ik mishandeld ben door m'n ouders. Naar mijn idee heb ik van hen wel af en toe een tik gekregen. Dat, in combinatie met weinig warmte in het gezin, heeft mij wel angstig gemaakt in mijn jeugd.
Ik heb mijn kind wel eens (als een keer) een tik op zijn billen gegeven. We waren allebei moe waardoor hij vervelend was en ik had minder geduld Ik vond het vreselijk en heb het vol schaamte 's avonds aan mijn man verteld Hij was verbaasd "echt? Jij?" waardoor ik me nog rotter voelde omdat het zo tegen mijn principes is Een paar dagen later bracht ik hem naar bed (hij is van juli 2009) en gaf hem plagend een tikje op zijn billen "even doorlopen lieverd" en bedacht me dat het plagende tikje even hard of zacht was als het boze tikje op zijn billen/pamper Het gevoel dat ik mijn kind pijn had gedaan was hierdoor weg genomen maar niet het rottige gevoel dat ik mezelf even niet in de hand had, dat vind ik nog steeds vreselijk Ik kan me niet herinneren dat ik vroeger een tik heb gehad. Wat mijn ouders deden was ons even op de gang in de hoek zetten met de woorden "dit gedrag willen wij niet hebben, Jij hoort er even niet bij, kom maar terug als je weer gezellig kan doen" Jemig wat vond ik dat erg, ik hoorde er even niet bij!! Het maakte zo'n indruk dat ik als 3 jarig peutertje ook uit mezelf even in de hoek gaan staan met de woorden "ik ben boos, dus niet gezellig"
Mijn zoon is soms ook nergens van onder de indruk. Wat uiteindelijk het beste werkt, is hem ergens anders neerzetten (uit de situatie halen) en daarna een rustig gesprek met hem voeren. Maar een rustig gesprek kan pas, als je állebei rustig bent. Ik vraag hem wat hij aan het doen was en waarom, en leg uit waarom ik het niet goed vond. Dat ergens anders neerzetten kost soms veel moeite, omdat hij het echt vertikt om daar te blijven. In het ergste geval ga ik daar ook zitten, neem hem op schoot en hou hem stevig vast, net zolang totdat hij gekalmeerd is. En pas als we allebei kalm zijn, volgt dat gesprekje. Een peuterpuber begrijpt zó veel, waarom zou je die een tik moeten geven om een boodschap over te brengen, als je ook woorden hebt? Er zitten vast ook nadelige effecten aan mijn benadering, maar ik ben er van overtuigd dat hij er veel beter op reageert als hij zich ook serieus genomen voelt, en niet alleen maar hoeft te doen wat mama hem opdraagt (of alleen maar hoeft te laten wat mama hem verbiedt). Ik ben echt niet anti-autoritair, wat mij betreft zijn papa en mama nog altijd de baas in huis. Maar een kind is geen knechtje dat geen eigen mening mag hebben. Ik vind het belangrijk dat die mening gehoord wordt. Dat wil niet zeggen dat hij altijd zijn zin krijgt, maar dan weet hij dat hij z'n mening (of zijn wensen) wel mag uiten. En 'geen zin om 10.000 keer nee te zeggen' vind ik persoonlijk geen goede reden om dan maar een tik te geven. Dat is wat mij betreft ouderschap. Niet altijd makkelijk op te brengen, zéker niet, maar wel nodig. Wees duidelijk, wees consequent en heb een lange, lange adem. Daar is een peuter bij gebaat.
Nou ik geef even een voorbeeld, ik stond een keer met tassen vol met boodschappen en mijn zoontje rende de straat op omdat meneer zijn vriendje zag, ik schreeuwde nog dat hij moest stoppen maar hij deed dit niet, op een haartje na kwam hij niet onder de auto, ik vond op dat moment dat hij een tik op zijn kont ( met zijn broek aan ) verdiende, ik was zo geschrokken dat hij heel goed moest begrijpen dat hij dit absoluut niet nog eens moest doen, in die tijd ( toen was hij 3 ) wilde hij niet luisteren, nergens naar dus op zo'n moment vond ik het goed om een tik te geven. En het heeft geholpen want hij is nu bijna 5 en weet heeeeeel goed dat hij dat absoluut niet meer moet doen en dat hij voortaan moet luisteren. Wat moet je anders met een kind die niet luisterd ? Ik ga echt niet 100x het zelfde zeggen, heb veel geduld maar ook mijn geduld is soms ook op. Mensen kunnen dit zielig vinden maar daar lig ik niet wakker van, ik weet dat ik mijn kinderen geen pijn zal doen, ik zal ze nooit slaan, een tik op de bibs vind ik dan ook absoluut niet te vergelijken met slaan.
