Onze kleine man is met 32,5 geboren en mocht met precies 35 weken mee naar huis. Blij waren we, eindelijk kan het genieten beginnen. Nu, bijna 8 weken later vraag ik me af wanneer het genieten gaat beginnen. Ik voel me ontzettend schuldig, we hebben geknokt en hij heeft het zo goed gedaan en in plaats van te genieten vraag ik me af waarom ik zo graag een kind wilde. Hij slaapt moeilijk, slaapjes van een half uur tot max 2 uur en zelden in bedje maar hoofdzakelijk als een van ons hem bij zich heeft en tijdens het eten. Aankleden en verschonen vind hij niets en huilt dus. Als het lukt om hem in bedje te leggen (sinds we nu een week nutriton gebruiken kan hij plat liggen, daarvoor ging dat niet) dan is dat oor hooguit een uur of 2. We slapen al 8 weken niet meer samen in 1 bed, een van ons heeft dienst zodat de ander even 4 uur aaneengesloten kan slapen. Even douchen als mijn vriend er niet is of zelfs even naar het toilet levert me een krijsscenario op........ Ik weet niet meer wat ik moet doen en voel me zo intens schuldig dat ik het niet leuk vind. Je hoort van je kind te genieten, zeker een ex prematuurtje........ik vraag me continu af "hoe lang moeten we nog", en ja ook " wanneer wordt het hebben van een kind leuk??). Ben ik de enige die dit zo ervaart?
Hoi TS, Ten eerste: dikke knuffel! De eerste maanden met een baby zijn zelden makkelijk, al was het alleen maar omdat je nog aan het uitzoeken bent hoe alles werkt. Met een prematuurtje lijkt me dat nog wat erger. Ten tweede: niet schuldig voelen! Het is heel normaal om het gevoel te hebben dat je tekort schiet, dat je wilde dat je de tijd terug kon draaien naar het pre-zwangerschaps tijdperk. Ik had dat ook met Miriam, en achteraf gezien was ze best makkelijk in die periode. Het slaaptekort helpt niet mee, het versterkt alle negatieve emoties. Mijn moeder gaf me een mantra om de lastige periodes mee door te komen: "Ook dit gaat voorbij". Op een gegeven moment zul je merken dat hij beter gaat slapen, minder huilt, meer op je reageert (lachen, brabbelen etc), en dan weet je ineens waarvoor je alle moeite hebt gedaan. Probeer je ook voor te houden dat je geen perfecte moeder hoeft te zijn, niemand verwacht dat van je, en je zoontje al helemaal niet. Hij heeft JOU nodig, compleet met alle minpunten. Geniet van alle mooie momenten, en denk aan die momenten als het even niet zo lekker gaat. "Mooie momenten zijn er geweest, mooie momenten gaan er weer komen. Alleen nu even niet" Veel sterkte, en kom vooral hier je hart luchten!
Och arme jij. Nee, je bent zeker niet de enige. Je beschrijft precies hoe wij ons tot voor kort voelden, terwijl ook ons kind zo hard geknokt heeft om bij ons te mogen zijn. En wij hard voor haar hebben gevochten. Heb je al overleg gehad met de kinderarts over hoe het nu gaat? Kan het zijn dat de onrust door de reflux komt en dat bijvoorbeeld zantac zou kunnen helpen? Warm je zijn bedje voor met een kruikje zodat de overgang van mama naar bedje niet zo groot is? Ligt hij wel lekker in een wipstoeltje? Of draagzak? Het is lastig hè, hier werkt eigenlijk ook niets voor 100 procent. Onze dochter is net terug van bijna een week ziekenhuis omdat ze zo huilde en er is niets gevonden. Ook zij is ontzettend snel overprikkeld, ook bij het verschonen en het aan- en uitkleden. Je krijgt gewoon het gevoel dat je niets kan goeddoen en dat ze helemaal niet blij is. Je eigen kind nauwelijks kunnen troosten is gewoon verschrikkelijk. Wij hebben in het ziekenhuis allemaal tips gekregen waar we zelf nooit zo aan hadden gedacht. Zoals speelgoed in het bedje of een lamp met muziek die afleidt tijdens verschonen, en meer 's ochtends met haar doen als ze op haar best is zodat ze 's middags moeier is en beter slaapt. En we gaan haar niet zo veel meer inbakeren, ze blijkt het helemaal niet nodig te hebben en er juist onrustig van te worden. Het zijn allemaal kleine dingen maar we zijn nu weer net een stapje verder heb ik het idee. Voel je vooral niet schuldig (moeilijk) maar ook ik vind het megazwaar met een prematuur kindje. Je bent al dodelijk vermoeid door het voortraject en dat begint het pas. En je krijgt eigenlijk erg weinig begeleiding. Heel veel sterkte en houd moed. Het schijnt allemaal over te gaan. Onze dochter slaapt 's nachts inmiddels 5 uur achtereen en dat scheelt al onwijs. Dat gebeurt zomaar, opeens. Suus
Hallo, Nee hoor, het is helemaal niet gek en heel erg herkenbaar! Hier ook geen roze wolk. Ook niet echt gehad trouwens of ik moet die 3 weken zwangerschap meerekenen dat ik me wel lekker voelde. Onze kleine pre- en dysmatuur met een verborgen reflux en "onvoldoende" groei, kolven, een omgeving die het niet (kan) begrijpen en dan nog steeds de 7 (ramp-) voedingen per dag, ook ik vond/ vind het lood en loodzwaar. (Nu 5 maanden). En dan hebben wij verder een schattig lief meisje die dikke slaapjes doet en bijna niet huilt! (Kun je nagaan!) Nu wordt het wel iets beter doordat we van de KA de hoeveelheden wat ze drinkt los mogen laten (dit is 400-450 ml terwijl ze 600 zou moeten) en we "pas" over 4 weken terug hoeven maakt dat het iets meer ruimte geeft voor ons. Verder heb ik n super pappa hier thuis, die heeeel veel doet. Onze kleine gaat nu ook al naar het KDV, en die dagen dat ze daar is geven ons ook heel erg veel lucht. Wij hebben een hele goeie fysio gekregen na n poosje en zij heeft ook goed geholpen met adviezen over houding en dingen waarmee we haar kunnen helpen (zodat ze niet overprikkelt raakt bijv.). Verder heel goed kijken naar wat onze kleine nodig heeft en behoefte aan heeft helpt hier. Rust, regelmaat, etc. Zo kan ze moeilijker in slaap vallen als ze kan rondkijken en dus hebben we een dooky voor de kinderwagen/ maxi cosi en het hemeltje dat haar wiegje afsluit.... Ook knuffels vind ze sinds n maandje leuk en lief... Dus het komt allemaal wel, maar het duurt eeuwen (althans voor mijn gevoel). We hebben het er hier in andere topics ook wel over gehad, bijv. prikkelbare prematuur en gebroken vliezen vruchtwaterverlies... En zoals de ervaren mamma's hier zeggen; na een jaar wordt alles beter... Daar houd ik me dan aan vast! Trouwens, ik denk ook dat er eigenlijk maar heeel erg weinig vrouwen zijn die de eerste tijd uberhaubt als een roze wolk ervaren. Maar "iedereen" gaat er maar vanuit dat het heerlijk genieten is, maar dit is gewoon niet zo. Dat lijkt wel een beetje een taboe ofzo. Alsof je ervan MOET genieten. Daar irriteer ik me dan ook wel aan als mensen dat tegen me zeggen; Je MOET wel genieten nu hoor, ze zijn maar zo kort zo klein... Punt 1; die van mij zal nog heeeeel lang heel klein zijn (nu 4.3 kilo bij 5 maanden, 3 maanden gecorrigeerd) en punt 2; genieten kan je niet op commando en er valt gewoon weinig te genieten! Nu gaat ze "verhalen vertellen" over aaaaah en waaaaah en Wah-Ah en dat is wel echt genieten trouwens... Nou best n lang verhaal geworden! Sterkte meis, en weet dat je niet de enige bent! En zoek hulp/ ondersteuning in de vorm van fysio/ osteopaat/ KA/ KDV/ oppas! Zij kunnen ook meekijken wat goed is voor jullie kleintje! En inderdaad medicatie tegen de reflux heeft hier goed geholpen... dus daar zou ik zeker om vragen als je dat nog niet hebt!
balen meid! Helaas ken ik het donderwolk gevoel van een baby die heel veel huilt en slecht slaapt. Wanneer het genieten begint? Bij mij begon het toen mijn kleine jongen ging kruipen en minder huilde. Rond 6 maanden. En verder, bijv douchen. Heb je een bab? Koop dan zo een ligding en ga samen met je kleintje in bad. Of doe de kleine in een wipstoel als jij gaat douchen. En verder, kijk idd of het niet iets medisch is. Misschien oorpijn? Of idd naar de fysio! Hier was het niks. De kleine huilde gewoon veel... maar gelukkig is dat wel veranderd nu hij van alles kan. Heb ik ook eens rust...
Hoi, Heel herkenbaar. Wij hebben gelukkig ontzettend geluk gehad met onze dochter maar ik heb zeker in het begin heel veel moeite gehad om te wennen aan het feit dat je moeder bent. Ze voelde in het begin ook niet als mijn dochter. En de roze wolk heb ik al helemaal niet gehad. Maar dat gevoel komt echt. Het kan even duren maar dan komt alles goed. Als jullie allebei zo kapot zijn is het misschien een idee om de kleine een nachtje uit logeren te sturen? Ik weet niet of er iemand is die je daarvoor genoeg vertrouwd? Ik moet eerlijk zeggen dat het bij ons ook even geduurd heeft voordat we daar echt gebruik van gemaakt hebben. We hebben het alleen wel echt nodig gehad om gewoon eens een nacht door te kunnen slapen. Daar knap je al heel erg van op. Veel succes en het genieten komt echt.