Mijn dochter is tot nu toe nergens van onder de indruk. Nu heb ik ook een aantal dingen uberhaupt niet 'geprobeerd' omdat ik ze niet zinvol vind (al of niet omdat ze pas 20 maanden is). Straffen bijvoorbeeld, heb ik nooit gedaan. Maar uit de situatie halen en aan haar vertellen waarom ik dat doe, dat is iets dat ik eigenlijk consequent doe. Soms tot treurens toe. Alleen 'nee' of 'dat mag niet' zeggen zonder uitleg vind ik trouwens ook niet zo zinvol. (bij mij volgt er dus een verhaal op over dat de poes pijn heeft als zij hem steeds aan zijn staart trekt, en dat verhaal vertel ik meerdere keren per dag..., ze is echt nog klein en snapt dat denk ik ook nog niet, maar ze zal het op den duur wel gaan snappen).
@evenstar: Volgens mij snappen die ukkies veel meer dan je zou denken. Dochterlief is een maand jonger dan die van jou, en praat niet enorm veel, maar begrijpt des te meer. Ik doe het dan ook net zoals jij, denk ik. Een simpele uitleg van waarom iets Nee is, vind ik dan ook nuttig en nodig. Een dreumes is ook geen huisdier, maar een mens (in wording). Die heeft dit soort dingen nodig om te leren en ontwikkelen, daar ben ik echt van overtuigd. Dan ben ik maar een pedagogische neuzelaar....
Nou, wat moet je anders? Mijn zoontje heeft dit soort fratsen ook wel eens uitgehaald. En als ik eerlijk ben, zijn het niet eens zijn fratsen, maar de mijne. Ik maak de fout door hem de kans te geven de straat over te rennen, dus steek in de hand in eigen boezem en trek daar lering uit. Aan mijn zoontje leg ik uit dat het heel gevaarlijk is om zomaar over te steken en het is ons geen tweede keer meer gebeurt, omdat ik oplet. Et voila, ik heb hem geen tik hoeven geven, er werd niet gehuild, geen grote drama's. Gewoon uitgelegd wat er kan gebeuren als je zomaar de straat op rent en dat was voldoende voor mij om beter op te letten. Want wat verwacht je van een klein kind? Veel te veel imho als je verwacht dat hij geen gevaarlijke dingen meer doet. Als hij iets gevaarlijks doet, dan is dat altijd jouw fout. Jij bent volwassen, jij bent verantwoordelijk en je zoon daarvoor straffen, straffen voor de fouten die jij maakt, vind ik echt heel vreemd.
Hier geldt hetzelfde: als mijn kind binnen een fikkie stookt, dan heb IK blijkbaar iets fout gedaan. Ik moet zorgen dat er toezicht is. En als het kind groter is, dan had ik ervoor moeten zorgen dat hij snapt dat vuur gevaarlijk is en je daar niet mee speelt. Hebben mijn ouders mij ook uitgelegd hoor, zonder tikken en ik heb nooit fikkies gestookt. En ik durf mijn hand in het fikkie te steken, dat mijn kind nooit een fikkie zal stoken. 1. omdat als hij nog te klein is om zelf na te denken, hij de kans niet krijgt. en 2, als hij wel groot genoeg is, van mij heeft meegekregen dat dit gevaarlijk is. En ik denk dat een gewone straf ook niet voldoende effect heeft, daarom geef ik nooit straf
Ik leg niet altijd alles uit. Wel veel maar soms ook niet. Vooral bij de oudste niet want die weet wat wel wel of niet kan. Maar als ik iets niet altijd uitleg sla ik nog steeds nooit (zou het niet eens kunnen). Ik ben sowieso een type leider en soms is het gewoon my way or the highway. Dat weten ze ook. Maar ik geef ze ook alle ruimte verder om zelf te ontdekken. Ze mogen van mij ook soms wel stout zijn. Ik zie het soms namelijk al aankomen dat er iets stouts volgt uit bepaald gedrag. Ik laat ze bewust dan toch daarmee doorgaan. Ze moeten naar mijn mening namelijk ook grenzen verkennen.