Jeetje wat klinkt je verhaal bekend zeg. Voel je niet schuldig om hoe je je voelt. Ik was in het begin toen mijn dochtertje geboren was ook erg blij dat ze het allemaal overleefd had (geboren met 32 wk, ernstige nec, 2 operaties en 3 maanden ziekenhuis), maar wist ook niet meer waar ik het zoeken moest. Een heel dubbel gevoel. Ze moest veel huilen, we moesten om de beurt douchen (later douchen met haar in een wipstoeltje) en het heeft heel lang geduurt voordat we weer een keer tegelijk konden eten. Het was echt een enorm zware periode die een eeuwigheid leek te duren, maar ik kan je vertellen dat het uiteindelijk ook weer beter zal gaan. Langzaam is ze wat meer gaan slapen en konden we haar ook iets langer neerleggen. Ze heeft zeker tot ze 7 maanden was bij ons in de kamer geslapen. Ik denk dat zeker een prematuurtje graag bij je wil zijn en heel erg de behoefte heeft aan lichamelijk contact. Pas toen ons dochtertje wat ouder werd en ik begon met alles te verwerken kon ik wat meer gaan genieten. Nu is ze alweer 3 (helaas een cliche, maar de tijd gaat echt snel). Ze is een hele lieve meid (ok, ze kan ook wel zo lastig zijn als een echte peuter) en ik ben nu helemaal gek op haar. Sorry, een heel verhaal over ons dochtertje, maar ik hoop dat je daarmee weet dat je niet alleen bent. Je bent erg sterk voor je zoontje en uiteindelijk krijg je al die liefde dubbel en dwars terug. Het komt echt een keer goed. Misschien een tip: ons dochtertje wilde ook absoluut niet verschoond worden (ik denk door alle ervaringen met haar stoma) maar wij hebben toen een leuk speeltje boven haar verschoonkussen gehangen en gingen altijd een beetje spelen en aandacht geven aan haar tijdens het verschonen. Op een gegeven moment associeerde ze verschonen denk ik met leuke dingen want want ze huilde niet meer en was met verschonen ook lekker aan het spelen. Verder kun je ook af en toe aan vertrouwde mensen in je omgeving vragen om een dagje op te passen zodat je zelf wat bij kunt slapen overdag. Als je meerdere mensen kunt vinden kun je vragen of ze het willen afwisselen zodat je misschien 1 dag in de week voor jezelf hebt. Dat scheelt al een hele hoop. Heel veel sterkte en ik hoop dat de leuke periode snel begint.
Hey, Mijn zoontje is ook geboren met 32 weken precies. Eerst die bange week na zijn geboorte met slecht nieuws enzo...(cpap, 400gram afvallen, sondevoeding overgeven, terug opnieuw beginnen met 5cc,...)dan toch vele beterschap de tweede week en na 2weken en half mag Jarne toch verhuizen naar het plaatselijke ziekenhuis, waar hij nog 1 week en half is moeten verblijven ! Ze vragen je dan of je er klaar voor bent om de kleine mee te nemen en natuurlijk antwoord je volmondig JA! maar diep vanbinnen ben je wel wat bang... Eens thuis leek het wel een hel... Onze Jarne kon niet stoppen met eten, altijd honger...en daarbij gaf hij ook redelijk veel pap terug. Wij dachten van ja, da kan ni anders dat hij honger heeft, hij geeft zoveel weer. Kreeg dan maar anti-reflux pap en 2medicamentjes. Hij sliep ook heel slecht 's nachts, 2nachtvoedingen...die heel lang duurde...weinig slaap voor mama. Na 4dagen had ik hetzelfde gevoel als jou. Ik voelde mij rotslecht, altijd maar wenen. Ik dacht altijd maar aan mijn leven voor Jarne, ik voelde er mij wel schuldig over natuurlijk! Ik wou ook dat ik wat gewacht had met kinderen...maar na 2weken echt een slecht gevoel te hebben bij het moederschap, begon ik het mooie er van in te zien. Dat kleine hummeltje heeft je nodig. Ik kan Jarne als de beste troosten en als de beste verzorgen. Je kindje geraakt na een paar weken heel erg gehecht aan jou. Ze herkennen je zeer goed. Jarne is nu 10 weken oud en slaapt nu wel sinds vorige vrijdag door...dat heeft ook veel in ons humeur verandert natuurlijk. Maar overdag moet ik echt met hem bezig zijn en troosten. Een heel actief ventje... Aankleden, luier verversen, in bad gaan, wachten op zijn flesje zijn allemaal krijsmomenten! Maar inderdaad een relax is een zalige uitvinding, net zoals die mobieltjes voor aan het wiegje...zorgt voor enige afleiding. Als je echt het gevoel hebt dat je niet kan genieten van je kindje, neem dan eens een dagje afstand van je kindje, breng het weg bij familie en doe eens iets wat je vroeger ook deed. Je zal wel zien dat je je kindje zal missen ik had dat ook de eerste keer dat ik 3uur Jarne niet had gezien. Ik moet dan nog maar juist eens bij de gyné en had hem achtergelaten bij de papa. Zo besef ook wel dat je echt van dat kindje houd en niet kwijt wil. Groetjes...